Ze werden langzaam wakker en kreunden van pijn. Ze waren allemaal doorweekt. Hun benen plakten aan elkaar. Anna vond het misselijkmakend veel aan de kleine zeemeermin denken. Intussen kroop Levi langzaam naar achteren, de zon uit. Ze sloeg een arm van hem om haar nek en tilde hem het station binnen. Daarna tilde ze ook de rest naar binnen en nam haar spullen meteen mee. Haar muziek had ze al uit gedaan.

Ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon iemand waarschuwen of bellen, maar ze had al een lange tijd geleden het vertrouwen in veel mensen verloren. Of beter gezegd: de mensen in haar. En dat was logisch, maar ze wilde haar vrienden helpen en alleen had ze niet het gevoel dat het haar ging lukken.

Was dit een of andere zieke grap? Ze kon genoeg mensen bedenken die ze hadden boos gemaakt, maar waren die tot dit in staat?

Ze ging naast haar vrienden zitten en bekeek hen stuk voor stuk. Ze hadden nu hun ogen open gedaan.

"Kunnen jullie me horen?" vroeg Anna. Tim en Alex knikten, Feline sloot haar ogen weer en viel in slaap, terwijl Robin en Levi zich naar elkaar om draaiden. Anna glimlachte. Robin en Levi herkenden elkaar in ieder geval. Dan waren ze hopelijk geen gestoorden geworden. Hoopte ze. Tim maakte Feline wakker.

Feline, die doof was, opende haar ogen en keek naar Anna. Haar handen gingen weer naar haar mond. Knip het door gebaarde ze naar Anna.