XXXV

Chapter Thirty-five

Kinabukasan, isang video galing kay Jimin ang nagpaganda ng gising ko, na kahit antok na antok pa ako ay agad akong napabangon nang masilip ko ang orasan sa phone ko at mamataan ko ang isang video na galing sa combination niya. Umayos ako ng upo. Pinatong ko sa mga hita ko ang hotdog pillow ko saka isinuot ang earphones ko at excited na pinanood ang video.

Jimin appeared on the screen while sitting on a familiar couch, we all had used to crowd there while watching a drama series before, he was wearing an orange thick sweater and a white snapback while Jin was sitting beside him, embracing an acoustic guitar.

Kumaway si Jimin sa camera habang nahihiyang nakangiti. "Annyeonghaseyo, Misseu!" he cheerfully greeted me through the screen.

I automatically smiled. At ano namang pakana ito? Umagang-umaga ay ina-atake niya ang puso ko.

Pagkatapos niyang bumati ay nagsimula na si Jin sa pagmamanipula ng gitara. A familiar intro beat of a familiar song soothed my ear. Hindi ako mahilig sa music pero alam ko ang kanta. Jin took his time to let his fingers gracefully work on the long intro and not a moment ago, Jimin was already singing the acoustic version.

♪ Every time you walk into the room
Got me feeling crazy,
shock my heart boom boom.
Any other boy would stare but me,
I look away 'cause you're making me scared ♪

The moment he opened his mouth and sang the first line of the song, I started shifting uncomfortably on top of my bed. Kung wala lang railing ang kama ko sa magkabilang gilid ay baka nalaglag na ako dahil nasa itaas ako ng double-deck na kama.

Crap! Bakit naman niya ako binabaliw ng ganito?!

♪ Trying not to breathe one, two, three,
Trying not to freak when you look at me.
Gotta make a move but I freeze,
You don't have a clue what you do to me.

Girl, you make me shy, shy, shy.
You make me run and hide, hide, hide.
Feel like I get lost in time
Whenever you're near me.

Girl, you make me shy, shy, shy.
I'm fighting butterfli-fli-flies.
Yeah, you make me lose my mind,
Whenever you're near me.

Girl, you make me shy ♪

He was covering a song.

Nakikilala ko ang kanta, titled 'Shy' by Jai Waetford, at nakakatawa lang dahil hindi lang ang tono at ang beat ng kanta ang nakukuha niya, maging ang tunay na mensahe ng kanta. He would scratch the back of his head in the video while singing and would smile shyly at the camera as if he really knew that I would be watching this.

Shy… just like a Park Jimin being always shy to Hanselle Ursula.

♪ Rejection is a word that I don't wanna know,
But a girl like you could kill a boy real slow.
A million words stuck up in my head,
Waiting to be said but my tongue is stumbling.

Trying not to breathe one, two, three,
Trying not to freak when you look at me.
Trying to make a move but I freeze,
You don't have a clue what you do to me ♪

I felt like the whole content of the song was all that he wanted to tell me. Pakiramdam ko, ipinaparating niya sa akin ang nararamdaman niyang hindi niya ma-isatinig sa akin sa pamamagitan ng kanta, and he really chose a nice song because it reached my heart.

I had never heard him cover an English song. Apat kasi sila nina Jin, Jungkook at Taehyung ang vocals ng BTS. Jungkook often covered an English song, si Jin din at Taehyung pero never pa talaga si Jimin.

♪ Girl, you make me shy, shy, shy.
You make me run and hide, hide, hide.
Feel like I get lost in time,
Whenever you're near me.

Girl, you make me shy, shy, shy.
I'm fighting butterfli-fli-flies.
Yeah, you make me lose my mind,
Whenever you're near me.

Girl, you take me high.
I feel like I can fly.
But I fall out of the sky.
When I look into your eyes.

Oh, girl, you make me shy, shy, shy.
You make me run and hide, hide, hide.
Feel like I get lost in time,
Whenever you're near me.

Girl, you make me shy, shy, shy.
I'm fighting butterfli-fli-flies.
Yeah, you make me lose my mind,
Whenever you're near me.

Girl, you make me shy.
Girl, you make me shy.
Can't even talk to you.
Girl, you make me shy ♪

I know… alam kong hindi ka mahiyaing tao, Jimin pero pansin kong tumitiklop ka nga kapag magkaharap tayo, though you never failed to raise every damn emotions within me. You shy guy

Tinapos niya ang buong kanta at habang pinapanood ko siya ay sinasabunutan ko ang buhok ko dahil sa sobrang kilig. He covered his face with his palms after he sang. Tinapik siya ni Jin at nagsalita sa wikang Korean.

Ngumuso ako dahil wala na naman akong maintindihan ngunit kahit na ganoon ay nanatili pa rin ang kiliti sa tiyan ko at ang ingay sa dibdib ko nang makitang nahihiyang nagkubli si Jimin kay Jin mula sa screen.

Oh come on, Jimin. You're just too cute! Alam ko na noon pang mahiyain ka talaga! Pero hindi ko alam kung saan napupunta iyang hiya mo kapag nasa stage ka na! Sa akin ka lang ata ganyan? At saka, your voice is just so breathtakingly beautiful, as always.

Jimin took his palms away from his face and stared at the camera again, as if he knew I would be really watching this. He again gave me his most sweetest, beautiful yet so shy smile. "Saranghaeyo, Hanselle-ssi," aniya sa pinakabanayad na tinig habang nakangisi. He even did that famous finger-heart plus that arm-heart around the head and what made my heart leap in surprise was when he fled me a kiss before hiding again behind Jin in shyness.

Just then, the video ended as Jin laughed teasingly at him.

Tulala akong napatitig sa phone ko. What… what did he just do to my heart? And he again said those words to me. He said he loved me again. When would I ever get used to it?

Sorry ulit sa mga fans, pero ang video na ito ay para sa akin lang. See? He even mentioned my name. I would get angry if this video would leak.

When I saw my reflection on the clear sleep mode screen of my phone, I was more surprised to find myself crazily smiling from ear to ear.

Gosh, Hanselle! Tinamaan ka talaga kay Jimin! My inner Goddess exclaimed.

I had never been this in love! I had gotten my first love before but I couldn't remember it being like this. This feeling was all but so bizarre. Sigurado akong ngayon ko pa lang ito nararamdaman at kay Jimin pa lang.

I didn't even want to think of myself getting deeper in love with anyone else. Because crap, had anything deeper than this? If yes, then tell me about it, I wanted to know. I wanted know what was deeper than this. My heart was even aching just thinking a future without him.

All I could say was that… sorry to my future husband, if it was not Jimin, because it was only Jimin who I wanted.

I stored Jimin's video somewhere my gallery where no one could touch but me. I couldn't afford anyone seeing the video that was just meant only or me. I told you, I got really possessive sometimes—scratched, always when it came to Jimin.

Hanggang sa trabaho ay dala ko ang good vibes na hatid sa akin ng morning message na iyon ni Jimin. Hindi ko pinansin ang mga nagtatakang tingin sa akin ni Aly. Who cared? I was in a good mood. Who cared about the annoying customers? I was in a freaking good mood!

"OMO~!"

Napatalon ako sa gulat nang dumulas sa kamay ko ang hawak kong tray dahil sa kung sinumang bumangga sa akin. Ramdam na ramdam ko ang napakalakas na impact ng sinuman sa braso ko kaya agad kong nabitawan ang tray na may isang baso ng iced chocolate coffee. Nang mag-angat ako ng tingin mula sa sahig kung saan nagkalat ang kape, mga ice cubes at ang basag na baso ay nakita kong may Koreyanang nasa harap ko habang pinupunasan niya ang suot niyang dress na may mantsa ng chocolate coffee.

I apologetically bit my lower lip as I saw the stain on her white pretty—that seemed so expensive—dress. Kinakalkula ko na sa isipan ko kung magkano iyon lalo na at nakilala ko rin ang brand nito ang kaso ay muli kong narinig ang matinis niyang boses.

"Oh my gosh! Oh my gosh! My dress is ruined!" the girl screamed at the top of her lungs.

Mabilis akong yumuko sa kaniya ng paulit-ulit. "I'm sorry. Please forgive me!" Habang paulit-ulit ko ring sinasabi dahil wala akong ideya sa mga salitang binigkas niya. Kakasabi ko lang na good mood ako and fate had already ways to ruin it.

Malalagot pa ako nito kay manager Kang kapag umabot sa kaniya ang nangyaring ito. Hindi naman ako clumsy, masyado lang talagang clouded ang utak ko kaya hindi ko siya napansin.

"Yah! Why aren't you looking?! Look! You ruined my dress!" galit niyang sabi sa akin.

Hindi ko naintindihan na naman ang mga sinabi niya pero dahil nakahawak siya sa damit niya habang galit na galit na sumisigaw sa akin, I assumed, she was talking about the dirt on her dress.

"I'm really sorry, miss! Let me escort you to the restroom!" I offered her while still bowing to her. Mas lalo akong kinabahan nang masulyapan ko sa gilid ng mga mata ko na nakukuha na namin ang atensyon ng iba pang customers.

"What!? Aish! What should I do?! You pay for this, you wench!" sigaw pa rin niya. Hinawakan niya ang suot niyang long chained bag at akmang ihahampas sa akin.

I instinctively closed my eyes as I anticipated for the hit. Sorry. Masaya lang talaga ako ngayong araw kaya titiisin ko at hahayaan ko siyang saktan ako. Isa pa, kasalanan ko naman.

"Yah! Let me go!"

Dumilat ako nang muli kong marinig ang boses ng babae at makaramdam ako ng mga kamay na humila sa akin. I then saw a broad back in front of me. Nang lumingon ako ay nakita ko si Aly na nag-aalalang nakatingin sa akin habang hawak ako sa balikat. In front of me was the group of my highschool fanboys. As If all ready to protect me…

"Yah. We don't hit older girls but we can consider once you hit our noona."

Nakita kong nagsalita ang isa sa kanila. I noticed that it was the boy who first talked to me to ask me to have a selfie with his friend. Ang tatlo pang kasama niya ay tumango-tango na para bang sumasang-ayon sa sinabi niya.

Right now, they all looked like bad boys protecting someone who was being bullied. Ironic. It was me.

Hindi ko inaasahang ipagtatanggol nila ako ng ganito kahit na hindi ko naman talaga naiintindihan ang mga sinabi nila.

"Tss. Let me go! Didn't you see? That wench messed my dress!" the girl angrily screamed again. Kitang-kita ko ang galit sa mga mata niya nang sumilip ako sa likod ng batang nasa harap ko. The boy was too tall for me to see the girl so I had to tip-toe.

"Our noona already said sorry," sabi ng isa pa uli sa mga highschool boys ko.

Akala ko ay patatagalin pa nila ang gulo. Nakahinga ako ng malalim nang umirap ang babae at tumalikod na. She was saying something I couldn't understand as she made her way to the exit. Just then, everything settled down. Na para bang isinama palabas ng babae ang lahat ng bad vibes mula rito sa loob.

"Are you okay?" Aly asked me, sounding so worried. Hinila niya pa ako paharap sa kaniya habang pinapasadahan ng tingin ang kabuuan ko.

Tumango ako saka tipid na ngumiti. Hindi naman ako nasaktan. Iyong babae nga ang nasaktan at naistorbo ko. At saka, hindi pa rin nawawala ang magaan kong pakiramdam. I couldn't believe I was still in a perfect and good mood after what happened.

I swear, something was really wrong with me!

"Noona! You okay?"

"Noona! She hurted you?"

"Noona! Water!" wika ng isa pa habang nag-aabot sa akin ng isang baso ng tubig.

Inilingan ko ang lahat ng mga sinabi nila at sinabing, "I'm fine. I'm fine. Thanks for worrying." Nginitian ko sila para ipakitang okay na talaga ako. Hindi ako makapaniwalang ipinagtanggol nila ako roon sa babae.

I knew they were kind of fond of me but they still didn't know me very well. At nagpapasalamat akong nandiyan sila para sa akin. Nakakataba ng puso sa totoo lang.

"Aly, lilinisin ko itong sahig. Sana huwag na itong makarating kay manager Kang," I told Aly as I tapped her shoulder. Nagtatakang tiningnan niya muna ako bago tumango. Iniwan ko na sila at nagtungo sa janitor's closet para kumuha ng mop at dustpan. Tahimik kong nilinis ang kalat na nagawa ko. Mabuti na lang at nagkataong hindi pa dumarating si manager Kang.

Hindi lang iyon ang gulong nagawa ko buong araw. Dahil sa layo ng nililipad ng isip ko buong araw at sa gaan ng pakiramdam ko, puro gulo lang ang nagawa ko. I was a damn working mess all the hour in Bunnies.

Nandyang mali ang order na ibinigay ko sa isang customer, andyang pinaghintay ko ang ilang customers at ang pinakamalala, naulit iyong nangyari kanina pero sa isang may edad ng lalaki. Kung hindi lang ito napaki-usapan ni Aly ay baka ipinatawag na nito si manager Kang. I was very distracted, and I wasn't even bothered!

"Bye!" masayang sabi ko sa mga night shift bago kami tuluyang lumabas ni Aly, with her still staring at me. Para bang sinasabi niyang sobrang weird ko na.

Well, I was just really in a good mood and was freaking distracted at that. Maiintindihan ko rin kung iniisip niyang weird ako dahil buong araw niyang sinalo ang mga gulong ginawa ko.

"Hey, stop it already! Natatakot na ako sa'yo ah!" saway sa akin ni Aly nang makalabas na kami ng shop dahil tapos na ang shift namin.

I stared at her innocently. "What did I do?" takang tanong ko habang inaayos ang makapal na puting scarf sa leeg ko. Natutunan ko ang ganitong ayos kay Aly. She had a very good sense when it came to fashion. That was because she studied designs. Bago pa siya pumuntang Seoul ay nagtatrabaho na siyang designer sa kumpanya ng mga magulang niya ngunit hindi ko pa rin alam kung bakit siya nandito sa Korea.

"You're… extra, very extra weird today. Hindi ko alam kung sobrang distracted ka lang ba o nakainom ka ng kung anong positive pill kaya para kang no care sa lahat ng gulo?" Aly said. "Lasing ka ba?" dagdag pa niya.

We stopped just right in front of the cafe and beside the lane as she studied my face. Ngayon lang siya talaga nagkaroon ng pagkakataon dahil busy kami pareho kanina sa trabaho. Nilingon ko siya at nginitian ng sobrang lapad. The cloud nine feeling was still not leaving me. I smiled mentally.

Lasing sa pagmamahal ni Jimin? Siguro nga Aly, lasing ako. And I'd love to get even more drunk!

"See, see! You're smiling again! Creepy!" Itinuro niya ang mukha ko. Her eyes widening. Tinalikuran niya ako at nag-umpisa nang maglakad para matigil na ako sa kakangisi.

"Aly, have you ever been in love?" I asked her, out of the blue. Mabilis akong naglakad para masundan siya. She stopped walking so I stopped too. Mariin niya akong pinagmasdan as if finding the answer from my face me.

She was looking at the right direction.

'Cause I'm freaking inlove~.

Hinawakan ni Aly ang parehong braso ko habang nananatili ang mariin niyang titig sa akin. I didn't dare turn my gaze away. Sinalubong ko rin ang mata niya at hinintay ang sasabihin niya.

"Tell me. Tell me, Hanselle. Who's this man that's making you this weird?" aniya sa tonong desperada nang malaman kung sino ang lalaking gusto ko. Hindi ko tuloy mapigilang magpigil ng ngiti nang muli kong maalala ang lalaking dahilan kung bakit buong araw akong good mood ngayon. Kung bakit buong araw ay nasa cloud nine ako, hanggang ngayon.

Baka magulat ka kapag nalaman mo kung sino siya, Aly. He's everyone's dream. At napakasuwerte ko kasi akin siya.

I smiled sweetly at her as images of Jimin still lingering in my mind. "I will introduce him to you someday—"

"Misseu!"

Ayan. That was how he called me, kahit na binanggit niya ang pangalan ko sa video kanina, kahit na sobrang pinakabog niya ang dibdib ko dahil doon, mas sanay pa rin akong tinatawag niya akong ganyan. Because it reminded me of our first meetings.

Miss it may sound so weird and strange, dahil sinong matinong tao ang papayag na matawag na 'miss' ng taong matagal ng kakilala? In our case, it became his endearment to me and I found it really sweet and unique actually. Though, it struck me when he mentioned my name earlier. Hindi ko inaasahan iyon. Malaking kaguluhan na naman if ever the video would be posted accidentally… my name made it confidential.

But who cared? Sanay na ako sa issue, at least, it was real this time.

Natigilan ako at nanlalaki ang mga mata ko nang may mapagtanto ako. Did I just hear Jimin call me? Napatitig ako kay Aly. Wait, imagination ko lang naman yung narinig ko, 'di ba?

"Misseu!"

Crap!

Muli kong narinig ang boses ni Jimin na tinatawag ako. Nagmumula ang tinig na iyon sa likod ko. This time, I held Aly's both arms to stop myself from stumbling down. Kapag hindi ako kumapit kay Aly ay paniguradong babagsak ako dahil sa panghihina ng mga tuhod ko.

Aly innocently stared past my shoulder. Sigurado akong ang gulat na bumakas sa mukha ni Aly ang siyang sumasalamin ngayon sa mukha ko.

Gusto kong umiling para sabihing, hindi, hindi ito puwede. Hindi puwedeng nasa likod ko si Jimin at totoong narinig ko siya, pero ang siyang nagpatunay na hindi nga ako mali ng narinig ay nang mula sa peripheral vision ko ay may nakita akong pamilyar na itim na van na huminto sa kalsada sa gilid namin.

"H-Hanselle, tell me, I'm j-just dreaming," Aly told me, sounding shocked as I felt her body stiffen. Mukhang ginagamit din niya ako para hindi siya matumba dahil sa nakikita ko, mukhang nanghihina rin siya sa nakikita niya sa likod ko.

No, Aly. You tell me I'm just hearing and seeing things!

Hindi ako makasagot dahil ako mismo, hindi ako sigurado. No. He couldn't show himself here! They couldn't show themselves here! Nasa public place kami for heaven's sake! At si Alyssa!

Ni ayaw kong lumingon, natatakot akong makumpirma talaga gamit ang mga mata ko na siya nga iyan, natatakot ako para sa kaniya. People might see him here. At napakatapang lang talaga niyang lumabas sa public! Ang lalaking iyon!

"Did I surprise you, misseu?"

I thoughr, my heart just stopped beating when I heard his voice just near my ear, his hot breath sending shivers to every bones in my spine. Ang mabango niyang amoy ay singhot na singhot ko, ang presensya niya ay damang-dama ko sa likod ko. And crap, his nearness was not freaking calming my shameless heart!

Mariin akong pumikit. I just hoped he was in disguise. Pero hindi siya makikilala ni Aly kung naka-disguise siya!

Crap! Jimin, balak mo ba akong patayin sa takot?!

Nakaramdam ako ng isang pares ng mga kamay na humawak sa baywang ko na nagpa-igtad sa akin. Aly's hands fell from my arms but my hands just remained holding firmly hers. Those strong hands that were holding my waist gently turned me around. Nabitawan ko si Aly dahil doon.

And maybe again, God didn't only create Jimin to make my heart go wild every time I saw him, He also created Jimin to take my sanity away because for the umpteenth time, I just wanted to get crazy again for him.

Bukod sa itim na cap ay wala na siyang ibang suot para i-disguise ang sarili niya. Isang puting sweater at itim na skinny jeans ang suot niya na pinaresan niya ng puting sneakers. Sa ayos niya, wala man lang hint na may balak nga siyang mag-disguise.

Crap, Jimin! How could you be so careless?!

Kusang kumilos ang mga kamay ko. I quickly took the white scarf off my neck and immediately covered it around his neck up to his nose. At habang ginagawa ko iyon ay nakangiti lang ang loko, ang mga mata ay nawawala na naman dahil sa pagkakangiti niya.

Crap. I would die looking at his beautiful face forever.

At talagang nakuha niya pang ngumiti sa akin! Pasalamat siya at hindi matao ang parteng ito ng lane dahil puro sasakyang nasa highway lang ang nandito.

Inilibot ko ang paningin ko. I uttered a silent thanks upon seeing the dark surrounding. Medyo nalagpasan na kasi namin ni Aly ang traffic light kung nasaan ang crossing at ang karamihan ng mga tao.

"We can't afford people to see you here!" Pinanlakihan ko siya ng mga mata habang inaayos ang scarf sa leeg niya. He just tilted his head and stared at me while still smiling idiotically. I sighed in resignation, he was a helpless case just as I was a helpless case for him.

Nilingon ko na si Aly. Sa aming dalawa, alam kong mas gulat siya. Sinong hindi? Laman lang naman ng mga usapan nina Em, Evah at Aly ang BTS araw-araw at ngayon ay nasa harap na niya ang isa sa mga ito.

She was still staring at Jimin, eyes widened and mouth dropped. I could only imagine all the things running on her not so innocent mind. At maiintindihan ko rin kung magagalit siya sa akin dahil naglihim ako sa kaniya… sa kanila.

Tinapik ko siya. "Aly!" I called her to bring her back to her senses. Mukha kasing nilipad na ng presensya ni Jimin ang utak niya. And again, I understood her too about that.

Napaigtad siya at nang makabawi ay mas nanlalaki pa ang mga mata niya habang nananatiling nakatitig kay Jimin.

"J—!!"

Mabilis kong tinakpan ang bibig niya nang makita kong bumukas ang bibig niya. Balak ba niyang sumigaw?!

Aly naman e!

Hindi mapakaling nagtatalon si Aly habang nakatitig pa rin sa likod ko. She tried to take my hand off of her mouth. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. She was a helpless case also.

"Aly, I need you to keep quiet. Yes. He's Jimin of BTS and we cannot afford to get him catch attention here, right? Please. Please. Mage-explain ako sa inyo but please, calm down and stay quiet," mahabang bulong ko sa kaniya sa tonong nagmamakaawa. Her lenses rolled back to my eyes. She stared at me for awhile before slowly nodding her head.

Pinakatitigan ko muna siya, tinatantiya kung gaano katotoo ang pagpayag niya. In the end, when I saw the consideration from her eyes, I slowly let go of her mouth.

"Aly," I warned her.

"But, Hanselle, si Jimin talaga ito," mahina niyang sabi saka itinuro si Jimin habang kumikislap ang mga mata dahil sa bituing nasa harap namin na mukhang hindi naman napapansing sobrang nakaka-bother ang presensya niya.

He was just too oblivious and very dauntless!

"Annyeonghaseyo!" Jimin cheerfully greeted Aly not really noticing the effect he was giving my friend.

"OMO~!" Aly shockingly exclaimed.

I face-palmed. Naramdaman kong dumulas ang kamay ni Jimin para pumalibot sa baywang ko at hinila ako palapit sa kaniya, making him back hugging me. I felt my cheeks boil up the moment I felt my back softly lean on his broad chest. His chin rested on my shoulder. His smell instantly conquered my nose. Ang bango-bango ng lalaking ito. Malay ko kung may pinangligo siyang kung anong pabango, basta, ang sarap niyang amuyin.

Maging si Aly na pinapanood kami ay nanlaking muli ang mga mata at pinamumulahan din ng mga pisngi.

At this rate, she must have known what was in between Jimin and I. Paniguradong may sagot na siya sa tanong niya kanina, at sa lahat ng mga hinala niya tungkol sa boyfriend kong idol.

"I hope you are taking good care of my girlfriend," Jimin said in Korean language, must be talking to Aly since he wouldn't talk to me using his mother tongue.

Nanlaki ang mga mata ni Aly at mabilis na tumango. "OF COURSE! SHE'S MY FRIEND!" Aly answered in Korean too.

Seriously? Pinagmumura ba ako ng dalawang ito?

Inalis ko ang mga braso ni Jimin sa akin at hinarap ko siya. Nakatingala ako sa kaniya dahil kahit naman siya ang pinakamaliit sa BTS, mas matangkad pa rin siya sa akin. He was five feet and nine inches tall while I was a flat-five tall. Nagkataon lang talagang mas matatangkad ang mga kaibigan niya.

"Why are you here?" I asked him in crossed brows. Ngumuso ako dahil hindi siya nagsabi. Paano kung dumating siya rito tapos naka-uwi na pala kami!?

Lokong lalaki talaga ito. Wala talaga siyang katakot-takot, tulad na lang ng kung gaano siya katapang para puntahan ako sa Bunnies. Any sane idol wouldn't take a risk like what he did…

"We missed you. They had been bothering me so I brought them here," sagot niya na nagpakunot ng noo ko ngunit hindi ko na kailangan pang tanungin siya dahil mukhang alam ko na.

"Noona!"

Nakarinig ako ng pabulong na tawag sa gilid ko. Nang lumingon ako ay isang itim na van na naka-park sa gilid ang nakita ko, bukas ang side door nito at nag-sisiksikan sa may pinto ang buong BTS. Ang masuwerteng nasa may pinaka-pinto ay sina Taehyung at Jungkook na parehong gustong lumabas pero hawak sila nina Jin at RM.

Sa loob ay kumakaway sa akin si J-Hope habang nakangiti ng sobrang lapad. Si Yoongi ay nakangiting nakatitig rin sa akin.

These were BTS, the guys I had started getting fond of, the guys I had admired and the guys I had hated and cursed not to ever see again, and I couldn't believe that even after what happened, I still missed them. I tried to look for the hatred in my heart that I reserved for them. Pero bakit wala akong mahanap? All I could feel was the remembrance of my old memories with them.

I just stared at them. Nanunubig ang mga mata ko dahil hindi ko maipagkakailang talagang napalapit na talaga ang loob ko sa kanila at parte na sila ng buhay ko. I freaking missed living with them! I freaking missed them! Sadyang masohista lang siguro talaga ako, kasi kahit na sinaktan nila ako, kaya ko pa rin silang tanggapin.

Crap, maybe they had found a perfect place in my heart that even I couldn't control.

"Yah, Kim Taehyung-ssi!" sigaw ni RM nang makawala si Taehyung sa kaniya.

I just watched Taehyung run towards me and before I knew it, a Koala was already hugging me so tight. I did really bump hard on his hard chest that if only he didn't hold me tight, we might have fallen. Sobrang higpit ng yakap niya sa akin na ramdam na ramdam kong miss nga niya ako. His familiar chocolate scent soothing my nose.

"Misseu!" Taehyung happily said. "Bogoshiposeo!" dagdag niya pa sa natural niyang malalim na boses.

I chuckled through his chest as I hugged him back, tightly. Well, the feeling was mutual. Tinapik ko ang balikat niya nang pagtingala ko sa kaniya ay wala siyang suot para i-disguise ang sarili niya. Kung si Jimin ay may suot na cap, si Taehyung ay tanging black sweater at black pants lang ang suot. No other things to disguise him. Isa rin itong ang lakas ng loob na magpakita sa public.

Para silang hindi mga idols, they acted as if they didn't have a career to protect, or maybe, they just really missed me so much.

"Taehyungie, go back to the car. There are people here," sabi ko sa kaniyang pinipigilang maluha. Hindi pa rin siya nagbabago. He was still a natural sweet guy. The adorable Taehyung who was always so sweet towards me.

He gave me that cute boxy smile as he let go of me and went back in the car. Ang ibang miyembro ay nagtiis na lang sa loob ng sasakyan habang nag-uusap kami ni Jimin. Si Aly ay unti-unti na ring nakakabawi sa bigla dahil bumabalik na siya sa comfortable side niya. That was, after she hardly gawked at Taehyung and obviously filled her heart with her fan girl feels. He was her bias, after all.

In the end, Aly and I ended up riding inside BTS service van to drive us home. Sinabi pa nga ni RM na si Aly lang ang ihahatid namin dahil ibabalik na nila ako sa bahay nila na matigas kong hinindian.

Of course, that couldn't happen anymore. Okay na ako sa ganito. Mahalaga sila sa akin gaya ng mahalaga ako sa kanila. I could go to their concerts and performances to support them. They could, well, visit me and not really surprise my friends but then, I couldn't live with them anymore.

"OMO~! Taehyung, I've watched your solo song! You're so cool!" Aly comfortably told Taehyung, as her loud voice boomed around the silent atmosphere inside the van. Aly and Taehyung had been talking comfortably with each other since I had decided to let them sit beside each other.

Somehow, I found their personality parallel. Paniguradong magkakasundo ang dalawa. And what could make Aly happier than having a poster of Taehyung when he was now in front of her, materializing so real for her to marvel at? And hey, Taehyung wasn't indifferent to her the first time they talked unlike how Taehyung acted when he first met me.

Kung mag-usap ang dalawa ay parang ang tagal na nilang magkakilala o baka sadyang mas approachable lang talaga si Aly kaysa sa akin dahil natural siyang bubbly and well, I was always aloof.

Mas madaling pakisamahan si Aly kaysa sa tulad kong awkward, well, I accepted that my life was awkward and boring.

"Have you seen my own composed song?! I sang it with Joon hyung," Taehyung said, mimicking the same giddy and happy tone of Aly.

Nakangiting tumango si Aly. "Yes! Yes! It's cool!" Aly said.

Ang ibang miyembro ay nag-uusap-usap din. Si Jimin na katabi ko ay tahimik lang, kaming apat nina Taehyung at Aly ang nasa front seat. Ang nasa kasunod na upuan ay sina Jin at RM habang tatlo namang sina Jungkook, Yoongi at J-Hope ang nasa pinakalikod.

Nalaman kong galing sila sa Bighit building bago sila nagtungo sa Bunnies. Kinantiyawan pa nga nila si Jimin na pumupunta sa Bunnies para lang sa akin na hindi naman dini-deny ni Jimin. He just smiled shyly. Gusto ko ngang idagdag na napaka-fearless niya para gawin iyon dahil hindi siya natatakot sa mga taong puwedeng makakilala sa kaniya o baka sadyang wala lang siyang pakialam.

Oh my, seemed like a shy but fearless man got my heart and I freaking loved him.

Hindi ko alam kung anong iisipin ng mga magulang ko kapag nalaman nilang ayaw kong bumalik ng Pinas dahil lang sa lalaking ito. They would think I was crazy, but I was sure they would understand because they had been in love. And well, I was fine if Snow White would never wake up after getting poisoned because I was not Snow White.

I was Hanselle, and Jimin wasn't a Prince, he was Jimin of BTS.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top