Toen ik eindelijk aan het licht gewend was, liep ik naar buiten. Daar stond ik op een groot rond veld vol met zand. Om, wat ik aannam, de arena stonden tribunes waar duizenden mensen op zaten. Toen ik omhoog keek zag ik dat er ook grote schermen hingen. Op die schermen kon je op dat moment mij zien kijken. Ineens hoorde ik weer de stem van net. "En dan nu, de tegenstander van onze nieuwe uitdager. De enige echte koningin van de arena, the queen!" Toen dat gezegd was barstte er een ongelooflijk kabaal los. Ondertussen zag ik aan de andere kant van de arena een deur open gaan. En uit die door kwam oma lopen! Ik kon het niet geloven, wat deed oma hier? En waarom was zij mijn tegenstander? Oma kwam langzaam naar het midden van de arena lopen. Toen ze daar was lachte ze. "Dat had je zeker niet verwacht hè, Olivia?" zei ze. Ik was te verbijsterd om wat te zeggen, waardoor oma nog harder moest lachen. "Ik zal je vertellen wat er hier aan de hand is meisje. Ik werk samen met de professor, al die tijd al. En het was mijn bedoeling om je uiteindelijk naar de professor te brengen, maar toen liep jij weg. Daardoor viel mijn hele plan uiteen. Gelukkig had de professor jouw vriend David nog. Ik wist dat jij hem zou gaan redden, dus toen kon mijn plan doorgaan. Op dit moment zijn we begonnen met de laatste fase van mijn plan, om jouw in de arena met mij te laten vechten totdat je dood bent." Toen ze dat gezegd had kakelt ze heel hard. Ik weet niet wat ik moet zeggen, waarom zou oma met de professor samenwerken? Ik wist het niet. Wat ik wel wist, was dat ik met haar zou vechten tot de dood. Niet alleen voor mij, maar ook voor David en mijn ouders. Toen wees mijn oma achter mij en zei ze: "Kies nu je wapens." Ik keek om en zag achter me een rek met wapens staan. Ik liep naar het rek toe en bekeek de wapens. Ik zag bijlen, messen en zwaarden. Ik koos voor een zwaard en voor een dolk. Ik hoopte dat deze mij zouden kunnen helpen, nu ik geen pijl en boog had. Toen ik de wapens had draaide ik me om en liep weer terug naar oma. Zij had ook een zwaard, maar verder niks. Ik begreep meteen dat zij ook haar krachten zou gaan inzetten. Ik wilde dat ook wel doen, maar ik vertrouwde mezelf niet met mijn krachten. Ik wilde namelijk niemand uit het publiek pijn doen. Toen viel ze ineens aan met haar zwaard. Ik wist hem te blokkeren, maar oma ging gelijk door. Ze ging zo hard dat ik geen kans had om zelf aan te vallen. Ik moest blijven blokkeren, wat mij veel moeite kostte. Oma was veel sterker dan ze leek en ze had ook veel meer energie. Al snel had ik zelf weinig energie meer. Ineens maakte oma een schijnbeweging, waardoor ze me in mijn been snee. Ik viel op de grond, wat niet handig was. Oma bleef aanvallen en ik had alleen nog maar mijn dolk om mezelf te verdedigen. Uiteindelijk had ze me zo vaak geraakt, dat ik niet meer kon opstaan. Ik kon alleen maar blijven liggen. Toen sloeg oma me nog een keer, waardoor alles zwart werd. Ik dacht, ik ben dood. Maar ik kreeg een visioen. Een visioen waardoor ik weer moed kreeg en waardoor ik energie kreeg. Ik deed mijn ogen weer open en stond op. Daar keek ik recht in het doodsbange en verbijsterde gezicht van oma.