Herschreven op 15/7/19

'Is het goed als ik even naar James en Fenna ga?' vroeg ik. Clyde en mam knikten en snel hinkelde ik de kamer uit. Ik stapte in de lift en drukte op de knop van de kinderafdeling. Toen ik bij de goede afdeling aankwam, stapte ik uit de lift. Ik liep naar het oncologie gedeelte en hoorde meteen de gillende kinderen. Ik keek op en zag James met de kleuters spelen, samen met Fenna. 'Hoi!' riep ik. 'Hazel!' riep Fenna. Ze stond op, bleef heel even stil staan en kwam toen naar me toe gelopen. 'Het werd even zwart voor mijn ogen.' grinnikte ze. 'Ik heb goed nieuws!' fluisterde Fenna. 'Wat dan?' fluisterde ik terug. 'Ik heb met James!' riep Fenna. Ik zag James opkijken en grijnzen. Fenna's hoofd werd rood, waardoor ik lachte. 'Gefeliciteerd!' zei ik. 'Ik wil jullie ook nieuws vertellen!' zei ik, alsof ik leuk nieuws ging vertellen. 'Ik ben vanmiddag bijna vermoord!' riep ik nep-blij. 'WAT?! Dat is geen goed nieuws! Vertel!' riep Fenna uit.' Ik legde ze het hele verhaal uit.

'Dat is echt eng!' riep James. Ik knikte. 'Hoe gaat het met jullie?' vroeg ik. 'Goed!' 'Slecht.' 'Waarom gaat het slecht, Fenna?' vroeg ik. 'Die chemo is echt zo, zo kut.' zei Fenna. 'Dat snap ik. Maar, blijf vechten.' zei ik. 'Ik kan me niet voorstellen hoe jullie je moeten voelen.' 'Hazel! Wat leuk je weer te zien!' riep zuster Browster ineens van achter ons. 'Hoi zuster Browster!' grinnikte ik zacht. 'We hebben net deze envelop binnengekregen en die moesten we naar jullie sturen. Maar nu je hier toch bent, kan ik hem net zo goed nu geven!' zei ze. Ik knikte en pakte de envelop aan.

'Ik moet weer eens gaan, dag iedereen. Hou jullie zelf sterk!' riep ik na nog een paar kleine gesprekken. Iedereen zwaaide me uit en ik hinkte de afdeling af. Ik stapte in de lift en zag dat mam net uit de andere lift stapte. Ik hinkte net op tijd de lift uit. 'Mam?' zei ik. 'Oh daar ben je. We moeten naar huis, het bezoekuur is voorbij.' Ik knikte. 'Hier.' zei ik terwijl ik mam de envelop gaf. 'Wat is dit?' vroeg mam. 'De envelop met de resultaten van mijn bloed volgens mij.' zei ik. 'Maar dan gaan we snel naar huis!' zei mam. Ik knikte en hinkelde naar de lift. We drukken op 0 en wachtten tot we beneden zijn. Toen we beneden waren, hinkelde ik naar buiten, om daar bij mama achterop haar fiets te springen. Ik hou mijn krukken stevig vast.

———

'Beste ouder/verzorger van Hazel Specia, wij willen u graag uitnodigen voor een bezoekje aan dokter Smith, op dinsdag 27/12/16 15:00. Dit is voor het bloedonderzoek van 10/12/16. Als u niet kunt, bel dan- blablabla.' zuchtte mam. Ik lachte. 'Dat is dan over een weekje.' zei ik. Mam knikte. 'Heb je eigenlijk nog last van je voet?' 'Een beetje. Niet meer zo dat je denkt dat je niet kan lopen.' zei ik. 'Zullen we dan het verband er af halen, maar nog wel even met krukken blijven lopen?' Ik knikte en legde mijn voet op de tafel. Mam haalde het verband er af.

———

De dag was aangebroken, vandaag kregen we de bloedresultaten te zien. Mam, Clyde en ik wareb onderweg naar het ziekenhuis. Het was regenachtig weer en de regen kletste op het dak van de auto. Toen we er waren, stapte ik uit de auto. Krukken had ik niet meer nodig, mijn been was geheeld. We renden naar binnen en ook al stonden we maar twintig meter van het ziekenhuis af, we waren kletsnat. Ik trok mijn jas uit en schudde hem uit. We liepen naar de balie toe. 'Wij zijn hier voor Hazel Specia.' zei mijn moeder. De vrouw achter de balie knikte en pakte haar telefoon. Ze mompelde er wat in en even later stond er een man in een zwart pak voor ons. 'Kom maar mee.' zei hij. Zijn stem was zo laag dat ik ervan schrok. We liepen met de man mee en kwamen uit in een kamertje met een paar stoelen, een weegschaal, eigenlijk alles voor in een controle kamer. 'Neem maar plaats.' zei de man. 'Er komt zo iemand die jullie de uitslag vertelt.' Ik knikte en de man liep de kamer weer uit.

Na tien minuten kwam er een aardig uitziende vrouw de kamer in. Ze keek ons vrolijk aan en nam plaats tegenover ons. 'Laten we maar meteen beginnen.' zei de vrouw, voorgesteld als dokter Smith. Ze legde wat papieren neer en draaide ze zo, dat wij alles konden zien. Ze legde ons wat dingen uit over lijntjes en kleuren. 'Maar, hiervoor kwamen we hier, je DNA. Hoe raar het ook is, er is niks te zien in je DNA. Daarom willen we van jouw ouders wat bloed afnemen, om te kijken of er verschil in zit.' zei dokter Smith. 'Mijn vader is dood.' mompelde ik. 'Het spijt me voor je. Dan zullen we het DNA van je moeder en broer bekijken.' zei ze. Ik knikte en keek naar mam en Clyde. Clyde had zweet op zijn voorhoofd, hij was bang voor naalden. 'Clyde, asjeblieft.' mompelde ik. Clyde zuchtte diep. 'Oké dan.' zei hij. 'Maar, jij moet er ijs op maken, zodat ik niks meer voel.' grinnikte hij. 'Wanneer krijgen ze die prik?' vroeg ik. 'Nu meteen, als jullie willen.' zei dokter Smith. Ik knikte en ze glimlachte. Ze stond op en liep de kamer uit.

'Weet je hoe je ijs moet maken?' vroeg Clyde. 'Uhm, nee.' zei ik. 'Ik ga wel even naar het restaurantje toe en vraag ijs.' Clyde knikte en ik duwde de deur open. 'Ho!' riep een man in zwarte kleren. 'Mag ik er langs?' vroeg ik. Hij stond namelijk midden in de deuropening. 'En waarom? Om nog een ziekenhuis in brand te steken?' zei de man. 'Nee! Tuurlijk niet! Ik ga ijsklontjes halen!' riep ik. 'Twee minuten, max. Gang door, naar links, naar rechts en dan ben je er.' Ik knikte en begon te rennen. Gang door, eerste links, eerste rechts en daar was het restaurant. Ik ging aan de balie staan. 'Mag ik misschien wat ijsklontjes?' vroeg ik. 'Uhm, oké?' zei de vrouw. Ze pakte een bekertje en doet er ijs in. Ik rende terug naar de kamer en ging naar binnen. Ik gaf het ijs aan Clyde en ging weer zitten.