Nakahiga at walang tigil pa rin ang pag-agos ng mga luha ko sa mata. Hindi ko alam na ganito pala kasakit ang kaya niyang ibigay sa akin.

Dati gusto kong magkaroon ng closure sa amin. Kahit wala namang kami. Pero mas mainam pala na hayaan na lang ang mga bagay na hindi talaga para sa atin. Para saan pa ba ang closure? Ginago ka na nga, umaasa ka pang magiging maayos pa ang lahat sa pamamagitan ng closure? Eh parang pinukpok mo lang ang sarili mo ng parehong bato na pinanghampas sa 'yo.

Kalokohan lang ang closure. Tangina!

Sana hindi na lang siya nagpakita ulit. Kahit huwag na siyang humingi ng tawad. Ang tanga ko rin kasi na patuloy na umaasa na may something pa. Na pwede pa. Na baka totoo ang lahat ng pinapakita at sinasabi niya.

Ang tanga mo talaga December! Ikaw lang ang kumakapit sa inyo. Bumitaw ka na. Assuming ka kasi. Asa ka pang mahalin ka non. Diamante siya, putik ka lang. Tangina talaga!

Nababaliw na siguro ako dahil sa mga pinag-iisip ko. Kasalanan ko talaga ang lahat dahil hinahayaan ko ang ibang tao na muling makapasok sa buhay ko. Pinahihintulutan ko silang saktan at sirain ako.

'Yan ang napapala kapag nagtitiwala, inaabuso.

Hindi ko na lang pinapahiran ang mga luha sa mukha. Useless lang, patuloy pa rin naman ang pagpatak nito. Napabangon ako dahil sa tunog ng cellphone. Nakita kong tumatawag si Apollo kaya sinagot ko ito.

"Hello..."

"Hello Ember," masiglang bati niya. Pero hindi ko magawang suklian ang sigla niya.

"Bakit ka napatawag?"

Hindi siya nagsalita ng ilang segundo bago ako sinagot. "Are you okay?"

Bumigat ang puso ko sa tanong niya. Alam niya talaga na hindi ako okay kahit wala pa akong sinasabi. Bestfriend ko siya ng ilang taon bago naging boyfriend. Alam na niya ang buong pagkatao ko. Naiyak ako dahil na-miss ko ang friendship namin.

"Ayos lang ako." Sinusubukan kong huwag ipahalata sa kanya na umiiyak ako.

But he knew me so well. "Is it about the guy?" Tukoy niya kay Brave.

"Anong guy pinagsasabi mo?" pagmamaang-maangan ko pa.

Rinig ko ang malalim na buntong hininga niya. "Kahit masakit sa akin ito Ember, I'm here, willing to listen if you want to talk about it."

Naiyak ako dahil sa sinabi niya at hindi na napigilan na ilabas ang sakit sa puso. "Bakit ang gago niyo Apollo?! Nasisiyahan ba kayo na saktan ako? Anong kasalanan ko para gaguhin?! Nananahimik lang ako pero ginugulo niyo ang buhay ko para saktan niyo lang! Tangina naman! Kayo ang nagpupumilit pumasok sa buhay ko. Kayo pa ang may ganang manakit?!"

"Hindi ako ang lumapit sa inyo! Kayo ang pwersahang pumasok sa buhay ko! Nang I let you be a part of my life, tsaka niyo ako sasaktan?! Did I deserve it? Hindi ko maiintindahan kung bakit parati na lang ako..."

Patuloy lang ako sa pagsasalita at pagmumura sa kanya. Pero hindi siya nagsasalita. Hinayaan niya lang akong ilabas lahat ng hinanakit ko sa buhay. I appreciate it a lot. Mas gumagaan ang pakiramdam ko kahit papaano.

"Magsalita ka nga. Para kang timang diyan eh," hinang napatawa ako kahit patuloy pa rin ang pag-agos ng mga luha.

"No. Just release them. I'm just here para makinig. Ilabas mo lahat until you feel alright," sinserong pahayag niya.

Napangiti ako dahil sa sinabi niya. Ganyan na ganyan siya kapag may problema ako dati. Ang lungkot lang dahil nasira ang lahat sa amin dahil sa demonyo niyang Tita.

"Apollo salamat," sabi ko sa kanya.

Ilang segundo ang lumipas bago siya sumagot. "Ember, it hurt me that there's a new man in your heart. Pero kasalanan ko rin naman. I have made one of the most stupid decisions in my life. But I have no regrets. It's for your safety and your family. But I don't want my sacrifices to put into waste. You deserve a man who will fight for you. Not like me or that guy. You deserve to be loved. You are an amazing woman."

Napaiyak ako sa sinabi niya. He is so selfless. I know na kaya lang niya nagawa 'yon dahil may mapapahamak sa amin at sa pamilya ko kapag ipinagpatuloy namin ang relasyon namin. Nasaktan lang ako dahil si Patricia na bestfriend ko pa talaga ang ginamit ni Mirasol para saktan ako.

I already forgave him. Naiintindihan ko siya bakit niya hindi ako kayang ipaglaban. "I understand Apollo. I'm sorry."

"No, no, no. Ako dapat ang hihingi ng sorry for being a coward," agarang sabi niya.

Napangiti na lang ako. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko dahil sa mga kasagutan na matagal ko ng gustong malaman.

"Ember. Please take care of yourself there. Tita Feb and Agosto are doing fine. I transferred them to a safer place," dagdag na sabi niya.

"Salamat talaga Apollo ha. I owe you a lot," sagot ko sa kanya.

"It's fine Ember. Gusto ko lang bumawi sa nagawang kasalan ko sa 'yo. Sige Ember I have to go. Just call me if you need someone to talk to. Take care always there," malumanay na sabi niya.

"Salamat ulit. Mag-iingat ka rin. Bye," sabi ko and dropped the call.

Muli akong nahiga sa bed. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko. I may not be okay soon. Pero I know magiging okay din ako someday.

And I will never ever let anyone to hurt me again.

***************

I still can't process of what I have learned from December. She also has feelings for me? I thought she doesn't like me. Kita at ramdam ko kung gaano siya nasaktan.

I want to wipe off the tears on her face. But I know she hates me now dahil sa kagaguhang ginawa ko sa kanya.

I came here to settle and end everything so that I can move on and start with my life all over again. But nasira ang plano ko dahil sa nalaman. Akala ko magiging madali lang ang lahat.

Damn! She has feelings for me. Bakit hindi ko alam at naramdaman? Shit!

"Brave. Are you okay?"

I went back to my senses and faced April. Nakita ko ang maamo niyang mukha na nakatingin sa akin. Kita ang pag-aalala.

I feel guilty. I should be happy that we can start all over again without any secrets. "I'm fine. I'm sorry. Are you okay?" I asked her and smiled at her.

She sweetly smiled and cling on my arms. "Oo Brave. Sobrang saya ko. Kasi makakapagsimula na tayo na walang sekretong tinatago. I hope she will be okay."

My heart melted because of how sweet she is. She didn't feel jealous although I already told her that I have feelings for Des. Sinuportahan niya pa ako to fix everything before she agreed na makapagsimula ulit kami.

Ayaw niyang may mga secrets pa kami sa isa't-isa. So I told her about December. Nasaktan siya but she understood and told me to settle everything first.

But the plan didn't go well. I thought magiging madali lang ang lahat. But nasaktan ko pa lalo si Des. Pero it's too late now. The damage has been done. Wala na akong magagawa.

Tama. I should focus on the positive side. April is already here. Ito ang matagal ko ng inaasam. Na magkabalikan kami at makapagsimula ng bagong buhay.

"Brave!"

Napalingon ako sa tumawag sa akin at bago pa ako makapag-react ay nasuntok na ako ni Angel sa mukha. I fell on the floor dahil sa lakas ng pagkakasuntok niya.

"Angel!" April worriedly stopped him. But pumaibabaw siya sa akin and punch me again on the face.

"You jerk!" he said with gritted teeth.

He was about to throw another punch pero napigilan na siya ni Chino. "Bro! Tama na 'yan."

Nagpupumiglas siya sa pagkakahawak ni Chino sa kanya pero dumating si Jeb and Gareth at tumulong para pigilan siya.

"Brave are you okay?" April helped me get up. I saw her tears na nagbabadyang tumulo.

I forced a smile at her. "Ayos lang ako. Don't worry."

"But your lips is bleeding," she worriedly said habang hawak ang mukha ko.

"Bitiwan niyo ako!" Angel shouted, "I wanna punch that asshole's face!"

I tasted blood in my mouth. But I have no rights para gumanti ng suntok. I deserved this. I hurt the girl he liked kahit napagsunduan na namin after our boxing match na lalayuan ko na si Des.

"From this day on, I no longer consider you as my friend nor as a cousin. Wala akong kaibigan na duwag at tarantado," Angel said. His stares are so cold and full of hatred.

"Bro..."

"Angel..."

He then stormed out of the locker area. Sinundan siya ni Chino. Jeb and Gareth looked at me for a while and umiling bago tumalikod at lumabas.

I think I also lost my friends. Napabuntong hininga na lang ako.

"Brave, are you really okay? Gamutin na natin ang sugat mo," April said. I looked at her and nakita ko ang mga luha sa mga mata niya.

"Why are you crying?" I asked her.

She wiped off the tears on her face and forced a smile. "Nasaktan lang ako para sa 'yo. No one of your friends was on your side."

Nasaktan ako because of what she said. I laughed kahit it sounded fake. "It's fine. You're here. That's more than important." I hugged her and kissed the top of her head.

I hope I made the right choice.

*************