Impreza udała im się znakomicie i rano wszyscy wyruszyli na zwiedzanie wyspy. Okazała się mała, ale nadzwyczaj piękna.Najwspanialszym ich odkryciem był wielki wodospad z przejrzystą wodą.

- Harry, a zabezpieczyłeś to miejsce? - Zainteresowała się Amy, kiedy w południe leżeli na plaży.

- Tak. Jest nienanoszalne*, zabezpieczone Fideliusem, polem anty deportacyjnym i ma alarm przeciw obcym.

- Normalna forteca. - Uśmiechnął się Erik.

- Pięknie tutaj, ale ja muszę wracać do domu, bo rodzice pomyślą, że leże zalany w trupa w jakimś rowie. - Przerwał sielankę David.

- Ja też. No to do zobaczenia. - Amy i David rozpłynęli się w mgiełce.

- To, co robimy?

- Muszę kupić książki i wyprawkę do szkoły. A poza tym chciałbym sprawić sobie jakieś miłe zwierzątko. - Uśmiechnął się Potter.

- Dobra, tylko musimy się przebrać.

- Jasne. Za pięć minut na głównym pokładzie.

Harry pomknął do swojej kwatery i szybko wygrzebał z szafy odpowiedni strój, czyli czarne, skórzane spodnie, kurtkę z takiego samego materiału z białą, piracką czaszką na plecach i biały podkoszulek bez rękawów. W Londynie, wprzeciwieństwie do Wyspy Śmierci, była okropna pogoda, a to wszystko przez dementorów, którzy mnożyli się masowo.

- Gotowy? - Do pokoju zapukał Erik.

- Już!

Harry włożył rzemyk elfa do kieszeni, założył ciemne okulary, a na szyję kolczatkę i wyszedł do przyjaciela.

- No, nieźle. - Ocenił go tamten wzrokiem. - Ale mógłbyś zrobić coś z włosami.

- Czyli?

- Ściąć i nastroszyć. Mogę?

- No dobra.

Erik machnął kilka razy ręką i Harry miał z powrotem swoje kruczoczarne, sterczące we wszystkie strony, włosy sprzed dwóch lat.

- Od razu lepiej. Zwijajmy się.

Obaj pojawili się po chwili w ciemnym zaułku, obok banku.

- To najpierw do księgarni. - Zarządził Erik.

On również miał kupić książki. W końcu miał się przenieść. Szli spokojnie, co chwilę wybuchając śmiechem, kiedy w połowie drogi Harry zatrzymał się gwałtownie.

- O kurwa. - Szepnął do Erika. - Niedobrze.

Wskazał na dość dużą grupę idącą w ich stronę. W jej skład wchodzili: Lupin, Moody, Tonks, Snape, Ron i Ginny.

- Nie zwracaj na nich uwagi, może cię niepoz... - Zaczął Erik, ale przerwał mu krzyk Snape'a.

- Potter! Co ty tu do cholery robisz!?

Wszyscy momentalnie spojrzeli w ich stronę i nastała taka niezręczna cisza. Wszyscy gapili się na Harry'ego jak na kosmitę. W końcu w ciągu tych dwóch lat trochę się zmienił. Chłopak miał na samym początku chęć przywołania miecza, ale postanowił grać.

- Profesor Snape! Jak miło pana widzieć! - Uśmiechnął się szeroko i podszedł do Zakonu. - Przedstawiam wam mojego przyjaciela, Erika. - Chłopak skinął głową.

- Harry? To naprawdę ty? - Zdziwił się Lupin.

- Jak babcię kocham, że ja!

Erik o mało nie parsknął śmiechem.

- Dlaczego uciekłeś!? A my tak się martwiliśmy! - Krzyknęła Ginny.

- Tak jakoś wyszło. - Zmieszał się Harry.

- A może pójdziesz z nami do Kwatery i porozmawiamy spokojnie? - Zaproponowała Tonks z uśmiechem na twarzy.

- Nie teraz, muszę zrobić zakupy, ale może za dwa dni? Wpadnę na obiad, ale wolałbym do Nory.

- Wspaniale. - Uśmiechnął się Lupin.

- No to my już idziemy, cześć!

Dwóch młodzieńców szybko oddaliło się w stronę księgarni.

- Ale się wpakowałem. - Mruknął Potter, kiedy byli już w Esach i Floresach.

- Nie ma co. A dlaczego dopiero za dwa dni? - Zainteresował się Erik.

W tym momencie twarz Harry'ego rozpromieniła się.

- Bo wtedy będę miał już motor. Chciałbym widzieć ich miny.

I obaj zachichotali. Kupili potrzebne rzeczy i ruszyli do Magicznej Menażerii.

- To, jakie zwierzątko chcesz?

- Węża. - Odpowiedział Harry bez wahania i podszedł do terrarium z pięknym, półmetrowym wężem koralowym. - Ile kosztuje? - Zwrócił się do sprzedawcy.

- 15 galeonów, to samiczka. - Uśmiechnął się mężczyzna, podchodząc do nich.

- Biorę ją. - Wyszedł ze sklepu z wężem owiniętym wokół jego ręki.

- Jakby tu cię nazwać? - Zwrócił się do zwierzęcia w języku wężów.

- Vivian. Nazywam się Vivian, w skrócie Viv. - Odpowiedziała.

- Vivian. Tak ma na imię. - Zwrócił się Harry z uśmiechem do Erika.

- No dobra, robi się późno, wracajmy.

Następny dzień poświęcili na całkowitym obijaniu się. Pływali w morzu i grali w karty. Następnego dnia rano obaj udali się do siedziby OCC, by odebrać motor Harry'ego. Tam już czekał na nich Mikey.

- Cześć chłopaki. Idziemy najpierw do naszego firmowego sklepu po prezenty dla was. Za złożenie tak dużego zamówienia należy wam się. - Uśmiechnął się chłopak.

Przyjaciele od razu spostrzegli, że motor jeszcze musi być doszlifowany. Tak więc wyruszyli do sklepu, gdzie obaj dostali kilka gadżetów, m.in. koszulki, czapki, kurtki i tym podobne rzeczy. Po godzinie, samochodem Mikey'a wrócili do warsztatu, gdzie już czekała na nich gotowa maszyna. Wyglądała obłędnie. Schemat malowania był dokładnie taki, jak ustalili, a dodatkowo na zbiorniku oleju i końcówkach rur wydechowych wygrawerowane były czaszki.

- Jest wspaniały! - Powiedział Harry od razu wskoczył na maszynę.

- Wiesz, jak to się prowadzi? - Zapytał Senior.

- Miałem nadzieję, że właśnie wy mi to powiecie. - Uśmiechnął się zielonooki.

Przez następną godzinę objaśniali mu wszystko, a on okazał się pojętnym uczniem, więc po trzech jeździł już wspaniale. Erik i Harry pożegnali się i oddalili w bezpieczne miejsce, skąd deportowali się na statek.

- Wyrąbisty! - Powiedział Erik. - To co, jedziesz na obiadek?

- Niestety. - Westchnął. - Ale najpierw muszę się przebrać. - Uśmiechnął się szatańsko.

Ubrał czarne jeansy, skórzaną kurtkę z czerwonym mieczem na plecach, czerwoną koszulkę bez rękawów, którą dostał odOCC i glany. Wtedy wpadł mu do głowy iście diabelski pomysł.

- Er!

- Co? - Do kwatery wszedł elf.

- Umiesz robić czarodziejskie tatuaże? No wiesz, takie niezmywalne, ale które można w każdej chwili usunąć.

- Jasne. Tylko powiedz, gdzie i co to ma być. - Uśmiechnął się, kiedy Harry tłumaczył mu swój pomysł.

Po 15 min. Potter miał na ramieniu ponuraka z obnażonymi kłami, gotującego się do skoku.

- Miodzio. - Uśmiechnął się chłopak, założył skórzaną kurtkę, ciemne okulary i wszedł na choppera. - To lecę. Pa. -

I razem z maszyną zniknął, by pojawić się kilka kilometrów od Nory. Uruchomił silnik i ruszył. Po kilku minutach wjechał na podjazd pod domem Weasley'ów. Hałas silnika zwabił wszystkich na zewnątrz, więc jak Harry wjechał na podjazd, przed domem stali już wszyscy Weasley'owie (oprócz Percy'ego i Charliego), Lupin, Tonks, Snape (który nie chciał przepuścić tego widowiska), Dumbledore i Hermiona. Wszyscy wpatrywali się w niego, jak gasi silnik, zabezpiecza maszynę i uśmiechnięty staje przed nimi.

- Witam wszystkich. Ładny, prawda? - Wskazał głową na motor.

- Harry, kochaneczku, jak ty wyrosłeś! - Pani Weasley uściskała go serdecznie.

- Stary, skąd wytrzasnąłeś to cacko? - Zapytał Ron, podchodząc do choppera. Za nim poszli Bill, pan Weasley, Lupin, Tonks i Snape.

- Niezły. - Mruknął Severus patrząc na pojazd ze źle ukrywanym podziwem.

- Chodźmy już do stołu, wszystko gotowe!

Wszyscy weszli do domu, a Harry, po przywitaniu z Hermioną, ostentacyjnie usiadł jak najdalej od dyrektora, obok Billa i Tonks. Kiedy chłopak ściągnął kurtkę, kobieta w pomarańczowych włosach krzyknęła.

- Ale czaderski! Od kiedy go masz? - Wskazała na tatuaż.

- Od niedawna. Kumpel mi zrobił.

Pokazał reszcie ponuraka i śmiał się w duchu z miny Trzmiela. Podczas posiłku poruszane były tylko miłe tematy. Po obiedzie Pani Weasley zniknęła w kuchni, a reszta przeniosła się do salonu. Czuć było, że zapowiada się na niezbyt miłą rozmowę.

- Harry, musimy porozmawiać. - Powiedział dyrektor.

- Bardzo proszę. - Mruknął chłopak, opadając na fotel.

Jednym ruchem różdżki (nie chciał się ujawniać) wyczarował butelkę wina i dziewięć pełnych kieliszków, które podleciały do Snape'a, pana Weasley'a, Billa, Freda, Georga, Dumbledore'a, Lupina i Tonks. Wziął ostatni z nich, pociągnął zdrowy łyk i zwrócił się do dyrektora.

- Proszę mówić.

- A może wyjdziemy jednak na zewnątrz?

- Nie ma potrzeby. Przecież wszyscy wiemy, że powtórzy pan wszystko dorosłej części tego zgromadzenia, ja powtórzę małoletnim, więc oszczędźmy sobie roboty. - Powiedział cichym, zimnym głosem z wymuszonym uśmiechem na twarzy.

- Jak chcesz. Po pierwsze chcę wiedzieć, dlaczego uciekłeś od ciotki i wuja?

- Bo mi się nudziło. - Odparł bezczelnie.

- Ten dzieciak ma niezłe teksty. - Snape uśmiechnął się ironicznie.

- Druga sprawa: Dlaczego nie zwróciłeś się wtedy do nas, tylko zniknąłeś na tydzień? - Kontynuował dyrektor, siląc się na spokojny ton.

- Nie chciałem was fatygować. Znalazłem sobie całkiem przyjemne miejsce w miłej dzielnicy. Czytaj: w zapchlonym hotelu na Śmiertelnym Nokturnie. - Dodał sobie w myślach.

- No dobrze, ale dlaczego poprosiłeś profesora Snape'a, żeby mnie sprowadził, a potem zniknąłeś?

- Żeby było śmieszniej.

Teraz to osiągnął chyba szczyt bezczelności. Hermiona spojrzała na niego ze strachem, a Snape, Tonks i bliźniacy o mało nie parsknęli śmiechem.

- Następne pytanie: Jakim cudem w tak krótkim czasie tak się zmieniłeś?

- Ćwiczenia fizyczne. - Odpowiedział lakonicznie chłopak i pociągnął kolejny łyk z kieliszka.

- Gdzie teraz mieszkasz?

- W domu.

- A dokładniej.

- W moim domu.

W tym momencie dyrektor stracił chyba cierpliwość, bo jego kieliszek pękł.

- Adres!

- Nie mam. - Odpowiedział Harry zgodnie z prawdą.

- Jak to: Nie masz? Przecież skoro masz dom, to musisz mieć adres!

- Bo to nie jest tak do końca dom. - Przyznał Potter.

- A co?

- Statek.

W tym momencie Lupin zakrztusił się swoim napojem, a reszta wytrzeszczyła na niego oczy.

- Kupiłeś statek!? - Wrzasnął Ron.

- I wyspę. - Dodał chłopak.

- Z kim się spotykasz? - Dyrektor powrócił do swojego przesłuchania.

- Z przyjaciółmi.

- Jakimi?

- Prawdziwymi.

- Nazwiska.

- Veith, Brown, Bartholdy.

- Gdzie ich poznałeś?

- We Włoszech.

- Po co tam byłeś?

- Na wakacjach.

- Mógłbyś bardziej rozwijać swoje odpowiedzi? - Zirytował się staruszek.

- A po co? - W tym momencie Harry poczuł, że ktoś próbuje mu się włamać do umysłu. Szybko popatrzył na Mistrza Eliksirów, a później na Dumbledore'a i wysyczał do niego. - Mógłby pan, z łaski swojej przestać próbować na mnie legilimencji? I tak nic z tego panu nie wyjdzie. - Trzmiel patrzył na niego z osłupieniem.

- Skąd wiedziałeś?

- Bardzo prosto jest to wyczuć, jak pan zapewne wie. Choć nie jestem pewny, czy rozmawiał pan kiedyś z kimś tak bezczelnym, żeby udawał przyjaciela, a przy najbliższej okazji szperał w pana mózgu. - Odparł patrząc prosto w oczy dyrektora. - Możemy już skończyć to przesłuchanie? Chciałbym porozmawiać z przyjaciółmi.

Nie uzyskawszy odpowiedzi wstał z fotela i posłał znaczące spojrzenie Ronowi i Hermionie. Ci jakby otrząsnęli się i cała trójka poszła do pokoju Rona. Tam Harry, wciąż z kieliszkiem w dłoni rozwalił się na łóżku i jednym ruchem różdżki zamknął drzwi.

- Macie jeszcze jakieś pytania? - Zwrócił się do nich.

- Jak to możliwe, że możesz używać czarów? I co to za różdżka, bo na pewno nie twoja. - Zapytała natychmiast Hermiona.

- Widzisz, bo to jest dom czarodziei, więc każdy może tu używać czarów, ponieważ Ministerstwo wykrywa jedynie przypadki użycia czarów, ale nie wie przez kogo. A różdżkę kupiłem.

- Faktycznie. - Odparł Ron entuzjastycznie. - Że też o tym nie pomyślałem.

- Słuchajcie, za chwilę będę musiał się zmywać, więc posłuchajcie. - Odezwał się Potter. - Jest coś, o czym musicie wiedzieć. Wiem, jaka była treść przepowiedni.

- Jakim cudem? Przecież rozbiła się!

- Otóż to Dropsowi została wygłoszona, więc mi ją pokazał. Mówi o tym, że muszę zostać albo ofiarą, albo mordercą. - Skrzywił się dla większego efektu. - A ani jedno, ani drugie mi się nie uśmiecha.

- Och, Harry! - Hermiona rzuciła się na niego. -Pewnie musi ci być ciężko.

- Nawet nie. - Harry delikatnie ją z siebie zdjął. - Słuchajcie, muszę już jechać. Może jeszcze wpadnę, a jak nie, to zobaczymy się w pociągu. Cześć.

Wyszedł z pokoju, pożegnał się z resztą i wsiadł na swojego choppera. Dojechał do pobliskiego lasu, by deportować się na swój pokład.

- I jak było? - Zapytał od razu, podając mu kremowe piwo.

- Przesłuchanie normalne. Tylko brakowało pokoiku z lustrem weneckim i lampki, świecącej mi w oczy.

Opowiedział mu wszystko ze szczegółami i wspólnie zaśmiewali się z min Dropsa.

- A tyś nie widział, jak Nietoperz na mnie patrzył. - Powiedział Potter i ponownie wybuchł śmiechem.

*Nienanoszalne - Nie widoczne na mapie; Nie dostrzegalne dla mugoli czy wścibskich czarodziejów.