Maskeren: Met slagroom of crème bestrijken.

***

Ik veeg de bloem van mijn handen af op mijn schort en kijk naar Sofia. Met één opgetrokken wenkbrauw en een blik die tussen amusement en mild oordeel zweeft, bekijkt ze mijn poging tot het vouwen van een pastei.

"Wat is er?" vraag ik, hoewel ik het antwoord waarschijnlijk al weet.

"Het is... charmant," zegt ze, terwijl ze naar de ongelijke rand wijst die ik net heb dichtgeknepen. "Maar als je de bakwedstrijd wilt winnen, moet het er ook uitzien alsof je weet wat je doet. Hier, kijk."

Ze neemt de pastei van me over en demonstreert met een snelheid en precisie hoe je de perfecte vouw maakt. Haar vingers bewegen als die van een pianist, soepel en trefzeker. In haar handen lijkt het kinderlijk eenvoudig, maar zodra ik het probeer na te doen, plakt het deeg direct weer aan mijn vingers.

"Dit is echt moeilijker dan het lijkt," zeg ik, terwijl mijn gewoonlijke zelfverzekerdheid begint af te brokkelen.

"Jaren van oefening zullen je goed doen," antwoordt Sofia plagerig. Ze vult een nieuwe pastei met een handigheid die me doet denken aan de zaterdagen die ik vroeger in de keuken doorbracht met oma Anna. Vertrouwd. Veilig. Sofia lijkt het te voelen, want haar toon wordt zachter. "Jij en Noah maken al flinke vaart in het leegruimen van David's huis, of niet?"

Ik knik en probeer een goed stukje deeg te vinden. "Het gaat sneller dan ik dacht," zeg ik. "Ook al is Noah soms vermoeiender dan het werk zelf."

Sofia lacht zachtjes, maar haar ogen glinsteren van herkenning. "Altijd je handen vol met die jongen, dat is waar."

Terwijl we verder werken, voel ik dat de luchtige toon verandert. Sofia werpt me een schuine blik toe, alsof ze twijfelt of ze iets moet zeggen. Uiteindelijk verbreekt ze de stilte. "Wist je dat Noah en ik vroeger ook pasteitjes maakten?"

Ik kijk op van mijn mislukte pastei. "Noah en koken?" vraag ik, mijn stem vol ongeloof.

Ze glimlacht bij de herinnering. "Ik weet wat je denkt, maar het was niet altijd zo. Mijn man was een geweldige kok! We hadden een klein huis, maar altijd een volle keuken en veel familie over de vloer."

"In Brazilië?" merk ik op, terwijl ik stop met het vouwen van de pastei.

"Uberlândia, ja," zegt Sofia, haar blik zachter nu. "Noah was nog zo jong. Echt een kind. Maar bakken met zijn vader? Dat was één van zijn favoriete activiteiten."

Ik probeer me een jongere, vrolijke Noah voor te stellen. Het voelt bijna onmogelijk. Maar Sofia's blik laat geen ruimte voor twijfel.

"Als ik deze pastei maak," zegt ze, haar handen kort rustend op het deeg, "voelt het soms alsof mijn man hier nog steeds is."

Ik slik even en knik. "Ik snap wat je zegt. Zo heb ik dat ook met mijn moeder, als ik kook. Het is alsof je even terug bent in een tijd waarin alles goed was."

Onze ogen ontmoeten elkaar, en ik zie een glimp van herkenning in haar blik. Verdriet, vermengd met iets tederders.

"Maar voor Noah is het anders," zegt ze na een moment.

"Hoe bedoel je?" vraag ik zacht.

"Toen zijn vader overleed aan een hartaanval, dacht hij dat het zijn schuld was," zegt Sofia, terwijl haar vingers de randen van een pastei langzaam gladstrijken. "Hij keerde volledig in zichzelf. Sindsdien is hij nooit meer dezelfde geweest."

Ik denk aan mijn eigen moeder en hoe haar overlijden mijn vader en mij veranderde. Diezelfde verlammende schuld en het gevoel van eenzaamheid zijn te herkenbaar.

Sofia zucht en gaat verder. "Ik dacht dat het goed zou zijn om opnieuw te beginnen in Nederland. Maar hij werd zo stil... en rebels. Soms vraag ik me af of ik er wel goed aan gedaan heb om hierheen te komen."

"Dat moet een lastige keuze zijn geweest," zeg ik. "Maar wat had je anders kunnen doen?"

Ze glimlacht zwakjes. "Flavio had ons nodig. Hij kon niet meer werken na zijn ongeluk. Het was hartverscheurend."

Ik denk na over haar woorden en wat Flavio en Maria hebben moeten doorstaan die periode van hun leven. "Wat verschrikkelijk."

Sofia's blik verstrakt wat wanneer ze spreekt. "Het was een snel genomen keuze, om naar Nederland te komen, maar de impact... die was groot, ja."

Ik knik langzaam en laat haar woorden bezinken. Het beeld van Noah die zich dag in dag uit uitslooft op de boerderij krijgt plots een andere lading. Het is niet alleen plichtsbesef. Het is zijn manier om zichzelf overeind te houden.

"En nu is hij David ook nog verloren," vervolgt Sofia zachtjes. "David nam het vaderschap over toen we hier kwamen. Zonder hem... ik weet niet of Noah het gered had."

Het gesprek wordt onderbroken door het geluid van de keukendeur die openzwaait. Het vertraagde ritme van zware voetstappen vertelt me al wie er binnenkomt.

"Zware ochtend, meu bem?" vraagt Sofia terwijl Noah de keuken instapt.

Zijn overall zit vol modderspatten, zijn gezicht rood van inspanning. "Je hebt geen idee," bromt hij, terwijl hij naar de kraan loopt om zijn handen te wassen. "De pomp in de melkstal doet het wéér niet goed. Ik krijg dat kreng niet gerepareerd."

"Weer niet?" vraagt Sofia verbaasd. "Flavio heeft hem van de week nog laten maken. Heb je de monteur al gebeld?"

"Die kan pas over twee dagen komen. Tot die tijd moeten we alles handmatig doen," zegt Noah gefrustreerd. Hij leunt met zijn armen op de wasbak en schudt zijn hoofd. "En het huis van David is ook nog niet leeg. Ik kan niet alles tegelijk doen."

Sofia loopt naar hem toe en legt een hand op zijn schouder. "Rustig aan. We vinden wel een oplossing. Misschien kunnen we de handmatige machines uit de schuur halen. Het is niet ideaal, maar het is tijdelijk."

"In mijn eentje?" Noah kijkt haar aan alsof ze een grap maakt. "Dat red ik nooit."

Voor ik het door heb, hoor ik mezelf zeggen: "Ik kan wel helpen."

Noah draait zich om en kijkt me aan alsof ik een grapje maak. "Echt?"

Ik haal mijn schouders op. "Waarom niet? Ik heb misschien geen ervaring, maar ik heb twee handen. Het kan toch niet moeilijker zijn dan pasteitjes vouwen?"

Sofia grinnikt, maar Noah lijkt te twijfelen. Zijn blik gaat van mijn gezicht naar mijn deegvlekkerige schort en weer terug.

"Ik stel je hulp op prijs, Finn," zegt hij uiteindelijk. "Maar ik zit niet te wachten op extra gedoe."

"Wie zegt dat hij het niet kan?" mengt Sofia zich. Haar toon is licht, maar onmiskenbaar streng. "Stop het zeuren en probeer het gewoon. Kom op, ik maak die pasteitjes wel af."

Noah kijkt me nog één keer onderzoekend aan. "Goed dan," zegt hij langzaam. "Maar je moet echt wat anders aantrekken. Misschien ligt er nog een oude overall van Maria."

Sofia glimlacht alsof ze allang een oplossing paraat heeft. "Laat dat maar aan mij over."

***

Het is warm in de stal. De lucht hangt zwaar en ruikt naar stro, boerderijdier en aarde. Ik voel me wat ongemakkelijk in de omgeving, maar dat komt eerder door de kleding die ik draag, dan het werk wat ik moet gaan doen.

Wat een verschrikkelijk lelijke overall.

"Finn, let je op?" vraagt Noah. Zijn vraag is vluchtig, alsof er geen ruimte is voor onze normale gezellige dynamiek. "Ik leg het niet nog een keer uit, dan zijn we nog langer bezig."

Noah haalt een apparaat uit de emmer die naast hem op de grond staat en legt me uit waar ik naar kijk. "Dit is een handmatige melkmachine."

Hij knielt naast het apparaat en wijst naar een metalen tank en een rubberen slang die eraan vastzit. "Dit is de melktank. Hier komt de melk uiteindelijk in terecht. Die slang," hij wijst ernaar, "loopt naar de zuignappen, en die sluit je aan op de uiers van de koe. Dit stuk," hij tikt op een hendel aan de zijkant, "is de pomp. Je moet hem handmatig aanzwengelen om het vacuüm te creëren. Zonder dat werkt het hele ding niet."

Ik knik langzaam, terwijl ik mijn best doe om alles te onthouden. "Oké, dus ik zet de zuignappen op de koe, en dan pompen?"

Noah rolt met zijn ogen en leunt met een hand op het apparaat. "Niet zo snel. Je moet eerst zorgen dat de uiers schoon zijn. Als je dat niet doet, krijg je bacteriën in de melk, en dat wil je niet."

"Ah," zeg ik snel, alsof ik iets leer in een klaslokaal. "Dus eerst schoon maken en dan zuigen."

Noah lijkt even te glimlachen, al doet hij zijn best om het te verbergen. "Juist. Gebruik een doekje met warm water om de uiers af te vegen. Daarna sluit je de zuignappen aan. Eén per tepel. Zorg dat ze goed aansluiten, anders trekt het vacuüm niet."

Ik knik, terwijl ik met mijn ogen de onderdelen volg die hij aanwijst. "En dan pomp ik? Handmatig?"

"Ja," zegt Noah. Hij grijpt de hendel beet en demonstreert de pompende beweging. "Het is zwaar werk. Je moet een steady ritme aanhouden, anders werkt het niet. Zodra je begint te pompen, wordt de melk vanuit de uiers via de slang in de tank gezogen. Als je een goed vacuüm hebt, zie je de melk meteen door de slang stromen."

Ik kijk hoe hij het apparaat inspecteert en voel een lichte twijfel in me opborrelen. "En hoe weet ik dat de koe... eh... klaar is?"

Noah grijnst. "Als de koe het tegen je zegt."

Ik kijk hem aan alsof hij gek is. Dat kan hij niet menen, toch?

"Finn, serieus?" Noah schudt zijn hoofd heen en weer en lacht. "Als de uiers zacht aanvoelen en er geen melk meer door de slang stroomt, dan ben je klaar."

Hij staat op en steekt zijn handen in zijn zij. "Maar je moet wel voorzichtig zijn. Als je te lang doorgaat, kan je de koe verwonden. Het is geen wedstrijd, dus stop op tijd."

Ik trek blijkbaar een gek gezicht, want Noah maakt direct een opmerking. "Het is geen rocket science, Finn."

Ik loop achter hem aan naar de stal, waar een rij koeien aan het loeien is.

"Kom, we beginnen met Fiona," zegt Noah dan.

Ik veeg mijn handen af aan de oude overall en kniel neer naast de koe - Fiona, die loom in haar stal staat te kauwen. De melkmachine ziet er nog ingewikkelder uit nu ik haar echt moet gebruiken. Noah staat met zijn armen over elkaar tegen de stalwand geleund, een flauwe grijns op zijn gezicht.

"Doe je ding, zou ik zeggen," zegt hij, zijn stem doorspekt met plagerij. "En denk eraan: eerst schoonmaken. Fiona heeft het geduld van een heilige, maar zelfs zij heeft haar grenzen."

Ik pak een doekje met warm water en veeg Fiona's uiers af, zoals Noah me eerder had uitgelegd. "Hoe voorzichtig is voorzichtig genoeg?" vraag ik, terwijl ik naar de grote koe kijk die nauwelijks lijkt te merken dat ik naast haar zit.

Noah doet alsof hij nadenkt. "Nou, als ze haar poot opheft en probeert je een trap te verkopen, ben je te ruw geweest."

Ik schiet hem een nerveuze blik toe. "Dat is een grap, toch?"

Noah grijnst breed. "Misschien."

Met een zucht sluit ik de zuignappen aan op de uiers, één voor één. Het kost me een paar pogingen om ze goed te bevestigen, en ondertussen voel ik Noah's ogen op me branden.

"Je hoeft me niet zo aan te staren, hoor," zeg ik.

Noah kijkt kort opzij. "Sorry, het is gewoon hilarisch om te zien hoe je met dat ding worstelt, maar je doet het niet slecht, eigenlijk. Fiona is nog rustig."

Ik begin aan de hendel te pompen. De beweging voelt vreemd, en mijn arm begint al na een paar slagen te protesteren. Maar tot mijn opluchting zie ik de melk door de slangen stromen. "Ha! Het werkt!" zeg ik.

Noah klapt sarcastisch in zijn handen. "Gefeliciteerd, wil je nu een diploma; 'Finn's eerste halve liter'," grapt hij. "Nog honderd liter te gaan voor niveau 2."

Ik kijk hem vuil aan, maar mijn lach verraadt me. "Misschien moet je zelf even helpen, als jij het zo goed kan."

Noah schudt zijn hoofd en lacht. "Ik dacht het niet. Jij wilde helpen, weet je nog? Ik ben hier alleen om te lachen en te zorgen dat je geen chaos veroorzaakt in de stal."

Terwijl ik verder pomp, merk ik dat de aanvankelijke euforie plaatsmaakt voor een zekere vermoeidheid. Mijn armen voelen zwaar, en ik laat de hendel even los om ze uit te schudden.

Noah hurkt naast me neer en buigt zich naar voren, zijn toon zachter. "Hoe gaat het nu met je, trouwens? Sinds het opruimen van David's huis?"

Ik aarzel even. "Beter, denk ik. Ik ben blij dat we daar bijna klaar mee zijn, dan kunnen we eindelijk beginnen met schoonmaken en verven."

Noah's gezicht verstrakt even, maar hij knikt begripvol. "Dat lijkt me fijn, al zullen we na een dag schilderen denk ik meer last hebben van onze armen, dan na een paar uur melken."

"Misschien," zeg ik zachtjes. Ik staar naar de melk die in de tank druppelt en besluit iets anders te zeggen wat me dwars zit. "Ik heb trouwens met Sofia gepraat net."

Noah's wenkbrauwen schieten omhoog. "Oh ja? Heb je al een plan gemaakt om Wilma's kersenvlaai te verslaan volgende week?"

"Nog niet," zeg ik, terwijl ik stop met pompen en hem aankijk. "Het ging over jou, eigenlijk."

Zijn gezicht sluit zich af, alsof er een muur omhoog gaat. Voor even neemt hij de pomp van me over en gaat hij verder met melken.

"Ze vertelde me dat je vroeger anders was. Vrolijker en opener, vooral toen je nog in Brazilië woonde," zeg ik.

Noah's glimlach verdwijnt meteen. "Sofia heeft soms te veel te vertellen," zegt hij kortaf, zijn ogen vermijden de mijne.

Ik merk dat er een onuitgesproken spanning tussen ons ontstaat wanneer ik probeer door te vragen.

"Ik vond het anders wel verhelderend, wat ze vertelde," zeg ik, even voorzichtig. "Ze zei dat je het moeilijk hebt, vooral na alles wat er is gebeurd."

Noah's blik wordt scherp. "Wat probeer je te zeggen, Finn?"

Ik schrik van zijn directheid, mijn oren suizen van de intensiteit in zijn stem. "Jeetje, rustig aan. Ik wil gewoon weten of wat ze vertelde waar is, dat is alles. Je hoeft niet constant zo koud te doen als ik je wat wil vragen."

Noah begint harder te pompen, alsof zijn ergernis hem neer vaart geeft in de handeling. Een bepaalde ergernis die ik niet weg kan nemen.

"Is het je dan ontgaan dat ik me daar heel bewust van ben?" bijt Noah me toe. "Misschien is dat gewoon hoe ik met vragen omga. Niet iedereen hoeft te praten over z'n trauma's alsof het een zelfhulpworkshop is."

Zijn woorden steken, maar ik blijf vasthoudend. "Ik probeer je gewoon beter te begrijpen, is dat zo gek als we nog weken met elkaar door één deur moeten?"

Een bepaalde elektriciteit schiet door mijn lichaam heen wanneer Noah de pomp loslaat en mij recht in mijn ogen aankijkt; zijn pupillen een stuk donkerder dan normaal.

"Je kent me niet, Finn. Je denkt misschien dat dat zo is, maar er zijn veel dingen die je niet van me weet," zegt hij fel. "En één van die dingen is dat je het moet verdienen om je met mij door één deur te bewegen."

"Ik hoef je niet te kennen om te weten dat wat je jezelf vertelt over de dood van je vader, niet eerlijk is voor jezelf," zeg ik, maar Noah vat het meteen op als kritiek.

"Zoals ik al zei, ik wil het er liever niet over hebben," zegt hij, waarmee hij het onderwerp afsluit.

Voor even kijken we elkaar aan. Mijn lijf wordt er heet van en ik begin te stotteren wanneer ik wat wil zeggen. Zijn gezicht is zo dichtbij; het enige wat ik zie zijn vurige pupillen. Kon ik ze maar lezen.

De deur van de schuur gaat open, en ik herken de roze overall van Maria. Ze rent naar ons toe, haar haren in een wilde knot. "Finn! Noah! Sofia zei dat de pomp stuk was. Toen ze belde ben ik meteen teruggekomen. Kan ik helpen?"

Noah staat op, kijkt Maria vluchtig aan en loopt langs haar heen zonder haar te groeten. "Finn weet het blijkbaar allemaal veel beter, dus zoek het maar lekker uit met elkaar."

Ik blijf achter, mijn hart bonzend in mijn borstkas. Terwijl de melk blijft druppelen, vraag ik me af of ik echt iets begrepen heb van de stille storm die in Noah woedt.

Maria knippert een aantal keer wild met haar wimpers op en neer, alsof ze de situatie even moet verwerken. "Oké? Wat bezielt hem ineens?"

Ik haal mijn hand langs mijn gezicht. "Ik vroeg hem naar zijn vader."

Maria hurkt naast me neer en neemt de melkmachine van me over. "Oei, daar had de familie je misschien van tevoren over moeten waarschuwen. Gaat het?"

Ik knik, me bewust van het feit dat ik Noah ergens vandaag opnieuw moet zien om mijn excuses aan te bieden. "Ik had hem misschien ook niet zo moeten forceren in een antwoord, maar ik wil hem gewoon beter begrijpen."

Maria begint te lachen en kijkt me aan. "Als je hem forceert, krijg je deze Noah te zien. Regel nummer één in hoe overleef ik mijn boeren neef."

"Is er dan niets op deze wereld wat hem niet telkens zo boos maakt? Een andere regel, misschien?" vraag ik, totaal verloren in hoe ik om moet gaan met Noah's gedrag. "Van de week was hij onwijs begripvol en nu ineens koud en afstandelijk? Misschien is hij echt psychisch gestoord."

Sofia stopt de melkmachine weg en legt daarna haar hand op mijn schouder. "Laat je niet gek maken door hem. Dit is nu eenmaal zijn manier van praten."

"Door zich als schoft te gedragen?" vraag ik, het sarcasme druipt van mij stem af. "Hoe moet ik samenwerken met hem, als hij zich constant zo gedraagt."

Noah is als een tikkende tijdbom, die afgaat wanneer het hem te persoonlijk wordt.

Maria helpt me omhoog. "Je moet hem leren kennen en ja, soms is tegengas geven juist goed. De enige die altijd tot hem door kon dringen was David, dus zo lang er niemand is die Noah begrenst, is dit het gedrag wat je zal zien."

Ik denk aan Sofia en wat ze me eerder vertelde over de band die Noah gehad zou hebben met mijn vader. Ooit was Noah anders.

"Dan kan ik dus nog veel botsingen verwachten," zeg ik. Het is de enige uitkomst die ik kan bedenken.

Maria knikt. "Misschien, wel. Noah kennende trekt hij wel weer bij, maar ik denk dat het juist goed is dat je hem tegengas geeft."

Het is even stil. Zou ze gelijk hebben?

Maria denkt even na, waarna ze warm lacht. "Weet je, kom anders vanavond naar het feest van Fay. Noah gaat ook en ik wilde jullie net toch al uitnodigen. Misschien hebben jullie ook gewoon wat ontspanning nodig na deze drukke dagen."

"Fay?" vraag ik. Het is een naam die ik nog niet eerder gehoord heb.

"Een goede vriendin van Noah. Ze is net terug van een wereldreis en ze geeft een welkom-thuis feest in het dorp," zegt Maria. "Het begint vanavond om acht uur. Misschien is het een goed moment om dingen met Noah uit te praten. Daarnaast is er genoeg Wouddorps bier en een leuk gezelschap."

Wanneer ik erover nadenken ben ik helemaal niet in de stemming voor een feestje, maar aan de andere kant ben ik wel benieuwd naar Noah's vrienden. Het is een goede start als ik wat mensen leer kennen in de omgeving.

"Weet je wat, ik neem je uitnodiging aan," zeg ik. Ik haal mijn telefoon uit mijn achterzak om te checken hoe laat het is en besef me dat het al best laat aan het worden is. "Al moeten we dan wel opschieten met melken."

Maria schudt haar hoofd heen en weer. "Nee joh, laat dat nou maar aan mij over. Ik ga zo toch nog even naar de pomp kijken. Noah mag hem dan wel niet aan de praat krijgen, maar ik ga eerst zelf kijken voordat ik de hele middag sta te pompen."

Zonder twijfel omhels ik haar. "Bedankt, Maria."

Wanneer ik haar loslaat, merk ik dat er nog wat op het puntje van haar tong ligt. "Oh ja en draag iets wat een beetje casual is. Als je niets bij je hebt, kan je misschien in de kast kijken die bij jou in de logeerkamer staat."

"Is dit geen goede optie dan?" vraag ik lacherig, kijkend naar de bruine overall uit het jaar nul wat ik van Sofia gekregen heb.

"Ja, dat is wel heel problematisch hè?" Maria ligt in een deuk. "Echt weer iets voor Sofia om de oude overall van David aan je te geven."

Ik bekijk de stof, die vol scheuren en gaten zit. "Deze was van mijn vader?"

Terwijl ik het riempje bij mijn middel strakker trek, hoor ik ineens zijn stem in mijn hoofd. "Altijd eerst de mouwen opstropen, Finn. Je moet klaar zijn om je handen vies te maken. Anders kun je net zo goed thuisblijven." Hij zei dat altijd met diezelfde glimlach, half serieus, half plagend.

Maria schenkt me een gebroken lach. "Ja, zijn oude. Het is bizar hoeveel je op hem lijkt als je het aan hebt."

Haar woorden blijven hangen, alsof ze de lucht in de stal nog zwaarder maken dan die al was. Ik kijk naar de oude, gehavende overall die om mijn lichaam hangt en voel een onverwachte steek van emotie. Het idee dat mijn vader ooit door deze dezelfde stof liep, met dezelfde geur van hooi en dieren om hem heen, raakt me harder dan ik had verwacht.

"Daar was ik me niet bewust van," zeg ik zacht. Mijn vingers glijden over een van de gescheurde plekken op de mouw. "Het voelt... vreemd, eigenlijk. Alsof ik in zijn schoenen sta, maar ze nooit echt kan vullen."

Maria glimlacht, maar haar ogen vertellen me dat ze begrijpt wat ik bedoel. "Je doet het beter dan je denkt, Finn. David zou trots op je zijn, dat weet ik zeker."

Ik knik zwijgend, niet zeker of ik iets terug moet zeggen. Het is een ongemakkelijk soort geruststelling, maar ergens helpt het ook. Met een diepe ademhaling zet ik mezelf weer recht en kijk naar Maria, die inmiddels bezig is de melkmachine te controleren.

Ik lach met haar mee, al voel ik me ergens wat nerveus over het feest. Wat als Noah daar nog steeds zo koud en afstandelijk is? Wat als zijn vrienden net zo onvoorspelbaar zijn? Toch weet ik dat ik het moet proberen. Misschien helpt het om hem buiten de boerderij en de spanning van vandaag te zien, en kan ik hem beter leren begrijpen.

"Oké," zeg ik, terwijl ik mijn gedachten naar het hier en nu dwing. "Vanavond bij Fay. Maar als Noah me nog steeds niet aankijkt, sta jij tussen ons in?"

Maria knikt met een geruststellende glimlach. "Komt goed. Maak je geen zorgen over Noah. Hij is... ingewikkeld, maar hij heeft het beste met je voor, dat weet ik zeker. Hij heeft alleen tijd nodig om dat te laten zien."

Ik kijk haar even onderzoekend aan. "Waarom ben je eigenlijk zo zeker van hem? Het lijkt soms alsof iedereen hem altijd maar het voordeel van de twijfel geeft."

Ze denkt even na voordat ze antwoordt. "Misschien omdat we allemaal weten wat hij heeft doorgemaakt. Hij heeft zijn vader verloren, zijn thuis, en nu ook David. Het is alsof hij telkens weer vanaf nul moet beginnen, maar nooit echt de kans heeft gehad om stil te staan en te verwerken." Ze haalt haar schouders op. "Noah kan hard zijn, maar als je hem kent, zie je dat het meer zelfbescherming is dan boosheid. Hij heeft gewoon mensen nodig die blijven proberen."

Wat ze zegt klinkt logisch. Misschien is dat ook wat hij nodig heeft.

"Als je hem maar niet laat wegkomen met dat harde gedoe van hem. Hij respecteert mensen die hem een beetje terugduwen," zegt ze.

Ik kijk haar twijfelend aan. "Dat heeft tot nu toe nog niet echt gewerkt."

"Dan duw je harder," zegt ze met een knipoog.

Met een lichte glimlach knik ik, al voelt het nog steeds alsof er een last op mijn schouders rust. Terwijl ik naar buiten stap, glijdt mijn hand weer langs de oude overall.

Misschien heeft Maria gelijk. Misschien is het tijd om Noah niet meer alleen te zien als humeurige samenwerkingspartner, maar als iemand die ook gewoon zijn verhaal probeert te vertellen. Zelfs al is dat op zijn eigen, slonzige, koppige manier.

***

Dat was hoofdstuk 9. Nummer 10 zal over het feest gaan, waarna we wat meer mysterie gaan verkennen.

Vraag: is iemand wel eens over jouw grens gegaan?

Xx Claire