Adrian | Bonus Chapter

Ήξερε, πως σήμερα, αυτό το βράδυ, τα πράγματα θα άλλαζαν για εκείνον. Το ένιωθε μέσα του, μα δεν ήθελε να το αποδεχθεί. Το ήξερε εκείνος, και σίγουρα το ήξερε και η Janie του. Ένιωθαν τα πάντα οι δυο τους, ένιωθαν τα ίδια πράγματα, την ίδια στιγμή. Ήξεραν, πως σήμερα θα ήταν διαφορετικά.

Μπορεί να πέρασαν μέρες, μα ο Adrian θυμόταν ακόμη τα πάντα. Το αίμα, τις φωνές, τη σιγή μετά από όλα. Θυμόταν που έτρεχε μέσα στη βροχή, και το τρομαγμένο πρόσωπο της Janie όταν τον είδε. Θυμάται τα κλάματα, ξανά τις φωνές, και τα τηλεφωνήματα στη μέση της νύχτας.

Θυμάται τι έκανε.

Και θυμάται τι έκανε η Janie για να τον βοηθήσει. Γιατί παρά τις όποιες μαλακίες που έκανε, η Janie τον αγαπούσε. Και ο Adrian αγαπούσε εκείνη.

Ήξερε πως αυτό το βράδυ θα ήταν διαφορετικό. Και το κατάλαβε γρήγορα.

Από τη στιγμή που μπήκε στο SEX το ένιωσε. Αυτή τη δυσφορία στην ατμόσφαιρα, μέσα από τον καπνό και το ποτό. 

Ίσως φταίει που μόλις χθες πήρε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ. Ίσως φταίει που πήρε ότι ήθελε, και δεν είχε να παλέψει για τίποτε άλλο πλέον. Ήταν βασιλιάς. Είχε τα πάντα.

Το χρυσό αγόρι.

Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι ο πατέρας του σήμερα το πρωί, του είπε κάτι που τον έβαλε σε σκέψεις.

«Καιρός να αναλάβεις τις ευθύνες σου, για ότι έκανες.»

Γιατί ήξερε. Ο μπαμπάς του ήξερε τι έκανε. Τι έκανε το βράδυ που έτρεχε στη βροχή.

Ή και όχι.

Ο Adrian κατάλαβε πως κάτι θα άλλαζε εκείνο το βράδυ, όταν είδε τη Janie να τα πίνει ξανά μετά από μέρες. Όταν μέθυσαν μαζί, και το έκαναν στις τουαλέτες του κλαμπ. Όταν της έδωσε το τελευταίο φιλί, και μοιράστηκε το τελευταίο "σ'αγαπώ" μαζί της. Όλα αυτά, γιατί ήξερε πως δεν θα είχε την ευκαιρία να της τα δώσει. 

Ήθελε να της δώσει τον ουρανό με τα άστρα.

Της έδωσε μια κόλαση και μια θέση δίπλα από τον Διάολο.

«Janette Marie Avery, θες να φύγουμε μακριά;» τη ρώτησε.

Και εκείνη απάντησε γελώντας. «Όπου και αν πάμε, θα μας βρίσκουν.»

Ο Adrian ήξερε πως όλα θα άλλαζαν όταν βγήκε σε εκείνο το σοκάκι πίσω από το κλαμπ. Όταν έκανε εμετό όσα ήπιε και έφαγε εκείνη τη μέρα. Και όταν είδε τον Nathan Eddison να βγαίνει μετά από εκείνον.

«Adrian.» του είχε πει. «Πώς μπόρεσες να της το κάνεις αυτό;»

Ήξερε. Ο Nathan ήξερε. Ο Nathan πάντα ήξερε. Σαν τη Janie. Πάντα γνώριζαν τα πάντα.

«Δεν το ήθελα.» του απάντησε. «Δεν ήθελα τίποτε από όλα αυτά.»

Ο Nathan είχε έρθει αρκετά κοντά του. «Πήρες ότι της έδινε ασφάλεια.»

«Εγώ της έδινα ασφάλεια!» φώναξε ο Adrian. «Εγώ την έκανα να αγαπήσει βαθιά! Κανείς άλλος.»

«Την έκανε να χαμογελάει.» είπε ο Nathan.

«Την έκανα να νιώσει.»

«Και μετά ένωνε αυτός τα κομμάτια που της έσπασες.»

Ο Adrian παραπάτησε προς τα πίσω. «Την αγαπάω Nathan.»

«Και το να σκοτώσεις ότι αγαπάει εκείνη, δεν σε κάνει καλύτερο.» του είπε ο Nathan.

Ο Adrian τον κοίταξε. Ήξερε πως είχε δίκιο. Ήξερε πως έκανε λάθος. Ήξερε πως έκανε λάθη πολλά, και άλλοι τα πλήρωναν για αυτόν. 

«Την αγαπάω.» ξαναείπε. «Έκανα τα πάντα για χάρη της. Σκότωσα για χάρη της.»

Ο Nathan τον κοίταξε σκληρά. «Είναι νεκρή για χάρη σου. Δεν νιώθει τίποτα.»

«Σκότωσέ με τότε.» 

Ο Nathan δεν πήρε το βλέμμα του από πάνω του.

Ο Adrian συνέχισε. «Σκότωσέ με. Αν δεν με αγαπάει, τότε ας την αφήσω να αγαπήσει ελεύθερα.»

«Adrian-»

«Παραλίγο να μου σπάσεις το χέρι τη προηγούμενη εβδομάδα. Σε έβαλε εκείνη για να μου μάθεις ένα μάθημα.» τον διέκοψε εκείνος. «Τώρα είσαι πάλι εδώ. Σε έβαλε ξανά εκείνη να μου δώσεις ένα μάθημα;»

«Δεν ξέρει ότι είμαι εδώ.»

Ο Adrian γέλασε. «Πρόσεχε τι λες μεγάλε. Η Janie τα ξέρει όλα, πάντα.»

«Έχεις δίκιο.» απάντησε ο Nathan. «Αλλά δεν ξέρει για ποιον λόγο είμαι εδώ.»

Θα μάθει σύντομα.

«Καν' το. Τώρα.»

«Της έδωσες μια υπόσχεση. Θέλεις να την αθετήσεις.»

Μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση για μια ζωή. Ο Adrian θυμόταν την υπόσχεση που έδωσε στη Janie. Ήταν η μόνη που δεν είχε αθετήσει. Είχε αθετήσει όλες τις άλλες με την υπόλοιπη παρέα. Να προσέχουμε ο ένας τον άλλον. Να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Να μη κρύβουμε τίποτα, να μη πονάμε, να να να. Ο Adrian είχε σπάσει όλες τις υποσχέσεις με την οικογένειά του. Γιατί αυτό ήταν η Janie, ο Alex, η Sarah. Μια οικογένεια, από τότε που γνωρίστηκαν.

Αυτός της γύρισε τη πλάτη στο τέλος.

Την διέλυσε.

«Δεν την αφήνω μόνη.» μουρμούρισε ο Adrian στον εαυτό του. «Θα τη προσέχω από αλλού. Δεν αθετώ αυτή την υπόσχεση.»

Είδε τον Nathan να μετακινείται. «Θα την αλλάξει. Αν φύγεις και εσύ, όποια ισορροπία είχε μέσα της, θα σπάσει.»

Ίσως αυτή είναι η αλλαγή.

«Ναι αλλά θα είναι ελεύθερη.»

Αυτό ήταν. Αυτό ήθελε. Να είναι η Janie ελεύθερη.

«Adrian, συγνώμη.»

Ο Nathan έβγαλε το πιστόλι του.

«Να μου τη προσέχεις.»

Όσο εγώ θα είμαι νεκρός.

_____________________________

Α/Ν Εμ γειά;

Αυτό ήταν το τελευταίο Bonus του βιβλίου. Άργησε σχεδόν ένα χρόνο (είναι στα drafts άλλο τόσο) αλλά δεν ήξερα αν ήθελα να το ανεβάσω ή όχι. Τώρα όμως με το Always and Never (όποιος δεν το διαβάζει, χάνει) θεώρησα σωστό να το ανεβάσω.

Λίγο μικρό, αλλά με έκανε να θέλω να κλάψω.

Συνδέεται ΑΜΕΣΑ με το Always and Never, και για να καταλάβετε τι έγινε(τι πήρε ο Adrian από τη Janie), θα πρέπει να πάτε εκεί να διαβάσετε τη συνέχεια. 

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά υπάρχει GnR reference στο τέλος. "Να μου τη προσέχεις", Nathan προς Jason στο Bonus κεφάλαιο, He, the Brother.

ΤΑ ΦΙΛΣ ΜΟΥ..

Αντίος.

DL