-Aah..- dedi annem: -Bu köpek nereden... Yoksa, sen mi getirdin? Şimdi anlaşıldı neden böyle imalı sorular sorduğun!

Annem biraz güldü, hatta sonra kahkaha atmaya başladı.

-Anne, kızmadınmı?
-Valla, şu köpeği nerede nasıl saklarsın bilemem. Ama eğer istersen, babanla konuşurum.
-Peki neden daha önce bu ihtimali söylemedin!!!
-Cesaretini sınıyordum. Neyse, sen bana anlat bakalım... Köpeği nereden buldun?

Olanları anneme söyledim. Tek bir şey dışında: Yaşlı kadının ortadan kaybolduğunu demedim.
Annem sordu:

-İsmini ne koyacaksın?
-Nina.
-Ne? Allah iyiliğini versin, böyle isim mi olur??
-Anne, sadece Nina ismini seviyorum.
-Tamam,tamam bir şey yok. Sadece komik...

Annem Nina'ya baktı. Sanırım o da Nina'ya ısınmıştı. Annemi öptükten sonra, odama çıktım ve üzerimi değiştim. Hava güzeldi. Odayı karanlık yaptım: Perdeleri kapadım. Aslında, çok gülerim, neşeliyimdir. Ama, çoğunlukla telefonla iken ışığı pek sevmem. Telefonda oynamaya gidecektim ki, Nina'nın sesi bana engel oldu. "Ne var, tatlım?" Bana pencereyi gösteriyordu. Sanırım, köpekler karanlığı sevmiyor. Ve ya Nina. Bunu öğrenmiş oldum.

Pencere'yi falan açmadım. Köpek bu, yani ne yapmalıyım. Boş verdim. Tamam seviyorum, ama.....

2 Saat Sonra....

Tüm bedenim uyuşmuştu. İnanamıyordum. Gözlerim acıyordu. Birazcık. Bir baktım Nina uyuyor. Neyse, bende uyumak istedim.
Ama yapmadım..

Çünkü, yapmam gereken ödevlerim vardı. Elbette daha 14 yaşındaydım.