Hindi matigil sa paghahanap ang mga agents kay Jill na hindi na bumalik. It's already past twelve and still, there's no sign of Jill anywhere. They have been looking for almost two hours and it made them even more worried.

Nanlulumong bumalik sina agent Lightning, Fire and Fierce sa warehouse. Naabutan nila na tahimik na nakayuko ang kanilang senior na si agent Spike. The atmosphere around him was dark and he seems to be lost in his thoughts.

Natatakot silang lumapit dito dahil baka sila pa ang mabugahan nito ng apoy. They didn't know the whole story why ms. Schwender went missing. But they didn't have the guts to ask lalo na at nakakatakot ang aura ng kanilang senior.

"Dapat hindi ko na siya hinayaan." Red said, and it almost came as a whisper. "Dapat hindi ko siya hinayaang habulin ang sasakyan. It's my fault that she's missing."

Gulat ang tatlo na napatingin sa isa't-isa. Unti-unti ay naalala nila na may sinabi si ms. Schwender na mayroong tatakas. But they did not pay attention to it dahil abala sila sa mga kalaban.

...

Meanwhile, inside a luxurious room a slender figure was lying peacefully on a king size bed. Bondage was wrapped around her chest, covering her wound.

Sa kabila ng kan'yang sugat ay nagawa pa rin nitong makatulog ng mahimbing. Maririnig sa loob ng kwartong iyon ang hampos ng alon sa dagat na parang dumuduyan sa kanya sa pagtulog.

Beside her was a man who's speaking to someone in his phone while eyeing the woman.

"I'll send her back when she's healed. Please take care of the twins for me, sir." sabi ng lalaki sa kausap sa kabilang linya.

"I have no problem with that as long as you will return her as whole."

"Yes sir." magalang niyang sagot.

"I've told you to call me tito. Ayaw ko ng sir dahil masyadong nakakatanda."

"Okay sir- I mean...tito." naiilang niyang tugon sa dito.

Ibinaba na niya ang kanyang cellphone nang magpaalam na ang kausap at tinapos ang tawag.
Pinatong niya ang cellphone sa ibabaw ng maliit na mesa. Kinuha niya ang folder na nakapatong sa mesa at muling binasa ang laman nito.

Different emotions surged from his eyes. There's anger, confusion, sadness, hapiness and...regret. Nanghihinayang siya kung bakit ngayon lang niya pina-imbestigahan ang babae. Ang daming taon ang nasayang. He can't waste another precious time. Galit siya sa kanyang sarili dahil wala siyang ginawa para protektahan ang babae. He's confuse, sad and all. But it still made him happy dahil kahit matagal bago niya nalaman ay ngayon alam na niya.

He can't imagine how he was able to feel many emotions at the same time. He can't explain it.

Now that he finally know her identity, there's no way that he'll let her escape for the second time.
Gagawa siya ng paraan para matapos na ang kanyang matagal nang sinimulan. He won't let them hurt his love ones again.

He placed the folder back to it's place and made his way to the bed. His figure towered over the woman. When his gaze fall on her wound that hid beneath the bandage, his gaze turn a shade darker. Humiga siya sa tabi nito nang maingat at isiniksik ang sarili dito. He also wrapped his arms around and held her carefully in his arms making sure that she won't wake up from his movements.

Malakas ito at kayang makipagsabayan sa mga bakbakan. But in his eyes, she's delicate akin to a vase. He won't let anyone that would only cause harm to her, lay their hands on her ever again.

He hug her close to his chest and close his eyes. Finally letting himself rest after an exhausting night.

...
JILL'S P.O.V

Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumatagos sa bintana. Gusto ko pang matulog dahil parang musika sa aking pandinig ang hampas ng mga alon na nagmumula sa labas na humihila sa aking bumalik sa pagtulog . Annoyed of the sunrays, I tried covering my eyes using my arms. But as I tried to move it, I feel an agonizing pain that almost made me wail.

Naalala ko. Napuruhan nga pala ako nung babaeng nakamaskara kagabi. Pilit kong ibinuka ang aking mata. Bumungad sa akin ang puting kisame ng silid na kinanalagyan ko.

Wait....

Where am I? I tried moving my head to look for any living creature inside the room. Because I don't have any idea where I am. Sa pagkaka-alala ko ay wala akong kakilala na nasa tabing dagat ang bahay. Ang bahay naman ni uncle ay nasa loob ng isang subdivision.

Gamit ang kabila kung kamay ay sinuportahan ko ang aking katawan para makaupo. Iginala ko ang aking paningin sa kabuuan ng kwarto. Though the room is unfamilliar to me, the interior design made me feel comfortable. Ang buong paligid ay magkahalong kulay ng white at gray. I never thought that gray and white would go well together, untill now. Well...wala rin naman akong hilig na magtuon ng atensyon sa mga kulay.

Nalalanghap ko ang mabangong simoy ng hangin na nagmula sa labas. The atmosphere is so relaxing that I want to stay here all day. My eyes landed on the digital clock on the bedside table. Napasinghap ako at natatarantang pinilit na makatayo.

Hindi pa ako nakauwi sa kambal at late na ako sa trabaho ko!

How I want to hit myself because of my stupidity. I am sure mapapatawag ako sa opisina ni principal Monta. He's going to kill me!

Nakarating ako sa pintuan pero dahil sa pagkataranta ay nung binuksan ko ang pinto, napatid ang aking paa sa pader.

"Aahh!" I scream in pain.

Bumagsak ang puwet ko sa malamig na sahig ng silid. Tiningnan ko ang aking paa at mabuti nalang at ang kuko ko lang ang napuruhan at hindi nadislocate ang paa ko. Mas magiging nakakatakot iyon dahil siguradong hindi ako makakapasok sa trabaho.

As I was mourning over my nail, a figure stood in front of me. Nakatsenelas lang ito na pambahay at dahil sa kuryusidad ay tiningala ko ang tao sa aking harapan.

Pero parang nalunok ko ang aking dila dahil hindi ako makapagsalita nang malaman kung sino ang taong ito. Nagtataka niya akong tiningnan at binigyan ako ng nagtatanong na tingin.

"I can't stand up. I accidentally hit my feet on the wall and it damaged my nail." pagpapaliwanang ko.

He let out a deep breath and put the tray on the table beside the door. Mayroong nakapatong na vase dito but he adjusted its position give space for the tray. Napansin ko lang, bakit maraming mesa ang bahay na 'to?

Bumalik siya sa puwesto ko pagkatapos mailagay ng maayos ang that sa maliit na mesa. He bend his upper body and I didn't expect the next thing he did. He scooped me up like I am some light weight child and get inside the room. Maingat niya akong ibinaba sa kama at muling lumabas. Bumalik siyang bibit na ang that na mayroon palang laman ng pagkain.

"Hindi ka pa magaling. Why did get out from the bed? Now, be obedient and eat this porridge." he handed me a bowl with porridge in it.

Pero wala akong planong tanggapin ito dahil maraming mga katanungan ang nais kong itanong sa kanya.

"How did I got here? Why are you here? Where is this place? " I bombarded him with questions.

Sa halip na sagutin ang aking tanong ay kinuha niya ang kutsara. Sumandok siya ng pagkain at itinapat sa bibig ko ang kutsara. But I stubbornly close my mouth and refuse to let him feed me.

"Mr. Frost, I want to know how I got here."

Nagpakawala siya ng buntong hininga at ibinaba ang kutsara. Tinitigan niya ako ng mariin na siyang nagpailang sa akin.

"I'll tell you pagkatapos mong kumain," muli niyang inangat ang kutsara at itinapat sa aking labi. "Eat. O baka gusto mo pwersahan pa kitang papakainin."

Wala akong nagawa kun'di ang ibuka ang aking bibig at tanggapin ang pagkain. Sinubukan kong itaas ang aking kanang kamay para kunin sa kanya ang kutsara at ako na ang magpakain sa aking sarili. But when I tried to move it again, bumalik na naman ang sakit. Napangiwi ako walang nagawang ibaba ang aking kamay.

Sa tuwing sinusubukan kong ikilos ang aking kamay ay sumasakit ang sugat na malapit sa aking dibdib. Napansin ko ang bondage na sumiwang sa aking damit at napatingin kay Tyrone.

"You're lucky that the bullet didn't pierce further and you're wound was shallow. Kung nagkamali ka lang ng kaunting galaw, the bullet will hit your heart. What you did was really dangerous. " muli niya akong sinubuan habang nagsasalita.

Madilim ang kanyang mukha habang sinusubuan ako. Parang kakatayin niya ako dahil sa nakakatakot niyang tingin. Ano bang ikinagalit niya?

Pilit kong nilunok ang pagkain na wala namang lasa. Hindi ko maintindihan sa isang 'to kung bakit ko pa kailangang kumain ng lugaw gayong nagkasugat lang naman ako at walang lagnat.

Tinitigan ko lang ang kanyang seryosong mukha habang sinusubuan ako.
Nakaramdam ako bigla ng deja vu. Why does this seems so familiar.

My hand made its way to my head and clutched it because of the sudden throbbing pain. Mariin long ipinikit ang aking mata dahil sa sakit. Mas humigpit pa ang hawak ko sa aking ulo. Naramdaman ko ang pagkataranta ni Tyrone at dali-dali akong nilapitan.

"What's wrong? Is your head aching?"

Mayroon pa siyang mga tinanong sa akin pero hindi ko na ito narinig dahil sa matinding sakit na pilit kong ininda. Vague images flash in my mind. I almost got drown of them and it only added to the pain.

Naramdaman ko ang pag-ikot ng aking paligid at dahil hindi ko maigalaw ang kanan kong kamay ay hindi ko nasuportahan ang aking katawan nang marimba ako. But before my back touch the bed, his arms wrapped around my waist and the other supported my back. He gently laid me down on the bed and that's the last thing I remember before I lose my consciousness.

...

Naalimpungutan ako dahil sa basa na naramdaman ko sa aking mukha. Nang imulat ko ang aking mga mata at bumungad sa akin ang maliit na aso na pinagdidilaan ang aking mukha. I giggled because his hair tickles my neck. Madali kasi akong makikita sa leeg.

I tried turning my head to avoid his tickling hair pero mas napahagikhik lang ako dahil tumakbo siya at dumaan sa ibabaw ng aking ulo para sundan ang aking mukha. Nang makarating na siya sa kabila kung saan naman nakaharap ang aking mukha ay pinagpatuloy niya ang kanyang unfinished business.

Wala akong nagawa kun'di ang abutin ang unan upang itakip sa aking mukha. Pinilit pa nitong pumasok sa unan para mahulaan ulit ang aking mukha.

"You're awake." narinig kong salita ng naririnig boses.

Inalis ko ang unan at bumaling sa pinanggalingan ng boses at nakita si Tyrone na kakatayo lang mula sa pagka-upo sa couch na nakapuwesto paharap sa glass wall na kita ang napakagandang tanawin ng dagat sa labas. Nakabukas ang kurtina na tanging humaharang sa sinag ng araw.

Lumapit siya sa akin na may dalang baso at maliit na puting bagay. He sit on the edge of the bed and hand me the glass with water. He then place the white little thing in front my mouth.

"Pain killer." tanging sabi niya.

I obediently opened my mouth and let him put the medicine inside. Pagkatapos ay uminom ako ng tubig mula sa basong binigay niya. Nang tuluyan ko nang malunok ang tableta ay ipinatong ko ang baso sa ibabaw ng side table.

Kinuha ni Tyrone ang aso at kinarga ito. The puppy made a little noise and snuggle closer to his chest. Komportable na komportable ito sa mga bisig ni Tyrone. Tyrone pat it's back fondly.

"His name is Hesper. He loves to cuddle a lot and he seems to like you. He's with me for more than two years." pagpapakilala niya dito.

"Ang liit niya at ang cute." komento ko sabay ngiti.

Hesper is cute, really. Maliit siya at fluffy kaya masarap siyang yakapin. Huwag mo nalang isali na napakahilig niyang dilaan ang mukha ko.Parang gusto ko na rin bumili ng aso na kasing cute niya.

"Hmm... My son choose him."

...
(A/N: please bear with the errors.)