Chapter 10

Kai Pov

Kagabi ay ang tagal kong nakatulog dahil sa sinabi at ipinagtapat sa akin ni Priam. Ang lintik na lalaking iyon hindi ako pinatulog! I cannot believe him. He likes me yet... iyong stepsister ko ang j-n-owa niya. He likes me he said, yet ang babaero niya! But what is it to me naman. Akala niya ba maniniwala ako sa sinasabi niyang gusto niya ako tapos girlfriend niya ang stepsister ko, well, kaka-break lang nila! Tapos sasabihin niyang gusto niya ako. What an insult! But who cares?

Like I care about it? 'Yan nga lang  hindi ako pinatulog! Kaya sa huli ang tagal kong nakatulog ng mahimbing. Ang first thing in the morning ay binisita agad ako ng pagduduwal ko. Mabilis akong bumaba sa kama at lumabas sa kwarto saka pumasok sa cr at doon ako dumuwal nang dumuwal. Nakakabwesit dahil duwal ako ng duwal pero mga laway naman. Iyong parang may ilalabas pa ang bibig mo pero walang lumalabas. Nakaka-frustate, honestly lang. Yakap ang inidoro ay napaiyak na naman ako. Baby naman wag naman ako pahirapan ng ganito! Kanina noong dumuduwal ako ay awtomatik na lumalabas talaga ang luha ko pero ngayon totoong humagulhol na ako. Ang hirap! Ang hirap-hirap ng ganito kada umaga.

"Wag naman ganito baby. Nahihirapan ako." saad ko at hinawakan ko ang tiyan ko. Nahirapan ako sa pagtayo at buti nalang ay may kamay na tumulong sa akin sa pagtayo.

Nang makatayo ako ay saka ko napagtanto kung kaninong kamay ang tumulong sa akin. It's no other than. Priam Lacsamana! I thought he already leave? Saan na ang isang salita ng lalaking ito? Akala ko aalis na siya.

Walang hilamos. Walang toothbrush at galing pa sa pagsusuka ko ay hinarap ko si Priam na walang ekspresyon ang mukha. Blankong nakatingin lang siya sa akin.

"Akala ko ba ay aalis ka na, huh." anang ko. Wala akong paki kung mabaho ang hininga ko. Magtiis siya!

"The food is ready get yourself, kakain na tayo." pag-iiba niya sa usapan namin.

Tinulak ko siya pero hindi siya napaatras doon sa tulak ko. Okay, siya na malakas! Ang blankong mukha niya hindi pa rin nagbago. Kinakabahan ako sa paraan ng titig niya sa akin. Bakit tinitingnan niya ako na parang may nagawa akong kasalanan? Hmmp?

"And who told you that we're going to have a breakfast together?" i mocked at him.

"Me. Ako. Ako ang may sabi." he firmly replied.

Napamaang ako parang nasa sariling pamamahay  niya lang siya kung makapagsalita baka nakakalimutan nito na nakatayo siya sa pag-aari ng ama ko!

"Ang kapal naman ng mukha mong-"

He raked his hair using his strong hands. Sign that he is already holding his patience at konting-konti na lang iyon. "Yes, i do have a thick face but Kai please. I'm holding my patience no-"

"Ah, ikaw pa ang may ganang magalit. Ano nasa bahay niyo ka ba?" tumaas na ang boses ko. Umiinit na naman ang ulo ko. Siguro dahil ito sa pagbubuntis ko. Anong akala ng Priam na ito na siya lang ang kayang putol-putolin ako sa pagsasalita. Pwes nagkakamali siya.

"JUST PLEASE KAI!" he yelled at me with bloodshot eyes.

I unconsciously step backward seeing his blazing eyes. I gulped.

"Dammit... I'm sorry," biglang naging kalmado ang boses niya at hahawakan niya sana ako nang mabilis kong inilayo ang katawan ko sa kanya. Damn him! Ang lakas ng loob niyang sigaw-sigawan ako sa loob ng pamamahay ko.

"Umalis ka na Priam." ani ko na kinailing ng ulo niya.

"No." matigas niyang saad. "Just brush your teeth and let's get down." Dagdag niya at nauna na siyang bumaba. Pagkaalis niya ay napakapa ako sa dingding. Dahil sa lakas ng kabog ng dibdib ko. I'm frightened. Ngayon ko lang kasi nakitang ganoon. Parang lalabas na ang ugat niya sa pagpipigil niya sa galit niya sa akin. Sinadya kong magtagal sa cr kahit na hilamos at toothbrush lang naman ang ginawa ko.

Pagbaba ko ay dumiretso ako sa kusina. Wala si Priam Lacsamana sa sala kaya obviously nasa kusina siya. Nga pala suot na niya iyong damit niya kahapon.

"Do you prefer coffee or milk?"

"Kaya kong magtimpla ng gatas kaya ako na." saad ko sa kanya nang makita kong tumayo siya matapos niyang magtanong sa akin. Inunahan ko na dahil alam ko na kung ano ang gagawin ng lalaking ito!

Nang matapos akong magtimpla ng gatas ay umupo ako at magkaharap kaming dalawa. Aminin ko man sa hindi ay natatakam ako sa mga hinanda niya. Naglalaway ako sa mga putahing nakalagay sa mesa. Tahimik kaming kumain pero napapansin ko ang mata niyang maya't maya ang titig sa akin.

"Total naman tapos ka ng kumain ay umalis ka na at... salamat sa pagluto bayad mo na rin iyon sa pag-stay mo dito kagabi." matabang na saad ko matapos kaming kumain.

Dumaing lang siya at uminom ng tubig. Pagkalapag niya sa baso ay sumandal siya sa kinauupuan niya at mataman akong pinupukol ng tingin. Kumuyom ang bagang niya.

"Wala ka bang sasabihin sa akin?"

I rolled my eyes inwardly. "Ano naman ang sasabihin ko?"

"Wala kang aaminin?" gimitgit na iyong ngipin niya.

Ano bang pinagsasabi ng Lacsamana'ng ito! Hindi ko maintindihan kung ano ang pinupunto niya. Siguro nga ay hindi talaga kami magkakaintindihan kahit kailan. Iyan lang ang na-realized ko. Kasi laging magkaiba ang aming pinupunto sa isang bagay. Hindi kami nagkakabati. Hindi kami nagkakaintindihan. At hindi rin kami nag-uusap ng walang sigawang nangyayari. Kahit na alam kong ako ang laging nauuna.

"Wala akong aaminin o sasabihin, Priam. Kaya kung mamarapatin mo ay umuwi ka na." responded to his faceless statement.

"Then can you explain this," he stated and put something on the table, "to me." he added.

I can feel my blood drained. I feel that my face went cold in an instant. What the hell! Where did he get that! Saan niya nakuha ang sonogram? Ang sonogram ng baby ko. I remember na dinala ko iyan dito but I also knew na tinago ko iyon kasama sa mga damit ko. But also naalala ko, I discarded my things yesterday. Pero hindi ko naman nakita iyon.

"S-saan mo nakuha ito?" kinakabahan kong tanong saka mabilis na kinuha ang sonogram sa mesa at itinago iyon.

"You tell me first Kai..." pagpapabitin niya. "It that yours?"

"Lalaki ako..." tanging nasambit ko.

"I know the fact that your a man... but I am also aware that there are few counts of men can bear a child on their womb. Tell me, you are a blessed man aren't you? You are a bearer, am I right?"

I gulped the lump inside my throat. I am being cornered by this scoundrel!

"What if am I." i answered.

He smiled in triumphant. "You are pregnant, are you not?"

"Oo buntis ako at hindi ikaw ang ama!" i shouted on his face but he just gave me a fucking grinned that annoyed me.

"I didn't asked you if I was the father Kai. Why you being so defensive?"

That leave me speechless. Yes, tama siya bakit ko nga ba sinabi iyon! Damn it!

"But..." he halted and get up. Tumalikod siya sa akin saka nilagay niya ang kamay niya sa kanyang likuran, "but even if you didn't tell me..." bitin na niya naman saka hinarap ako putlang-putla na. He sauntered towards my direction and halted beside me. He bend and said on to my ears. "I know the very fact that I am the father of the child you are carrying right now."

My tears dripped on my cheeks. I bowed my head so that he can't see me crying. Now he knows! Now, this scoundrel Lacsamana knows that I am pregnant with his child. So what? Is he mocking me now! Is he mocking me with my situation right now. Is happy na ba, because of what he heard.

I sobbed and wiped my tears. I lift up my wet face and look at him. Nang makita niya ako ay nawala ang ngingiting mukha niya at napalitan ng gulat, kaba at... sakit?

"Ano masaya ka na? Masaya ka ba na nalaman mo na buntis ako tapos ikaw pa ang ama..." i can't help it but my tears keep falling, "masaya ka ba na nakikita akong ganito? Masaya ka ba na parang nakaganti ka na sa mga kasamang pinapakita ko sayo? Na ano karma ko na ito sayo? Okay, laugh at me Priam. Laugh at my misery." i said while my tears is flowing nonstop. I look like a damn weak man in front of him. How i hated it! How i hated it when I am so weak in front of this fuckboy! In front of this bastard!

I admitted it. My pregnancy is one of a hell torture for me. My pregnancy is a misery especially the morning sickness. But this child inside of me will never ever be a misery for me. Even if he/she is not born yet I already put my heart on this child. I swear to give this child the world. Tanggapin man o hindi ni Priam ang batang nasa sinapupunan ko ay wala akong paki.

"Kai..." he called me.

I stand and left him on the kitchen but I feel his warmth embrace from my back whilst I'm still sobbing. I can feel his breathing on my nape. Nanginig ako sa pakiramdam na iyon.

"Yes, Kai, I'm so fucking happy that I could buy the universe because of my happiness..." sa bawat salita niya ay nararamdaman ng likod ko ang mainit niyang hininga na nanggagaling sa bibig at ilong niya. But after a while, namamasa na ang likod ko. What the! Is he crying?

"Priam," i silently spoke. I tried to take his strong arms around me but he is way too strong for my strength.

"I'm happy Makaio but it's not because of what you've said earlier that wasn't on my mind. I've never thought of that for you. I may be hate you a little but I don't have that kind of thoughts... I am happy because now I have a reason to stay... now i have a reason to fight this feeling that I felt for you. Now, I have a reason for me to make you fall me. Pananagutan ko ang bata Kai. Papakasalan kita kung kinakailangan."