Thank you for reaching this chapter loves ~

"Mommy? Matagal pa po ba si daddy?"

Nilingon ko ang pangatlo kong anak at hindi ko napigilan ang mapangiti habang nakikita siyang naghihikab. Mas lalo akong napangiti nang abutin siya ng kuya niya at hinila pahiga sa binti nito.

"Agatha, dad will be here soon. May inaayos lang." Ani Adrian, ang panganay ko.

"Do you want your milk?" Singit naman ng pangalawa kong anak, Adrian's twin.

"Yes Ate Ri." Inaantok na sumagot si Agatha.

Napabuntong hininga ako habang pinapanuod ang mga anak ko sa likod. Lumingon muli ako sa harapan kung saan makikita ang kompanya na pag mamay-ari ng pamilya nina Teo.

"Dad is here.." mahinang wika ni Adrian.

"Yes, babies. Ba-baba lang si mommy." Saad ko.

Hindi ko inalis ang tingin ko sa harap habang bumababa ako sa kotse kung saan niya kami iniwan kanina bago pumasok. Mabilis akong naglakad palapit sakanya nang makita ang bakas ng sakit sakanyang mga mata.

Our eyes were looking at each other na para bang alam na alam ng mga 'to ang pinagdadaanan ng isa't isa.

"Pin.." he whispered.

He reached for me and closed our distance. Yinakap niya ako ng mahigpit at sinubsob niya ang kanyang mukha sa aking leeg. His breathing was unsteady and my heart was aching because of it.

Pinalibot ko ang aking mga braso sakanyang bewang at yinakap din siya ng mahigpit. I want him to feel that I'm always here, no matter what.

"Kumusta? Nailabas na ba siya?" Tanong ko.

He was silent for a minute but nodded at the end.

"Yes.. nakausap ko ang abogado ni papa. Pinauwi na daw siya kanina." He painfully said.

I smiled.

"Good. Kumusta naman ang baby ko? Bakit parang ang lungkot-lungkot mo.." mahinang bulong ko.

Naituloy ang kaso na sinampa para sa tatay ni Teo. Apat na taon siyang naikulong, nagkulang ng ebidensya pero para sa akin ay ayos na 'yon. Four years was enough, pagod na rin ako at matagal ko ng kinalimutan ang lahat. Kindness? It's not about that but it's about appreciating things more.

I'm too happy to dwell.

I know that everything happens for a reason. Ang dami ng taong nasaktan, pamilya ko, ako, si Teo, pamilya ni Teo at iba pang tao na nakapaligid sa amin. Everything heals with time and I can say that mine healed already. Sila Nanang? I might not see them again but I'm slightly thankful because they're the ones who took me in.

"I saw him.. he said sorry. I don't want to accept it but my heart did, Pin. I'm so sorry. I don't want to forgive him but I did.."

I felt his eyes watered.

Nag-init ang mga mata ko at wala akong nagawa kung hindi ang tapikin ang balikat niya. I bit my lower lip to stop myself from crying. Sobra-sobrang na apektuhan si Teo sa lahat, pakiramdam niya ay para sa akin ang ginawa niyang pag papakulong sa sarili niyang ama pero hindi niya alam, he was actually doing it for his own guilt.

To accept that we can be together despite of our connection.

"It's okay, Teo. It's okay.. you can forgive him." I whispered.

Lumayo siya sa akin at tinignan ako sa mga mata.

Kusang inabot ng mga kamay ko ang mukha niya at pinunasan ang mga luha sa mata niya. I sweetly smiled at him and reached for him. I kissed his eyes and smiled again.

"I love you, Teo. Hindi mag babago 'yon. Tandaan mo na mahal na mahal kita kahit ano pang mangyari." I said with my whole heart.

He slightly smiled.

"Really?"

Napangiwi ako at bahagya siyang kinurot sa bewang. Hindi niya napigilan ang mapahalakhak dahil doon. Ako rin ay nakisabay sa tawa ng taong pinakamamahal ko. It would be too much if I would still hold grudge despite of the happiness I felt.

"Itong baby ko talaga, may tatlong anak na po tayo. Kahit saan ata ako magtago ay makikita at makikita mo pa rin ako. My blood is connected with you now. We are one."

"Yeah.. three children, actually gusto ko pa ng isa." Dagdag niya.

Napabuga ako ng hangin dahil sa sinabi niya.

"Aba! Sumosobra ka na ata." Komento ko.

"I want one boy again so Adrian will have someone to play with him. I'll name him Angelo.."

"Hindi ka man masyadong ready niyan 'no?" Natatawa kong wika.

Marahan niyang linagay sa braso niya sa aking balikat at linapit pa ako lalo sakanya. He placed a kiss in my forehead. Sabay kaming naglakad pabalik ng kotse, tulad ng nakagawian ay pinagbuksan niya ako ng pintuan. Sumakay ako doon at automatic na napalingon para tignan ang tatlong anak namin.

They're sleeping.

"Let's go?"

"Let's go home.." mahina kong wika.

"Yes.. home." He warmly said.

Binalik ko ang tingin ko sa harap at napahagikgik ako nang abutin niya ang kamay ko. Pinagsiklop niya ang aming mga daliri at magkahawak kamay kami habang tinatahak ang daan pauwi sa aming tahanan.

Being married to a man like Teo is like a dream to me. Ang dami kong naranasan at naramdaman dahil sakanya. Things that a normal Josephine Morgan wouldn't even experience in he wildest dreams. Yung mga nangyari sa akin, they're not that bad.

Oo, masakit pero ito yung mga ala-alang hindi ko ipagpapalit. Mga ala-alang tumatak at naukit na sa puso ko. I was lost, he found me. I was foud but I went lost again because of his love. Siya ang taong nag balik sa akin sa lugar na akala ko nawala na. Siya rin ang dahilan kung bakit ako ganito ngayon.. kung paano ako ngayon.

The happy-go-lucky Josephine is gone. Now, I am so proud to say that I'm a loving wife and a mother. Dati.. ang gusto ko lang ay makilala ko ang sarili ko, maranasan ang mga bagay na hindi ko mararanasan sa puder ng pamilya ko. God gave me that, maybe in a different way but in a much better way.

Better..

Better because I met Theodore Montgomery along the way.

"Nagsumbong sa akin si Adrian kagabi.." he started.

"Hah? Bakit?"

"May nanliligaw na daw sa panganay kong babae." Halata ang pagkadismaya sa boses ng asawa ko.

"Mr. Theodore Montogomery, bata pa sila. Crush crush palang yan for sure. Lahat naman tayo nakaranas ng mga crush nung bata 'no." Pagtatanggol ko sa anak ko.

Sandali niya akong tinignan bago binalik ang mata sa harap.

"So madami kang naging crush dati?"

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Napabuga ako ng hangin at natawa dahil doon.

"That's not the point-"

"Answer me." Matigas niyang wika.

I rolled my eyes.

"Hindi naman. Like.. sakto lang and besides, hindi naman ako pwede noon kasi Joseph was really strict." Paliwanag ko.

Para kaming mga batang bagong mag ka-relasyon minsan, kahit mga simpleng bagay na ganito ay napapagusapan pa namin.

"Dapat lang. Paalala mo sa akin mamaya, I'll call Joseph." Aniya.

"And why?"

He smirked.

"To thank him for keeping you away from boys." He proudly said.

"Teo.." banta ko.

"What? I'm just joking. Just look at it this way, if you're in a relationship.. baka wala tayo ngayon."

Pinisil ko ang kamay niya dahil doon.

"Where is my proud Theodore? Bakit parang nawawala ang confidence mo?" Natatawa ako tuwing ganito siya.

"You know, sa'yo lang naman ako nawawalan ng confidence. I'm too lacking for you." Aniya.

Napabuntong hininga ako.

"No. That's not true. Araw-araw ko nalang pinapaalala sa'yo na sobra-sobra ka para sa akin."

Inabot niya ang kamay ko palapit sakanyang bibig at bahagyang hinalikan 'yon. Nanglambot ang puso at napangiti. I won't add my sentiments anymore, hanggang dito nalang ang usapan namin. Isa 'to sa mga natutunan ko habang nabubuhay ako bilang asawa.

We need to set our differences, yes, but at the end of the way.. someone should give way. Sa mga usapang ganito, pinagbibigyan ko siya dahil alam ko kung ano ang pinag dadaanan niya.

"I love you.." he breathed.

"I love you too."

He stopped the car and slowly leaned to reach for my lips. I smiled while closing my eyes. Naririnig ko na ang malakas na pintig ng puso ko habang nararamdaman ko ang papalapit niyang presensya sa akin.

"Mom? Dad? Hindi pa po tayo ba-baba?"

Pinagtiiim ko ang aking mga labi at napamulat. I smiled wider when I saw Theodore's sad face. I leaned and kissed him fast at his cheeks.

"Yeah, let's go down."

Mabilis na bumaba si Teo sa sasakyan at inuna ako na alalayan pababa. Sunod niyang binuksan ang likuran ng kotse at marahang sabay na binuhat ang dalawang babae namin. Ako naman ay kinuha si Adrian at hinawakan sa kamay ang anak naming lakaki.

I watched how Theodore laughed with our daughters. Dito naman ako walang masasabi sakanya, he was never a bad father. Bawat minuto niya na kaharap ang mga anak namin ay pinapatunayan niya sa akin kung bakit ko siya patuloy na minamahal araw-araw.

"Dad, gusto ko nung camera na nakita ko sa mall." Saad ng anak ko.

"Camera? Hm.. I will buy you one if you get permission from your mom."

Sabay-sabay silang napalingon sa akin. I smiled and shook my head.

"No, that's too much. Prove to me first that you deserve it." Saad ko.

Nalipat lahat ang tingin nila kay Teo at para bang nagpapa-awa ang mga 'to. Pinanliitan ko ng mata si Teo at naunang maglakad sakanila kasama si Adrian. Linagpasan ko sila habang masama pa rin ang tingin kay Teo.

"Hindi pwede, mom is the boss remember?"

Napangiti ako sa narinig mula kay Teo at tuluyan na akong pumasok sa loob ng aming bahay. Ito ang pinamana sa akin ni Daddy and from the first day of our married life, dito na kami nanirahan ni Teo. It was our home..

Binuhat ko si Adrian para mabilis kaming maka-akyat sa hagdan. Narinig ko ang sunod na yapak ni Teo sa akin. Effortless niyang inakyat ang dalawa naming anak na babae. Pinagbuksan ko siya ng pintuan kung saan naroroon ang mag kokonektadong kwarto ng mga anak namin.

"Gusto niyo ng camera?"

Maagap akong napalingon kay Teo sa tanong niya. He was kneeling in front of our daughters. Nawala lang ang atensyon ko nang bumitaw sa akin ang anak kong lalaki at tumakbo palapit sakanya.

"Dad, ako din!"

"Teo!" Banta ko.

He smirked.

I feel something..

"Stay here. Wag kayong lalabas kahit anong mangyari. Play or use the wifi, read or do something productive. Basta wag na wag kayong lalabas until I say so. Okay?"

"Teo, ano bang pinagsasabi mo?" I was frustrated.

Ano bang pinagsasabi niya?

"Of course dad!"

"Sure!"

"Copy, dad!"

Sabay-sabay na sagot ng mga anak namin. Humalakhak siya at tumango tango. Pinag tatapik niya ang ulo ng mga 'to atsaka bumaling sa akin. Masamang tingin lamang ang ginawad ko sakanya pero hindi pa rin maalis ang ngiti sakanya.

"Fix them, I'll wait for you outside." Aniya at lumabas.

"Ma, ako na po ang bahala sakanila." Ani Rian.

Lumapit ako sakanila at lumuhod. Isa-isa kong hinalikan ang mga pisngi nila at yinakap naman nila ako. This is what makes motherhood so life-fulfilling.

"Anong plano ng dad niyo?" Tanong ko.

"Wala po." Sabay sabay nilang sagot.

Pinanliitan ko sila ng mga mata. Sa huli ay kay Adrianna ako tumingin.

"Adrianna Grace, answer me with honesty." Ma-awtoridad kong wika.

Tumango siya.

"Wala po talaga mommy."

My eyes lingered in her and I saw that she was telling the truth. I smiled and nodded.

"Okay, ikaw ng bahala sa mga kapatid mo. I'll prepare dinner later. Babalikan ko kayo." Saad ko.

Tumayo ako at pinanuod silang umakyat sa kani-kanilang mga kama. Tumalikod na ako at lumabas. Dahan-dahan kong sinara ang pintuan bago lumingon.

"Teo-- what the fuck! Why are you topless! Ano 'to? Live porn?!"

I was almost shouting. Pagkalingon ko ay naabutan kong prenteng nakasandal sa railing ng hagdanan si Teo. He was topless with a smirk in his face! Of course, I was shocked! His abs were in full view!

Well, sabihin na nating mag-asawa na kami at dapat sanay na ako pero I'm concerned for our children! Bad example 'to para sakanila, lalo na pra kay Adrian. Lahat ng ginagawa ng tatay niya ay ginagaya niya at hindi tama na gayahin niya 'to.

His laugh filled the air. Ginawa ko ang lahat para wag bumaba ang tingin sa abs niya. Lumalim ang aking paghinga dahil naramdaman ko sa loob ko ang kakaibang pakiramdam. My hormones are not stable today! Hindi pwede!

Josephine, focus!

Sa mukha ang tingin!

"I really love it when I see the Josephine Morgan that everyone knows. You know.. without the Alissa in you." He said sexily..

Sexily? What the heck did that word came from.

"Ewan ko sa'yo! Bahala ka diyan! I'll prepare dinner! Pinauwi ko si Manang so I need to prepare alone!"

I tried running away from him but I only end up shouting because he lifted me effortless. Ramdam na ramdam ko ang balat niya sa aking likuran at mas lalong nagwala ang hormones ko.

"Teo! Yung mga bata!"

Sinubukan kong kumawala pero sadyang mahigpit ang hawak niya sa akin.

"Can you be my dinner then?"

Parang lalabas ang mga mata ko dahil sakanya.

"Hindi pwede!"

"Sorry but I don't take hindi pwede as an answer." Aniya.

Pinasusuntok ko siya sa kanyang likuran dahil nagsimula na siyang maglakad papasok sa kwarto namin. Sobrang bilis na ng tibok ng puso ko, it's the time of the month! Hindi pwede! Nakakahiya!

"Teo! Hindi nga pwede! It's today.. you know.. period! Bwisit!"

"Don't worry, I'll take the responsibility of the result.."

"Result?"

Wow! Wow Pin! Nakuha mo pang magtanong!

"Yeah, I'll make sure Angelo will be born soon."

He threw me at our bed and he quickly shut me up with his lips. Wala na akong nagawa dahil sumuko na ang sobrang nipis kong pagpipigil sa kalooblooban ko. My sanity was lost once again.

It was taken by him..

"Teo.." I gasped for air.

"I love you so much, Josephine Morgan- Montgomery." He whispered.

See you all to the next stop of our happiness! > Montgomery Series #1 Caught (Adrianna's Story)