Ik schrok. Mijn oma, dat kon helemaal niet. Mij was altijd verteld dat ik maar 1 oma had, de moeder van mijn vader. Ze hadden nooit verteld dat ik nog een andere oma had. 'Ik snap dat je hier van schrikt, maar jou moeder was een van ons. Daardoor ben jij zoals ons. Het gaat altijd over van moeder op dochter.' zei de vrouw die blijkbaar haar oma was. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was zo geschokt door alle gebeurtenissen van vandaag. 'Weten jullie waar ze David heen hebben gebracht?' was het eerste wat in vroeg. Ik wilde namelijk graag weten waar hij was en ik was erg bezorgd om hem. 'Jullie kunnen toch dat soort dingen zien?' vroeg ik ook nog. Dat had ik vroeg namelijk gehoord en gelezen. Veel vrouwen keken me raar aan. 'We kunnen dat soort dingen niet zien,' zei Mirana. 'Maar we denken wel te weten waar hij heen is gebracht.' 'De machines hebben namelijk ook een aantal van onze groep meegenomen. We hebben toen over iedereen een spreuk uitgesproken waardoor we kunnen zien waar ze zijn.' voegde mijn oma er aan toe. Ik was verbaasd maar ook blij. 'Dan kunnen jullie David vinden!' riep ik uit. Mirana keek me verdrietig aan. 'Sorry, maar dat kunnen we niet. We willen geen mannen in dit kamp hebben.' zei Mirana. Ik werd boos, hoezo wilden ze geen mannen in het kamp hebben. Ik werd zo boos dat ik uit riep: 'Dan red ik hem zelf wel! Ik heb jullie hulp niet nodig!' Ik wilde terug lopen, maar ik werd tegen gehouden door een aantal vrouwen. 'We kunnen je niet laten gaan. We weten namelijk niet zeker of je deze plek geheim kan houden en je beheerst je krachten ook nog niet' zei mijn oma. Nu werd ik helemaal boos. Hoe konden ze, ze hadden geen controle over mij en ik kende deze mensen niet eens! Ik wilde mijn krachten ook helemaal niet beheersen, in wilde gewoon een normaal leven hebben zonder het hele heksen gedoe. Mijn oma keek me streng aan. 'Voordat je David zelf mag gaan redden moet je eerst de Heksenproef doorstaan!'