Perseus? Is mijn vader die gast uit de mythologie boeken op school? Is mijn oma, die ik nooit heb gekend, Danaë, het meisje die jarenlang opgesloten zat tot Zeus haar zwanger maakte? Nee, dit kan niet.
En als Zeus mijn opa is, ben ik dan een kwartgod?

Ik, of eigenlijk mijn vader, loopt steeds dichter naar Hades toe. Paps zwaard glinstert in het licht dat via de ramen naar binnen valt. Hij spant zijn spieren aan en begint te slaan, net zoals ik had gedaan. Ik zie zijn grote spieren tegen die van Hades aanslaan en Hades kijkt kwaad op.

Pap slaat steeds harder en sneller tegen het zwaard van Hades aan. Het geluid van staal op staal weergalmt in deze hal en het is het enige wat ik hoor, op paps gehijg na.

Pap doet het goed, maar lang niet goed genoeg. Hij slaat hard en doet veel afleidingsmanoeuvres, maar Hades is een god. Hij is zijn oom, die al eeuwen lang leeft en al veel meer ervaring heeft opgedaan. En daarnaast kan Hades van vorm veranderen en als hij dan tóch aan de verliezende hand zou komen, zou hij in een mega-grote-gigantische-reusachtige behaarde gorilla kunnen veranderen die mijn vader met één beweging verplettert.

Maarja, ik weet dat pap het overleeft, omdat hij toch mijn vader is. Als hij nu dood zou zijn gegaan, was ik niet geboren en was ik nu nog een piepklein celletje geweest.

Wow. Dit zijn rare gedachtes.

Ineens voel ik Emily's aanwezigheid bij me. Ik probeer haar naam te roepen, maar er gebeurt niks. Pap bestuurt mij, net als Emily.

Hades duwt me tegen de muur aan en zet zijn zwaard tegen mijn keel. Pap hoest en ik voel de angst uit hem stromen. Een druppeltje bloed druppelt uit zijn keel en Hades kijkt er grijnzend naar.

UGHH! Ik haat die verdomde grijns.

Dan valt het gevoel van Emily's aanwezigheid weg en maakt het plaats voor woede. Mijn altijd vrolijke vader is boos. Eigenlijk kan dat niet, maar het gebeurt toch echt.

Dan doet pap iets onverwachts. Hij haalt een kettinkje tevoorschijn uit zijn zak. Er hangt een bedeltje aan van een zilver bloemetje.
'Laat Hades nooit meer halfgoden en goden kunnen peinigen,' zegt pap en hij sluit zijn vingers om het bedeltje.

Er komt een oogverblindend licht uit dat de hele hal verlicht. Pap doet zijn ogen dicht en ik voel een stroming verbazing door hem heen gaan. Hij had dit niet verwacht.

Na een paar seconden is Hades weer van de schrik bij gekomen. Zijn gezicht staat woest, nog bozer dan pap net was geweest. Hij drukt het zwaard tegen paps lichaam en probeert hem zwaar te verwonden.

Ik hou in gedachten mijn adem in als ik het zwaard door mijn, of eigenlijk paps, lichaam voel gaan. Ik verwacht dat er liters bloed uit zou komen, maar het enige is een klein druppeltje bloed dat na een seconde weer verdwijnt.

'Hoe...' brengt Hades uit en hij staart woest naar het kettinkje.
'Wat heb je gedaan?'

Ik voel een glimlach op paps lippen komen. Pap zegt niks, wat Hades nóg bozer maakt.

'WAT HEB JE GEDAAN!' schreeuwt hij met zo'n lawaai dat de mensen in Verweggistan het nog kunnen horen.

Hades slaat met zijn vuist tegen pap aan. Waar normaal een bloedneus zou moeten ontstaan, ontstaat nu een soort glibberige neus die één millimeter verplaatst en daarna weer zijn normale vorm aanneemt.

'WAT HEB JE GEDAAN?!' Hades wordt zo rood als een verbrande tomaat die te veel push-ups heeft gedaan.

'Je kan vanaf dit moment geen goden en halfgoden meer pijn doen,' zegt pap glimlachend en hij slaat met zijn vuist tegen Hades' neus aan.