"Mijn naam is Thana", reageerde Thana beslist. Heel even leek Davion haar smekend aan te kijken, alsof hij hoopte dat ze nog van mening zou veranderen. Maar wie ze was, dat was een van de weinige zekerheden waar Thana zich nog aan vastklampte. Delilah keek kort over haar schouder naar Thana maar in plaats van een opmerking knipoogde het meisje kort. Het was een klein gebaar maar Thana besefte dat ze er niet alleen voor stond. Ze wilde niet weten wat het meisje al voor haar had geriskeerd maar ze ging haar niet laten gaan. Een zelfzekerheid die als sneeuw voor de zon begon te smelten toen Davion begon te lachen. Zijn lach was er eentje als ijs besefte ze en liefst van al wilde ze haar oren bedekken als een klein kind om het geluid buiten te kunnen sluiten.

Davion lachtte alsof ze net een grote grap had verteld, daarna schudde hij met zijn hoofd. "Mara toch, ik had je nog die kans willen geven, maar nu besef je dat ik je ook zal moeten straffen?" Het voelde meer alsof hij een klein kind onder diens voeten gaf dan Thana zelf en dus besloot ze te zwijgen. Hij had haar weer Mara genoemd. "En geen zorgen, anderen hebben Adrienne inmiddels al gevonden", ging hij sluw verder: "Goed gevonden moet ik zeggen, mijn moeder als leider gebruiken valt inderdaad minder op. Helaas voor jullie heb ik ook nog mensen aan onze kant staan." Delilah leek te schrikken toen Davion de naam van zijn moeder zei maar ze antwoordde niet. Thana onderdrukte de neiging om te vragen of Lola en Viggo ook veilig waren. Maar ze wist niet of de twee namen die Adrienne genoemd had, veilig waren. Straks zou ze nog geheimen verraden!

In plaats daarvan, maakte Thana van de gelegenheid gebruik om Emilia nog eens goed te bekijken. Ze kende de vrouw helemaal niet maar ook zij had tot haar verbazing een ketting om haar heen. Alleen was die van Emilia nog altijd kristalhelder, net zoals Thana de hare ooit had gevonden. Had iedereen zo een ketting? Thana wist het niet, ze had Delilah er nog niet mee gezien. "Laat ons gaan", reageerde Delilah, waardoor Thana haar verbaasd aankeek. Wat was dat nu weer voor vraag? Alsof ze het zelf nog niet eerder al had gevraagd als het allemaal zo simpel was. Ook Davion leek weer te moeten lachen door Delilah haar vraag. Het begon Thana ook langzaam binnen te dringen dat Emilia best wel wat weghad van Delilah, was dat toeval?

"Jij gaat helemaal nergens heen", klinkt het weer: "Geen van beiden." Thana besefte dat ze geen idee meer had welk gevoel er bij haar overstemde. Of ze weg wilde lopen uit angst of dat ze toch wilde blijven staan. Ze wilde niet weer opgeven en zich laten doen. Delilah had haar hier al gekregen, ze kon haar nu toch niet laten vallen? Ze hief dan ook haar hoofd hoog en bleef naast Delilah staan, of eerder er net iets achter. "Mara zal terug aan mijn zijde terugkeren en Delilah krijgt haar verdiende loon", verklaarde Davion alsof hij zo eenvoudig over hun lot kon beslissen.

Thana besefte dat het zwijgen toch lastiger bleek dan gedacht. "Jij eikel", sneerde ze Davion toe: "Geef je nu echt om niemand?" Davion leek niet te schrikken door haar reactie, alleen maar nieuwsgierig. Daardoor besefte Thana dat ze nog kwader werd: "Je haalt me uit mijn bed, ontvoert me hierheen, dwingt me iemand anders te zijn en weigert me te zien zoals ik echt ben!" Liefst van al had ze hem een mep gegeven maar de gewapende lijfwachten brachten Thana op andere ideeën. Ze was haar leven nog niet beu.

"Verder nog iets?" De opmerking van Davion was bijna achteloos, alsof Thana hem niet net waar iedereen bij stond had lopen verwijten. "Dit is het moment Maartje, zeg het maar wat er allemaal op je lever ligt. Het zal een van de laatste kansen zijn." De woorden klonken vreemd in haar oren en Thana besefte dat ze de man voor haar neus nooit zou snappen. Het was eenvoudiger om op iemand te schreeuwen als deze ook terug schreeuwde, had je alleen maar meer redenen om boos te zijn. Davion daarintegen leek zijn kalmte terug te hebben gevonden, veel te kalm voor Thana. Aan de andere kant had ze nog zoveel dat ze tegen hem wilde schreeuwen en werd ze nu eindelijk ook gehoord.

Ze besloot dan maar te knikken: "Oh zeker wel! Je bent een verschrikkelijk iemand! Niet in staat om ook maar een keer aan de gevoelens van iemand anders te denken." De afdruk van zijn lippen leek ze nog altijd te voelen. "Je mag het dan wel een sprookje noemen, de slechterik ben jij hier! Jij bent het monster hier!" Hij was immers toch degene geweest die haar uit haar bed had gehaald. Klaida had naar zijn bevelen geluisterd. Haar arm tintelde niet meer en Thana had er ook niet meer naar gekeken maar dat wilde niet zeggen dat ze zich nog kon herinneren wat er allemaal gebeurd was.

Eindelijk had ze reactie van Davion, al was het maar een opgetrokken wenkbrauw. "Oh?" reageerde hij droogjes: "Dus ik ben het monster hier?" Thana knikte maar besefte dat ze begon te twijfelen. Was het slim geweest om het allemaal luidop te zeggen? Ze had immers geen idee waar hij allemaal toe in staat was. "Ik ben niet degene die je hier leugens loopt te vertellen", ging hij zacht verder: "Ik heb altijd gezegd wat ik wilde en dat is jou terug hebben Mara." Thana haar hart klopte in haar keel toen bleek dat hij haar nog altijd Mara bleef noemen. Toch had ze geen tijd om te protesteren want Davion ging alleen maar verder met zijn uitleg. "Ik ben niet degene die je naar hier mee heeft genomen onder het mom van leugens, wat hebben ze je verteld? Dat ze je hier buiten krijgen? En dan? Wat ga je dan doen?"

Thana keek naar Delilah in de hoop dat zij zou beginnen protesteren. Dat het meisje zou vertellen hoe verkeerd Davion zat en dat zij helemaal niet gelogen had. Toch had Delilah haar lippen op elkaar geperst en zei ze geen woord. Delilah had haar gezegd dat ze niet mocht twijfelen, was dat wat Davion haar probeerde te laten doen? Haar aan Delilah te laten twijfelen? Maar waarom zweeg het meisje dan nu? "Delilah?" vroeg ze dan ook voorzichtig maar het meisje keek niet weer om. Toch had Delilah nog altijd geen stap opzij gedaan en stond nog altijd tussen haar en Davion in om haar te kunnen beschermen. "Stop met me te willen misleiden", reageerde Thana dan ook vastberaden.

Davion schudde echter met zijn hoofd: "Ik misleid helemaal niemand." Hij zette een stap dichterbij en Delilah ging dichter bij Thana staan zonder haar aan te kijken. "Zeg eens Maartje, wat is hun plan dan dat beiden dacht hadden?" ging Davion verder: "Hebben ze je ooit daar informatie over gegeven? Of hebben ze alleen maar vragen opgeroepen waar je zo graag een antwoord op wilt?" Thana perste haar lippen op elkaar om niet te antwoordden op zijn vragen. Hij wilde haar in de val lokken, dat was alles! Hij wilde dat ze aan Delilah zou beginnen twijfelen en dat ze dan weer voor hem zou kiezen. Dat ze weer Mara zou zijn en dat ze de plannen zou verraden. Net zoals hij altijd al gezegd had dat hij wou. Thana besefte dat hij gelijk had. Maar dat betekende toch niet dat ze Delilah niet mocht vertrouwen? Dat was wat Delilah haar gevraagd had, om te zwijgen en niet te twijfelen.

Thana kon niet zeggen dat hij nu aan het liegen was, maar ze weigerde zich te laten misleiden door zijn mooie woorden. "Nou Delilah", ging Davion verder: "Heb je onze meid hier al verteld wat er gebeurd vanaf jij van haar hebt wat je wilt?" Een rilling ging door Thana heen en ze wilde bijna smeken aan Delilah om tegen te spreken. Om Davion weer op zijn plaats te zetten zoals ze bij haar al zo vaak had gedaan. "Vertel eens aan Mara waarom jij hier de slechterik bent en niet ik", glimlachte Davion. Het voelde alsof Thana haar hart in scherven op de grond viel. Delilah protesteerde helemaal niet en keek ook niet om. Het jonge meisje haar blik was gericht op Davion en op Emilia die nog altijd naast haar stond.

"Het was voor haar eigen veiligheid", reageerde Delilah zachtjes maar scherp. Het was echter geen tegenspraak op alles wat Davion had gezegd. "Ze zou de waarheid niet willen inzien, daarvoor hadden we te weinig tijd." Elk woord voelde als een donderslag voor Thana. Was dit wat Delilah had gedaan? En wat bedoelde ze nu eigenlijk? Eindelijk draaide Delilah zich om zodat ze Thana aan kon kijken. "Ik kan niet zeggen dat hij ongelijk is maar ik vraag je nogmaals om me te vertrouwen. Ik deed het voor ons allemaal, voor onze eigen veiligheid!" Het klonk bijna smekend besefte Thana. Waar Davion rustig was gebleven leek Delilah steeds onrustiger te worden. Davion keek echter koud toe terwijl hij Delilah mentaal in een hoek leek te hebben gedreven. "Alsjeblieft", sloot Delilah af die nu de gang rond leek te kijken.

Davion schudde zijn hoofd: "Ik weet dat je op Viggo wacht lieve schat." De volgende naam weerklonk door de gang en het leek alsof Delilah nog meer brak. "Hem hebben we al eerder te grazen genomen, ondanks dat Lola haar best deed om ons tegen te houden. Ook hij zal zijn echte zelf nu naar boven aan het halen zijn." Thana wist niet goed of ze blij was dat de aandacht niet naar haar ging maar naar Delilah die bleker werd dan haar shirt. Het gaf haar tijd om te denken zodat ze kon proberen volgen waar de twee het over hadden, wat bedoelden ze? Delilah leek echter meer en meer in paniek te raken en leek zich weer tot haar te willen richten.

"Thana alsjeblieft!" smeekte ze weer: "Ik wil geen monster worden! Ik ben geen monster!" Ze leek Thana vast te willen nemen maar deze zette een stap naar achteren. Waarom wist ze niet goed, ze wist niet goed meer wie ze wilde vertrouwen. Ze wist zelfs niet meer of ze iemand kon vertrouwen. Waarom schreeuwde Delilah nu over een monster? Ze snapte er helemaal niets meer van. "Klaida", ging Delilah verder terwijl ze over haar woorden leek te struikelen: "Zij was degene die Mara heeft doen ontsnappen, ze werd gestraft. Alsjeblieft ik wil niet." Thana deed haar best om de nieuwe informatie te verwerken. Klaida was een vrouw geweest? Het voelde alsof haar bloed weer veranderde in ijs, alleen maar door aan het monster te denken. Was dit wat Delilah bedoeld had voordat ze vertrokken waren uit de kamer? Dat ze haar vrijheid niet wilde verliezen? Was dit wat Viggo nu onderging? Thana wilde schreeuwen, roepen en tieren.

Toch was zij niet degene die sprak. "Grijp de verrader", klonk Davion zijn bevel door de gang waardoor de lijfwachten allemaal in actie kwamen.