⚫Bab 6⚫
Aku turun tangga rumah aku dengan happy sekali tambah dengan menyanyi-nyanyi ost School 2017. Versi kanak-kanak riang gitu.
Hari 1st day of Uni, well, Uni di Malaysia la.
Aku terus melangkah ke arah dapur bila dengar bunyi sudu garfu berlaga. Papa mesti dah balik pagi tadi. Aku bangun tadi terus siap-siap untuk pergi jogging. Jadi tak sempat nak check papa ada ke belum.
"Morning pa-" Suara ceria-gedik aku terus mati bila berlaga mata dengan makhluk tak disangka.
Terus terbantut otak aku nak suruh aku bernafas.
Dia dengar ke aku dari tadi?
Dhirar pandang aku
Angkat kening
Senyum senget
Confirm dengar aku melalak dari balik joging!
Hm, nak malu ke nak marah?
"Ha, Hana. Nape tercegat kat situ? Cepat, sini. Mari makan." Ajakan papa buat aku terangkat sikit bahu (terkejut) dan terus cover muka aku yang tadi nampak gila terkejut tu. Tak lupa juga yang aku baru tenung dia macam dialah satu satunya makhluk kat atas bumi.
Haih la..
Malunya!!
Macam mana la aku boleh lupa yang si Dhirar ni selalunya akan makan kat rumah aku.
Aku duduk kat kerusi sebelah kiri papa, menghadap Dhirar. Sejak umur aku 8 tahun rasanya kitorang memang duduk macam ni.
"Papa ada meeting pagi ni. Hana naik dengan Dhirar, kay?" aku terus tersedak air teh.
"Tu la Hana. Jangan minum gelojoh sangat," papa komen sambil hulur tisu.
Aku pandang Dhirar.
Dia pandang aku.
Tunggu jawapan aku.
"Em, tak pe la papa. Hana.. Hana, naik ngan Atim je." aku bagi alasan.
Ok-ok, aku memang cakap aku nak gaduh dengan dia, tapi ni sesuatu yang remeh untuk nak buat bahan gaduh. So, baik aku elak je dulu.
"Nak naik dengan Atim kenapa? Dia punya rumah bukan sehala pun, menyusahkan dia je."
Percubaan pertama,
GAGAL.
"Em, sebenarnya Hana tak maksudkan Atim, Hana sebenarnya nak suruh, em, Adila, ha, betul tu! Lupa pulak! Adilah ada tanya nak tak pergi dengan dia. Hana ikut dia je la." aku main kutip je nama minah yang tak wujud pun dalam kehidupan aku.
"Adilah? Bila masa Hana ada kawan selain Atim tu?" Papa tanya, muka memang pelik dengan keadaan dia tak kenal 'kawan' aku ni.
Really dad?
"So, papa nak cakap Hana takde kawan la?" aku tanya buat-buat merajuk.
"Eh, bukan la! Masalahnya Hana just kenalkan Atim dekat papa sepanjang 4 tahun ni. Rasanya memang dia sorang jer. " papa cakap sambil fikir lagi. Dia mesti nak pastikan ade ke tak.
Percubaan kedua
GAGAL.
"Tak pe papa. Saya dengan dia memang satu U kan? So dari menyusahkan ORANG lain, saya boleh je." Dhirar tiba-tiba buka mulut lepas aku dah nak habis idea.
What?!
Ok, aku pause jap. Korang mesti pelik nape Dhirar panggil papa aku papa, kan?
Well,
Aku panggil mama dia pun mama.
Senang cerita, dia cuba pujuk aku masa aku masih sedih dan tak nak menerima hakikat yang mak aku memang dah tak ada. Dan antara cubaan dia ialah
"Mama saya mama awak juga. Jadi awak panggil la mama saya mama. Kalau orang tanya awak ada mak tak awak cakap je mama ni mak awak. Mama pun sayang awak, macam dia sayang saya. Tapi, masih tak sebanyak saya sayang awak tau!"_macam tulah sedikit sebanyak ayat ang Dhirar guna time tu.
Dia waktu ni 10 tahun. (Dhirar tua 1 tahun dari aku)
Aku yang kecil tu pun jawab,
"Hm. Ok, tapi awak panggil la papa, papa macam saya. Saya dapat mama baru awakpun kenela dapat papa baru ok?" aku cakap dengan serius.
"Ok!" dia bagi thumbs up sambil senyum.
Senyuman yang aku rindu.
Anyway, aku yang kecil tu cakap la dekat papa dan mama 'perbincangan' kitorang. Diorang pandang satu sama lain dan senyum sebelum cakap kat kitorang,
"Mestila boleh."
Tapi papa cakap,
"Jangan lupa ibu pula,"
"Apalah papa! Mestilah Mira ingat!" Dhirar yang jawabkan.
Papa hanya senyum dan angguk setuju.
Hm, Dhirar adalah satu-satunya orang yang berjaya buat aku move on dari apa yang jadi kat ibu.
So, tak ada yang berhak judge aku bila aku masih tak boleh move on macam tu je dari dia. tak ada orang juga boleh nafikan bila aku cakap dia seseorang yang ada dalam setiap kenangan terindah aku walau apapun dia buat kat aku lepas tu.
Ok. Enough with the sentimental part, back to the present.
Dari tadi aku cuba nak bagi apa dia nak (jangan tonjolkan diri kat dia) dia boleh pulak senang-senang setuju.
Siap sakat aku lagi. Mentang-mentang dia tahu si Adilah tu tak wujud.
Aku pandang dia dengan pandangan 'kau ada dua kepala sekarang'.
Dia?
Senyum semanis gula lagi!
Kes ada papa la ni.
"Ha. Tu Dhirar cakap ok. Lagipun korang kan setahun tak jumpa. Boleh catch up," papa cakap sambil minum air.
Papa tak tahu. Mama pun tak tahu fasal peperangan kitorang sepanjang 5 tahun ni. Dhirar, aku tahu takkan cakap kat diorang. Dia tak suka cakap fasal benda personal, walaupun kat mama dia sendiri. Aku pulak just tak nak tambah minyak kat api.
"Em.. ka-"
"Kan papa? Lama tak jumpa dia. Tak sabar nak CATCH UP." Dhirar potong aku cakap dan pandang aku.
Dia cabar aku, berani ke aku ni nak ikut dia atau tak.
Sebabkan kau la mulut! Kenapa cari fasal semalam?
"Hm, Oklah papa. Lagipun Dhirar ni mesti rindu Hana, kan Dhirar?" Aku tanya dengan senyum kemenangan.
Heh! Confirm akward gi-
"Hm, mestila saya rindu."
Ha.. kan da caka-
What??!
Dah kenapa mamat ni. Macam serius pun ada.
Aku pandang dia tapi dia pandang papa dengan senyuman nipis. Suara dia tadi, macam sedih. Expresi diapun..
Hish! Hana, diakan tengah main je!
"Haha.. Dhirar ni suka sangat manjakan Hana ni," papa ketawa.
Papa apa-apa Dhirar buat happy je.
"Papa, balik nanti papa ambil Hana ye?" Aku tanya nak hilangkan rasa terkejut sendiri dengan raut wajah dan ntonasi suara Dhirar.
"Oh. Mestila! Papapun dah lama tak jumpa Hana. Orang duduk jauh bukan nak contact, lagi mendiam. Sunyi papa." Memang sepanjang aku duduk sana, aku tak contact sesiapa. Atim tak. Papa pun tak (melainkan benda penting yang melibatkan nenek or pelajaran aku).
"Hehe, bukan saje. Hana nak tumpukan perhatian, belajar lagi, jaga nenek lagi." aku tahu Dhirar tengah pandang aku. Dia tahu aku tak jujur.
"Oklah. Papa, kitorang pergi dulu la. Kelas saya lewat sikit tapi dia awal, kan?" dia tanya aku tanpa pandang.
"Ha? Ha.. lagi 30 min kelas 1st" lagipun aku taknak datang lewat. Jadi budak baru je dah cukup untuk tarik perhatian..
"Ok, drive safe." aku bangun salam papa dan tunggu Dhirar yang salam papa juga.
Kitorang pergi kereta dia kat rumah sebelah (rumah dia la).
Dia bukakan pintu untuk aku.(mungkin pelik tapi aku tak pernah buka pintu kereta Dhirar. Tak kiralah time kitorang tak ok pun, dia still akan bukakkan kalau aku kene tumpang dia atau naik kereta orang lain sekalipun. Jadi aku dah tak pelik sekarang.)
Aku masuk, dia start enjin dan kami bertolak.
Sebelum keluar pagarpun aku dah boleh agak yang perjalanan ni akan jadi perjalanan paling lambat aku pernah lalui!
➖➖➖➖➖➖➖➖➖
Thanks guys 4 taking time to read this..
Budak. Baru. Belajar.
Like
Vote
Comment
Lots❤❤
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top