Ο Αντώνης περπατούσε αργά στο βάθος του δάσους χωρίς σαφή προορισμό, προσπαθώντας να αδειάσει το μυαλό του από άγχη και αρνητικές σκέψεις. Κάτι όμως τον έκανε να κοντοσταθεί για μερικά δευτερόλεπτα. Και τότε την είδε. Δεν ήταν σίγουρος στην αρχή αλλά σύντομα κατάλαβε πως δεν μπορούσε να είναι κάποια άλλη αυτή με τα κοντά καστανά μαλλιά και τις τέλειες μπούκλες. Το κορίτσι που ερωτεύτηκε βαθιά ήταν. Άμεσα κρύφτηκε πίσω από το δέντρο που είδε μπροστά του για να την παρακολουθήσει.

Καθόταν μόνη της σε μια στοίβα βραχάκια και κοιτούσε προς τα ευθεία. Ήταν πανέμορφη όπως πάντα. Φορούσε άσπρο καπέλο με κορδέλα τυλιγμένη, για να καλύπτεται από τον ήλιο και το κίτρινο φόρεμα της ήταν απλωμένο πάνω από τα λουλούδια στο χορτάρι. Πρόσεξε πως είχε μαζί της ένα αντικείμενο και επειδή βρισκόταν μακριά της αδυνατούσε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτό. 

  Τελικά δεν άργησε να αναγνωρίσει ότι επρόκειτο για μουσικό όργανο και μάλιστα φλάουτο. Προτίμησε να μείνει κρυμμένος πίσω από το δέντρο, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να την ακούσει να παίζει έστω και ελάχιστη μουσική προτού εμφανιστεί μπροστά της. Πόσο λαχταρούσε να διαπιστώσει το ταλέντο της, ήταν ήδη σίγουρος-χωρίς να του το πει κανείς- εξαρχής ότι η κοπέλα θα ήξερε να χειρίζεται επιδέξια το φλάουτο και από αυτό θα αναδυόταν μια γλυκιά και ονειρική μελωδία.

Η Ρένα έπαιζε αμέριμνη και προσηλωμένη άλλοτε διαπεραστικές και άλλοτε ζεστές και απαλές νότες αγνοώντας το ότι κάποιος ήταν ικανός να την παρακολουθεί. Ξαφνικά σαν να διαισθάνθηκε πως κάτι είχε συμβεί, διέκοψε το παίξιμο του οργάνου της.

Άρχισε να στρέφει το βλέμμα της ολόγυρα, στη προσπάθεια να εντοπίσει τον 'υπαίτιο' που της άλλαξε τη διάθεση κάνοντας την να αποδιοργανωθεί. Φοβήθηκε στη σκέψη ότι κάποιος την παρακολουθούσε και ποιος ξέρει την λειτουργία του σατανικού του μυαλού. Όσοι παρακολουθούν κρυμμένοι έναν στόχο, συνήθως δεν αποζητούν κάτι καλό. 

  Ο πατέρας της της είχε υποδείξει να στέκεται- κάθεται μόνη σε ένα σημείο όσο λιγότερο γίνεται γιατί δεν μπορεί να ξέρει ποτέ τους κινδύνους που κρύβει ακόμα και το πιο παραδεισένιο τοπίο της εξοχής. Πάντα καλό είναι να περικλείεται από κόσμο. Και ο ίδιος όποτε έβγαιναν μαζί ποτέ δεν την άφηνε μόνη για παραπάνω από δύο λεπτά, αν χρειαζόταν να μετακινηθεί από κοντά της. Ο Αντώνης κατάλαβε πως κάτι συνέβαινε, η Ρένα είχε τρομοκρατηθεί λίγο για αυτό σταμάτησε την εξαίσια παραγωγή μελωδιών.

Ήρθε η στιγμή λοιπόν να κάνει την εμφάνιση του και ήλπιζε αυτή τη φορά να μιλούσε περισσότερο με την κοπέλα. Ξεκίνησε να βηματίζει προσεκτικά μέχρι που έφτασε κοντά της. Στάθηκε πάνω της με σιγουριά αλλά και συγκαλυμμένη τρυφερότητα.

Η Ρένα σήκωσε το κεφάλι της να τον κοιτάξει και παρά την μικρό ταραχή της συνήλθε γρήγορα. Ήταν έξοχος, πολύ πιο όμορφος. Το πρόσωπο του φωτιζόταν καθαρό χάρη στον ήλιο, το ύφος του ανέδυε αριστοκρατικότητα όπως κάθε ρούχο του αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν υπεροπτικό ούτε άγριο, όπως πρόσεξε σε ορισμένους άνδρες που έβλεπε στους δρόμους. Θα το έλεγε φιλικό, αβρό και ευγενικό.

Όταν εκείνος κάθισε κοντά της πρόσεξε τα γκριζογάλανα μάτια του, όπως τα είχε προσέξει την πρώτη φορά μέσα από το αμάξι του. Ήταν πολύ πιο όμορφα και έντονα από κοντά. Ανατρίχιασε αφότου συνειδητοποίησε, πόσο την είχε εμποτίσει το συναίσθημα του έρωτα και κόντευε να παραλύσει.

  " Καλησπέρα. Δεν περίμενες πως θα με ξανασυναντούσες σωστά;" έσπασε την μαγεία της σιωπής ο Αντώνης.

" Όχι, βέβαια δεν το λέτε συνάντηση αυτό, εσείς ήρθατε προς εμένα και μάλιστα αφού με παρακολουθούσατε. Έτσι δεν κάνατε;"

" Ναι σωστά κατάλαβες. Μην φοβάσαι όμως τόσο. Δεν έχω σκοπό να σε φοβίζω, θέλω να με εμπιστεύεσαι και να ξεκινήσεις γρήγορα να το κάνεις. Σε εκλιπαρώ."

" Εντάξει κύριε Αντώνη. Γιατί όμως έχετε ανάγκη να με γνωρίσετε τόσο στενά;"

" Σταμάτα τον πληθυντικό επίσης σε παρακαλώ, είμαστε πολύ νέοι και οι δύο. Εγώ είμαι εικοσιτριών. Πόσο χρονών είσαι;"

"Δεκαοκτώ"

" Ωραία, τώρα θα απαντήσω στην βασική σου ερώτηση που σε καίει. Επιθυμώ να σε γνωρίσω γιατί...'' η Ρένα αισθανόταν τα καρδιοχτύπια της να ανεβοκατεβαίνουν εναγωνίως για αυτά που ετοιμαζόταν να ακούσει     "Μου αρέσεις. Κατάλαβα σε μικρό διάστημα πως δεν είσαι μια επιπόλαια κοπέλα, για την οποία θα έχανα το ενδιαφέρον μου μιας και δεν θα μου πρόσφερες τίποτα ουσιαστικό. Σε αντιμετωπίζω διαφορετικά ."

" Δεν μπορείς να ξέρεις ούτε αν και εγώ θα μπορώ να κρατώ ζωντανό το ενδιαφέρον σου συνεχόμενα ωστόσο. Δεν γνωρίζω τον χαρακτήρα σου και δεν δύναται να τον εκλάβω ως γνήσιο. Πίσω από το εύμορφο πρόσωπο σου ίσως κρύβεις κάτι κακό." του είπε μελαγχολικά η Ρένα.

" Θα σου αποδείξω ότι οι φοβίες και ανησυχίες σου είναι αβάσιμες, αν με αφήσεις να γνωριστούμε περαιτέρω." της δήλωσε τολμηρά ο Αντώνης με αίσθημα υψηλής τιμής κρατώντας της το ένα χέρι απαλά.

" Αα ναι... τότε απάντησε μου  σε κάτι που ακόμα με παραξενεύει. Γιατί βρίσκεσαι εδώ μαζί μου αντί να είσαι με την αρραβωνιαστικιά σου;"

'' Μα τι λες; Για ποια αρραβωνιαστικιά μου μιλάς;" ρώτησε εμβρόντητος ο Αντώνης.

" Αυτή με την οποία σε είδα πριν βδομάδες. Μια όμορφη  ψηλή με καστανοκόκκινα μαλλιά."

" Τη Γαλήνη;"

" Ναι. "

" Δεν είμαστε αρραβωνιασμένοι, βγαίνουμε και υπήρξε ένα ειδύλλιο μικρής διάρκειας. Τώρα δεν βλεπόμαστε καθόλου." Η Ρένα ανακουφίστηκε αλλά προτίμησε να μην το δείξει. Ας κρατούσε μικρό καλάθι και στη πορεία θα επέλεγε τι γνώμη θα σχημάτιζε για το αγόρι. Έτσι αρκέστηκε να πει:" Τέλος πάντων όπως και να' χει  άφησε με να φύγω τώρα καλύτερα. Δεν πρέπει να αργήσω στο σπίτι."

" Όχι περίμενε. Πότε θα σε ξαναδώ;" την έπιασε από το μπράτσο.

" Δεν ξέρω."

" Εσύ Ρένα θες να με ξαναδείς;"

" Ναι αλλά δεν είναι εύκολο. Προς το παρόν μόνο Τρίτη και Παρασκευή νωρίς το απόγευμα μπορώ και αυτό γιατί έχω άδεια εξόδου από τον πατέρα μου."

" Εντάξει. Τότε θα τα ξαναπούμε την ερχόμενη Τρίτη. Αν τυχόν συμβεί κάτι και αδυνατείς να έρχεσαι πάντα στα ραντεβού μας, καλό είναι να μου στείλεις γράμμα στη διεύθυνση του σπιτιού μου την οποία θα σου δώσω τώρα.'' Οι  νέοι αποχωρίστηκαν αφού ο Αντώνης έδωσε στην Ρένα τη διεύθυνση του σπιτιού του γραμμένη σε ένα ασημένιο χαρτάκι. Η κοπέλα το κράτησε σφιχτά στην χούφτα της σαν να κρατούσε ένα πολύτιμο σπάνιο δώρο.

   Ανυπομονώντας για το επικείμενο ραντεβού της η Ρένα μετρούσε τις μέρες. Ένιωθε πως οι ώρες δεν περνούσαν, ότι ήταν υποχρεωμένη να περιμένει μια ολόκληρη αιωνιότητα η οποία πιθανόν να διάβαινε πιο γοργά από το ραντεβού της! Δεν μπορούσε να αρνηθεί πως τον ερωτεύτηκε τρελά και να εμποδίσει το συναίσθημα.

Μια φορά καθώς συγύριζε το δωμάτιο της βρήκε στο κομοδίνο μια φωτογραφία της μητέρας της. "Επιτέλους, για αυτό δεν την έβρισκα τόσο καιρό, χάθηκε ανάμεσα στα χειροποίητα παιδικά μου παιχνίδια και τα υφάσματα. Αντί να τα ξεμπερδέψω άμεσα το ανέβαλλα κάθε φορά και να, ανακάλυψα πως καταλάθος πήρα τη φωτογραφία της μανούλας μου και την έχωσα σε αυτό το συρτάρι. Με τόσα σχολικά μαθήματα και τα καινούρια βιώματα μου, το μυαλό μου αποσυντονίστηκε πλήρως! Συγχώρεσε με μανούλα.." μονολογούσε η κοπέλα γλυκά και φίλησε την εικόνα όπου απεικονίζονταν η μητέρα της με περισσότερη αβρότητα απ' ότι φιλούσε την εικόνα των αγίων στην εκκλησία, όταν πήγαινε.

" Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πολλά καινούρια πράγματα στη ζωή μου και με έχουν επηρεάσει για τα καλά. Ερωτεύτηκα μαμά! Ναι εγώ το πιο συνετό κορίτσι, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τα βέλη του έρωτα. Νιώθω όμως πιο χαρούμενη και ευτυχισμένη, ο έρωτας με εφοπλίζει με περισσότερη δύναμη και κουράγιο εκτός από ευφορία. Ο υπερβολικά αυστηρός μπαμπάς θα αντιδράσει απότομα αν το μάθει. Το ξέρω, επομένως θα προσέχω πιο πολύ τώρα για να μην αποκαλυφθεί το ειδύλλιο μου με το αγόρι που αγαπώ.

Θα συνεχίσω να βρίσκομαι μαζί του, μέχρι-γνωρίζοντας τον καλά-να σιγουρευτώ για την αυθεντικότητα των συναισθημάτων που ισχυρίζεται ότι έχει. Μου έστειλε γράμμα προχθές για να επιβεβαιώσει το επικείμενο ραντεβού μας και μου είπε στο τέλος ότι με αγαπά. Ναι ενώ όταν πρωτομιλήσαμε δεν το ανέφερε, το δήλωσε στο γράμμα του! Και στον επίλογο του γράμματος, πρόσεξα πως είχε ζωγραφίσει ένα τριαντάφυλλο τόσο περίτεχνα λες και είναι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του κόσμου!

Αχ μανούλα μακάρι να ζούσες, θα με συμβούλευες και θα ενέκρινες σίγουρα την σχέση μου μαζί του. Ακόμα και αν ο ένας από τους γονείς συμφωνεί με την επιλογή μου για μένα είναι σημαντικό. Αλλά δυστυχώς δεν ζεις πια. Εν πάση περιπτώσει, θα συνεχίσω με αυτό που κάνω. Σε φιλώ και ελπίζω να μου στέλνεις τις ευχές σου από τον μακρινό παραδεισένιο τόπιο όπου 'κατοικείς'."