POV Grey
Daar ligt ze dan, levenloos op de grond. Wat ze net deed, voelde magisch. Allerlei energie stroomde mijn lichaam in, maar het werd uit Hazel getrokken. Mijn schuld. Ik had haar nooit moeten zoenen, nu is ze dood!

Ik til Hazel op, en draai me om naar alle mensen. Tranen, overal zie ik ze. Ik concentreer me op de tranen, geen idee waarom. Ze lichten op. Felblauw zijn ze. Ik concentreer me, en trek alle tranen van de mensen af. Het gast allemaal vanzelf, alsof Hazel in me zit. Mijn handen gaan naar de laatste lege plekke het plein, en de tranen ook. Er ontstaat een ijssculptuur, het is Hazel. Hazel staat met de vier elementen om haar heen. Ik kijk naar mijn armen, waar Hazel nog steeds ligt. Langzaam verdwijnt ze. Ze wordt een blauw, klein lichtje. Het lichtje zweeft naar het sculptuur, en gaat er in op de plek van het hart. Er verschijnt fel licht, en ik knijp mijn ogen dicht. Zelfs nu zie ik alleen nog maar wit, het neemt alles over

~~~

Ik open mijn ogen, en merk dat ik op bed lig. Ik kijk op me heen en zie mijn eigen kamer, waar ik al die jaren niet meer heb geslapen aangezien ik op het internaat zat. Ik sta op en loop mijn kamer uit. 'Mam, pap?!' roep ik. 'Ja lieverd?' roept mam vanuit beneden. Ik ren naar beneden, en kijk naar Jake, die naast mam zit. 'Waarom kijk je zo geschokt?' vraagt Jake. 'Wat doe jij hier nou? Jij mocht toch niet meer thuiskomen?' vraag ik verbaasd. 'Waar heb je het over?' vraagt mam. 'Ma- wha? Laat maar.' zeg ik.

'Moet jij zo niet naar school?' vraagt pap, die net binnen komt lopen. 'Euh, weet niet.' zeg ik. 'Het is maandag, dus we moeten zo weg.' zegt Jake. 'Ja, ik pak mijn tas wel even in, denk ik.' zeg ik. Ik ren weer naar boven en pak mijn tas in. Ik kleed me aan en loop weer naar beneden. Ik maak snel wat ontbijt en poets daarna mijn tanden.

'Grey, kom je?!' roept Jake. 'Ja ik kom!' roep ik. Ik pak snel mijn muts en zet hem op. Samen met Jake fiets ik naar school.

~~~

De hele dag was raar. Het leek alsof iedereen alles vergeten was, niemand weet nog iets van Hazel, en als ik er om vroeg naar iemand, keken ze me aan alsof ze een vliegend varken zien. Ik ben onderweg naar huis, als er een idee in me opkomt. 'Ik gang nog even wat doen.' zeg ik tegen Jake. Jake knikt, en ik sla een andere richting in.

Na een uur fietsen kom ik aan bij het huis wat mijn aandacht trok. Ik heb tintelingen, dat had Hazel altijd als er gevaar was. Maar het voelt niet als gevaar. Ik klop aan, en een wat oudere jongen doet open. 'Hallo, wat kom je doen?' vraagt de jongen. 'Ben jij Clyde?' vraag ik. 'Gast, ik ken je niet eens. Maar ja, ik ben Clyde. Hoezo?'
'Heb je toevallig een zusje?'
'Nee.'

Ik bijt op mijn lip.

'Zou ik misschien binnen mogen komen?'
'Waarom?'
'Omdat ik iets zoek.'
'En waarom denk je dat het hier ligt?'
'Mag ik gewoon even kijken?'
'Nee, en ga asjeblieft weg. Ik heb betere dingen te doen.'

Clyde slaat de deur dicht, en ik stamp op de grond. Ik groeit een plantje onder mijn voet. Ik kijk omhoog en zie een raam open staan. Ik laat het plantje groeien en ga er op staan. Ik stuur de plant richting het raam, en klim er doorheen. Ik kom aan in een kamer met een tweepersoonsbed, en loop er stil uit. Ik volg de tintelingen, en kom uit op zolder. Er ligt midden in de kamer een boek, en het gloeit. Ik open het, en zie allemaal lessen staan van hoe je de krachten moet besturen, maar als ik op de laatste twee bladzijdes kom, krijg ik tranen in mijn ogen...