'Ninjales 3: laat je nooit afleiden,' zegt Belle zogenaamd streng. 'Je moet je concentreren op je parcours of je doel, zonder afgeleid te worden.'

Nou, dat is erg moeilijk met zo'n knappe piraat naast me. We staan met z'n vieren op de daken, waar ik drie of vier dagen geleden nog had geschuild voor de spinnen-aanval. Emily en Belle willen dat ik een soort free-runner word die over de daken springt en tussen buizen en stangen zwaait.

'Ren en spring over die paal.' Ze wijst naar een twee meter hoge paal. Ik staar ernaar en bedenkt me dat ik met het hoogspringen op school nog niet eens 1.20 haalde, terwijl je daar zo spastisch mogelijk mocht landen om een zachte mat.

'Niet weer in een monster veranderen hè?' grap ik als ik aan dat stierenmoment denk.

'Nee, tuulk niet. Doe het nou maar!'

Ik ga voor de metalen paal op het dak staan en spring er vol tegen aan. 'Onmogelijk,' mompel ik net op het moment dat Emily er in een soepele sprong opspringt. Ik blijf me maar verbazen over hun behendigheid.

'Volgende opdracht,' zegt Emily. 'Spring over Colin heen.'

Ik staar naar de 1.70 lange Colin. Hij kijkt me aan alsof dit een grote grap is en ik het gemakkelijk kan halen.
'Nee, dat doe ik niet. Straks bezeer ik hem nog.'

Hij grinnikt. 'Sinds wanneer geef jij om mij?'

'Ik wil gewoon geen mensen pijn doen,' snuif ik.

'De paal of Colin,' zegt Emily en ze grijnst. Dan wend ik me toch wel op Colin en kijk hem gemeen aan. 'Het spijt me als ik je schop.'
Ik ren op hem af, zet me af en....

Ik val volledig op hem.

Hij valt op zijn knieën  en lijkt gelukkig geen pijn te hebben. Ik hang half over zijn rug en klem mijn benen om hem heen.

Emily kijkt me afkeurend aan. 'Dit was niet zo'n geslaagde les.'

Gek genoeg vind ik van wel en Colin blijkbaar ook. Hij pakt me stevig vast en staat op, met mij nog altijd op zijn rug. 'Bereid je voor....' fluistert hij in mijn oor als hij van het dak afspringt.

Ik schreeuw angstig dat ik hem wat aan ga doen, maar het is nauwelijks te horen door het geruis. Dan grijpt Colin een buis vast en slingert naar de volgende stang. En naar de volgende. Ik lach van opwinding en adrenaline. Hij lijkt wel een slingerende piraat!

Als we op de grond staan knijpt hij me steviger vast en rent over de straat. Ik ben me hevig bewust van zijn hand die mijn been stevig vasthoud en zijn lichaam tegen de mijne.

'Waar wil je heen?' zegt hij. Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat hij niet hijgt.

'Het huisje?'

'Helemaal goed!' Ik zie dat hij grijnst.

'Kun je me nog wel houden?'

'Ik zei toch: je bent zo licht als een veertje!'

Ik glimlach en klem me steviger om hem heen. De bult die me al een tijdje dwarszit op mijn been, wrijft tegen zijn arm. Hij voelt eraan en lijkt een beetje af te remmen. Dan dringt het tot me door dat het komt omdat we er bijna zijn.

Eenmaal in het huisje zet hij me af op het bed en gaat naast me zitten.

'Laat me die bult eens zien,' zegt hij.

Ik snap eerst niet waar hij het over heeft, maar dan dringt het tot me door. De bult die er sinds een paar uur ineens zit, die steeds maar weer groeit en groeit. Daar heeft hij het over.

Ik bloos en probeer me niet te schamen als ik mijn broek uittrek en hem de bult laat zien.

'Het is er helemaal rood....' zegt hij geschrokken en hij gaat er met zijn vingers overheen.

Ik haal mijn schouders op en probeer de tintelingen te negeren. Het is inderdaad rood er paars tegelijk. Er zit een soort zwarte kring omheen die de grens van de bult aangeeft. Het is ongeveer vier centimeter lang en breed, erg groot voor een normaal bultje.

'Waar zal het van komen?' mompelt hij bezorgt.

'Sinds wanneer geef jij om me?' vraag ik, net zoals hij me net op het dak vroeg. Hij zegt niks.

'Heb je er meer?' vraagt hij en zijn hand gaat naar mijn rug en armen.

Ik knik snel van nee, voordat het me te veel wordt. 'Alleen daar, maar het groeit enorm snel.'

Hij knikt en staat op. 'Dit zoeken we later wel uit. Zullen we een spelletje doen?'

Emily en Belle komen hijgend binnen gerend. Ze lijken ergens bezorgd over.

'What's up?' vraag ik zo kalm mogelijk.

'Hades. Hij stuurde een boodschap,' piept Emily angstig. 'Je.... Je bent ernstig ziek....'