Nang maisip ni Bongbong ang bagay na iyon ay napangiti siya, gusto niyang subukan ang bagay na sinabi ni Ramon at handa na siyang kunin ang kaniyang cellphone. But just in the nick of time, he heard someone knocked on his door and it immediately opened.

Dali-dali niyang binawi ang kaniyang kamay upang huwag nang kunin ang kaniyang telepono, bagkus ay humawak siya sa libro at pakunwaring nagbabasa. Iniluwa ng pintuan si Imelda na ngayon ay seryosong timitingin sa buong kuwarto, nang makita nito si Bongbong na pakunwaring nag-aaral ay napangiti siya.

“You’ll better be studying right now, semestral exams are coming sooner or later. Kapag nakakuha ka ng mababang do’n, ’di ako maga-atubiling tanggalin ka sa dance troupe nila Ramon, pagbabawalan din kitang pumunta sa Adivay Festival at higit sa lahat, kukumpiskahin ko ang cellphone mo.” Nagbanta si Imelda.

“Opo, Inang, naiintindihan ko po.” Pasimpleng ngumiti si Bongbong at nakapakot siya sa kaniyang ulo, Imelda wanted the best college for his son to enter this incoming enrollment. So she pushes Bongbong to the best that he can be.

Hindi pa nasasabi ni Bongbong sa kanila na may pagkakataon siyang makakuha ng scholarship sa Unibersidad ng Santo Tomas sa Maynila bilang valedictorian ng Epiphany Christian Academy, he doesn’t want to pressure himself more by letting his family know.

Nang lumabas si Imelda ng kaniyang kuwarto ay namataan niya namang tumunog ang ringtone ng kaniyang cellphone, kaagad niya iyong isinindi at namataan niya sa kaniyang notification bar na may chat pala si Leni sa kaniya. He immediately clicked his messenger and he went to Leni’s contact.

“Tulog ka ba ba?” tanong ni Leni sa pamamagitan ng mensahe. Dahilan ito upang napangiti si Bongbong, he grabbed his phone and he continued to lock his door so no one can get in.

Kaagad siyang umupo sa kama at nakangiti siyang nagtipa ng kaniyang itutugon sa dalaga, Bongbong was too exited for Leni’s message because he haven’t talked to her in school this past morning and afternoon—again.

“Gising pa ’ko.” Bongbong replied to Leni’s message. When Leni received the chat, she smiled when he read his reply. This made her exited also and she started to type.

“We didn’t get to talk today again.” Leni replied with a sad emoji at the end of her message. Napag-isip-isip niya ang nga nabasa niya sa internet kalaunan, nakahinga siya nang malalim. He refreshed her mind.

“Keep it cool, Leni.” She said to herself and she took a deep breath.

“Pero okay naman na ’kong palagi kitang nakikita sa school.” Nang ma-send ni Bongbong ang kaniyang mnsahe ay umabot nang hanggang sa kaniyang tainga ang kaniyang mga ngiti. Napangiti siya at humiga siya sa kaniyang kama nang nakatirik ang kaniyang mga paa nang dahil sa kilig.

He restraint himself from making a noise because of that excitement he feels, kinuyom niya ang kaniyang mga paa gamit ang kaniyang mga braso at nagdesisyon muli siyang tignan ang kaniyang cellphone.

“Ako rin, masaya ’kong palagi kang nakikita.” Leni replied with hesitation, hindi niya alam kung anong ibig-sabihin ng simabi s kaniya ni Bongbong kaya sinakyan niya na lang.

Sa labis na kilig dahil sa natanggap niyang mensahe, wala sa sariling nag-sit-ups si Bongbong sa kaniyang kama. Dito niya na napagdisiyunang nagtipa habang nagsi-sit-ups.

“I’m going to the library at lunch break tomorrow, wanna come with me?” Pasimpleng yaya ni Bongbong kay Leni, napangiti naman ang dalaga at nag-type na rin siya.

“Sasamahan kita, I wanna talk to you also. Ayo’ko nang dito lang tayo nag-uusap.” Sagot naman ni Leni sa mensahe ng binata, dahil dito’y nanlaki ang mga mata ni Bongbong at umabot hanggang sa kaniyang tainga ang kaniyang ngiti.

He held to his chest and he let himself fall on to the soft mattress on his bed. Still struck with romantic excitement, he shouted but in a whispering tone. He swung his feet into the air, he’s almost crying because of the joy he feels.

Kalaunan ay tumayo siya sa kaniyang kama, kaagad niyang sinuntok ang dulo ng lubid ng kaniyang light switch, hindi niya na mapigilang tumawa nang tumawa. Kalaunan ay narinig niya muling tumunog ang kaniyang cellphone.

“I’ll go there at lunch tomorrow, aasahan kita. Goodnight.” Marahan na lamang na napangiti si Bongbong dahil sa kaniyang natanggap na message.

“Sure! Goodnight din.” He replied to Leni and he sent a heat emoji. Humiga nga muli siya sa kaniyang kama at hindi niya napigilan ang kaniyang sariling isipin kung ano nga ba ang kahihinatnan noon kinabukasan.

***

Nang sumapit ang lunch break nila Bongbong sa sumunod na araw ay kaagad siyang tumayo nang ma-dismiss sila ni Professor Miriam, nagtaka naman sila Ping at Isko dahil sa ginagawa nito. Minsan pa nila itong nagtanong bago niya tuluyang maisukbit ang kaniyang bag.

“Sa’n ka pupunta, Bongbong?” tanong ni Ping. Nakakunot ang noo nito habang nakatingin nang diretso Kay Bongbong.

“Kaya nga, lalabas ka ba?” tanong naman ni Isko. Pasimple naman silang tinanguan ni Bongbong.

“Ah oo, may kailangan daw kasi akong tapusin sa library kaya ito, kailangan kong maghabol.” Pagsisinungaling niya sa kaniyang mga kaibigan.

“Eh? Pa’no ang tanghalian mo? Baka magutom ka niyan, bahala ka.” Isko asked him in a concerned tone, Bongbong just giggled and he made a peace sign out of his hand.

“Isko, ako si Ferdinand Marcos Jr. at bilang isang manunulat na mahilig magpuyat ay maraming beses ko na ring naranasang malipasan ng gutom. Sa library na lang ako kakain, may baon naman ako.” Pasimple siyang ngumisi at ang peace sign niya sa kaniyang kamay ay tinanggal niya na. He waved to them afterwards and he hurriedly left the classroom.

Nang makita naman ni Leni na lumabas na si Bongbong ay bahagya siyang kinabahan sa mga kaharap niya, kasalukuyan kasi niyang kaharap sa pagkain sila Grace at Nancy. Kumakain na ang dalawa nang mapansin nilang hindi ginagalaw ni Leni ang kaniyang pagkain.

“Leni, okay ka lang? Parang ’di ka yata kumakain ah? ’Di mo man lang nagalaw ’yang pagkain mo.” Saad ni Grace habang kumakain ng baon niyang imbutido.

“Yeah, seems like you’re bummed out. Is there something wrong with you?” tanong naman ni Nancy. Sandali pang nag-isip si Leni ng idadahilan sa kanilang dalawa para makaalis na rin siya kaagad. She doesn’t want them to think that she’s rude because of leaving them to eat with someone else.

“Ah... sorry ah pero... natatae ako.” She couldn’t think of anything else, kapwa naman nagkatinginan ang dalawa at nilulon nila ang pagkaing nasa kanilang bunganga.

“Pumunta ka na, ’di ka namin pipigilan, go na.” Nag-aalalang saad ni Nancy, kaagad namang isininop ni Leni ang kaniyang baunan at lunch box.

“May gagawin pa ’ko sa club pagkatapos kong mag-CR, ’wag niyo na lang akong antayin.” Pasimple siyang ngumiti sa kanilang dalawa.

“Sige lang, mag-CR ka na at baka ’di mo namalayan eh naka-pugrit ka na sa palda mo.” Napahagikgik naman si Grace.

“’Wag niyo nang banggitin, kumakain kayo oh.” Pasintabi naman ni Leni.

“Okay lang, sanay na kami na makarinig ng gan’to. Pumunta ka na’t baka ano pang mangyari sa ’yo.” Tugon naman ni Nancy. Kaagad na tumakbo si Leni dala ang kaniyang bag, pero imbis na magtungo nga sa CR ay tumakbo siya patungo sa library.

In the other hand, Bongbong prepared his lunch and a table and chair for Leni to sit in, it could have all ended there but suddenly heard the door as it opened. Napangiti siya nang humarap sa pinto, ngunit nabawi nang matanto niya kung sino ang kaharap niya ngayon.

“Nandito ka lang pala, Bongbong, kanina pa kita hinahanap eh!” Napakuyom siya habang nanlalaki pa rin ang kaniyang mga mata, hindi niya alam ang kaniyang gagawin.

Kaharap niya na ngayon si Sara.

“I wanted to talk to you about the cram school...” Patuloy itong magsalita ngunit hindi niya nadinig iyon nang dahil sa pagpalo sa kaniyang isipan ng mga maaaring mangyaring hindi maganda.

“Patay!” he whispered to himself.

~What’s up, Lover Boy?