Bumungad kay Bongbong ang malamig na temperatura sa siyudad ng Baguio kaya kaagad niya namang isinuot ang kaniyang jacket, he proceeded to go to the Psicom Publishing building in Baguio where he’ll meet the publisher who called him to be there.

Nang makapasok siya sa loob ng building ay bumungad sa kaniya ang reception area nito, he paved his way into the receptionist to say that he has an appointment with the publisher.

“Hello, Sir, how may I help you?” tanong kay Bongbong ng receptionist. Ngumiti naman si Bongbong at tumugon ito.

“I am one of the nominees of the publishing sponsorship po, Mr. Ralph  Recto called me here to meet him.” Ngiti naman ni Bongbong.

“May I ask if what’s the title of your work so that we’ll determine if it is?” tanong muli ng receptionist sa kaniya. Nakangiti naman siyang tumugong muli.

“My work is titled Rose-Colored Tomorrow by Ferdinand Marcos Jr.” Ngiti niya, the receptionist then looked at a list. Nagpakita rin si Bongbong ng kaniyang I.D uapng mas makumpirma pa ang kaniyang pagkakakilanlan. Napangiti ito at tumingin sa binata, tumango siya at ngakangiti itong nagsalita.

“It’s confirmed, please proceed to the fourth floor, cubicle eight, Sir Ralph is there. Wear this tag so that no one would think of you as a trespasser.” Ibinigay Kay Bongbong ng receptionist ang isang tag na may nakalagay na numero.

Ikinabit naman ito ni Bongbong sa kaniyang dibdib at dumiretso siya sa Elevator, matapos makasakay rito ay nagtungo nga siya sa fourth floor at hinanap ang pang-walong cubicle. Nang mahanap niya na ’yon ay nagtungo siya ro’n para kausapin na nga ang nais kumausap sa kaniya.

“Oh, you must be Mr. Marcos. I’m Ralph Recto, ako ang tumawag sa ’yo no’ng nakaraang araw para makipag-kita rito.” Ngiti nito sa kaniya, sinalubong siya nito at sinamahan upang umupo na at pag-usapan ang patungkol sa nobela ni Bongbong.

“Magandang umaga po, ako nga po ang inyong hinahanap.” Ngiti Nan pabalik ni Bongbong at sumama na nga siya sa publisher na si Ralph upang nakipag-usap dito.

***

Katatapos lamang mag-warm up nila Leni nang dalawa lang sila ni Sara na naiwan sa stadium, saglit silang nagpapahinga para sa kanilang kompetisyon sa susunod na mga oras. Sandali pa ay tumayo na si Sara at nagpaalam siya kay Leni na magbibihis na ng kaniyang track suit.

“Magbibihis na ’ko, Leni, tara na!” masaya niyang yaya sa dalaga. Nginitian naman siya ni Leni at parehas silang tumayo, pero bago pa man sila makapag-lakad ay narinig ni Sara na nagsalita si Leni sa kaniyang likuran.

“Ah, Sara...” Tawag ni Leni dito, kaagad naman siyang nilingon nito.

“Bakit?” tanong ni Sara.

“This is about your chat the other day.” Leni brought it there, kaagad namang napangiti si Sara dahil do’n.

“Ah oo, that chat about Ferdinand. Yes, crush ko siya.” Magiliw nitong sagot.

“Sara, the thing is...” Saglit na tumigil si Leni upang huminga muna nang malalim bago niya punan ng tugon si Sara.

“I’m in a relationship with him.” Seryoso na ang kaniyang muka, tumingin siya kay Sara upang tignan ang reaksiyon nito. Pero... napangiti lamang ito at tumango.

“Alam ko, Leni, alam na alam ko.” Ngiti niya, Leni’s eyes widened when she heard what Sara said. Did Sara knew it all along? That question was playing in her mind.

“Come on, it was obvious! We’re friends after all, natural lang na alam ko ’yon kasi palagi kayong nagtitinginan at nagngingitian sa oras na magkatabi kayo. Nabuo na ang hinala ko no’ng nagpunta ka sa library, posible namang utusan ka ni Prof Miriam pero baka si Ferdinand lang naman ang pakay mo sa library.” Ngiti pa niya.

“Hindi ka ba galit?” tanong naman ni Leni.

“I’m not, silly! Hindi ako galit kasi nauna ka, magagalit lang ako kapag ako ang nakauna, kilala mo naman ako!” ngisi nito. Napangiti na lang din si Leni.

“Thanks for letting me know and proving my doubt.” Ngiti niya, nagpatuloy na nga sila sa designated room nila sa stadium para magpalit ng kanilang susuutin sa kanilang laban.

Lumipas ang ilang oras at sasabak na sila Leni ngayon sa laban nila, nauna si Leni. Masaya siya dahil nasabi niya na ang bumabagabag sa kaniyang isipan, she looked at her friends waving from their sits up on the stadium. They are cheering for her, nandoon din ang mga magulang ni Leni upang mag-cheer sa kaniya.

“All the participants of the girls’ one hundred-meter sprint, please proceed to the tracks now.” Narinig ni Leni ang announcer kaya napangiti siya at naglakad na siya patungo sa tracks.

Nagtungo siya sa kaniyang lane, she at herself and she took a deep breath. Regionals na ito, kung matatalo siya rito ay hindi na niya maaabot ang nationals, kinakabahan siya—oo, pero iniisip niya lamang ang tanging nagbibigay sa kaniya ng  motibasyon.

Ito, unang una ay ang Diyos, pangalawa ay ang kaniyang mga magulang, pangatlo ang kaniyang mga kaibigan, panghuli at higit sa lahat ay... si Bongbong. Ngumiti si Leni at huminga siya nang malalim, she can do this and she has trust on herself. She prayed for this day, and she’ll snatch that gold again for sure!

“Girls, prepare! Ready... get set... go!” Nang tumunog ang pito ay kaagad nang kumaripas ng takbo si Leni, karipas lamang—handa siyang kumarera sa hangin, handa rin siyang makpagtagisan sa kidlat.

Narinig ni Leni ang sigawan ng mag tao, ngayon ay nangunguna siya sa karera. Hapong-hapo na siya ngunit heto siya at lumalaban, napangisi siya at binilisan niya pa ang takbo niya.

Sa huli... siya ang itinanghal na panalo.

Everybody was cheering for her, she liked it. But one thing is uncertain for Leni. She was able to grasp the gold, but she wasn’t able to surpass his timing. It took her forty-three seconds to run one hundred meters, dati kasi ay forty seconds lamang ang kaniyang oras sa tracks.

Pero ayos lang, ayos lang dahil nakakuha siya ng ginto, iyon ang mas importante.

Sa sitwasyon naman ni Bongbong sa Baguio, masayang-masaya siya dahil sinabi na ng publisher na si Ralph Recto ang publishing sponsorship. Kinuha ni Ralph ang printed manuscript at iprinisenta ito Kay Bongbong.

“So, getting right to our business. Napansin ko lang na napakabata ko pang writer, well... it’s good to be young wasn’t it? Mabuti ring inaabot na natin ang ating mga pangarap habang bata pa lang tayo.” Ngumiti si Ralph at sinapo niya ang kaniyang baba, hawak niya ang manuscript habang binabasa ito.

“Napaka-ganda ng writing style mo, the world building is also excellent and the description of your characters. Napaka-husay, as in! Ito ang isa sa mga nominee namin sa publishing sponsorship dahil napaka-ganda talaga ng plot ng story na ’to!” bulalas ni Ralph.

“Salamat po, I doubt that someone would appreciate my work.” Ngiti naman ni Bongbong, nakangiti nga lang siya sa labas ngunit tumatalon siya sa tuwa sa loob-loob niya.

“Pero may isang problema lang kasi, Mr. Marcos. In today’s time, ’di na ga’nong popular at talamak ang genre mo eh. Your story is nice indeed, pero it’s not capable to reach a massive audience and it’s not also capable to make a lot of impact.” Napanganga si Bongbong dahil sa kaniyang narinig.

“Ano pong ibig niyong sabihin?” tanong ni Bongbong kay Ralph.

“You need to make some revisions on your work, Mr. Marcos, and the fact that you’re not in any online writing platforms made your situation much worse.” Tugon naman ni Ramon.

“Ang pinaka-popular na genre ngayon ng mga nobela ay ang young adult o ang teen fiction. Kung isasabak natin ang nobela mong isang new adult general fiction story sa marketing ay kami at ikaw lang din ang mawawalan.” Napatango-tango si Bongbong dahil sa kaniyang narinig, he restraint himself from expressing his disappointment.

“Actually, the other nominees of our publishing sponsorship refused to revise their story because it would have a large affect on it—they said. Pero umaasa ako sa ’yo dahil ikaw na lang ang writer na natitira sa ’min, and it’s your decision because it’s your own work.” Ngiti pa sa kaniya ni Ralph.

“No, it’s okay po. I feel relieved to hear that my plot, characters, settings, and writing style was fine. I’m just a bit disappointed because you wanted it to be a young adult novel, so... I prepared this po.” Ngumiti si Bongbong at inilabas niya mula sa kaniyang bag ang isang flash drive.

“What’s this?” tanong naman ni Ralph.

“The first idea I had for my novel was a young adult genre, I wrote my first draft of it but I revised it to make it a general fiction one. My second revision was the one I entered to the submissions last month.” Ngiti niya.

“Wow, you’re very good! Sige, I’ll take a look at this and I’ll inform you on what to do after. Maghi-hire na rin kami ng editor incase na pumasa ang revision mong ’to sa standards ng publishing company namin. Since Wala pang book cover ang iyong nobela ay ginawang na rin namin para sa ’yo.” Tumayo si Ralph sa kinauupuan niya kaya napatayo na rin si Bongbong.

Kinamayan siya nito at nagpasalamat ito a pagpapaunlak ng oras sa kaniya, it’s a good thing that Bongbong decided to bring that flash drive over. Nararamdaman kasi niya na baka magkaroon ng anumalya, naisip niya rin na baka wala ngang pumansin sa nobela niya dahil sa genre nito.

But he’s prepared.

Bago siya lumabas ng building ay binigyan siya ng tatlong pirasong hard copy ng isinulat niyang nobela bilang souvenir sa pag-sumite niya sa publishing company. Hindi niya maipaliwanag ang nadarama niyang saya nang makalabas siya ng building dala ang isang paper bag kung sa’n nakalagay ang tatlong hard copy.

Umuwi siya sa Benguet nang may saya ngunit may munti rin siyang pangamba... Paano kung hindi magustuhan ng publishing company ang unang draft ng Rose-Colored Tomorrow?

~Unproven Doubts.