P.O.V. Jack Avery

Ik sta naast Daniel wie in gesprek is gegaan met de fangirl. We waren net gewoon rustig een spelletje aan het spelen, totdat we Zach ineens hoorde praten. Daniel en ik besloten om maar even te gaan kijken. Toen bleek Zach aan het bellen te zijn. Op het scherm staan twee meisjes, de ene is dus overduidelijk een fangirl en is nu in gesprek met Daniel. Ik wil graag weten wie de twee meisjes precies zijn, maar ik kan het niet goed zien. Daniel zei net wel dat hij belt met "zijn vriendinnetje", oftewel Kayla, maar zou Zach dat echt doen? Diep van binnen hoop ik van niet.

'Maar wie zijn de gelukkige fangirls die met je mogen bellen?' Besluit ik dan om aan Zach te vragen. Ik duw Daniel een beetje aan de kant en ga naast Zach staan, zodat ik het telefoon scherm kan zien. 

'De gelukkige fangirl en haar beste vriendin,' verbeterd een meisje met bruin haar en groene ogen. Terwijl ze dit zegt, merk ik dat ik haar herken. Is het echt Kayla? 'Maar, ik zal je vraag even beantwoorden. Ik ben Kayla,' Ow shit, ze is het echt. 'En dit is Lila, de gestoorde fangirl die toevallig ook mijn beste vriendin is.' 

'Leuk om met jullie kennis te maken.' Ik probeer terwijl ik het zeg te glimlachen, maar dat werkt niet helemaal. Ik kijk even naar Zach, maar die staart naar Kayla. Natuurlijk staart hij naar Kayla. Ze is een prachtig meisje. Ze heeft bruin haar wat een beetje golft. Ze heeft bijzondere groene ogen. Ze is waarschijnlijk iets jonger dan ons. Ze heeft een vriendin die haar alle goede dingen over ons kan vertellen. Ze is zelf geen fangirl. Ze woont in een prachtig land. Wat wil je nog meer?

'Alles goed Jacky?' Ik schrik uit mijn gedachte en kijk weg van de mensen. Ik knik even zonder iets te zeggen en zonder te kijken, want wat heeft dat eigenlijk voor nut.

'Ik ga Netflix kijken.' Ik fake even een glimlach en klim dan op mijn bed. Ik slaap boven Zach, daarom moet ik terwijl ik klim mijn voeten op Zach zijn bed zetten. Dit gaat natuurlijk weer helemaal fout, waardoor ik bijna uitglijd. 

Als ik dan eenmaal lig, draai ik met mijn hoofd naar de muur. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Waarom gaat niks goed de afgelopen weken? Ja. Ik weet het. Mijn leven is perfect. Er zijn mensen die een veel erger leven hebben. Ik heb goede vrienden en familie. En zo voorts. Maar dat betekent toch niet dat ik niet heel even mag instorten? En ja, ik weet echt heel goed dat ik eigenlijk niet mag klagen over mijn vrienden. Maar als ik Zach dan zo zie met Kayla. Dan vraag ik me af wat ik eigenlijk voor hem beteken. Zijn we beste vrienden? Zijn we meer dan dat? Of zijn we maar gewoon twee jongens die toevallig samen in een band zitten? 

Ik heb nu twee opties. Een keer met hem gaan praten. Of gewoon al mijn gedachten met rust laten en doorgaan met het leven. Persoonlijk ga ik liever voor die tweede optie. Ja, dat ga ik doen. Ik ga nu gewoon lekker muziek luisteren en fan art bekijken! 

Anson Seabra, wel eens van hem gehoord? Hij is echt geweldig, maar niet veel mensen kennen hem. Hij heeft echt een paar prachtige nummers. Ik kan me op sommige momenten, momenten zoals nu, heel erg in zijn nummers vinden. Daarom sluit ik mijn ogen en neem de muziek even goed in me op.

-

'We zijn bijna in Londen!' Roept onze chauffeur vanuit zijn plek voorin de bus. 

'Hè hè,'  zucht Eben. 'Eindelijk, deze rit heeft lang genoeg geduurd!'  Ik ben het wel met hem eens. We hebben erg lang moeten rijden en daarbij nog één á twee uur op een boot gezeten. Maar we zijn er nu eindelijk! 

Er is verder niet zo veel gebeurd in de bus. Zach en Kayla stopte na nog geen uurtje al met bellen, dus dat was fijn. We hebben nog een aantal spelletjes gespeeld, netflix gekeken en nog meer van dat soort niet interessante dingen gedaan. We zitten nu met alle jongens verdeelt over de twee kleine rondje tafeltjes in de tourbus. Ik zit samen met Daniel en Jonah. Aan de andere tafel zitten dus Corbyn, Zach en Eben. 

'Oké jongens, laten we een spelletje doen,' zegt Jonah dan ineens. 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet?' Ik kijk Jonah raar aan, wat is dit nou weer voor kinderachtig gedoe. 'Dat lijkt op een ja.' Zegt Jonah dan wanneer hij mij aankijkt. Ik lach even en laat Jonah dan verder praten. 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het heeft veel thee.' Het laatste stukje zegt Jonah met een heel Brits accent.

Niemand weet echt wat Jonah bedoelt. Totdat hij maar naar buiten blijft staren. Ineens weet ik wat hij bedoelt, we zijn in Londen! 'Het is Londen!' Roep ik dan.

'Dat duurde ook even,' lacht Jonah. 'Jongens, kijk dan hoe geweldig Londen eruit ziet!'  Ik kijk naar buiten, Jonah heeft gelijk, het ziet er echt prachtig uit! 

'Jonah heeft gelijk,' roept de chauffeur. 'We zijn inderdaad in Londen, bijna bij het hotel.' 

We kijken elkaar allemaal even blij aan. Engeland is toch wel één van de beste landen om naartoe te gaan. Misschien dat het komt omdat het een Engelstalig land is, maar het voelt gewoon heel goed om er te zijn. Nu ben ik er ook nog maar één keer eerder geweest, dus veel kan ik er niet over zeggen, maar toch.

We rijden nog een paar minuten en daarna stopt de bus. 'We zijn op bestemming, jongens!' Ik sta snel op nadat de chauffeur dit heeft gezegd, zodat de andere jongens ook van de bank af kunnen.

'Bedankt voor weer een goede reis Miles!' Roep ik terwijl ik even naar onze chauffeur, Miles, toe loop. We hebben niet enorm veel contact met hem, maar hij is echt aardig! 

Als de jongens en ik eenmaal buiten staan, gaan we onze koffers pakken. Die doen ze natuurlijk altijd onderin de bus. We halen er allemaal één koffer uit, want zo veel hebben we natuurlijk niet nodig, omdat alles altijd geregeld wordt.

We stappen naar binnen en kijken allemaal even rond. Het ziet er echt heel gaaf uit! Het heeft een best wel moderne stijl, maar dat is zeker niet lelijk. Er staat een witte bank en daar tegenover twee zwarte stoelen. Verder hangen er wat dingen aan de muur, abstracte kunst. Ik begrijp zelf niet zo heel veel van abstracte kunst, maar het kan wel mooi zijn, denk ik.

'Zijn jullie Why Don't We?' Vraagt een jongen met een Brits accent. Ik loop een stukje naar hem toe en knik ja. 'Oké, ik heb jullie sleutels hier al. Natuurlijk moet ik eerst even jullie paspoort zien, maar daarna mogen jullie naar jullie kamer.' Ik ben helemaal  verbaasd over het accent van deze jongen, ik vind het echt leuk klinken, maar het is zo anders dan het Amerikaanse accent.

'Niemand paspoort in Nederland laten liggen?' Vraagt Eben, maar hij wordt snel verbetert door Zach. 

'Boot zul je bedoelen. Ik weet niet hoe jij zonder paspoort op die boot bent gekomen.' Eben rolt even met zijn ogen naar Zach. 'Asshole,' zucht Eben, voordat hij zijn paspoort geeft aan de Britse jongen.

Snel geef ik ook mijn paspoort aan de jongen, net zoals de rest van de band. 'Bedankt,' zegt de jongen nadat de laatste zijn paspoort heeft geven. 'Al nagedacht over de kamerindeling?' We kijken elkaar aan, daar hebben we het eigenlijk nog niet over gedacht. Waarschijnlijk wordt het hetzelfde als altijd: Jonah en Daniel, Corbyn en Eben en dan Zach en ik. Ik hoop echt van harte niet, ik kan nu echt niet samen met Zach in een kamer zijn.

'Het zelfde als altijd?' Stelt Corbyn voor. En bedankt Corbyn. De rest van de jongens stemmen in, natuurlijk doen ze dat, zou raar zijn als ze iets anders zouden doen. 'Mee eens Jack?' Vraagt Corbyn aan mij, omdat ik de enige ben die nog niet heeft geantwoord.

'Ja,' antwoordt ik. 'Is goed.' Waarom zei ik dat nou! Waarom doe ik dit soort dingen, zo maak ik het alleen maar moeilijker voor mezelf. 

'Hier zijn de drie sleutels,' zegt de jongen, omdat hij doorheeft dat we klaar zijn. 'Jullie paspoorten klopten allemaal, dus hier zijn die terug.' Corbyn pakt de sleutels aan, houdt er één en geeft de andere twee aan Daniel en Zach. Daarna pakt iedereen zijn paspoort terug.

'Bedankt,' glimlach ik naar de jongen terwijl ik mijn paspoort terug pakt.

'Geen probleem. Het is mijn werk, dus ik moet het wel goed doen,'  Lacht de jongen. 'Doei, geniet van jullie verblijf.' Hij zwaait even naar de andere jongens en knipoogt dan. Terwijl hij knipoogde, keek hij mij aan. Was de knipoog voor mij bedoelt? Nee toch? Waarom zou hij dat doen? Ik ben een Jongen, net als hij. Zoiets hoort niet. Hij bedoelde het waarschijnlijk niet op zo'n manier, toch?

Zach haalt me uit mijn gedachte door me mee te trekken aan mijn arm. 'Kom je Jacky?' Ik glimlach en ren dan snel met hem mee, achter de andere jongens aan. Ik werp nog even een korte blik op de Britse jongen en wend me dan tot mijn vrienden.

We lopen nog een klein stukje en komen dan aan bij de hotel kamer. Het zijn drie kamers naast elkaar, dus dat is wel fijn.  Zach en ik zitten in de meeste rechtse kamer, naast ons zitten Daniel en Jonah en weer daarnaast zitten Eben en Corbyn. Onze manager en de rest van de crew zullen ook wel ergens op deze verdieping zitten. We spreken die vaak alleen als we muziek gaan opnemen, of een concert hebben. Veel dingen worden gemaild, of we bellen erover. 

Zach doet de deur open en we stappen één voor één naar binnen. 'Mooie kamer.'  Zegt Zach en hij heeft ook wel gelijk. De kamer heeft, net als de rest van het hotel, een moderne stijl. Het heeft twee bedden aan de rechterkant van de kamer, met daartegenover een lage kledingkast met daar een televisie boven. Ook is er een glazen deur naar een balkon. Ik loop er snel naartoe om te kijken naar het uitzicht. We hebben uitzicht op de straat voor het hotel, dus niet iets geweldigs, maar dat is logisch met een hotel midden in de stad. 

Dan hoor ik dat er wat op het bed wordt gegooid. Zach, die zijn koffer op het bed neerlegt. Ik loop naar hem toe en ga ook mijn koffer uitpakken. Terwijl we dat doen beginnen natuurlijk meteen al de discussies over wie waar slaapt en wie de bovenste lades in de kledingkast krijgt.

-

Die avond zitten de jongens en ik in de bar van het hotel. Nadat we hadden gegeten in het restaurant deden we een rondje door het hotel, om te kijken wat er allemaal was. Toen kwamen we de bar tegen en hebben we besloten om daar een aantal uur na het eten weer af te spreken. Dus nu zitten we hier, in de bar. Volgens mij zijn een aantal jongens al een beetje aangeschoten, maar ik heb nog niet heel veel drankjes op, denk ik.

'Nog een rondje, jongens?' Vraagt de barman wanneer hij ziet dat al onze drankjes op zijn.

'Graag nog een rondje, barman!' Lacht Corbyn. 

Niet veel later krijgen we allemaal weer een glaasje, wat we zo achterover gooien. We hebben het een beetje over de tour, over Britste meisjes, over Engeland zelf, over niks bijzonders eigenlijk. Maar terwijl we dat doen worden er wel nog een hoop glaasje alcohol in geschonken en dat begin ik al wel een beetje in mijn hoofd te voelen.

'Dus Zach,' begint Eben dan. 'Jij en die Kayla?' Eben komt voor Zach staan en neemt een slok van zijn biertje, je kan echt al wel zien dat hij dronken wordt. 'Vertel mij eens even precies hoe dat zit, jongen.'  Ik draai even met mijn ogen. Waarom moeten we het over Kayla hebben, ik dacht dat het een gezellig avondje werdt.

'Barman,'  ik draai me om en kijk de man die achter de bar staat even aan. 'Graag een biertje!'  Hij bukt even om een biertje en de bier opener te pakken. Nadat hij hem geopend heeft geeft hij hem aan mij. 'Dankjewel!' Sorry, maar als we het over Kayla gaan hebben, dan heb ik echt even een biertje nodig.

'Ze is wel knap hoor,' hoor ik Zach dan zeggen. Ik vraag me aan de ene kant af of dit betekent dat hij haar als zijn vriendin wil, maar aan de andere kant heb ik teveel alcohol op om hier nog echt goed over na te denken. 

'Het zal allemaal wel,' zegt Daniel dan terwijl hij opstaat. 'Ik ga dansen, gaat er nog iemand mee!' Daniel gaat de dansvloer op en Jonah volgt hem al snel. Ik blijf gewoon rustig zitten. Ik heb nog even geen zin om te dansen, ik zit hier wel prima.

Er gaat een korte tijd voorbij waarin ik kijk naar de jongens op de dansvloer. Corbyn en Eben staan nu ook bij Jonah en Daniel. Ze staan met zijn vieren echt als gekken te dansen, ze hebben het echt naar hun zin. 

'Kom Jacky!' Zach neemt de laatste slok van zijn drinken en gaat dan voor me staan. Hij heeft zijn hand naar mij uitgestoken, waarschijnlijk wil hij dat ik hem vastpak en met hem mee kom. Ik wil wel met hem dansen, maar iets houdt me toch tegen en ik weet niet waarom.

Na heel even nadenken sta ik op, als was het niet echt nadenken, want helder denken lukt niet meer zo goed. Zach is toch zo goed als dronken, het is niet alsof hij zich veel zal herinneren. Ik drink heel snel mijn halve flesje bier op en pak dan zijn hand. Zach trekt me op de dansvloer en het lijkt even het alsof we in slowmotion beginnen te dansen, maar dat zal vast door de alcohol komen.

'Hè hè, de dametjes zijn er ook eindelijk.' Ik kijk Corbyn even boos aan en richt me dan op de jongen die voor me staat te dansen.

Zach staat best wel dicht bij mij, maar toch voelt het alsof het niet dicht genoeg is. Ik voel gewoon ineens de drang om met hem in mijn armen te dansen, al heb ik geen idee waar die drang vandaan komt. Ik zet dan toch maar een klein stapje richting Zach. Hij lijkt het te merken, maar hij kijkt me niet boos aan, het tegendeel zelfs, hij knipoogt even naar me. Vanaf dat moment staan we voor een tijdje tegen elkaar aan te dansen, net alsof de rest niet meer bestaat.

Dan, zo maar uit het niets, stopt de muziek even. Ik heb geen idee waarom, maar iedereen stopt even met dansen. Het zal vast een foutje zijn geweest, of de afspeellijst is afgelopen. Door dit moment kijken Zach en ik elkaar even diep in elkaars ogen aan. Zach legt zijn hand even op mijn hoofd en gaat door mijn haar. 'Hey!'  Roep ik tegen hem. Zach lacht en druk een kusje op mijn voorhoofd. Even sta ik daar, zonder iets te doen, helemaal verbijsterd over wat er zojuist is gebeurd.

Ik merk dat de muziek weer aan gaat, maar ik kan me maar moeilijk focussen. Ik hoor overal geluid en alles wordt langzaam wazig. Totdat ik twee stevige armen om me heen voel. Ik kijk op en zie twee prachtige donkere ogen. Misschien dat het door de drank komt, maar het enige wat ik dan nog wil doen is Zach zoenen en het interesseert me niet wat hij of iemand anders daarvan vindt. Ik beweeg mijn gezicht naar hem toe en weer voelt het alsof alles in slowmotion gaat. Ik voel dat Zach me terug zoent, het voelt bijna magisch. Ik merk niks meer van wat er om me heen gebeurd. 

Heel even maak ik me los van Zach, zodat ik op adem kan komen. Ik kijk even om me heen, maar alles is wazig, zelfs Zach zijn gezicht is wazig. Door naar al de wazige mensen te kijken krijg ik alleen maar hoofdpijn. Ik plant dan ook snel weer mijn lippen op die van Zach, weg van de realiteit.