Tessa eve geldi. Nina'yı odasında bıraktı. "Sessiz ol, Nina. Ben hemen geliyorum." Tessa mutfağa- Nina için yiyecek bir şeyler almaya gitti.

Tessa'nın dilinden

Annem oturmuş, yemek için sebzeleri hazırlıyordu. Ona yaklaştım:
-Anne, ben geldim. Merheba.
-Merheba, Tessa, günün nasıl geçti?
-Hiç, okuldan sonra parka gittim işte. Falan- filan.. Sana bir şey sora bilirmiyim?
-Dinliyorum. Bir şey mi oldu?
-Hayır, sadece gerçekten mi evcil hayvanımın olmasına izin vermiyorsunuz?
-Bu nereden çıktı şimdi? Aniden?!
-Sadece parkta oturup düşünüyordum. Ama neden evcil hayvanım olmasın?
-Kızım, onlara bakmak sorumluluk ister. Hem diyelim ki, ben izin verdim. Baban izin vermez!
-Ama niye ya?
-Gürültüyü sevmiyor?
-Hayır, bu olamaz. Ben o hayvanlardan birini istiyorum.
-Sesini yükseltme! O zaman vejeteryen ol, çonko son hoyvonsovorson.
-Merak etme, olmam.
-Neden istiyorsun bir evcil hayvan?
-Anne, beni kimse dinlemiyor.
-Ben dinliyorum ya!..
-Hayır, yetmiyor. Her zaman değil. Ben sadece beni gerçekten dinleyen birini istiyorum.
-Köpek seni dinler ve cevap verir, evet.
-Hiç yoktan iyidir!
-Keşke Nina'yla küsmeseydiniz.
-Anne yeter! Of ya. O nereden çıktı, onu sevmiyorum.
-O yüzden mi, her gece hüzünlü şarkılar dinleyip ağlıyorsun?
-Lütfen geceler beni dinleme. Bu arada her gece değil. Nina bitti. Hiç birzaman BFF'im olmadı. Kankam bile olmadı. O hiçkimseydi.

Bu zaman bir havlama sesi duyuldu.
Nina koşarak mutfağa gelmişti...