Chapter Four

Matapos i-dismiss ng aming huling period teacher ang klase ay inayos ko na ang mga gamit ko pero hindi pa ako tumayo para lumabas dahil may kailangan pa akong gawin.

Maybe, my sister was just too nice to freaking deal with the jerk, maybe she was just too freaking kind to talk to Jungkook Jeon, so I would deal with him for her. Gusto ko si Kuya Hoseok para kay Ate Milan, siya lang ang gusto ko para sa Ate Milan ko at ayaw kong may ume-eksena sa kanilang dalawa.

Not a jerk, not a Jungkook Jeon.

I wouldn't let him.

Nang iilan na lang ang tao sa room ay kalmadong naglakad na ako palapit sa pinto dala ang mini bag kong point pens, wallet at phone ang lang ang mga laman. I hardly held the door and harshly uttered sigh.

Now, I needed this people out of this room as soon as possible.

"Everyone! Out! Lahat! Except you, Mister Jeon!" I screamed at the top of my lungs to get everyone's attention inside the room. Nakita ko kung paanong natatarantang nagsilabasan ang mga natira. Also from a far corner of the room, I saw Jungkook halt from putting his bag on his back as he stared at me venomously yet so blandly.

Oh, kung ang iba nasisindak mo sa mga ganyang titig mo, Jungkook Jeon. Puwes, ibahin mo ako.

Nang kami na lang ang natira sa loob ng silid kung saan damang-dama ko ang katahimikan dahil tanging ang matatalim na tinginan lang namin ang nagaganap ay malakas kong ibinagsak pasara ang pinto.

Hindi ako makapaniwalang ang lalaking ito ang nagpapagulo sa isipan ng Ate Milan ko. At buwisit, siya rin ang nagpapakulo ng dugo ko!

I silently thanked the lucky situation for bringing us into this. Mas maayos nga naman ang magiging usapan namin kung malayo kami sa isa't isa, dahil hindi ko maipapangakong makakayanan kong magpigil, hindi ako sigurado kung mapipigilan ko ba ang sarili kong saktan siya.

"We have basketball practice so please make it fast, whatever it is," masungit niyang sabi na akala mo ay kailangan kong magpasalamat sa oras na inilalaan niya sa akin ngayon.

Umirap ako sa sinabi niya. Wow, thank you ha!

"Umamin ka nga sa akin, Jungkook Jeon—"

"Anong aaminin ko sa'yo?" Agad niyang putol sa akin sa tamad na tono.

Mariin akong pumikit para pakalmahin ang sarili ko. Kailangan kong itatak sa isipan kong hindi si Jimin Park ang kausap ko, the brute was too easy to handle and this one was a jerk… kind of handful but I thought I could handle.

"Wala akong gusto sa'yo, Hannan Urduja, kung iyan ang inaaalala mo." Idagdag niya pa na tila pagod at tinatamad na makipag-usap sa akin.

Napadilat ako sa sinabi niya. Like what the hell? Hindi iyon ang ibig kong sabihin! Nagpigil talaga akong huwag sugurin siya at saktan. Just why would I want to know if he liked me? Like, I didn't care if he did or not!

My chest harshly rose and fell in rage. Kung si Jimin Park lang ang kausap ko ngayon ay baka natataranta na siya kung paano ako pakakalmahin. But then, he wasn't Jimin Park!

The hell. He would never be.

"You're not just my type, sorry." He smirked at me so smugly that boiled even more the rage within me.

"Damn you, I hate you, Jeon. Mas lalong hindi kita type, damn it, I wanna hurt you!" galit kong sabi ko na kulang na lang ay liparin ko ang pagitan namin at sabunutan siya.

May kakayahan talaga ang salbaheng ito na ilabas ang inis ko sa katawan kahit na tumayo lang siya sa harap ko, what more he was talking this way?

"I hate you too," he answered nonchalantly as he shrugged his shoulders.

Walanghiya, lumalayo kami sa totoong pakay ko talaga.

Umayos ako ng tayo at nagseryoso na. I was serious awhile ago but not really determined, at bago pa man kung saan mapunta ang pag-aangilan namin ay mabuti pang dumiretso na ako sa totoong pakay ko.

"Right, right, Jeon. The feeling very is mutual. Now, I want to ask this, do you freaking like my sister?!" I blurted out, my high-pitched voice almost deafened me.

Ang pagsinghap niya ang siyang patunay na hindi niya inaasahan ang tanong kong iyon. Ang panlalaki ng mga mata niya at ang pagkakalaglag ng panga niya ay senyales na nagulat siya.

See? I got the jerk.

Kung may gusto man siya kay Ate Milan ay alam naming pareho na bukod sa komplikado iyon dahil boyfriend ni Ate Milan si Kuya Hoseok na kaibigan niya ay hindi ko rin iyon mapapayagan talaga.

Damn it, kung babae lang ang salbaheng ito at hindi lang siya kaibigan ni Jimin ay baka siya na ang isunod ko e.

Buwisit lang talaga!

"I don't think you're in place to be asking me that. Hindi naman kita girlfriend," sabi niya. At talagang may gustong ipilit ang loko. Bakit ba ako ang sinasali niya sa usapan gayong hindi naman ako, o kami, ang isyu rito?

Siya, sila. Sila ni Ate Milan at ni Kuya Hoseok. Silang tatlo. Hindi ako kasali!

"You wish. Puwedeng sagutin mo na lang ang tanong ko? May gusto ka ba kay Ate Milan?" Nagtaas ako ng kilay sa kaniya.

Nag-iwas siya ng tingin saka nagpakawala ng malalim na buntong-hininga na para bang nagpipigil lang siya ng inis, kung hindi siya nagpipigil sa akin kanina pa. At nang salubungin niyang muli ang mga mata ko ay bahagya akong napa-atras dahil sa lungkot na nakikita kong sumasalamin sa pares ng mga tsokolate niyang mata.

It was not more likely for a Jungkook Jeon to be like this. He looked too vulnerable now. Wala ang natural na matalim niyang mga titig at para bang gusto niyang iparating sa aking… pagod na siya. Pagod na siya sa kung anumang matagal na niyang sinusubukang gawin.

For awhile, I thought of walking towards him and tapping his shoulder but then, I stopped myself. Why the hell would I do that?! We were not close!

"Hindi ko guguluhin ang relasyon ni Kuya Hoseok at Ate Milan, don't worry. At saka…" Sindaya niyang putulin ang sinasabi niya saka siya naglakad palapit sa akin.

Napatayo ako ng diretso at nagtatakang pinanood ang paglapit niya. My defenses were all ready for an attack if he would ever try to touch me.

"Sandali, hindi pa tayo tapos mag-us—" Napipikit ako at napayuko, cursing my inner self and asking how freaking useless my prepared defenses were, ngunit imbis na maramdaman ko ang inaasahang sapak niya o kung anumang pananakit, ay ang banayad na mga kamay niya ang naramdaman kong marahang humawak sa mga braso ko.

The softness and gentleness of his touch brought my heart to an undeniable but inexplicable fluttering, causing my stomach to feast and my throat to hurt.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. I almost gasped for air when I noticed how near his handsome face to mine, his chocolate pair of circles held my gaze and his nose almost touched the tip of mine. His fresh baby scent lingering to my nose, making my cheeks heat up. Nakilala ko pa ang lavender Johnson's baby powder sa amoy niya na humahalo sa matapang na pabangong amoy panlalaki.

Nakayuko siya sa akin dahil kahit na ayaw ko mang aminin ito sa sarili ko, hanggang balikat niya lang ako. Matangkad siya at may malaking pangangatawan.

Uh, anong ginagawa ng loko? Bakit siya lumalapit sa akin ng ganito? Bakit niya ako hinahawakan? Gusto ba niyang masaktan?

"At saka, hindi ko gusto si Ate Milan, huwag kang patawa." His low manly laugh vibrated through his throat and just like that, my irritation towards him came back.

"E hinalikan mo siya! Puwede kitang isumbong kay Kuya Hoseok!" galit kong sabi dahil sa pagsisinungaling niya habang nagpupumiglas sa hawak niya sa akin.

He gently took his hands from me and stepped back a bit, casually dipping his hands on his pockets and staring blandly at me.

"A kiss on her cheek? She's like an older sister for me, Hannan. Nagseselos ka ba?"

That was my cue.

Kung kanina ay maraming odds para saktan ko siya ngayon ay hindi na talaga ako nakapagpigil. Pinalipad ko na talaga sa pisngi niya ang isang kamao ko. His face harshly thrashed sideward as I felt my knuckles hurt due to his hard sharp jaw.

"You wish, jerk." I spat at him in gritted teeth while holding my aching knuckles. Hindi ko na siya hinintay pang makasagot, o saktan ako para gumanti dahil mabilis na akong pumihit paharap sa pinto at lumabas.

He was a jerk. The greatest jerk I knew existing!

Anong karapatan niyang itanong iyon sa akin? Ako? Like what the hell? Hindi ko nga siya gusto e! Tapos magseselos ako? Like, hell would freeze and heaven would burn if that happened!

At saka, bakit naman kasi hindi nilinaw sa akin ni Ate Milan na sa pisngi pala siya hinalikan ni Jungkook? Ano namang mahirap sabihin kay Kuya Hoseok doon? Bakit naman kailangan malaman ni Kuya Hoseok at Jimin ang tungkol doon?!

Kapag hinalikan ako ni Kuya Hoseok sa pisngi, which I was sure would be just a brotherly kiss, hindi ako matatakot na sabihin kay Jimin. On the second, hindi naman pala kami ni Jimin so he didn't need to know.

Seriously, Ate Milan?! Why are you so shallow?! Pinagtiisan ko pa tuloy ang Jungkook na iyon sa loob!

"East."

"Shocking news!" Napasigaw ako sa gulat nang madatnan ko sa labas ng room si Jimin.

Nakatayo siya sa gilid at patagilid na nakasandal sa dingding habang nakapamulsa, at dahil uwian na, magulo na ang buhok at uniform niya, nawawala na ang blazer niya at nakalaylay lang ang necktie niya.

Did he make out again with somebody?!

"Kanina pa ako rito, may kasama ka… sa loob?" Bumagal ang pagbanggit niya sa mga huling salita nang bumukas ang pinto at lumabas si Jungkook.

The jerk looked pissed off while checking his jaw.

Oh, served him right. Pasalamat siya at panga niya ang tinamaan ko, hindi ang labi niya kung hindi magkakapasa na naman siya.

"Jungkook," Jimin uttered lowly.

"Jimin," ani Jungkook na tinanguan lang si Jimin saka umalis na.

Jimin and I both watched him as he disappeared to the staircase. Buwisit na iyon. Ang yabang! Humarap akong muli kay Jimin at naabutan ko siyang kunot ang noong nakatingin pa rin sa hallway. His smooth forehead showing waves of knots and his full cherry lips pouting so cutely, he looked too confused and bothered.

I tapped his shoulder as I grinned, he looked so cute nevertheless. Saka pa lang niya ako nilingon pero bago iyon, saglit niya munang sinulyapan ang pinto ng room sa likod ko. His face then turned hard. I saw how his jaw moved. Nawala tuloy ang cute niyang hitsura at napalitan ng seryosong ekspresyon.

"Hey, west, what's wrong?" I confusedly asked him because of his quickly changing mood.

"Wala, wala. Tara na." Umiling siya saka siya yumuko para hanapin ang kamay ko.

Kusang kumapit pabalik ang mga kamay ko sa kaniya nang hawakan niya ito. I pursed my lips hardly at the felt of that one single painful beat in my heart just because he was holding my hand.

Natural sa aming dalawa ang ganito.

Anyone in this school who would see us wouldn't suspect anymore or think maliciously, 'cause they were all used to how Jimin and I were to each other but ironically, I wanted to question myself now, what was that beat for? Why did it hurt?

Tahimik naming tinahak ang hallway pababa at hindi ko na pinansin pa ang pakiramdam na iyon. Sinabi niyang pupunta kami sa court dahil nandoon na sina Kuya Yoongi.

May practice ng basketball and since Yoongi Min was the basketball team captain of Lakeshore Academy samantalang parehong miyembro naman si Jimin at Jungkook, we all should be there.

Naabutan naming kumpleto na sila sa court. Sinama rin ni Kuya Hoseok si Ate Milan. Mahal ko si Ate Milan, alright, pero parang gusto ko siyang saktan sa mga oras na ito dahil lang sa sinabi niya sa akin.

You see, I really had a sadist mind. E kasi naman, nakakabaliw masyado iyong mga sinabi niya sa akin noong nakaraang araw.

Hindi ko alam kung siya ba itong may maling interpretasyon sa brotherly kiss ni Jungkook sa kaniya na ginatungan ko naman dahil lang sa inis ako roon sa tao o masyado lang talagang nakakabiglang maging ganoon ang salbaheng iyon dahil ilag nga iyon sa mga babae.

Tss. I didn't know. Seriously, I didn't want to care only if my sister wasn't involved.

"Hey, east. Look out for my bag, hm? Lockers lang ako, gonna change to my jersey." Tinapik ni Jimin ang balikat ko habang nakatayo siya sa harap ko at naka-upo na ako sa bench katabi ang bag niya.

Sa katabing bench ay sina Kuya Namjoon at Taehyung. Sina Kuya Hoseok at Ate Milan at Kuya Jin ay nasa kabilang bench pa.

"Kanina ka pa nakatitig kay Kookie, may nangyari ba sa inyo?" he asked worriedly when it took me long to answer.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya dahil sa sinabi niya. What? I was looking at Jungkook? Hinahanap ko ang salbaheng iyon at nakita ko siya sa court na nakasuot na ng jersey habang nakikisali sa free throw. Nagkataon lang sigurong sa lalim ng iniisip ko ay sa direksyon nila ako nakatitig, lalo na at parte siya ng iniisip ko.

Ayaw ko man, hindi ko ma-ipagkakaila.

"Later, west…" Makahulugan ko siyang tiningnan para iparating na mamaya na namin pag-uusapan ang tungkol doon. Inginuso ko sa kaniya ang court. "Get change, quick! Magsisimula na kayo."

He sweetly smiled at me as he dipped down and casually dropped a quick kiss to my right cheek before he jogged towards the locker's area to change. Nakangangang pinanood ko lang siya hanggang sa mawala siya.

Kissing was just a normal thing for us, people would only care less 'cause they were all used to how sweet we always had been but damn it, I thought I was having issues with myself. At hindi ko rin mapigilang isiping… Jungkook kissed my sister on her cheek and meant it as a brotherly kiss.

What if what Jimin felt for me was also just like how Jungkook felt for my sister?

Hannan, seriously, could you imagine Jungkook having sex with your sister?! Gross!

Fine, pero, bukod sa mag-best friend, ano pa bang label naming dalawa ni Jimin? Sex buddies? What? How wrong, how immoral but then, what could I do?

I liked how we both were doing behind every eyes. Or maybe, I could settle for it for as long as I had him by my side.

Napatayo ako sa pagkaka-upo ko sa bench nang malakas na bumagsak si Jimin sa sahig matapos siyang masanggi—sinadyang masanggi ng isa sa mga kagrupo niya sa team up na binuo ni coach Sandro para sa practice ngayon. Nabitawan niya ang bolang hawak niya kanina na ngayon ay tumatalbog na palayo sa kaniya.

My heart raced in worry when I saw how he winced in pain.

Pumito si coach Sandro para sa isang timeout. Agad na nilapitan nina Kuya Yoongi at Jungkook si Jimin samantalang patakbong pumasok sa court si coach Sandro. I was about to run inside too when Jimin's eyes instantly flickered to mine, he found me even though he was being crowded by his teammates.

Napako ako sa kinatatayuan ko habang pinapanood siyang ngumingiwi ngunit ang mga malalambot na pares ng mga mata ay pinapakalma ako. His eyes mirrored assurance, that he was fine, that I didn't have to worry about him.

Pero paanong hindi ako mag-aalala kung nakita ko kung paano siyang sinanggi ng kung sinumang iyon at kung paano siyang malakas na bumagsak sa ground… elbows first?

I saw it all!

Mabilis na lumipad sa lalaking sumanggi sa kaniya ang mga mata ko. Nakita kong nakangisi lang siyang nakatitig kay Jimin na pinagkakaguluhan ng mga ka-miyembro niya. At bakit nakangisi siya riyan?! Sinadya niya! Nakita ko!

"Hannan." Tinawag ako ni Kuya Namjoon sa matigas at mariing tinig.

Nang nilingon ko siya ay umiling siya sa akin na para bang alam niya kung anuman ang tumatakbo sa isip ko, si Taehyung na nasa tabi niya ay nakangising nag-thumbs up sa akin kaya binigyan niya ito ng malakas na hampas sa likod.

"Aww! That hurts!" Taehyung complained but Kuya Namjoon quickly turned to me again.

"No, you can't butt in. Let coach Sandro—Hannan!"

Oh yes, I was going to freaking beat the hell out of that bastard!

With my closed fist and gritted teeth, my chest moving up and down, I hastily turned again to the shameless bastard as I furiously walked inside the court and immediately went near the grinning bastard, totally ignoring what Kuya Namjoon was saying.

He was too engulfed of grinning that he didn't notice that I got near him already.

"Hey, bastard!" sigaw ko sa kaniya na umagaw ng pansin niya. My arm, as if having its own instinct, harshly flew to leave a hard and forceful slap onto his hard disgusting face. Rinig na rinig ko ang malakas na  pagkakalagapak ng palad ko sa magaspang niyang pisngi.

My soft palm stung hard actually, and the hard slap actually resounded around the whole court.

"I saw it! Sinadya mo iyon!" singhal ko sa kaniya. But then, as I was just about to slap him again, my head suddenly thrashed sideways as pain quickly burned both of my cheeks, spreading like hot compress and hurting my face.

Napasinghap ako dahil sa sakit at gulat saka mabilis na nag-angat ng tingin. I saw a girl in front of me, in rage, beside the man and was glaring at me. But aside from the gasp that came from me, I also heard gasps from everywhere.

"How dare y-you." Pumiyok ako dahil damang-dama ko pa rin ang hapdi ng mga pisngi ko dahil sa magkabilang sampal na natamo ko sa babeng kaharap ko, na hindi ko naman kilala.

"Oh my, S!" Narinig ko ang nag-aalalang boses ni Ate Milan at ilang mga yapak palapit pero hindi ako lumingon.

"Wala kang karapatang manakit! It's just a game! Hindi sinadya ni Cael iyong nangyari!" The stupid girl screamed at my face, as if she really knew what happened.

Galit na galit din siya.

Somehow, I could see myself in her. Bravely and dauntlessly fighting for someone. Oo, dahil kayang-kaya kong manakit ng iba sa tuwing nasasaktan si Jimin! And damn her, wala siyang karapatang saktan ako!

"Wait."

Isang makapanindig balahibong tinig ang umalingawngaw sa buong lugar na nakapagpahinto ng mga yapak at nakapagpatahimik ng buong paligid.

And of course, I knew. I knew whose voice was that. Kilalang-kilala ko, siyempre. He had a natural sweet and calm voice but damn it, he always got raspy, deep and stern voice when he was mad.

"Jimin, she's a girl—" Kuya Namjoon's attempt got ignored, once again.

"Did I just see you slap her?"

At pakiramdam ko, babagsak ako sa panghihina ng mga tuhod ko dahil sa lapit na ng boses niya sa akin. No, not a meter from me. Dahil ang init ng katawan niya sa likod ko ay pinalalamig ang mga kalamnan ko sa loob ko at pinatatayo ang mga balahibo ko sa katawan.

Hindi para sa akin ang galit niyang boses pero nanginginig pa rin ako, kaya hindi ko masisisi ang takot na nakita ko sa mga mata ng babae. Mukha siyang kuting na may kaharap na mas malaking kuting… in resback.

"'Cause s-she slapped my boyf—"

"Fvck! Who gave you the fvcking rights to fvcking slap her?! Fvck, kung hindi ka lang babae… baka nasaktan na kita." Puno ng pagpipigil ang boses ni Jimin sa likod ko. Damang-dama ko ang galit niya ngunit nananatiling limitado ang mga kilos niya.

Umatras ako at hinawakan ang kamay niya kasabay nang pagtama ng likod ko sa malapad niyang dibdib na marahas na nagtataas-baba dahil sa marahas na paghinga. Hindi ako nagkamaling nakakuyom nga ang mga nanginginig niyang mga kamay, senyales kung gaano siyang nagpipigil lang sa mga oras na ito.

Nanatili akong nakatitig sa dalawang nilalang na nasa harap ko. The shameless bastard just looked past behind me while the girl just bowed her head, unable to open her mouth anymore.

Kung hindi ko pakakalmahin si Jimin ngayon ay baka magkagulo pang lalo. It was okay for him to get hurt but not when I got hurt… he could really turn into the demon that he was.

Parehong-pareho kami. We could really be a demon just to protect each other.

"Tumigil na! Practice done muna tayo ngayon. Park and Severino, we need to talk!" Ang ma-awtoridad na boses ni coach Sandro ang nagpatigil sa lahat.

Nagsibalikan naman agad ang iba sa locker's area. The bastard just snickered annoyingly at us, still not done yet with the useless fight he might had provoked Jimin. Susugurin pa sana siya ni Jimin nang malakas kong hinarang ang katawan ko sa kaniya kaya hindi na siya nakapalag pa.

He would never want to get on my way, of course.

Baka mabigyan din siya ng disciplinary order ni coach Sandro kapag pinakawalan ko siya.

"Not because I stopped him from hurting you means, we're done, hypocrite bitch. I always get even, remember that." I spat at her when they were about to leave, hand in freaking hand, it almost made me puke.

Saka pa lang lumapit sa amin sina Ate Milan.

Nabitawan ko ang kamay ni Jimin nang hinila ako ni Ate Milan. She immediately cupped my stinging face and checked if I was alright. Ngumiwi ako dahil ang sumasakit kong mga pisngi ang napipisil niya.

"Gosh, your cheeks are crimson, S! Masakit ba?" she worriedly asked me, eyes reflected the worry in her voice.

Pinigilan ko ang magpa-ikot ng mata dahil talagang tinatanong niya sa akin iyon. "Of course, Ate M! Sinampal ako, 'di ba?" Pero hindi ko napigilang magpaka-sarcastic.

Ngumuso siya saka ako niyakap ng mahigpit. "Bakit ba kasi ang tapang-tapang mo? Paano kung iyong lalaki ang nanakit sa'yo? Hala, baka pati ako mapasugod na talaga!" She sounded almost crying, or maybe, she was really crying.

"He wouldn't try. I'll fvcking beat the hell out of him." Jimin growled angrily.

Nilunok ko ang bara sa lalamunan ko nang marinig ko na naman ang nakakapanglambot-tuhod niyang boses. Dahan-dahan kong hinawakan ang mga pisngi ko dahil humahapdi talaga ang mga ito, pakiramdam ko may sugat, o baka talagang nagkapasa na ang mga ito.

"Tss, ako naman ang mapapa-away, love. Actually, nakita ko rin e. Don't tell me ya'll didn't see it? Offense sa loob ng court iyong ginawa ni Severino, 'di ba?" Kuya Hoseok said as he knowingly pulled Ate Milan and settled her beside him. My sister pouted as she wiped her face. She really did cry.

Nilingon ko si Jimin. I was even surprised to see him already looking—staring intently at me. Lumapit ako sa kaniya at nanahimik sa gilid niya. Instantly, his left arm protectively draped around me as he gently pulled me closer to him, if possible. Taking it as a normal thing between us, the others didn't mind us.

"That's why Jimin didn't do anything until Hannan went in the court," ani Kuya Yoongi habang tumatango.

Alam ko naman iyon e. Alam ko namang kahit na hindi ako pumasok sa court ay mabibigyan iyong lalaking iyon ng parusa, kaya nga sinubukan akong pigilan ni Kuya Namjoon kanina.

A foul, maybe? Iyon lang? After what he did to Jimin? Hindi naman ata ako makakapayag ng ganoon lang.

Not fair. Si Jimin Park ang pinag-uusapan dito.

"Tsk. Para namang hindi niyo kilala ang dalawang iyan? Fvcking raise hell ang parating nangyayari sa tuwing nasasaktan ang isa sa kanila." Kuya Jin tsk-ed as he pointed us, rolling his eyes all the way.

"Hey, Kuya Jin, you sounded so sure about hell being raised. Is that even possible?"

Hindi ko alam kung nagbibiro lang itong si Taehyung dahil sa napaka-literal niyang tanong o sinasadya lang talaga niyang pagaanin ang sitwasyon. I wouldn't want to know 'cause his mind would always be a weird mystery for me that I wouldn't dare get curious over, ever.

Nakakatakot ang mga tumatakbo sa isipan niya, kung mayroon man siya noon.

Umirap ako sa direksyon niya kahit hindi niya nakikita dahil kunot-noong nakatitig siya sa kay Kuya Jin saka mas nagsumiksik pa ako sa dibdib ni Jimin, burying my left cheek on his comforting chest and letting his fingers land smooth taps on the side of my waist, as if calming me.

"I'll pretend I didn't just hear you blurt your stupidity out, Tae." Narinig ko ang iritadong boses ni Kuya Jin at nai-imagine ko na ang pagpipigil niyang hampasin ang pinsan niya.

Yes, Jin Kim, Taehyung Kim and Namjoon Kim were cousins. Silang tatlo ang tanging mga heredero ng Kim Empire, one of the top conglomerates around the country.

"Hey, love, you always tell me your admiration toward this idiot. Sana nakikita mo na kung bakit hindi ko hinahayaang napag-iisa kayo sa leisure room, he's naturally corrupted, stay away from him." Sunod ay ang malambing na boses ni Kuya Hoseok na halatang si Ate Milan ang kausap.

"What? I'm serious, man! Curious ako!" And Taehyung stupid defense.

"Oh, don't be like that, Taetae is actually so cute."

Hindi ko na kailangan pang lingunin si Taehyung para malamang naka-rectangular smile na naman siya dahil sa sinabi ni Ate Milan, masyado rin kasi akong lunod sa naririnig kong malalakas ngunit kalmadong pintig sa dibdib ni Jimin.

"Shut up, asshat." Kuya Jin roared, obvious that he was referring to Taehyung.

"I'd trade anything for his mind's improvement, to be honest." Boses naman ni Jungkook pero nanatili pa rin akong nakasandal kay Jimin, too comfortable inside his embrace.

I wish I could live in here forever.

"That's enough. Ang mabuti pa, Kuya Yoongi at saka Kookie, magbihis na kayo. Ikaw Jimin, kakausapin ka ni coach Sandro, 'di ba? Brace yourself, mas malala ang offense mo kaysa kay Severino."

We all sighed at what Kuya Namjoon said.

Oh yes, damn yes! Ngayon, si Jimin pa tuloy ang mabibigyan ng mas malalang parusa. Great! Just because I intervened.

But when I felt his soft touches and little pinches on my waist and I gazed up at him, his calm eyes told me that he would be fine.

He should be or else…