Chapter Eighty

♪ Soundtrack: House Of Cards by BTS ♪

Nakatulala lang ako sa pinto ng kuwarto kong nilabasan niya matapos niyang banggitin sa akin ang mga salitang hindi kayang tanggapin ng sistema ko at hindi ko inasahang lalabas mula sa bibig niya. Lush tears were still wetting my face as it poured what my heart was truly feeling.

I was not hurt… I was more than afraid that what he had told me might be true, that what he had told me might be was what he really wanted to happen. I was terrified more than pained that all of this might be really happening after of all the happy and lovely memories we had cherished together.

I was more than terrified that this might be the compensation I needed to pay after having him for a whole month. I was more than terrified that this time, I might lose him for real. I was more than terrified that the long sleep might be over and I needed to wake up now.

In the reality where there was no him. No more beautiful dream, only ugly reality.

Kusang gumalaw ang mga paa ko para humakbang palabas ng kuwarto ko at agad dumiretso sa pinto kahit na nanlalabo ang mga mata ko dahil sa mga luha ko. I quickly found the knob and squeezed it, immediately pushing the door open. Tahimik na hallway ang bumungad sa akin, tila mas pinapasakit ang nararamdaman ko. I suddenly felt isolated. Napalingon ako sa pinto ng bahay nila. With haste, I let my feet run towards their door and immediately encoded the passcode I remembered.

Suminghap ako nang malamang hindi pa rin nagbabago ang passcode ng bahay nila bago ko itinulak ang pinto pabukas habang tahimik na ipinapanalanging sana ay nasa loob siya. Sinalubong ako ng tahimik na living room. Kung paanong iniwan namin ito noong nakaraang linggo ay ganito pa rin ito. Ipinilig ko ang ulo ko para iwaglit ang ibang isipin, saka ko na iisipin ang ibang bagay dahil kailangan kong mahanap si Jimin.

We still had a lot of things to settle. I was sure he didn't mean what he had said a while ago, or if he did, I was sure he had a valid reason for it. Hindi siya makikipaghiwalay sa akin dahil lang sa wala at hindi rin ako makakapayag na maghiwalay kami nang hindi niya ako binibigyan ng sapat na rason! And we were just very fine until now!

"Jimin!" hikbing sigaw ko nang masulyapan ko ang pinto ng kuwarto niya saka mabilis na tinakbo ang distansiya ng pinto at muntik pa akong matalisod sa sobrang pagmamadali. I hastily pushed the door opened, once again shocked for it wasn't locked. I instantly smelled the natural sweet scent of Jimin invading the room and there I saw him, silently sitting on the edge of his bed, his legs parted widely as his elbows prompted on each legs and his palms covered his face.

He looked more devastated than I was that was why I couldn't understand as to why he wanted us to break up.

Dahan-dahan akong naglakad palapit sa kaniya kasabay ang hindi matigil sa pagsakit ng puso ko ngunit ang pagsingot ko ang kumuha ng atensyon niya. And when I thought, my world shattered awhile ago, now my whole life just crumpled down when I saw those beautiful soft eyes he possessed pool with unshed tears. Kitang-kita ko ang sakit sa mga mata niyang ngayon ay malungkot na nakatitig sa akin. Nanginig ang mga labi ko at muling nanubig ang mga mata ko para sa mga panibagong luha. Because of my weakening knees, I slowly fell down the carpeted floor right in front of him, feeling so hurt for the both of us. Napahawak ako sa sahig habang nakatingalang umiiyak sa harap niya.

Why was he doing this? For what freaking reason? Bakit niya ako sinasaktan ng ganito? Bakit niya pinipiling masaktan kami pareho? Why, when we were just so happy earlier?

"T-Take back w-what you said." Humikbi ako sa tonong nagmamakaawa sa kaniyang bawiin niya ang sinabi niya.

Yumuko siya para iiwas sa akin ang mga mata niya pero nahuli ko ang pagbagsak ng mga luha niya na agad niyang tinuyo gamit ang mga braso niya. He was hurting too and he was keeping it from me. He would rather hurt us both than take back what he said.

Hindi ko maintindihan. Bakit niya ginagawa ito? Dahil ba hindi ako pumayag sa gusto niya? Dahil ba roon?

Sinubukan kong abutin ang kamay niya ngunit iniwas niya ito kaya muling nalaglag sa lap ko ang kamay ko. My heart ached even more because of it. Sinalubong ng mga mata ko ang mga mata niyang ngayon ay hirap na hirap na nakatitig sa akin kasabay ng walang tigil kong pagsinok.

"Jimin…" I cried at him, my voice breaking as my tears streaming nonstop.

"Hanselle-ssi, I a-already broke up with y-you," aniyang nababasag ang tinig. His tears were just adding up to the pain in my heart.

"No! You can't do that! We were just fine a while ago, Jimin! Why are y-you saying…" I hiccuped. "That?" pagpapatuloy ko.

Mabilis siyang tumayo siya at lumikha ng distansya sa pagitan namin na para bang natatakot siyang dumikit sa akin o lapitan man lang ako. He stood near the wall, far from my helpless and crying form on the ground. Umiling siya kasabay nang pag-igting ng panga niya ngunit hindi ma-itatago ng mga mata niya ang paghihirap na nararamdaman niya, ang mga luha niyang tila nakikisimpatya sa amin pareho ay nagpapatunay lang na nasasaktan din siya.

So why…?

"I want this r-relationship to end. This is suffocating me, everything is not fine. I am not happy anymore. Just let m-me go." He begged with pained eyes and shaking voice, hurting me even more. Punong-puno ang boses niya ng diin at pagmamakaawa.

"No, I know you're not serious. Just take it back, Jimin!" nakatingalang sigaw ko dahil sa sakit na kanina niya pa ipinaparamdam sa akin, ni hindi ko naisip na magagawa niyang sabihin sa akin ang mga iyon.

Nagsisinungaling siya!

Dahan-dahan akong tumayo nang may maalala ako saka pinunasan ang mga luhang nagbabadya na namang bumagsak mula sa mga nanlalabong kong mga mata. I didn't know that after those happy memories we made, we would be like this now. Almost fading away… so fast.

"I'm not t-taking it back," aniya pa rin sa mariing tono, matigas na umiiling at pinipigil na huwag maiyak. Wala siyang balak na bawiin iyon, wala rin siyang balak na mas ipa-intindi pa sa akin kung bakit niya ito ginagawa at wala na akong maisip na ibang rason kung hindi ang bagay na iyon lang…

Kung papayag ba ako sa gusto niya, babawiin ba niya ang sinabi niya? Kapag ba ibinigay ko ang gusto niya ay hindi na siya makikipaghiwalay sa akin?

Dahan-dahan akong humakbang palapit sa kaniya at habang ginagawa ko iyon ay isa-isa kong inaalis ang mga butones ng suot kong army green blouse na suot ko pa kanina mula sa trabaho. If this wouldn't succeed then I didn't know what to do anymore.

Nanlalaki ang mga matang pinanood niya ang ginagawa ko habang naka-awang na ang mga labi. He took few steps back, he even almost stumbled but held his ground as his breath hitched.

No, Jimin. I won't lose you without having a fight. I won't give this relationship away without fighting for it and if this is what it takes, then maybe you're right, I should really get pregnant.

I would rather face the heaviness of what was coming after this than feel the pain of losing him.

Nang tuluyan na akong makalapit sa kaniya ay siya ring pagkakakalas ng damit ko. I just let it fall down the ground leaving me only in my black sporty brassiere as the coldness of the room immediately caressed my bare skin. Muli akong humakbang palapit sa kaniya, tuluyan nang pinuputol ang natitira pang distansya sa pagitan namin.

"W-What are you doing—"

"Let's do it, Jimin. Get me pregnant," putol ko sa kaniya. Mabilis kong inabot ang leeg niya para hilain siya palapit sa akin kasabay ng pagtitingkayad ko para maabot ng mga labi ko ang mga naka-awang niyang labi sa gulat. Hinalikan ko siya sa pinakabanayad na paraan. Halik na mapagbigay. I wanted him to feel that I was ready to give myself again to him for the second time, this time, with a purpose.

I needed a reason to make him stay.

Kahit na hindi gumagalaw ang mga labi niya ay ginawa ko ang lahat. Isinabit ko ang mga braso ko sa leeg niya at idinikit ang katawan ko sa kaniya. The clothes in between us felt insulting as my covered breasts insensitively pressed against his clothed chest and his lips felt stone cold against my desperate ones.

Naluluha ako… naluluha ako kasi hindi ko inaakalang kaya kong ibaba ng ganito ang sarili ko para sa kaniya. Nasasaktan ako… nasasaktan ako kasi kailanman, hindi ko naisip na gawin ang ganito para lang sa taong ayaw kong mawala. I wanted to feel proud but anywhere I saw, this wasn't just right.

Kaya't nang hindi pa rin siya kumikilos o nag-re-respond man lang sa ginagawa ko, unti-unting bumaba ang kamay ko mula sa balikat niya patungo sa dibdib niya, damang-dama ko ang kahihiyan sa sarili ko at ang mas paninikip ng dibdib ko. I hardly clutched the chest part of his shirt as I stopped my lips from moving, only to feel them quivering for a sob against his soft ones. I slowly pulled my head back, my lips leaving his lips while putting my arms in front of my chest, covering my almost upper nakedness.

Yumuko ako para itago ang mga mata ko mula sa kaniya, ang mga mata ko ay nanubig muli para sa mga luha kasabay ng mga mahihina kong hikbi. I was afraid he would see the humiliation I was trying to hide in my eyes and the pain it catered.

Hahakbang pa lang sana ako paatras para tumigil na dahil hindi ko na kinakaya ang pinaghalong sakit at kahihiyan nang maramdamang ko ang pares ng matitigas niyang mga brasong mabilis na pumulupot sa baywang ko, hinila niya ako palapit sa kaniya na nagpagulat sa akin. His other hand immediately slid past my left shoulder to the back of my neck and quickly pushed my head back to his, cutting the distance between our faces.

He then claimed my lips, hotter and harder than the way I kissed him a while ago. Sobs and cries from my lips got washed away by his rough and thorough kisses. I gasped when he quickly lifted my legs and wrapped them around his waist as he walked towards the waiting bed, still kissing me sensually.

I would make him stay. Hindi siya mawawala sa akin. Ito ang gusto niya. I was sure, hindi na niya ako iiwan.

Without so much words between us, our bodies communicated, sharing one rhythm as if being acquainted for a long time as we both pleasured each other with our overflowing desire bringing us deeper our love could attest.

For the second time, I gave myself to him.

Kinabukasan, paggising ko mag-isa na lang ako sa kama. The hints and evidences of what happened last night was all over the bed and my body.

Gusot ang asul na bedsheet at bahagya pang nalaglag sa sahig ang dulo samantalang maayos na nakatakip sa akin ang asul ring comforter. Ang amoy ni Jimin ay naiwan sa comforter at sa unan na nasa tabi ko, pinapaalala sa gising ko nang diwa ang mga nangyari kagabi.

Bumangon ako at sumalampak sa headboard ng kama habang yakap-yakap ng mahigpit ang comfortable sa hubad kong dibdib. I tightly pressed my legs together because of the pang of soreness down there, bringing me back again to all the vivid memories of what happened last night. Nag-init ang pisngi ko nang maalala kung paanong inangking muli ni Jimin ang katawan ko kagabi. I could still feel his wet and open-mouth kisses all over my body, his soft and gentle caresses and pinches and I could still feel his hot and long shaft within my core.

Crap it! Get a grip, Hanselle! My inner Goddess cursed at me.

Bumaba ako ng kama habang nakapulupot sa akin ang comforter saka ko pa lang napansin ang mga damit kong maayos na nakatupi sa bedside table, sa tabi nito ay ang dalawang phone at isang note. Agad na bumundol ang kaba sa dibdib ko nang makita ang note. I could read the words written on the piece of paper but I was just too scared to take it and understand all of it. I didn't even want to acknowledge all of it.

Nasaan na ba si Jimin? Nasa kusina ba siya at naghahanda ng almusal namin tulad ng madalas niyang gawin? Bakit hindi niya ako ginising?

Dumako ang mga mata ko sa mga phones, my phone and his phone. Nanginig ang mga labi ko dahil kahit na hindi ko na basahin pa ang note, ang makitang iniwan niya ang phone niya ay sapat na para maintindihan ko ang lahat.

Why…? I thought, he was not going to leave me anymore? After what happened last night, I thought we were settled!

'We are over. Let's not see each other again. Please, always take care of yourself.' He wrote on that note in a messy cursive manner. At ang pag-iwan niya ng phone niya ang paraan niya para ipakitang pinuputol na niya ang lahat ng mayroon kami. He cut all the connections between us and that was after what happened between us last night.

Hindi ko alam kung ano ang una kong gagawin, ang takpan ang bibig ko dahil sa mga hikbi o ang haplusin ang dibdib ko dahil sa sakit na nararamdaman ko. In the end, I just sat there, unable to do anything but to cry my heart out and feel the pain in my heart, finally acknowledging the fact that he really just ended everything between us without making me understand the reason.

I just lost him. He just hurt me, of all people.

Napatayo lang ako nang maramdaman kong bumabaligtad ang sikmura ko. Agad kong naisara ang bibig ko nang maramdaman ko ang bara sa lalamunan kong gustong kumawala sa bibig ko saka ko mabilis na nilingon ang pinto ng banyo. At the sight of the closed door, my stomach contracted again, pushing all of the food I ate last night up my throat.

I quickly ran towards the door, still clutching tightly the comforter around my body and directed towards the toilet ignoring that the comforter was touching the tiled floor just to throw up, almost nothing but liquid. What the hell?! It didn't feel good!

Napahawak ako sa gilid ng toilet bowl habang naluluha dahil sa sakit ng lalamunan ko, nanlalabo rin ang paningin ko dahil sa biglaang hilo. I let myself sitting on the tiled floor while thinking deeply as 'what ifs' started running on my mind.

Bakit… bakit ngayon lang? Bakit ngayon lang kung kailan wala na siya?

Tumingala ako para pigilan ang pagpatak ng mga luha mula sa mga namamasa kong mata habang isinasara ko ang pinto ng bahay ng BTS. But then, my tears were unstoppable now. I couldn't just stop myself from crying because I was hurting.

Paano niya nagawa sa akin ito? Nitong mga nakaraang araw lang ay sobrang saya namin, pinaramdam niya sa akin kung gaano niya ako kamahal, na hindi siya mawawala sa akin. Pero bakit ganito, bakit niya ako sinasaktan ngayon?

My tears once again got triggered when I saw Esen walk past me as if expecting someone the moment I went in my house. Humihikbing pinanood ko siya habang naka-abang lang siya sa nakapinid na pinto na akala niya ay may bubukas noon. Nahihikbing nag-iwas ako ng tingin at dumiretso na sa loob ng bahay, mabibigat ang mga yapak tulad ng bigat ng dibdib ko.

Your father left us already, Esen. At hindi ko matatanggap iyon. Hindi natin tatanggapin iyon. Pipikutin natin siya.

Tinawagan ko si Chelsea nang matahimik ako sa living room dahil hindi ko kinakaya ang lungkot at sakit dahil kahit saan ako tumingin, si Jimin ang nakikita ko at hindi ko alam kung tama ba ang hinala ko. Sa mga ganitong pagkakataon, si Chelsea lang ang kaya kong mahingan ng tulong. I didn't know anything about it. I was new to this. At kung tama nga ang hinala ko, sa tingin ko kailangan nang maghanda ni Jimin.

Ito ang gusto niya, 'di ba? Ito ang gusto niya noon pa.

Luckily, Chelsea responded immediately and told me she would be here. Hindi pa man nag-iisang oras simula nang tawagan ko siya ay dumating na siya at may dalang takeout meal from a fast-food chain. Her presence made me a crying mess as I broke down in front of her, like the pathetic fool I was.

"YOU'RE WHAT?" Chelsea exclaimed after I lent her my assumptions. Natigil siya sa isa-isang paglalabas ng mga pagkaing dala niya mula sa paper bag sa coffee table saka nanlalaki ang mga matang bumaling sa akin.

My nose instantly flared when a certain smell invaded it as I sniffed loudly. Nakalagay ang pagkaing may hindi magandang amoy sa isang styrofoam. Lumayo agad ako at sumalampak sa dulo ng couch nang hindi sinasadyang mabuksan ang styrofoam. A stuffy and stinky smell of a tomato paste reeked, torturing my nose and boiling my stomach.

"Chels, ang baho!" agad kong react habang takip ang ilong ko at natigil ako sa pagsinok dahil lang doon. Pakiramdam ko, masusuka na naman ako. Masakit na ang sikmura at lalamunan ko sa totoo lang.

Sumimangot siya saka ako pinakatitigang mabuti. "You don't need a PT, Hanselle. Sa inaakto mo, alam ko na! Shocks, your ex-boyfriend has goaled in you!" Tinakpan niya ang spaghetti na siyang nagpapahirap sa pang-amoy ako habang bumubuntong-hininga.

See? Kahit ako, sa mga inaakto ko nitong mga nakaraang araw, masasabi kong buntis nga ako at hindi ko na kailangan mag-take ng pregnancy test. That was why I was really weird! Buntis na pala ako at nakaka-inis lang dahil ngayon ko lang nalaman!

Kung mas napa-aga sana…

I glared at Chelsea, wiping my nose. "Hindi ko tatanggapin ang pakikipaghiwalay niya!" And maybe, I was just so hurt that I was becoming very emotional every second.

Naiiyak ako sa tuwing nababanggit ang tungkol kay Jimin. Nasasaktan ang puso ko sa tuwing sumasagi sa isip ko ang mga sinabi niya sa akin kagabi at nalulungkot ako sa tuwing naiisip kong nagawa niya akong iwan. Hindi ko pa rin alam. May nagawa ba akong mali?

"Oh, you're so pathetic!" singhal niya bago siya umurong palapit sa akin para punasan ang pisngi ko. Her soft fingers felt comforting, making me cry even more. Hinila niya ako pagkatapos para yakapin saka hinaplos-haplos ang likod ko habang humihikbi ako sa balikat niya.

Only that, her hug and caresses made me cry even more.

I hardly bit my lower lip as I realized how long this would take again before I stopped crying. Nang humiwalay ako sa kaniya ay tumayo siya at nagtungo sa kusina. Pagbalik niya ay may dala na siyang tatlong box ng Dutchmill. Siya na rin ang nagtusok ng straw para sa akin bago niya ito inabot. Sumisinok ako habang tinititigan lang ang inumin, iniisip na napakagaan lang noon para sa nararamdaman ko. I needed something heavier, something that could bring me to forget…

"What? You like this, right?" she asked rhetorically, knowing me really well.

"Let's drink b-beers," I suggested while sniffling.

Mabilis siyang umiling. "No! You're pregnant, Hanselle!" singhal niya sa akin na para bang napaka-ridiculous ng iniisip kong gawin at siguradong-sigurado siya na buntis nga ako.

"Hindi pa sigurado iyon, Chels," pagpupumilit ko habang inaalala kung may mga beers pang natira sa refrigerator. Naalala ko ring ilang gabi kaming uminom ni Jimin ng beers nitong mga nakaraang araw at baka pagalitan ako ni Chelsea kapag binanggit ko sa kaniya ang tungkol doon.

I just hoped it didn't affect what was inside of me, or if there was any.

"Hindi, Hanselle. Kumain ka na lang nitong burger. You need strength for the baby," aniya. She took the wrapped burger from the table and handed it to me.

Ironically, something flicked in my stomach at the mention of the word 'baby'. Pinagaan nito ang loob ko. Somehow, it stopped my tears from falling and my sobs from uttering, though, the pain in my heart remained. Kung totoo man, kung sakali mang may buhay na sa loob ko, handa na ba ako? Or was I just being fine about it because I could use it to get Jimin back?

Would he even?

"Ilang weeks na kaya iyan? You have flat stomach," aniya habang sinusulyapan ang tiyan kong hindi pa naman gaanong halata.

No one would even suspect!

"I don't know, Chels. I don't know," tanging sagot ko na lang habang umiiling pero ang alam ko, kung mayroon man kaming nabuo ni Jimin, nabuo ito noong unang beses na may mangyari sa amin.

Buong araw akong binantayan ni Chelsea sa bahay para hindi ako makagawa ng mga bagay na iniisip niyang ikasasama ko. Sinubukan din namin parehong tawagan sina Namjoon at iba pang BTS members kaso ay hindi namin sila ma-contact. They must be busy. I was sure, nasa Seoul na si Jimin at pinapatay ako ng isiping nandoon siya pero hindi na siya sa akin. Wala na kami, gayong distansiya lang naman ang problema namin noon.

Bago umalis si Chelsea ay sinigurado niyang na-filter niya ang laman ng refrigerator ko, keeping all the healthy foods while taking with her all the unhealthy foods, that included my beers. Maging ang mga pagkaing may tomato paste sa refrigerator ko ay inuwi niya.

I just didn't like the smell of it.

Hindi ako mapakali habang hinihintay na sagutin ni Aly ang video call invitation ko ilang oras matapos umalis ni Chelsea. She must be at work and I just hoped I was not disturbing her.

I really needed to contact Jimin. I needed to talk to him. Iniwan niya ang phone niya sa akin kaya't hindi ko siya ma-contact. I tried contacting him through social media but he was not responding! Balak na ata talaga niyang putulin ang lahat ng mayroon kami!

Bakit ganoon siya? Bakit ang… salbahe niya? He should have told me his reason, he should have made me understand.

I nervously bit my thumbnail when the call got connected and my heart thumped loudly when Aly appeared from the screen. Nakasuot siya ng Bunnies uniform at nakikita ko sa background niya ang familiar na counter ng Bunnies.

["Hi Hanselle!"] bati niya sa akin habang kumakaway. She didn't smile, she just stared blandly at me, waving her hand which was very unusual taking it from a very bubbly girl like her. Pero inisip ko na lang na baka pagod lang siya sa trabaho. Siyempre, kinamusta ko sila. I was glad to hear from her that they were all doing fine.

Nabanggit sa akin ni Aly ang tungkol sa development ng partnership business na gustong itayo ni Evah kung saan kasali rin silang dalawa ni Em. And when I had decided to ask about Taehyung, her eyes immediately pooled and her lips pursed tightly, soon quivering that surprised me.

"Aly, what happened?!" nag-pa-panic kong tanong dahil sa biglaan niyang pagbabago ng emosyon at mas lalong sinasakal ang puso ko dahil sa nakikita ko.

["Pinutol na ng BTS ang kahit na anong koneksiyon mayroon kami sa kanila. You're lucky, Jimin is still keeping your relationship intact. I'm jealous."] Suminghot siya na nagpalaglag ng panga ko. Tears from her eyes started pouring, she silently cried behind the screen. And just like that, my eyes watered too realizing what was really happening.

Hindi lang relasyon namin ni Jimin ang pinuputol nila, maging ang koneksiyon namin sa buong BTS. This wasn't just about Jimin and I, breaking up. This was about the whole BTS, wanting to get away from us.

At naguguluhan pa rin ako.

"He broke up with me." I spilled to her and it was her time to drop her jaw and get shocked, until we both just found each other crying together, probably sharing the same pain and confusion.

Now, why were they doing this to us?

For the umpteenth time that day, I again cried my heart out, hurting my eyes even more, still too hard for me to accept everything. Sa mga ganitong pagkakataon, gusto kong maka-usap si Mamang pero hindi ko gustong isipin niya na hindi ko pa man naipapakilala sa kanila ang boyfriend ko ay nasaktan na ako nito.

And crap, he even got me pregnant! Ano na lang ang iisipin ng mga magulang ko? That they had let me live independently just to be like this?

Siya lang… siya lang ang naiisip kong makaka-intindi sa akin. He might scold me or even shout at my face for not listening to him before but it was just really him that I could talk to. Kaya sa nanginginig na mga kamay ay dinial ko ang number niya at naghintay ng ilang rings bago niya sagutin.

["I'm in a meeting,"] he coldly said, not even greeting me nicely.

Malakas akong humikbi nang marinig ang boses niya na para bang isinusumbong ko sa kaniya ang lahat. "K-Kuya…" I called to him in the middle of my loud sobs.

["Excuse me, people! Something important came up, let's just set an another meeting. Good bye! Hanselle, don't cry, I'm on my way."]

But that just made me, again, cry even more.