Camila's POV

Zaraz po tym jak Lauren się wybudziła, lekarz zrobił jej badania.
Powiadomił, że wszystko na chwilę obecną wyglada dobrze, jednak nie zapewnił, że nie wystąpią żadne komplikacje.

Pobyłam z Lauren około 5 minut, potem wyszłam, by jej rodzice mogli z nią pobyć. Pielęgniarka przyszła po mnie i zgarnęła mnie do pomieszczenia, gdzie leżałam kilka godzin temu. Byłam zmęczona, ale szczęśliwa, że Lauren czuje się dobrze.
Ułożyłam się na łożku i zmorzył mnie sen.

***

Rano przebudziło mnie słońce za oknem, które raziło mnie w oczy.
Pielęgniarka uśmiechnęła się, podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko.
Po chwili w progu ujrzałam dziadków i moją siostrę.
Podciągnęłam się i usiadłam na brzegu łóżka.

- Cami! - krzyknęła Sofia i podbiegła rzucając się mi na szyję
- Auć... - jęknęłam czując ból w żebrach, ale starałam się odwzajemnić jej uścisk
- Boli Cię coś? - zapytała odsuwając się patrząc na mnie smutno
- Nie, chodź tu... - skłamałam i rozszerzałam ramiona, by siostra mogła ponownie mnie przytulić.
Bardzo za nią tęskniłam.

- Cześć dziadku - przywitałam się, wstałam i lekko go uścisnęłam
- Naprawdę wyrosłaś... Nie poznałbym Cię -uśmiechnął się - Jak się czujesz? - zapytał po chwili
- Dobrze - odpowiedziałam
- Rozmawiałam z lekarzami i powiedzieli, że dzisiaj Cie wypiszą - powiadomiła
- Cieszę się - uśmiechnęłam się na samą myśl, że już razem z Sofi będziemy bezpieczne i wolne od Carol.

Do południa czas spędziłam z dziadkami i moją siostrą, później wyszli by załatwić wypis ze szpitala. Powiadomiłam ich, że chce spędzić czas z Lauren i do ich domu wrócę taksówką pod wieczór.

Udałam się do pokoju dziewczyny i spotkałam tam moje przyjaciółki - Ally, Dinah i Normani.

- Camila! - krzyknęła Ally i podeszła mnie przytulić, dziewczyny po chwili zrobiły to samo.
Poczułam kujący ból w żebrach, ale starałam się tego nie okazywać i odwzajemniłam ich uścisk.
- Miałyśmy do Ciebie iść! Tak się martwiłyśmy... - powiedziała Dinah ponownie mnie przytulając
- Dlaczego nigdy nie powiedziałaś nam o tym, co robiła Ci ciotka? Pomogłybyśmy Ci jakoś... - odezwała się Normani gładząc mnie po ramieniu
- Nikt nie mógł mi pomoc. Teraz już wszystko będzie dobrze - uspokoiłam ich i spojrzałam na Lauren, która uśmiechała się delikatnie.
Wygladała dobrze, ale wciąż była bardzo blada.

- Co teraz z Tobą będzie? - zapytała Ally
- Policja znalazła moich dziadków. Razem z siostrą zamieszkamy z nimi.
- Ciesze się, że wszystko nareszcie zaczyna Ci się układać - uśmiechnęła się Dinah, a Ally skierowała się do Lauren.

Złapałam się ręką za bolące miejsce i również podeszłam do Lauren, by złapać dziewczynę za wciąż owiniętą bandażem dłoń.

- Boli Cię? - zapytała troskliwie patrząc na moją rękę, która przyłożyłam do brzucha.
- Trochę, to tylko złamanie kilku żeber. Nie musisz się martwić - posłałam jej delikatny uśmiech - A ty jak się czujesz?
- Lepiej - odpowiedziała ściskając lekko moją rękę - Rano, lekarze przeprowadzili badania i powiadomili mnie, że niebezpieczeństwo raczej minęło. 
- Naprawdę? Tak się cieszę, Lauren! - pocałowałam ją w czoło.

Przez dwie godziny razem z przyjaciółkami spędziłyśmy czas na pogawędkach. Po ich wyjściu, gdy zostałam sama z Lauren, nadarzyła się okazja by z nią porozmawiać, bo miałam jej dużo do powiedzenia.

Przysunęłam krzesło bliżej jej łóżka i usiadłam splątując nasze palce razem.

- Czekałam na tą chwile, kiedy wreszcie będziemy same - zaczęłam, a ona uśmiechnęła się wpatrując w moje oczy - Nawet nie podziękowałam Ci za to, co zrobiłaś. Gdybyś po mnie nie wróciła, to nic by Ci się nie stało.
- Nie żałuje tego. Zrobiłabym to drugi raz, gdyby była taka potrzeba - powiedziała patrząc na nasze dłonie
- Ratowałaś mnie z płonącego magazynu, obroniłaś mnie, przez co zostałaś postrzelona i ponownie prawie co nie umarłaś. Naprawdę mogłabyś zrobić to jeszcze raz?
- Nie zawahałabym się... - odpowiedziała poważnie
- Ale jesteś tu drugi raz z mojej winy... Możesz się tylko domyślać, co przeżyłam, na samą myśl, że mogłam Cię ponownie stracić. Nigdy więcej mi tego nie rób - powiedziałam czując jak po moim policzku spływa łza -  Twoje słowa brzmiały jak pożegnanie... i jeszcze straciłaś przytomność, przez co naprawdę myślałam, że już Cię nie zobaczę. Nigdy więcej nie mów w taki sposób.

Popatrzyłam na Lauren, która pokiwała delikatnie głową, drugą ręką bawiąc się kawałkiem białej pościeli szpitalnej.

Lauren's POV

Chciałam w tym momencie wstać i ją przytulić, bo wiedziałam jak bardzo się o mnie martwiła.

- Przeżyłam to samo, gdy Cię ode mnie zabrali, a potem usłyszałam dwa strzały... - zaczęłam
- Słyszałam. Serce stanęło mi w piersi, bo myślałam, że coś Ci zrobili, ale usłyszałam twoje krzyki. Wołałaś mnie. Zakneblowali mi usta i przenieśli do innego pomieszczenia, bym nie mogła dać żadnego znaku życia. Nie chce wiedzieć, co wtedy czułaś... - powiedziała drugą ręka gładząc mnie po włosach.
- Podpadłam w rozpacz. Uwolniłam się i już zaczęłam do Ciebie biec, ale ten mężczyzna powalił mnie na podłogę. Nie mogłam nic zrobić... - westchnęłam
- Wiem. Wszystko słyszałam, nawet to, gdy błagałaś ich by Cie zabili...
- Nie chciałam żyć bez Ciebie - powiedziałam i dotknęłam jej policzka gładząc go kciukiem.
Camila zbliżyła swoją twarz do mojej tak, że w jej kącikach oczu dostrzegłam łzy.

- Nigdy więcej nie każ mi ponownie siedzieć, przy twoim łożku. Kolejnego razu już nie przeżyje - dodała - Dziękuje za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Nigdy nie będę w stanie do końca Ci się odwdzięczyć, ale obiecuję, że już nigdy Cię nie skrzywdzę.
- Teraz to ty mówisz jakbyś się żegnała - powiedziałam lekko zdezorientowana
- Nie. Nigdzie się nie wybieram. Spokojnie - odpowiedziała gładząc mnie po policzku - Zrobiłaś dla mnie tak wiele. Jestem wdzięczna rodzicom za to, że mi Cię zesłali. Jesteś aniołem, Lauren. Moim aniołem.

Na te słowa, poczułam miłe uczucie w brzuchu. Nie widziałam, co odpowiedzieć, więc tylko uśmiechnęłam się i spuściłam wzrok.
Nastała chwilowa cisza.

- Lauren? - zapytała na co ponownie podniosłam wzrok i popatrzyłam w jej czekoladowe oczy.
Nic się nie odezwała, jedynie pocałowała mnie w policzek.
Przeszły mnie dreszcze, a serce zaczęło bić coraz szybciej.
Odsunęła się i popatrzyła mi w oczy, by potem złożyć kolejne pocałunki, coraz bardziej zbliżając się do moich ust.

Zrobiło mi się gorąco, a mój oddech w moment przyspieszył. Chciałam by mnie pocałowała, bo wiem, że obie pragniemy tego tak samo. Niestety tą chwilę przerwał nam dźwięk otwieranych drzwi, w których pojawił się lekarz. Camila odsunęła się.

- Ekhm... - chrząknął doktor patrząc na ekran maszyny z moją saturacją serca, która pikała bardzo szybko. Brunetka spojrzała na mnie i uśmiechnęła się po czym spuściła głowę, a ja rozczerwieniłam się, bo doktor popatrzył na nas i lekko się zaśmiał domyślając się, że to przez obecność Camili i jej pocałunki.
- Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale muszę zrobić pacjentce badania kontrolne - odezwał się zakładając swoje okulary.
- Dobrze - odpowiedziała Camila drapiąc się nerwowo po szyi - Ja już pójdę do domu, ale napewno pojawię się jutro - poinformowała całując mnie w czoło, a po chwili skierowała się do drzwi, gdzie odwróciła się i posłała mi delikatny uśmiech.

Po jej wyjściu doktor zrobił mi kilka badań i wszystkie wypadły dobrze. Pragnęłam już stąd wyjść, ale prawdopodobnie posiedzę tu jeszcze minimum 3 dni, bo rana była dość poważna i lekarz zabronił wcześniejszego wypisu.
Chciałam spotkać się z przyjaciółmi i wrócić do szkoły, a co najważniejsze, chciałam przytulić Camilę.

______________________________

Przepraszam was za tygodniową przerwę, ale miałam cały ten tydzień zawalony.
Rozdział mi się nie podoba... 🙊🙊🙊
Brak weny i wgl xd

Dziękuje za ponad 8,5 K wyświetleń, gwiazdeczki i komentarze.

Miłego niedzielnego popołudnia i całego długiego weekendu majowego. ☀️

#HearTheSilencePL na Twitterze

tt. @demzfeat5h