“Nahuli nila ang ilan sa ’tin, pero nakapuslit naman ng cellphones ang iba.” Sumandal si Sara sa kaniyang inuupuan sa bus katabi sila Pia at Leni. Tatluhan ang upuan kanang bahagi ng bus at dalawa naman sa kaliwa, si Leni ang nakaupo sa window seat at nakadungaw ito sa mga bukiring kanilang nadadaanan.

“Nakunan nga rin ako ng cellphone eh, naiinis ako kay Prof Miriam talaga. Saka bakit ba nila ipinagbabawal ang cellphone sa trip na ’to in the first place?” reklamo pa ni Sara. She pouted and she rolled her eyes.

“Marami kasing mga students ngayon sa Epiphany na imbis sa mismong destination naka-focus ang mga mata ng mga students ay sa mga cellphone nila. Kaya camera lang mismo ang pinapadala sa ’tin para pang-picture lang.” Pia exhaled and she leaned her back on the bus’ seat also.

“Mabuti na mga lang at nagdala ako ng camera, incase na ma-capture ang cellphone ko eh may pang-kuha naman ako ng litrato.” Ngumiti si Sara kalaunan.

“Ikaw rin mag-picture sa ’min ah? Ipasa mo na lang sa ’min after the trip.” Ngiti naman ni Pia, tumango si Sara bilang tugon dito.

“Siya nga pala, nahulihan ka ba?” tanong pa ni Sara kay Pia. Napangisi ang dalaga at kalaunan ay napatawa na lamang.

“Hindi ako nahulihan.” She laughed making Sara confused for what she’s she’s laughing at.

“Eh bakit ka natatawa? Sa’n mo ba ’tinago ’yong cellphone mo?” Sara asked again.

“Alam mo, mabuti na lang at walang teacher dito sa bus natin ngayon.” Tawa pa niya at saglit pa niyang itinaas ang kaniyang blouse, she then travelled her hand below her skirt making Sara and Leni shocked of what she’s doing.

“Anong ginagawa mo? Ang imoral!” saad ni Leni sa nandidiring tono. Kaagad inilabas ni Sara ang kaniyang kumot mula sa kaniyang bag upang takpan si Pia.

“’No ba kayo? ’Di naman ako mag-huhubad dito, kinuha ko lang ’tong cellphone ko!” Pia pulled her phone from her underwear making Sara and Leni’s eyes almost come out of both their orbit.

“What the hell did I just saw, that’s the place you hid your phone?!” Hindi napigilan ni Sara ang pagsigaw, dahilan ito upang mapatingin ang ibang mga istudyante sa kanila. Namutawi ang katahimikan sa kanilang lahat sa mga sandaling iyon, makalipas ang ilang segundo ay bumalik na muli sa normal ang lahat.

“Just... how disgusting, Pia!” Sara growled by whispering.

“Yeah, I couldn’t even realize that you’ll hide your phone on your underwear.” Seryosong saad naman ni Leni, napahinga siya nang malalim at sumandal siya sa bintana ng bus.

“Ano ’yon? Sa underwear niya itinago ’yong cellphone niya!” Sumulpot mula sa kanilang itaas ang isang ulo ng isang lalaking nakasilip sa likuran ng kanilang upuan, nanlaki ang mga mata nila at bahagyang napasigaw nang dahil sa gulat.

“Pia hid her phone under her panties—” sisigaw na sana si Robin nang biglang takpan ni Lito ang kaniyang bibig. Halos mawalan naman ang hangin ang binata dahil dito, he shurgged in agony.

“Patawarin niyo na ’tong kaibigan ko, medyo may sayad lang ’to sa utak eh. Siya nga pala, ang ganda ng naisip mong taguan.” Pasimpleng ngumiti si Lito at hinagis si Robin sa tabi ng isa pa nilang kasamang si Bong.

“Yeah, pagpasensiyahan niyo na ’to, topakin lang eh.” Kaagad sinakal ni Bong si Robin at inipit siya nito sa upuan. Umupo na rin si Lito at pasimple pang kumindat kay Pia.

“What was that all about?” Sara was a bit confused.

“Atleast someone wasn’t disgusted of what place I hid my phone though.” Pia rolled her eyes and leaned her back on the seat once again.

“And it was Lito, alright. He agrees with you because he’s interested in you.” Ganti naman ni Leni at pilit nitong inuumpog ang kaniyang ulo sa salamin ng bintana. Nadagdagan pa ng nangyari ang iniisip niyang isasagot sa tanong ni Bongbong sa kaniya noong nakaraang Linggo ng gabi sa San Jose Parish.

On the backseat of the bus was Isko, Bongbong, and Ping all sided up together with Bongbong on the window seat. Saglit pang binuksan ni Kiko ang kaniyang bag at inilabas nito ang tinapay at jam sa loob noon. Napangisi siya at binuksan niya ito.

“Ito na’ng cellphone niyong dalawa, you owe me a favor for this.” He pulled two cellphones amidst the load of loaf bread inside the container.

“I opened it once then I just closed it with this bread clip.” Ngiti ni Isko at itinabi niya ang bagay na iyon dahil iyon ang ginagamit nito upang maisarang muli ang lalagyan ng tinapay.

“Want some bread with strawberry jam?” he asked Bongbong and Ping.

“You bet!” si Ping.

“Kami pa ba?” tawa naman ni Bongbong.

They accepted the bread and jam that Isko offered to them later he mentioned about their phones. They ate some of it but they left some for lunch later.Matapos iyon ay ibinigay na ni Isko ang kanilang mga cellphone at malugod nila itong tinanggap.

Napangiti si Bongbong at napahinga siya nang malalim. For that, he’ll be ready if Leni answers his question.

***

“Itaas mo naman ’yong camera, Sara, ’di kami kita ni Leni.” Reklamo ni Pia at pilit na pinatataas kay Sara ang camera na hawak nito. Nanginginig naman si Sara dahil kanina pa sila sa puwestong iyon ngunit hindi pa rin sila nakakakuha ng maayos na litrato.

It was then before noon time that they reached their first destination in Vigan, Ilocos Sur, the Calle Crisologo. It is a five hundred-meter long street filled with ancestral houses from left to right. It is also home to different shops of food, drinks, and souvenirs.

Calle Crisologo in Vigan, Ilocos Sur province, is one of the most beautiful streets in the Philippines. It is densely packed with centuries-old stone houses, lovely tungsten lighting—street lamps and lampost.

There’s a line of cobblestone roads where horse-drawn carriages known as calesas are still used for transportation. The roadway is a pedestrian-only zone, with the exception of calesas used to explore the ancient buildings that surround town. A perfect spot to reminisce and travel back to those historic times.

“I’m trying, alright! Bakit kasi ang liit ng mga braso ko!” Sara complained, dito na napa-irap si Pia at dali-daling hinablot ang camera sa mga kamay nito.

“Ako na nga! Mapag-iiwanan tayo rito eh, pumuwesto ka do’n sa likod ni Leni para makita ka.” Saglit pa nitong inayos ang buhok nito at itinapat sa kanila ang camera, she captured the photo afterwards.

“Oh, pak! ’Di ba ang ganda!” pagmamalaki ni Pia sa dalawa nang tignan nila ang nakuhang litrato.

“Mapag-iiwanan na tayo, dalian niyo!” nagmamadaling saad ni Pia at kaagad na hinila ang dalawa patungo sa kapwa nila mga mag-aaral na ngayon ay patungo na sa iba pang mga atraksiyon sa naturang kalye.

Narating nga nila ang tindahan ng iba’t ibang klaseng mga souvenirs at mga pagkain, dito rin napansin ni Leni ang isang fortune teller shop. They were quite intrigued of that shop but Pia opposed to go somewhere else.

“Ay dito tayo sa fortune teller, gusto ko malaman ’yong kapalaran ko” Saad ni Leni habang naglalakad-lakad sila at naghahanap ng magandang lugar upang kumuha ng litrato at sumubok ng mga bagay na minsan lang nila masubukan—katulad ng paglalayong malaman ang kanilang hinaharap.

“Ay sige, game ako diyan.” Ngiti naman ni Sara.

“Sa iba na lang, sasayangin lang natin ang pera natin diyan eh. ’Di naman totoo ’yan, our own fortune relives in us and we create our own destiny.” Pia already argumented. Tinignan naman siya nang masama nila Sara at Leni, Sara pouted and uttered.

“Ang arte mo naman, minsan lang naman ’to eh. Kung ayaw mo ’di kaming dalawa ni Leni ang pupunta. Choosy ka pa, halika na nga, Leni.” Pagtataray ni Sara at kaagad namang hinila si Leni sa loob ng shop.

“Hoy saglit lang, parang ’di niyo naman ako kaibigan eh!” Tumakbo si Pia sa loob ng shop at napilitang sumama kila Leni at Sara sa loob ng shop. Nang makapasok sila sa loob ay napangiti sila nang makita ang mga sari-saring mga palamuti at ornamento.

Ilang sandali ang lumipas ay lumabas na sila mula sa tindahan, parehong naka-buraot sila Sara at Pia at si Leni lamang ang nakangiti sa kanila. Pare-parehas silang may hawak na fortune slip na binili nila sa halagang limang pung piso, ibinulsa na lamang ni Sara at Pia ang kanilang mga papel at huminga sila nang malalim.

“Ang pangit ng kapalaran ko, my luck ends when my money ends. Tapos sabi pa suwerte naman daw ako sa pag-ibig sa una pero ’di daw ’yon magtatagal kung magpapakipot ako.” Pia pouted and she hardly scratched her head.

“Mine’s just average, why can’t I be on luck?!” Sara whined.

“Ikaw ba, Leni? Anong nasa slip mo?” they both asked Leni. Nakangiti pa rin ang dalaga dahil kasalukuyan nitong binabasa ang mga nakalagay sa slip.

“Patingin kami!” dagdag pa nilang dalawa at tinignan ang nakalagay sa papel na binunot nito.

“Wow, you’re quite lucky! Maraming opportunities ang papasok sa buhay mo, maraming magagandang mangyayari and... suwerte ka rin sa love life!” Sara giggled and so as Pia, but Leni just stayed humble by contradicting them.

“Kaya nga, pero sa ’tin pa rin naman ang decision kung ano ang tatahakin natin. Gabay lang naman natin ’tong mga fortune slip.” Ngiti naman ni Leni, pare-parehas silang napatango.

Saglit pang binasa ni Leni ang bandang dulo ng kaniyang fortune slip, bahagyang nanlaki ang kaniyang mga mata nang mabasa niya ang abiso ng kapalaran ukol sa pag-ibig.

“Kung tatagalagan ang pag-sagot, maaari kang malagot.”

~Walk on Crisologo.