Het was alsof Thana haar hoofd tolde door alles wat Adrienne had gezegd. Alsof elk woord klonk als een leugen terwijl haar hoofd tegen haar schreeuwde dat ze de oudere vrouw wel moest vertrouwen. Delilah had haar naar hier gebracht met een reden en een belofte om haar hier weg te krijgen. Haar andere optie was hier blijven en een rol spelen van iemand die ze niet was. Mara was met een reden vertrokken, ook al wou niemand zeggen waarom. Adrienne was door blijven praten maar het grootste deel van haar woorden had Thana niet gehoord. Als dit haar sprookje was, diende ze niet zelf de heldin te zijn? Was zij niet degene die een oplossing moest hebben om alles te redden? Thana wist het niet meer, ze wist amper nog wat er allemaal aan de hand was. Alsof ze de greep op de werkelijkheid nu ook definitief was verloren.

"Thana? Luister je wel?" Adrienne haar stem drong amper tot haar door, alles wat ze had gezegd was Thana ontglipt. "Heb je ook maar iets gevolgd?" De oude vrouw klonk moe besefte Thana die half knikte. Ze zou er wel voor zorgen dat ze niet door de mand zou vallen, niet meer dan dat ze al had gedaan. Adrienne knikte en ging weer recht staan: "Luister, vanaf Delilah het boek heeft moeten we snel handelen. Je kan hier niet blijven, we hebben dit al lang gepland en dan nemen we je maar mee." Liefst had Thana wat sarcastisch geantwoord maar ze kreeg de woorden niet over haar lippen heen.

"Nou dat heeft ze zeker!" Delilah haar opgewekte stem deed Thana haar hart bijna een tel overslaan. Ze had het meisje niet horen aankomen en was nog nooit zo opgelucht geweest om het meisje haar gezicht te zien. Ook al was er een groot litteken op te zien waarvan Thana overtuigd was dat het meisje dat nog niet eerder had gehad. "Alles is in orde vrouwe", glimlachte Delilah terwijl ze het boek aan Adrienne gaf. Deze knikte waardoor Thana weer wilde schreeuwen. Wist Delilah wist ze was? Wist ze dat Adrienne de moeder was van Davion? Waarom bleven de woorden steken wanneer ze deze nodig had. "Viggo vertelde dat ze klaar waren om over te gaan tot uw plan", ging Delilah verder: "Lola heeft alles in gereedheid gebracht."

Meer namen, namen die Thana nog niet eerder had gehoord. Diende ze deze te kennen? De vrouw wist het niet meer. Adrienne draaide zich naar haar toe alsof ze haar twijfels kon ruiken. "Het is nu of nooit meisje", reageerde de oude vrouw rustig: "We kunnen niet langer wachten, anders is alles voor niets geweest." Delilah trok haar wenkbrauw op alsof ze een spottende opmerking wou maken over die woorden. Ergens zag Thana ook een andere emotie op haar gezicht, telleurstelling. Alsof Delilah haar tweestrijd niet snapte. Toen het meisje haar neus ophaalde wist Thana ergens wel wat er zou volgen.

"Nou Thana, ik weet niet waarom je nu weer bent aan het twijfelen maar ik wil je perfect altijd terugbrengen", klonk er sarcastisch: "Dan vertrek ik zonder jou en doe ik wat ik Mara heb beloofd." Thana was nooit deel van die belofte geweest besefte ze, ze was immers een factor dat geen van hen had kunnen voorzien. Delilah haar blik deed Thana echter aan iemand anders denken, namelijk aan Izara. Wat zou Izzie gedaan hebben in haar plaats? Thana snapte niet hoe ze iemand zo kon missen terwijl ze volgens haar gevoel nog maar de dag ervoor aan de telefoon met elkaar hadden gehangen. "Ga je mee of laten we je hier?" reageerde Delilah kortaf. Thana wist dat ze geen keuze had.

"Ik ga mee", mompelde ze dan ook zachtjes. Had ze een keuze? Hoe kon ze kiezen als ze niet wist wat beide keuzes voor haar zouden inhouden. Delilah knikte echter alleen zonder nog een woord te zeggen. Ook Adrienne had gezwegen terwijl de vrouw haar ketting bovenhaalde, het was er eentje exact als die van Thana besefte ze. Toch was er iets anders aan, die van Adrienne was niet gemaakt van kristal of donkerrood zoals die van Thana. Nee, het was pikzwart van kleur. Thana fronste bij het zien ervan maar Adrienne keurde haar geen blik waardig. De oude vrouw leek wat tegen zichzelf te prevelen in een taal dat Thana niet herkende. Het was geen aardse taal.

"Het is tijd", de drie woorden verstond Thana wel terwijl ze geen idee had wat er nu zou gebeuren. "Kom Thana", reageerde Adrienne terwijl ze samen met Delilah naar de uitgang van de schuilgang liep. Met een hendel kregen ze de spiegel weer open. Thana was best jaloers toen ze besefte dat zelfs Adrienne er met een elegantie door wist te klimmen. Zijzelf had weer Delilah haar hulp nodig om erdoor te raken. Klimmen was nooit haar hobby geweest. Thana besefte nogmaals hoe blij ze was dat ze de bloedrode jurk niet meer droeg. Het was een prachtige jurk maar zo onhandig! Aan de andere kant had ze niet geweten dat ze door spiegels heen zou moeten klimmen.

Delilah hielp haar erdoor klimmen maar Thana merkte dat ze haar hand niet losliet toen ze weer op haar eigen benen stond. In plaats van haar te laten gaan, trok Delilah haar naar zich toe. "Luister", fluisterde ze in haar oor: "Geen woord en geen protest tijdens onze ontsnapping oke? Dit lukt ons geen twee keer en ik ga mijn vrijheid niet verliezen omdat jij twijfelt." Het waren harde woorden maar Thana knikte snel. Als blikken konden doden, was ze waarschijnlijk verbrand tot as door die van Delilah. Thana besloot teken te doen dat haar lippen op slot waren en dat ze de sleutel weggooide maar daardoor keek Delilah haar alleen maar aan alsof ze gestoord was. Iets dat Thana zich de laatste tijd ook vaker had lopen afvragen.

Echter was het pas toen Thana zelf zweeg, dat ze de geluiden kon horen. Het waren geluiden die ze nog niet eerder had gehoord in het echt. Slechts in van die slechte films waar haar broer zo een fan van was. Films die ze van haar moeder nooit had mogen kijken. Films vol geweld en bloed. Het was het gekletter van wapens dat ze met moeite kon herkennen. Ook waren er anderen aan het schreeuwen maar Thana kon niet horen wat er gezegd werd. Het klonk dof, alsof het ver van hen verwijderd was. Geschrokken keek ze naar Delilah maar deze knikte alleen maar naar Adrienne. Was dit het plan dat ze altijd al hadden gehad? Liefst van al wilde ze protesteren maar ze was Delilah haar opmerking niet vergeten. Thana haalde diep adem en bedacht wat ze allemaal te weten was gekomen. Mara was gevlucht en dus zou zij hetzelfde nu doen. Voor Izara.

De kamer waar ze nu terug in stond, keurde Thana geen blik waardig. Samen met Delilah en Adrienne liep ze de gang op. Het geluid werd alleen maar luider maar in de gang was er helemaal niets te zien van een gevecht. Thana wou achter Adrienne aan gaan maar Delilah hield haar tegen en wees de andere kant op. Nog even keek Thana de oudere vrouw na maar er werden geen woorden gewisseld en dus hield ook zij zich stil. Ze sloot Delilah achterna doorheen de gangen, van het geluid weg. Thana wist niet waarom Adrienne net naar het geluid toe was gegaan, de vrouw was immers al een stuk ouder? Moest zij ook niet naar veilige plekken worden gebracht?

Er rolden zoveel vragen over haar gedachten maar Thana hield zoals beloofd haar mond stil. Zou ze eindelijk een antwoord krijgen op al haar vragen als ze hier weg geraakte? Ergens vreesde Thana van niet, waarschijnlijk had ze meer vragen dan dat ze ooit antwoorden zou krijgen. Dat was net hetgeen waar ze het grootste hekel aan had gekregen, het feit dat ze geen zekerheid meer had. Dat ze niet wist waar Delilah haar heen bracht en het feit dat ze het niet durfde te vragen. Samen sloegen ze de hoek om waar Delilah bruuks stopte. Thana had het te laat door en liep daardoor vol tegen het meisje aan. "Oh goden shit sorry Delilah!" begon ze snel weer met spreken voordat Thana besefte dat ze diende te zwijgen. Toch was Delilah haar aandacht niet op haar gericht maar op de gang recht voor hen. Thana hapte naar adem toen ze de mannen voor haar neus zag staan, al was het vooral het middelste figuur dat haar de stuipen op het lijf joeg. Dit keer had Davion immers geen glimlach op zijn gezicht zoals de eerdere keren dat hij haar had komen begroeten. Ook had hij toen geen groep gewapende lijfwachten bij zich gehad.

Delilah vloekte in de oude taal die Thana niet verstond. Ze hoefde echter de betekenis niet te kennen om te weten dat het allesbehalve lieve woorden waren geweest. Vooral toen ze zag hoe Davion zijn gezicht betrok tot een soort vreemde grijns. Than voelde haar hart kloppen in haar keel terwijl Delilah beschermend voor haar ging staan. "En toch waag je weer een poging", begon Davion met spreken terwijl hij teleurgesteld met zijn tong klakte: "Ik had gehoopt dat je inmiddels beter wist." Zijn woorden waren echter niet tot haar gericht maar tot Delilah. "Gelukkig kan ik altijd op Emilia rekenen", ging hij verder terwijl hij opzij keek naar een vrouw die Thana niet herkende. Had ze haar al eerder gezien?

"Trut", beet Delilah de andere vrouw toe terwijl ze niet aan kant ging en voor Thana bleef staan. "Genoeg van jouw sprookjes Kilnusis", ging het jonge meisje verder: "Je bent weer te laat, het plan is al in actie gezet." Thana had nog altijd geen idee wat het plan nu net was maar besloot te knikken om Delilah's woorden kracht bij te zetten. Ze had geen idee of het zelfvertrouwen van het meisje gespeeld was of niet, maar ze moest toegeven dat ze onder de indruk was. Davion zijn blik ging even naar Thana en het leek alsof zijn gezicht daardoor weer leek te verzachten. Toch geloofde Thana er niets meer van, ze wist immers niet tot wat de man voor haar neus allemaal in staat was. Toch stak Davion zijn hand naar haar uit.

Zijn zoetsappige stem zorgde ervoor dat de haren op haar armen rechtop gingen staan, hoe had ze zich er ooit door laten verleiden? "Maartje, jij weet ook net zo goed als mij dat dit alles onzin is", ging hij poeslief verder: "Laat me het schild nu eigenlijk weghalen en dan kunnen we samen gelukkig zijn. Zoals ons sprookje dient te gaan." Sprookje? Thana wist niet waar haar verstand ineens vandaan leek te komen maar had Delilah het niet net ook een sprookje genoemd? Het voelde voor haar immers meer als een nachtmerrie.

Thana schudde dan ook haar hoofd.