Yine ve yine... Her zaman olduğu gibi banyo, yemek, giyim ve okula gidiş döngüsü yaşıyorum.
Okuldayım. Dersde hiç bu kadar dalgın olmamıştım. 1. Ders böyle bitti.  Sonrakı 5 ders böyle olamazdı. Kendimi toparladım. Sonuçta notlarımın düşmesini istemezdim. Kendime, yalnız dersden sonra bu konuyu düşünmek için söz verdim.

"Köpeğin çok tatlı" -dedi Enna. Enna benim bu zalim dünyada beni sevdiğini düşündüğüm nadir insanlardandı.

(Enna):-Bu köpeği nerden aldın bilmiyorum, ama bende sahiplenmek  isterdim.
(Ben) : Evimin önüne gelmişti. Babam da izin verince, işte benim tatlım oldu.
(Enna) : "İnan bana, aranızda bir ruh bağı olduğunu düşünüyorum. Tüm hayvanlar ve onların sahipleri sevgi dolular....

Enna hayvanlar, canlılarla ilgili o kadar bilgiye sahipti ki! Okulla birlikte mağara ve orman gezilerine gider, bilgi toplardı.

(Ben) : "Hey! Yarın biryere gitmeyeceksen, yine gezelim mi?"

Aklıma harika bir fikir gelmişti. Bilgili insan tam da yanı-başımdaydı. Enna'nın bilgisi bana yardım ede bilirdi.

(Enna):" Aslında bir süre başka yerlere gitmeyeceğim. Bilgileri ve dosyaları düzenlemem lazım. Ve bu kadar para verdim gezilere..."-Enna bunu söylerken ikimizde güldük.

(Ben): "Bu harika! Aslında Nina da seni sevmişe benziyor. Bu anı selfiyle ölümsüzleştirmeliyiz."

Biz kaç selfie çekindik. Nina hoplayıp, zıplıyor, etrafımızda dönüyordu.

Akşam olunca eve dönmek üzere ayrıldık. Düşüncelere dalmıştım. Âniden siyah giyimli biri bana çarparak, koşa- koşa gitti ve kısa süre sonra gözden kayboldu. Yerimde durdum. Bu çok garipti. Elbette tesadüf ola bilirdi. Ama neden özür dilemedi? İnsan çarpınca özür diler. Hem o kadar geniş yolda neden bana çarptı ki?!

O an istemsizce elimi cebime saldım. O da ne? Cebimde bir kağıt vardı. Bunu ne zaman buraya koydum? Ama daha 10 dakika önce cebim boştu?!

Kağıtı araladım. Orada yazılmıştı:

"YAKINDA ÖĞRENECEKSİN TATLIM..."