.
   Çalışanlar bana yemek getirdi. Bu hastane yemeklerinin tadı pek de iyi değildi, ama iyileşmek için bir şeyler yemek zorundaydım. Yemeğimi yedim. Yataktan çıkıp bir şeyler yapamıyordum. Belki biraz telefonumla ilgilenebilirdim ama henüz elime ulaşmamıştı. Bir süre daha tek yapabildiğim olan yatmak eylemini yapıp beynimi boş düşüncelerle doldurdum. Bu hâldeyken iyi şeyleri düşünemiyordum bile. Boş, anlamsız düşünceler sonunda beynimi iflas ettirdi ve yeniden uykuyadaldım.

   Uyandığımda etraf karanlıktı, anlaşılan uzun bir süredir uyumuştum. Erkek olan hemşire içeri girdi, odanın içi karanlık olduğundan gözlerimi rahatsız etmemesi için loş bir ışık açtı. Elinde çantam vardı.

Met: İşte eşyalarınız bayan.^^

-- Çok teşekkür ederim.

Met: Rica ederim. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?

-- Daha iyi.

Met: İyi olduğunuzu duymak güzel. Size sevineceğiniz bir haber getirdim.

-- Neymiş?

Met: Artık yavaş yavaş yürüme denemelerine geçebilirsiniz. Size bu konuda elimizden geldiğince yardım edeceğiz.

-- Bu çok güzel bir haber. Teşekkür ederim.

Met: En yakın zamanda taburcu olacağınıza inanıyoruz. Komadan bu sürede çıkmanız da bir mucizeydi zaten.^^

-- Evet. Umarım normal hayatıma geri dönebilirim.

Met: Merak etmeyin döneceksiniz. Bu arada yürüme süreciniz yarın 11:00' da başlıyor.

-- Çok heyecanlıyım...

Met: Şimdi güzelce dinlenin. Gece ilaçlarınızı da vereyim.

   İlaç rafına gitti, bir sürü ilacın arasından şimdi içeceklerimi buldu, bir bardak su doldurdu ve yanıma getirdi. Elindeki 2 hapı alıp içtim. Sonra ışığı kapatıp odadan çıktı.

   Şimdi hastane yatağında yatıyordum. Çok da iyi hissettiğim söylenemez, ruhsal açıdan yani. Tam da hayatımın en iyi dönemlerinden birindeyken başıma bunlar mı gelmişti gerçekten? Şu an hayatta olduğum için şükredecek durumdaydım. Camın hemen yanında olan yatağımda gökyüzüne baktım, bir yıldız kaydı, hayatımın daha güzel olmasını diledim ve uykuya daldım.

~

Sabah gözlerimi açtığımda camıma bir güvercin konmuştu. Uzun süre onu seyrettim. Bayan hemşirenin sesini duymamla başımı çevirdim.

Elegant: Hermes'ti değil mi? Al bunlar ilaçların, bu da suyun. Birazdan da yürüme sürecine geçiş yapacağız. Akşam diğer hemşire seni bilgilendirmişti değil mi?

-- Evet.

Elegant: Güzel. Birazdan çalışan gelip kahvaltını bırakır. Verdiğim listeye göre beslendiğinden emin ol tamam mı?

-- Tamam.

Elegant: Telefonun mu o? Akşam çantanın sana ulaştırılmasını rica etmiştim. Aldığına sevindim en azından bu boş odada daha az sıkılırsın.

-- Evet.

Elegant: Dur seni internete bağlayayım.

   Telefonumu alıp şifreyi girdi. Bu iyiydi. En azından internetim vardı. Ama bu alanda telefon çekmiyordu, ne gelen mesajları ne de aramaları gördüm. Çekmiyor olabilir ama en azından mesajlar da gelebilseydi bari. Ailem ve tanıdıklarım kim bilir kaç defa bana ulaşmaya çalışmışlardır diye düşündüm. Telefonumu bir kenara bıraktım. 5 dakika sonra bana sürekli gelen iki hemşire geldi ve yürüme sürecim hakkında konuştular.

Elegant: ........ Ve işte bu yüzden bir süre daha buradasın.

Met: Hadi şimdi yavaştan başlayalım. Elimi tut, kalkmana yardım edeceğim.

   Elini tuttum. Beni kaldırmaya çalıştı. Kalkabileceğim kadar kalktım ama bir anda dizlerimin bağı çözüldü ve yatağımın üstüne düştüm. En azından oturabildiğimi fark ettim. Bu da bir şeydi. Değil mi?

Met: İlk denemelerde hemen olmaz zaten. Hadi bir daha.

   Bir kez daha tuttum, kalkmaya çalıştım ve düştüm. 6-7 kere daha denedim ve düzgün ayakta durmayı başardım. Kollarım ve bedenimin üst kısmını hareket ettirmek daha kolaydı. Ama bacaklarım bedenimdeki tüm ağırlığı taşıyordu.

Elegant: Güzel. Şimdi bana doğru bir adım atmayı dene.

   Ayağımı ileri çektim ama bu tam bir adım sayılmazdı. Bir kaç kere daha denedim. Erkek olan hemşire beni tutuyordu, düşemezdim ama bir türlü adım atamıyordum. O gün bayağı deneme yaptık. Onlar da ben de çok yorulduk. Günlük deneme sürem bitince beni yatağıma bıraktılar. Bu işe en azından başladığım için biraz daha umutlu hissediyordum. Yine de içimde bir boşluk vardı. Akşam olmuştu. Bayan hemşire gelip ilacımı verdi. Ardından yine aynı gökyüzüne bakarak uykuya daldım.
.
.
.