♥MsRayter

  >>Tristan at our multimedia

Chapter 21
Jelyn's POV

Nandito kami ngayon sa garden ng hospital. May magandang mag usap dito dahil bukod sa calming ang senario freash ang hangin dito dahil sa mga bulaklak unlike dun sa loob na amoy sakit at mga gamot.

Pumwesto kami sa pinakadulo. At dahil puno lang ang naka pwesto dun we dont have a choice kundi ang umupo sa bermuda grass.

Mag katabi lang kami. Ako naka tingin sa mga bulaklak sya naka titig sakin.

"So, how are you? "- Tristan

"Better than great since you left me and never showed up."

Kinalas nya ang pag titig sakin at tumingin nalang sa ibang direksyon.

"What do you want to say? Because I'm itching here to ask you A LOT of question."

Tumitig na ako kay Tristan. Humarap sya sakin. Great. Now I want to hug him because I really missed my bestfriend  but I need to compose myself. I want to ask him first.

"First I'm sorry for leaving you, for being a jerk."

"Yeah, you're a jerk."

"Sorry sa lahat ng mga sinabi ko.. Believe me I didn't mean all what I've said to you. I know I shouldn't leave you, na dapat nasa tabi mo parin ako pero iniwan kita."

"It's ok.. Atleast napatunayan ko sa sarili ko na I can live without you and thank you for the good lesson you've made. That I cant have the chance to make my own family. As you said.. Mahihirapan lang ang mga taong mag aalaga sakin. It broke my hope kasi pati yung bestfriend at boyfriend ko na minahal ko sinukuan ako."

Yumuko ako pero hindi ako umiiyak. Ewan.. Parang gustong gusto kong umiyak pero ni isang patak ng likido sa mata ko wala.

"I told you, I didn't mean all of that."

"Paanong hindi mo sinasadya lahat ng sinabi mo? Ano 'yon? Nakadrugs ka kaya mo nasabi iyon?"

"Hindi sa ganun.. Jelyn, I'm really sorry."

"Then tell me kung bakit mo ako sinukuan.. Please don't lie on me again. Please lang.. Wag kang maawa sakin."

Hinawakan ni Tristan ang pisngi ko at iniangat ang muka ko just to met his gaze.

"Ask me all you want to ask wag lang ang tanong na yun dahil hindi pa ako handang sagutin yun. But believe this.. I loved you. You are the thing I wanna keep by my side, protect and love but I cant. Maniwala ka, namatay ako nung ginawa ko sayo yun."

"You died? So ibig mong sabihin  may bumuhay sayo? Kaya ba hindi mo na ako binalikan? Kaya ganun nalang kadali para sayo na mag move on!"

"No.. No.. It takes 2 years.. I'm in deep guilt and pain in two years for what I did to you."

Nagsasabi siya ng totoo. Kahit ilang taon ko syang hindi nakasama kilala ko parin sya.

"Forgive me."

"I already forgave you. Matagal na. Hindi ko inisip masyado yung mga nagawa mo sakin. I just remembered all the moments we're together and not our painful scene in Japan. Naka move na ako sayo at walang patutunguhan ang mga bagay kung maggagalit pa ako sayo.. You know my time is dying. Ayokong aksayahin ang panahon ko para sa galit na dapat kong maramdaman. Kaya Tristan, my ex bestfriend slash ex boyfriend lets start a new friendship-"

Napatigil ako ng bigla nya akong yakapin ng mahigpit.

"Thank you! Shit, you're so kind."

"Iniisip ko lang yung mga pinagsamahan natin kumpara sa isang araw na pananakit mo sakin. Oh gosh! I missed you Tristan!"

"I missed you too my Jhe."

Nag hiwalay na kami mula sa yakapan drama. Nagulat ako ng may luha si Tristan sa mata.

."oh! I made you cry!"

"And it sucks. Don't look at me."

Ngumiti ako at pinunasan yung luha nya.  Ganun parin sya. Ayaw nyang may nakakakita na umiiyak sya.

"Jhe, you know I found my parents."

Napatigil ako sa pag lalaro sa bulaklak na hawak ko sa sinabi nya. Masayang binalingan ko sya ng tingin.

"Really?!! Gosh! Good for you! Alam kong matagal mo nang gustong mahanap ang parent mo and thank God he grant your wish. I am so happy for you. "

Tristan came from the orphanage. He was adopted by two couple doctors   who wanted to have a child. Swerte si Tristan kasi binigay lahat nung mag asawa sakanya, time and love. Hindi din nila tinago na adopted child lang sya.

Nag kakilala kami nung mga bata palang kami. My dad was the patient of Nathan's Father. While my Mom Was the heir of the hospital that Nathan's mom used to work.

Tristan told me he wanna find his true parent. Sinabi ko yun kay Mr and Mrs. Luther akala ko magagalit sila pero they support Me and Tristan to find his true Parent.

Pero hindi nila nahanap.. A month later nag migrate na sila sa Amerika  at ako naiwan sa pilipinas.  Nang mag 10 years old ako nag abroad narin kami sa America and I didn't know na may nag eexist na palang sakit sa katawan ko. Kaya kami nag abroad ay para ipagamot ako.

Lucky us dahil Mag kapit bahay lang kami ni Tristsn.. 12 years old ako ng malaman namin na may sakit ako. Si Tristan ang lagi kong kasama.

Hanggang sa niligawan nya ako at naging kami.

"Can I meet them?"- me

Napatigil si Tristan pero ngumiti sakin.

"Next time nalang siguro. Anyway.. Hindi lang pag hingi ng tawad ang kailangan ko sayo. Its about your condition."

"Kung kakamustahin mo ako, Tristan I'm ok.. Though mas masakit yung mga nakaraang symptoms but I can handle it."

"You're in to much suffer now.."

Tumingala ako at ngumiti.

"Hindi naman nag bago eh, pero hindi ko nalang pinapansin.. Hindi ko nga alam kung paano pa ako tumagal. I don't have hope."

"Well, I'm giving you hope."

Natawa ako at lumingon sakanya. Umiling ako.

"A prayer? Lord doesn't know me..  Tristan.. 20 doctors? 20 doctors said this disease is incurable! Kahit saan ako pumunta, sa London, Canada o Italy. I really lost my hope nang yung pinaka magaling  na doctor na ang nag sabi na he only can do is to pray! Tristan wag mo na akong bigyan ng hope."

Parang gusto ko syang batukan ng isang simpleng ngiti lang ang binigay nya sakin.

"Seriously? You'll just gonna give me your boyish smile? Are you in drugs or something!"

"*laughs* that isn't my thing. I am now giving you hope. Jelyn! May treatment na para sa sakit mo, it's a therapy na kaya kang pagalingin. Karerelease lang last month ang gamot galing sa England. Remember that my parent are doctors? Ni-recommend ka nila.. It's up to you kung kelan mo gustong simulan yung gamutan but my dad need to talk to you. You can now live without fear Jhe."

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko habang pinapakinggan ang mga sinasabi ni Tristan.  I wanna burst out with tears, ipamalita sa lahat na gagaling na ako pero and at the same time mag tatalon sa saya pero hindi ko alam ang uunahin.

Yumuko ako at humikbi. Sobrang saya ko. Now.. I have my hope.

Hindi ko to palalampasin.

"Tristan, please let me talk to your dad."

Ngumiti sya sakin.

This is it.. My hope

           To be continue...