'Laten we gaan.' Ik glimlach en vergeet bijna waar we naartoe moeten: die vreselijke god Hades....

'Waarnaar toe?' vraag mijn vader. Ja, mijn vader, die na jaren ineens tegenover me staat. Ik kan het nog steeds niet geloven.

Ik leg hem alles uit: dat we drie wensen mochten doen en de gebeurtenissen met Hades en dat we nu Hades moeten verslaan.
Ik houd het simpel en makkelijk, want ik heb het gevoel dat we snel moeten zijn.

'Hades is niet zo gevaarlijk als je denkt. Ik heb hem wel eens eerder verslagen.'

'Jij? Hem verslagen?'

'Leg ik later wel uit.'

We gaan in een kringetje staan en pakken elkaars handen vast. Ik knijp in die van mijn vader en kijk hem vanuit mijn ooghoek aan. Hij glimlacht naar me en geeft me een kneepje.

Hades Colin Belle Hades Colin Belle Hades Colin Belle....

En weg zijn we. In het vreselijke kasteel van die vreselijke god. Emily kijkt haar ogen uit als we bij de ruimte met alle hongerige monsters komen. De vorige keer lag ik daar, op die taf-.... Ik huiver en probeer me te richten op het redden van mijn vrienden. We glippen zo onopvallend mogelijk overal langsheen, al heb ik het gevoel dat Hades tóch wel alles weet.

'Stop,' sist mijn vader als we er bijna zijn. 'Ik moet jullie eerst wat laten zien.'

Ik kijk hem vragend aan als hij onze handen vast pakt en ons in de ogen kijkt.

'Hades is gevaarlijk. Je moet je eerst voorbereiden maar ik ben bang dat jullie het alleen moeten doen. Als Hades mij ziet zal hij zó kwaad worden, dat....' Zijn stem sterft langzaam weg maar we weten allemaal dat er niks goeds zal gebeuren.

'Ik wil jullie wel mijn verhaal laten zien. Er zit een boodschap in waar jullie zelf achter zullen moeten komen...'
Emily kijkt angstig om haar heen naar alle monsters en zegt: 'Dan moet u het wel snel vertellen, anders worden we straks nog opgegeten. Zelfs mijn ninja-skills kunnen niet tegen deze helse wezens op.'

'Ik zeg jullie niks, ik show het,' zegt pap terwijl zijn stem een slag overslaat. Hij is duidelijk zenuwachtig.

Hij klopt vier keer met zijn hak tegen de grond, en opnieuw verdwijnen Emily en ik in het niets. Of, we verschijnen allebei in het lichaam van pap, in een andere tijd en op een andere plek....

Ik sta in een oude hal, met niks anders dan opgestapelde stoelen aan de zijkant. Het lijkt een beetje op de grote hal op mijn basisschool, maar dan groter en met een andere sfeer: een gespannen sfeer.

Ik kan Emily's aanwezigheid voelen. Ik denk dat we beiden in paps lichaam zitten en dat pap wilde dat we zouden weten wat er met hem was gebeurd. Ik weet zeker dat pap ook ooit voor Hades heeft gestaan. Dat móét haast wel als de heer zo boos wordt van zijn naam en zijn dochter in een nachtmerriewereld opsluit.

Ik probeer met mijn ogen te rollen, maar het gaat niet. Pap bestuurt mijn lichaam, of eigenlijk: zíj́n lichaam. Ik kan denken, maar hij ik kijk waar hij keek en ik doe wat hij deed.

Wow. Dit is verwarrend.

Dan zie ik mijn vijand verschijnen. Paps lichaam verstart en ik voel de woede uit zijn lichaam komen. Zijn handen ballen zich tot vuisten en hij blijft naar dat gezicht van Hades staren. Ik kan mijn gezicht niet afwenden en neem de knappe, vreselijke god in me op. Hij is niet veranderd na zo'n twintig jaar.

Pap pakt zijn zwaard en hij staart in het metaal. Ik schrik van zijn jonge, knappe uiterlijk. De papa die ik ken, heeft een bos haar en een wild uiterlijk. Deze jongeman is maar zo'n achttien jaar oud en ziet er uit als een god. Zijn haar is naar achteren gekamd en er staat een dappere uitdrukking op zijn gezicht.

Ik heb geen tijd meer om zijn uiterlijk te bewonderen. Pap kijkt Hades weer aan en gromt: "Heer".

Hades' dodelijke blik dringt tot pap door.

"Perseus," sist hij kwaad van woede....