-SLYTHERIN! -zakrzyknęła Tiara przydziału wywołując niemałe poruszenie.

Zielonooki chłopak w międzyczasie skierował się do stołu swojego domu. Blondyn wskazał ręką na miejsce obok niego.-Witaj w domu, Potty.

Chłopiec- Który- Przeżył usiadł uparcie ignorując obserwującą go parę oczów. Czarnych niczym noc. Dyrektor Hogwartu nachylił się do właścicieli tych oczu.

-Severusie, nie uważasz, że to dość niespodziewane? -Oczy Dumbledore'a migotały.- Syn Potterów w Slytherinie. Niesamowite... Doprawdy, niesamowite. -Obrzucił nauczyciela oskarżycielskim spojrzeniem.- Mam nadzieję, że nie będzie miał żadnych przykrości z powodu rodziców.

-Albusie...?

-Tak?

-Odpieprz się.

-Oczywiście. Jak rozumiem Potterowie nie są tym o czym chcesz teraz rozmawiać. Wybacz mi proszę.

Mężczyzna nie skomentował z powrotem przerzucając uwagę na nowego ślizgona. Jego czarne oczy rozbłysły bliżej nie określonym blaskiem. Na ten widok Malfoy pociagnął kolegę za rękaw kiwając głową na stół nauczycielski.

-Widzisz jak się na ciebie patrzy?

-Kto? Wszyscy na mnie patrzą, nie podoba mi się to.

-Snape. -Potter uniósł brwi w zdumieniu.

-I co z tego? Niech patrzy.

-Jest na co, prawda?

Chłopak zaczerwienił się i powrócił do korzystania z uroków Hogwarckich uczt. Uparcie ignorował podszepty Malfoya, czy zduszone westchnienia Parkinson. Próbował nie zwracać uwagi na pożałowania godną kulturę Crabbe'a i Goyle'a, bezskutecznie jednak. Tak samo jak bezskutecznie próbował ignorować wbite w niego spojrzenie tej pary czarnych oczu. W końcu zmęczony tym wszystkim nawet nie zauważył jak uczta dobiegła końca, a dyrektor wstał by odesłać wszystkich do dornitoriów. Razem z pozostałymi ślizgonami skierował się w kierunku lochów po drodze jednak odłączając się od grupy i koniec końców stając przed drzwiami wiodącymi do gabinetu pewnego nauczyciela. Niepewnie uniósł rękę i zapukał.

Drzwi otworzyły się pod naciskiem jego dłoni i powoli wszedł do środka. Próbował nie podskoczyć, gdy zostały za nim zamknięte, a jego wzrok przyciągnął mężczyzna stojący na środku pokoju z założonymi rękoma.

-No proszę, kogo my tu mamy... Pan Potter.

Chłopak nie zwrócił uwagi na chłodny ton głosu i odpychającą postawę mężczyzny, zamiast tego podszedł do niego bliżej.

-Całą ucztę patrzyłeś na mnie. Nie mogłem się przez to skupić i...

-Potter, zwracaj się z szacunkiem do swojego nauczyciela.

-Będę. Później. Ale teraz nie jesteś tylko moim nauczycielem. Prawda? -W głębi duszy bardzo pragnął by mężczyzna zaprzeczył, ale nie pozwolił by jego opanowany wyraz twarzy uległ jakiejkolwiek zmianie.- Prawda?

Mężczyzna powoli skinął głową wywołując na twarzy chłopaka szeroki uśmiech. Sam też pozwolił sobie na delikatne uniesienie kącików ust widząc niczym niezachwiane szczęście na twarzy ślizgona.