“Let me guess, si Leni ba?” Nanlaki ang mga mata ni Bongbong nang banggitin ito ni Sara, he could feel the heat rising from his chest to his face. He speculated that he’s now blushing infront of a girl, nakakahiya mang isipin ngunit tama nga si Sara sa kaniyang hinala. Nais man niyang tumanggi ay huli na rin.

“Ah... umn...” Hindi siya nakasagot at napaiwas na lamang ng tingin, bahagyang napahagikgik si Sara at kalaunan ay napahinga na lamang siya nang malalim. Unti-unti niya nang napagsusunod-sunod ang mga situwasyon.

“Come on already, Ferdinand, it’s not like I’ll oppose or whatever so there’s nothing to be ashamed of! Saka ’di naman ako nagbigay ng malisya sa mga simpleng bagay, ibahin mo ’ko ’no.” She giggled to herself.

Noong sumapit ang kanilang intramurals ay dito na siya nagsuspetsa na may ugnayan na sila Bongbong at Leni, pinakiramdaman niya silang dalawa at napagtanto niya na na ang bagay sa kanilang pagitan nang sumapit ang school trip at nandito na sila sa Vigan.

“I will take your reaction as a yes.” She dialed Leni’s number and she put her cellphone besides her ears to hear the voice from the other line. Malakipas ang ilang segundo ay may sumagot sa kaniyang tawag.

“Hello, Leni.” Bungad niya sa kaibigan, ngumiti siya at nag-thumbs up kay Bongbong.

“Hello, Sara. Oh, ba’t ka napatawag?” tanong naman ni Leni sa kabilang linya. Si Leni ngayon ay kasalukuyan nang binabagtas ang daan palabas sa Plaza Burgos habang pumapatak ang mahinang ambon.

“May gusto lang sanang kumausap sa ’yo.” Sara replied.

“Sino?” tanong muli ni Leni.

“It’s Ferdinand, he’s looking for you.” Bahagyang nanlaki ang mga mata ni Bongbong nang sinabi iyon ni Sara, si Leni naman ay napatigil sa paglalakad at napahawak siya nang mahigpit sa kaniyang hawak na payong gayon na rin sa hawak niyang cellphone.

“Ito siya oh.” Sara carefully handed her phone to Bongbong, tinanggap naman ito ng binata at itinapat nito ang cellphone sa kaniyang tainga.

“He-hello... Leonor.” Utal niyang saad at napalunok siya ng laway, he took a deep breath and he redeemed himself from nervousness.

“Is it you...” Leni couldn’t believe what’s happening when he heard Bongbong’s voice in the other line, she walked back to the cathedral.

“Yes, it’s me, Ferdinand.” Bongbong clarified.

“Bakit?” panimulang tanong ni Leni.

“Bakit ’di ka dumating?” she asked with a slight of anger and disappointment towards Bongbong. Pinigilan niya ang kaniyang sarili sa pagsasalita at nanatili na lamang siyang tikom hanggang sa tumugon si Bongbong sa kaniyang tanong.

“Forgive me, I’ve never meant any of these to happen. Mahabang k’wento kung bakit gan’to ang nangyari.” Napakuyom si Leni, she prevented her tears to fall down from her eyes and she smiled bitterly.

“Naiintindihan ko ang situwasyon ngayon, ang hindi ko lang naiintindihan ay... bakit ako lang ang naririto?” mapait niyang tanong. Sinabayan ito ng dagungdong ng kampana ng katedral.

Nang makapasok siya sa loob nito ay pinatay niya ang kaniyang payong, nag-aantay pa rin siya sa isasagot ni Bongbong dahil ilang segundong na-blanko ang binata.

“Nasa’n ka ba?” Leni decided to break the silence between the lines. Napasinghap naman si Bongbong at sumagot sa tanong ni Leni sa kabilang linya.

“Nandito rin ako sa Vigan Cathedral, pero... ’di kita nakita sa harapan kanina gaya ng sinabi ko sa ’yo kagabi.” Napatingin si Leni sa sahig, napangiti na lamang siya sa mga oras na iyon.

“Salamat, maybe I misunderstood. Where are you now? I’ll go there.” Napangiti naman din si Bongbong sa sinabi ni Leni, hindi na siya nag-alangang sumagot.

“Sa candle area, dito sa linya ng mga candle wick ng thanksgiving candles.” Bongbong replied, Pasimpleng tumango si Leni sa kaniyang sarili. She replied with pure bliss on her words.

“I’ll go there, wait for me.”

“Y-yes. Take your time.”

At pinutol na nga ni Leni ang tawag. Umalis na rin si Sara kalaunan upang bigyan ang dalawa ng espasyo.

***

Nanlaki ang mga mata ni Bongbong nang makita niya si Leni na ngayon ay papalapit na sa kaniya, sinasangga ng kulay rosas niyang payong ang ambong pumapatak mula sa langit. Nang makita ni Leni ang binata ay napatingin ito sa lupa, napatigil siya sa paglalakad at ’di na siya umabot sa lilim kung nasaan si Bongbong.

“You’re so late.” She said disappointedly to Bongbong while holding back her contained emotions, Bongbong however decided to go near her even though it’s still raining.

Muling nabasa ng ulan ang kaniyang damit ngunit wala siyang paki-alam, he just focused his sight on Leni. He took a deep breath and he started to apologize.

“I’m sorry.” Bongbong apologized while looking directly at Leni, pero ni tingin ay hindi siya mabigyan ng dalaga dahil sa nararamdaman nitong pagkadismaya.

“Sabi mo sa ’kin ay i-meet mo ’ko dito sa harap ng Vigan Cathedral, alas dose ang oras pero ’di ka nagpakita.” Unti-unti nang bumuhos ang mga luha na kanina pa tinatago ni Leni, kasabay ng pagbuhos ng ulan ang pagpatak ng kaniyang mumunting luha.

“Alam mo bang... mula city hall hanggang dito tinakbo ko pa para makaabot sa oras na tinakda mo? Pero ’di kita nadatnan dito kaya...” Hindi niya na naituloy ang sasabihin niya nang mapangunahan na siya ng lungkot, her tears got on the way and she sobbed while wiping it off desperately.

“I know, that’s why I’m apologizing.” Unti-unting lumapit si Bongbong sa kaniya at gamit ang kamay nito ay humawak siya sa kaniyang pisngi, he whiped her tear from the right eye.

“Umulan pa nang malakas kanina, ’di mo rin sinasagot ang mga chat ko sa ’yo sa messenger. Ni ’di ka nag-seen.” Muling sumumbat si Leni habang patuloy ang pagbagsak ng kaniyang luha.

“Sorry, nakumpiska ni Prof Miriam ang cellphone ko kaya ’di ako nakapag-reply at nakapag-seen sa mga message mo. Na-late rin ako ng labas kanina sa museong pinuntahan namin nila Ping at Isko kasi ’di nila ’ko pinakawalan kaagad.” Saglit pa ay hinawi ni Leni ang kamay ni Bongbong sa kaniyang mukha at lumuluha siyang sumigaw.

“Then why Sara’s phone of all your friends?! Gano’n na ba kayo ka-close, ha?!” she asked in rage. Mas lalong lumakas ang buhos ang ulan nang sabihin niya ’yon. Nanlaki naman ang mga mata ni Bongbong at napaiwas siya ng tingin.

“Isko and Ping’s phones are also captured last night by Prof Miriam, Sara is just passing by so I took that opportunity to talk to you. Because I don’t want you to be worried sick, I don’t want you to think na pinapunta lang kita rito para ’di siputin.” Leni’s eyes widened as soon as she heard Bongbong utter those words.

Napaiwas siya ng tingin, nahihiya siya sa kaniyang sarili dahil aksidente niyang nailabas ang mga hinanaing niya magmula pa kanina. Hindi niya alam ang sasabihin sa binata, isang malaking hindi pagsasalungat ng direksiyon ang nangyari.

“I’m sorry too.” Kaagad nagtaka si Bongbong nang marinig niya iyon mula kay Leni.

“But you have nothing—” hindi niya na naituloy ang itutugon nang kaagad itong magsalita.

“No’ng umulan, pumasok ako sa loob ng katedral kaya ’di mo ’ko nakita sa harapan. You’re soaking wet when I saw you in this spot earlier, ’di ka nga talaga papasok dahil basang-basa ka sa ulan.” Lumapit si Leni kay Bongbong upang liliman ito, kaagad naman ding kinabahan ang binata dahil ilang pulgada na lang ang layo ng kanilang mga mukha sa isa’t isa.

“I don’t know, we can’t even talk at all.” Bahagyang napatango si Bongbong.

“Oo, tama ka nga.” He simply replied.

“Kaya... gusto kong mas makausap ka pa, Ferdinand.” Nanlaki ang mga mata ni Bongbong nang maramdaman niyang humawak si Leni sa kaniyang kamay, nag-iinit ang kaniyang mukha at namula ito. Muli ay napaiwas siya ng tingin kay Leni.

“Is that... your answer back to what I did last Sunday?” tanong ni Bongbong dahilan upang mapagtango si Leni. Mas lalo pa siyang nag-init dahil dito, he held back to Leni’s hands.

“Yes, and my answer is a yes.”

~Refuted Query.