Rosja uwielbia cierpienie i ból innych, co jest chyba oczywiste.
Jest to jednak ta niewinna,  często nieświadoma miłość i fascynacja tymi emocjami. 
Ivan nie sądzi, że kiedy ludzie byli wysyłani na Syberię, to byli smutni, że Stalin, mimo opini innych, był aż tak okrutny, że krzyki ofiar są spowodowana bólem. Nie, on sądzi, że krzyczą z powodu szczęścia które ich przepepełnia i nie umią go inaczej wyrazić.
Sam po butelce wódki podaje się bólowi, czy jak to woli, bawi się w typowe rosyjskie gry.

-------
Zmienię tytuł tej książki na "Robię z cynamonków sadystów".