Herschreven op 1/1/19

'James! We waren je overal aan het zoeken! Wat doe je hier bij Hazel?!' zei zuster Browster. Ik schrok wakker van haar stem, en zag dat James net als ik rechtop in zijn stoel zat. 'Sorry als hij je lastig viel, Hazel. Hij is nogal aanwezig.' zei zuster Browster. 'Dat merkte ik ja.' grinnikte ik. Zuster Browster liep naar James toe die weer onderuit zakte. 'Het is midden in de nacht, je hoort op je kamer te zijn!' zei ze. 'Ik kan slapen wat ik wil, maar ik blijf moe!' zei James. 'Dat is doordat je ziek bent, James. Nou, hup. Naar je eigen kamer.' zei zuster Browster.

James zuchtte en stond op. Zijn lange arm greep naar zijn infuuspaal. James keek nog even mijn kant op, glimlachte slapjes en liep de deur uit. Ik voelde me heel erg duizelig, en ging weer even liggen. Ik viel gelijk weer in slaap.

———

Ik werd wakker van fel licht. Ik opende mijn ogen en keek recht in drie paar lampen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en bekeek de lichten. Het waren de lampen van de camera's die op me gericht stonden. 'Ze is wakker.' fluisterde een man. Ik begon hard te gillen en deinsde naar acteren. Ik voelde een stukje van mijn been onder de deken uitsteken, en trok de deken snel over me heen.

'Wat is dit?!' schreeuwde James. Ik keek een stukje boven de deken uit, en toen James mijn bange blik zag, keek hij naar de mannen. 'Ga bij haar vandaan!' schreeuwde hij. De mannen, het waren er vijf, keken van James naar mij, en grinnikten toen. 'Wat zou zo'n kankerkind als jij eraan kunnen doen?' zei een man. 'En nu ga je te ver!' schreeuwde ik. Ik ging staan op bed, en sprong op de camera's af. Ik probeerde ze uit hun handen te trekken, maar toen ik merkte dat dat niet werkte, creëerde ik een rilling. Ik voelde tintelingen in mijn handen en wist dat ze nu in brand stonden. Ik richtte mijn handen naar de camera's. Er vloog een vonkje naar de camera's, die gelijk in de fik vlogen. De mannen gooiden alle camera's op de grond, en renden weg. Het brandalarm ging af, maar ik was te moe om nog verder iets te doen. Ik voelde me slapjes worden en zag zwart. Ik begon in te zakken, en James, die me de hele tijd met een open mond had aangestaard, rende op me af. Ik voelde nog hoe ik in zijn armen viel.

———

'Ze wordt wakker!' siste Clyde naar mam. 'Oh hemel!' zei mam, terwijl ik haar klakkende hakken dichterbij hoorde komen. Ik knipperde even en zag Clyde en mam naast mijn bed staan. 'Hai.' dat is wat ik wilde zeggen, maar ik kon mijn mond niet bewegen. 'Hoi liefje, hoe is het?' vroeg mam. 'Slecht.' wilde ik zeggen, maar het enige wat ik kon was mijn ogen bewegen. 'Het gaat volgens mij niet zo goed.' zei mam. Ik ging met mijn ogen naar links en rechts, waarmee ik bedoelde dat ik mijn hoofd schudde. 'Je kwam vanmiddag op televisie.' zei Clyde. Mijn ogen sperden open. 'Eén camera was niet gesmolten, en heeft alles gefilmd.' zei hij. Ik sloot mijn ogen, denkend aan een moment dat ik zogenaamd gefilmd werd, maar ik herinnerde me niks. 'Wij moeten gaan, het is zo tijd om te eten, en jij krijgt zometeen iets, zodat je wel wat voeding binnenkrijgt.' zei mam. Met mijn ogen knikte ik. Mam en Clyde gaven me nog een kusje op mijn hoofd en verlaatten de kamer.

———

Zuster Browster kwam binnen en ze legde me aan een infuus. Ze glimlachte medelijdend naar me en liep naar de deur van de kamer. James kwam met zijn infuuspaal binnengelopen, maar zuster Browster hield hem tegen. 'James, jij hoort nu je scan te hebben!' zei zuster Browster. 'Maar-' 'Geen gemaar! Kom mee.' zei zuster Browster. James keek me even aan, zuchtte, en liep vervolgens met zuster Browster mee, de gang uit.

Na een half uurtje kwam zuster Browster terug. 'James zit nu in de scan, dus hij zal de volgende dagen niet erg aanwezig zijn. Hij mag drie dagen zijn bed niet uit, en moet daarna in een rolstoel. Hij moet goed rusten, net als jij. Je ziet er bleek uit, en je moet weer wat bloed aanmaken, dus ga maar lekker slapen en rust maar zo goed mogelijk uit. De buisjes worden straks verzonden naar verschillende delen van de wereld, zoals Amerika, Canada, Rusland en weet ik veel waar.' zei zuster Browster. Ik sloot mijn ogen, en het enige wat ik zag, was James.
Het enige wat ik hoorde, was James.
Het enige waar ik aan dacht, was James.

———

Ik werd wakker van piepende wieltjes, waardoor ik mijn ogen opende. Ik zag een bed dat mijn kamer in werd geschoven, en bekeek degene die er in lag. Het is een meisje, ik schatte haar zo'n veertien á vijftien jaar. Ze had nog al haar haar, dus ze lag hier waarschijnlijk pas net. Haar haren waren blond, steil en lang. Haar ogen waren open, en ik zag felgroene ogen. Haar lippen waren zachtroze. Kortom, ze was werkelijk waar prachtig. Het meisje zag dat ik naar haar keek, en keek vlug weg. Ze leek heel erg bang, en ze zag er heel erg zielig uit. Ik keek naar het plafond, en hoorde ineens een gil. Ik schoot overeind, wat ik niet had moeten doen, vlekjes dansten voor mijn ogen en mijn hoofd bonkte als een gek.

Ik keek om me heen en zag dat het meisje me bang aankijkt. 'Wat?' vroeg ik, met een hele schorre en pijnlijke stem. 'Jij bent dat meisje die met vuur kan spelen!' riep het meisje. 'Ga je mij verbranden?!' riep ze. 'Nee, tuurlijk niet!' gilde ik, en meteen begon ik hard te hoesten. 'Sorry.' zeg ik tijdens het hoesten. 'Kunnen we straks verder praten? I-' Ik moest weer heel hard hoesten. Het meisje begreep de hint en ging liggen. Ik ging ook liggen en viel als een blok in slaap.