Toen ik wakker werd hoorde ik vogels, echte vogels! Ik was zo blij om vogels te horen! Ik had namelijk in de afgelopen dagen geen vogels gehoord. Ineens bedacht ik me dat ik vanacht helemaal niet wakker was geworden. Dat betekende dat ik geen dromen had gehad! Nu was ik helemaal blij. Ik besloot maar uit bed te gaan, omdat ik aan het licht zag dat het al best laat was. Ook rook ik een hele lekkere geur uit de keuken komen. Ik klede me aan en liep rustig naar de keuken. In de keuken rook ik nog een goed. "Pannenkoeken!" riep ik. "De geur van pannenkoeken vergeet ik echt nooit!" Ik had nu al zin om te eten en het water liep me in de mond. "Ga maar snel aan tafel zitten, de pannenkoeken zijn al klaar." zei Mila. Snel ging ik zitten en ik pakte snel mijn eerste pannenkoek toen Mila ze op tafel had gezet. Mila ging tegenover mij zitten en ook zij pakte een pannenkoek. Toen ze haar pannenkoek op had begon ze te praten. "Olivia, het is beter als je vandaag gaat. Ik weet namelijk niet hoe lang je ouders en David nog in leven zullen blijven. Ik waarschuw je wel, onderweg zul je een licht punt zien na een lang donker stuk. Ga daar niet heen, dat is een valstrik en dat zal niet goed voor je aflopen als je er te snel heel rent." Ik schrok van deze waarschuwing, waarom moest deze reis altijd zo gevaarlijk zijn. "Welke richting moet ik dan op gaan?" vroeg ik aan Mila. Welke richting ik op moest gaan had ze namelijk nog niet gezegd. Mila moest lachen en ik snapte niet helemaal waarom. "Dat ben ik inderdaad helemaal vergeten te zeggen, goed dat je het vraagt! Je moet naar het westen, dan zal je het kamp vinden en daar vind je hopelijk je ouders en David. En anders hoop ik dat je een aanwijzing vind voor je ouders en David." zei Mila nadat ze was uitgelachen. Mila pakte nog een pannenkoek en ik merkte dat ik er ook nog wel een luste. Snel pakte ik er dus nog een en begon te eten. Na een tijdje waren zowel ik als Mila uitgegeten. Ik besloot dat het tijd was om te gaan en stond op. Mila begreep wat mijn plan was en ook zij stond op. "Als jij je spullen gaat pakken, dan maak ik wat te eten voor je klaar voor onderweg." zei Mila. Ik zag in haar ogen dat ze niet wilde dat ik ging, maar ik zag ook dat ze wist dat ik moest gaan. Ik liep naar mijn kamer en pakte mijn spullen. Ik merkte ineens dat het eigenlijk weinig was wat ik had en ik merkte ook dat ik David miste. Ik voelde dat er tranen in mijn ogen waren, maar ik veegde ze snel weg en liep de kamer uit. Daar zag ik dat Mila broodjes had gemaakt en dat ze wat fruit had klaarliggen. Ik stopte de broodjes en het fruit in mijn tas en gaf mila een dikke knuffel. "Ik ga je erg missen!" zei ik terwijl ik haar knuffelde. Ik liet haar los en ik liep snel naar buiten, voordat ik spijt had van mijn beslissing.