Herschreven op 31/7/19

'Laat zien!' zei Dana. De hele klas begon te roepen. Amy begon mijn naam te roepen en al snel deed de hele klas mee. 'Hazel, Hazel, Hazel!' 'Oké!' zei ik. De klas juichte.

'Het boek wat is las, ging ook over de geschiedenis van mijn krachten. Heel vroeger kreeg een Egyptenaar de krachten, doordat zij zo goed was voor anderen. Zij gaf haar krachten door aan haar eerste kind, en zo steeds door. Totdat er één iemand geen kinderen kreeg. De krachten waren verdwenen, en de goden hebben eeuwenlang gezocht naar de nieuwe uitverkorene, en die vonden ze. Mij. Ik heb krachttrainingen gehad, en kan nu mijn krachten beheersen. Ik ben nog niet extreem goed, maar ik kan wel al wat.' vertelde ik. 'Maar ik weet niet of er hier genoeg ruimte is.' mompelde ik. 'We kunnen wel naar buiten?' stelde de docente voor. Iedereen gilde van ja en we liepen naar buiten.

Buiten aangekomen gingen we naar het sportveld. Er waren geen mensen meer aan het gymmen, dus ik kon het hele grasveld gebruiken. Ik ging staan, en hoorde ineens de bel. Iedereen was uit, en zodra ze me zouden zien zouden ze zeker komen. Langzaamaan zag ik mensen naar de fietsenstalling lopen van andere klassen, maar toen ze mij zagen renden ze meteen het sportveld op, zoals verwacht. Overal hoorde ik vragen als: 'Gaat ze iets doen?' of 'Gaat ze trucjes laten zien?!' Ik draaide mijn rug naar ze toe, zo hoefde ik niet te zien hoeveel mensen er keken. Ik zette mijn hand op de grond en schoot hem de lucht in. Er groeide een reuze boom voor mijn neus. Overal hoor ik geklap en gejuich. Ik liet tintelingen naar mijn handen gaan, waar vuur uit kwam. Ik maakte boven me een extreem grote vlam en maakte hem in een vorm van een hart, in een roze kleur. Ik liet het in de lucht zweven en haalde uit mijn beha een klein flesje met tranen. Zo had ik het altijd dichtbij en kon ik het makkelijk gebruiken. Ik haal de tranen uit het flesje en haalde water uit de lucht om te mengen met mijn tranen. Ik gooide het water in de lucht, waardoor het heel hoog kwam en langzaam naar beneden dwarrelde. Ik draaide me snel om en zag de hele school naar me kijken. Ik zuchtte in mijn handen en hield ze achter me. Ik laat er lucht uit komen en rende om de mensen heen, waardoor ik achter ze stond. Ik zuchtte zo hard mogelijk, en net toen de regen op de leerlingen ging vallen, werd het weggeblazen. Ik rende terug naar de reuze plant en liet hem terug de grond in verdwijnen. Het vuur stuurde ik de lucht in, waardoor het eindigde met roze vuurwerk. Ik hijgde en keek de school aan. Iedereen was aan het juichen en springen. Ik keek naar de docenten die allemaal bij elkaar waren gaan staan. Ze lachten en staken hun duimen naar me op. De Nederlands docent seinde naar me en ik rende naar haar toe. 'Ik zie dat je je boek goed hebt toegepast aan de realiteit, dat wordt zeker een hoog cijfer.' knipoogde ze.

———

'Wat?! Echt niet!' schreeuwde ik naar mam. Ik rende naar boven en ging naar mijn kamer. Ik ging er echt niet heen, als ze dat soms dacht. Waarom zou ik in godsnaam naar een of andere speciale school moeten?!

'Hazel, het is alleen voor je eigen veiligheid! Je bent wereldberoemd, en mannen willen je hebben, omdat je bijzonder bent. Je bent hun doel, als ze je hebben worden zij ook bekend!' zei mam, terwijl ze in de deuropening kwam staan. 'Nee, ik wil het echt niet! Ik heb toch krachten?! Dan kan ik mezelf makkelijk beschermen!' Mam zuchtte. 'Goed dan, maar ik wil dat je heel erg goed uitkijkt.' zei mam. Ik knikte. 'Beloofd.' mompelde ik.

——-

Ik had naar die speciale school moeten gaan. Jongens van mijn school kwamen elke dag weer op me af, pakten me vast en zeiden dat ze mijn vriendje wilden zijn. Ik had al acht jongens blaren gegeven in hun gezicht, en één zelfs een snee in zijn arm met ijs! Zuchtend liep ik naar de achterdeur. Ik opende hem en voelde meteen de warmte van het huis. 'Mam,' zei ik. 'Hazel, ik moet wat vertellen. Je moet hier weg. Je moet naar een...' mam slikte even. 'Internaat. Blijkbaar hebben ouders klachten ingediend, en omdat je nu "gevaarlijk" bent moet je weg. Waarom hebben ze klachten ingediend?' vroeg mam wat strenger. 'Ze trokken me mee en zeiden dat ik hun vriendin moest zijn. Je had gelijk mam.' mompelde ik. Ik gooide mijn tas op de grond en nam mam in een stevige omhelzing. 'Ik vind het niet erg. Ik ben er blij mee.' zuchtte ik naar eerlijkheid. 'Zullen we dan iets gaan opzoeken?' vroeg mam. Ik knikte.

Mam startte Google op en zocht internaat op. Meteen kwamen er heel veel aanbiedingen te staan. Na uren gezocht te hebben, hadden we iets gevonden.

———

'Niet vergeten, laat het aan niemand zien!' riep mam nog. Ik knikte, pakte mijn koffers en liep het terrein op. Ik kwam aan bij een heel groot, wit gebouw. Ik klopte aan en de deur ging open. Ik liep naar binnen en zag een vrouw staan. 'Jij moet vast Hazel Specia zijn.' zei de vrouw. Ik knikte. 'Oké, dan gaan we je spullen naar je kamer brengen. Loop maar met mij mee.' Ik knikte en liep achter de vrouw aan. 'Ik ben Saar.' vertelde de vrouw. 'Ik werk hier al sinds mijn twintigste, en ik ben nu vijfenvijftig, dus dit jaar is mijn vijfendertigste jaar. Daarom is er dit jaar een groot feest gegeven, en is er een nieuw gebouw gemaakt. Jij hebt daarom een hele nieuwe kamer. Omdat iedereen op een nieuwe kamer wil, slapen jullie nu met vier mensen, in plaats van twee. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.' 'Als er maar geen vervelende kinderen bij me zitten.' mompelde ik. Toen we in een gang aankwamen, gaf Saar me een sleutel. 'Dit is de sleutel voor jouw kamer, maar ook voor je kluisje. Als je in je kluisje wil, heb je deze sleutel nodig, maar ook je code. Morgen leggen we je alles uit.' Ik knikte en liep de kamer binnen. Toen ik zag wie er op de bedden lagen, liet ik al mijn spullen vallen. Dit moest een fout zijn.