7. Λουλούδια στα όνειρά της.

Jane's POV

  Count back, anaesthetise
Colours burnt into my eyes
Life for you is shades of grey
Help me, help me find my way.

Οι στίχοι του All those friendly people από τους Funeral Suits ακουγόταν δυνατά στο δωμάτιο. Κάποιος το είχε βάλει πριν λίγο. Παρ'όλα αυτά ένιωθα μόνη. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήθελα απεγνωσμένα να ανοίξω τα μάτια μου, μα φοβόμουν το τι θα αντικρίσω.

  Lost, lost, and never found
Hide your secrets, settle down
I am young and I am naïve
Tell me something I will believe.

Βήματα ακούστηκαν, δεν ήταν μόνο από ένα άτομο. Κάποιος ήταν από πάνω μου. Ένιωθα τη σκιά του. Ήταν άνδρας, ήμουν σίγουρη και για αυτό. Έβαλε κάτι κρύο πάνω από το ρούχο μου. Μετά από δύο δεύτερα το απομάκρυνε. Επανέλαβε αυτή τη διαδικασία άλλες πέντε φορές. 

Τότε μίλησε. "Η καρδιά της χτυπάει κανονικά. Αλλά από τη στιγμή που δεν έχει ξυπνήσει ακόμα, καλό θα ήταν κάποιος να είναι συνεχώς μαζί της."

  Take me, take me far away
From this city's soul decay
Hid away 'til I was eighteen
Only saw colours on a TV screen.

Ακούστηκαν πάλι βήματα. Κάποιος άλλος έπιασε το χέρι μου από την άλλη μεριά. Ήταν κρύο. "Πότε θα ξυπνήσει;"

Την ήξερα αυτή τη φωνή! Ήταν η Katherene! Ήθελα να της φωνάξω πως είμαι ξύπνια. Πως ακούω τι λένε. Ήθελα να τους πω πως φοβάμαι.

Πού είναι ο Adrian;

Μόνο εκείνος μπορεί να με βοηθήσει. Adrian, σε φωνάζω! Πού είσαι;

Τότε μικρές αναλαμπές, εικόνες άρχισαν να πετάγονται από εδώ και από εκεί. 

"Δεν γνωρίζουμε." είπε η πρώτη φωνή. Πλέον όλα άρχισαν να ακούγονται θολά, σαν να απομακρύνονται.

Αίμα. Το μόνο που έβλεπα ήταν αίμα. Ο Adrian ξάπλωνε στο έδαφος παλεύοντας για τη ζωή του. Αγάπη μου εγώ είμαι εδώ. Κάποιος με έπιασε από το σβέρκο. Ένιωσα τον φόβο να μεγαλώνει, σαν ένα σκοτεινό σύννεφο να με καταλύει.

  Shine, shine like the sun
Spread your warmth through everyone
I asked you why people die
You said we all had a design. 

Σειρήνες ακούστηκαν και μπορούσα να δω στον τοίχο τα μπλε και κόκκινα φώτα των περιπολικών. Κάτι αιχμηρό έκοψε το χέρι μου. Και άλλο αίμα. 

"Δεν θα σ'αφήσω έτσι. Όχι ξανά." ψιθύρισε μια φωνή. "Θα επιστρέψω."

Σταμάτα! ήθελα να φωνάξω. Όμως ήταν μόνο εικόνες, σαν βίντεο, σαν κάποιος να έβαλε ταινία να παίζει. 

Οι προηγούμενες φωνές ακούγονταν όλο και πιο μακριά. "Θα πάθει και άλλη κρίση;"

Δεν μπορούσα να ακούσω άλλα. Ήθελα να φύγω από εδώ. Ήθελα να σταματήσω να ακούω, να νιώθω, να βλέπω. 

Ένιωσα το χέρι μου να κουνιέται από μόνο του, σαν νευρικό τικ. Σύντομα και η μέση μου, μαζί με όλο το σώμα μου μπήκαν στον χορό.

  You never answer on the phone
With your nicotine lips and your heart of stone
I look for you by the underpass
Looks like this love wasn't meant to last. 

Κάτι ακουγόταν πλέον επανειλημμένα. Άκουσα φωνές. Ακούστηκαν πολλά βήματα, υποθέτω μπήκαν πολλοί στο δωμάτιο. Το σώμα μου κουνιόταν από μόνο του, δεν είχα κανέναν έλεγχο πάνω του. Πονάω! Κάντε το να σταματήσει! 

Κάποιος με άγγιξε. Μετά υπήρξαν και άλλοι. Προσπαθούσαν να με κρατήσουν σταθερή, αλλά το σώμα μου, συνέχιζε εκεί, μόνο του. Δεν το αντέχω άλλο.

Ένιωσα να ηρεμώ. Σαν κάποιος να μου έδωσε ηρεμιστικό, υπνωτικό. 

"Φορτίστε στα 200!" φώναξε κάποιος και το πρώτο κύμα ηλεκτρισμού μπήκε στο σώμα μου. Ήθελα να φωνάξω, γιατί ένιωσα μεν πόνο, αλλά δεν ήταν δυνατός, τουλάχιστον όχι όσο έπρεπε.

"Οι παλμοί της πέφτουν γιατρέ!" φώναξε μια νεαρή φωνή.

Ένα δεύτερο κύμα με χτύπησε. Πλέον δεν ένιωθα. Ήταν σαν να κοιμήθηκα.

Το τελευταίο πράγμα που άκουσα, ήταν οι στίχοι αυτού του τραγουδιού που έπαιζε πιο πριν. Ένιωσα σαν να ήταν αλήθεια όλα όσα έλεγαν.

  You said you reap just what you sow
So tell me, where does your garden grow?
You said in time the pain would pass
Looks like the end is here at last.

  ________________________________________

Για άλλη μια φορά ξύπνησα μέσα στο βράδυ. Κρύος ιδρώτας με έλουζε και μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να χτυπά. Άλλο ένα όνειρο, το οποίο ήταν κάτι παραπάνω από πραγματικότητα.

Το φως της λάμπας ήταν ανοιχτό. Το ρολόι στο κομοδίνο μου έλεγε πως ήταν πέντε και κάτι το πρωί. Είχα άλλες δύο ώρες ύπνου.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και έβαλα μια ζακέτα που κρεμόταν από την καρέκλα του γραφείου. Τρίβοντας το πρόσωπό μου, βγήκα από το δωμάτιό μου. Κατέβηκα σχεδόν αθόρυβα τις σκάλες. Δεν ήθελα να ξυπνήσω πάλι την Katherene. Εξάλλου, άλλο ένα όνειρο ήταν. Η ίδια αρκετό ύπνο έχασε τα τελευταία δύο χρόνια. Καιρός να ξεκουραστεί.

Χθες γύρισε λίγο αφότου έφυγε ο Jack. Έβριζε στο τηλέφωνο με την φίλη της το τελευταίο ραντεβού της. Απ'ότι φαίνεται, δεν πλήρωσε εκείνος τον λογαριασμό του γεύματος.

Μπήκα στη κουζίνα. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, ήταν το ψυγείο. Λίγο παγωτό φράουλα θα μου κάνει καλό. Επομένως, άνοιξα τη κατάψυξη και πριν το καταλάβω, καθόμουν στον πάγκο με ένα μεγάλο μπολ παγωτό φράουλας και το κουτάλι στο χέρι.

Η πρώτη μπουκιά μπήκε στο στόμα.

Ω μύρισε καλοκαίρι!

Γέλασα με την αφέλειά μου. Η δεύτερη μπουκιά μπήκε και βρήκα τον εαυτό μου να αναστενάζει από τον έρωτα με το παγωτό φράουλα.

Μετά από ένα τέταρτο και άλλες δεκαέξι μπουκιές, γεμάτες κουταλιές παγωτού φράουλας, αποφάσισα να πέσω πάλι για ύπνο. Έβαλα το παγωτό πίσω στη θέση του και ανέβηκα πάνω στο δωμάτιό μου.

Έβγαλα τη ζακέτα που φορούσα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Το ρολόι έδειχνε πέντε και μισή. Πήρα το κινητό στα χέρια μου. Ο αριθμός του ντετέκτιβ Alfredson σχηματίστηκε στα μηνύματα. Άρχισα να πληκτρολογώ.

"Νομίζω πως ο δολοφόνος είναι κάποιος που με ξέρει."

Το μήνυμα στάλθηκε. Το περιεχόμενό του έλεγε την αλήθεια. Στο όνειρό μου, ή αλλιώς όταν έπαθα την πρώτη κρίση μου, αυτός που με μαχαίρωσε είπε κάποια λόγια. "Δεν θα σ'αφήσω έτσι. Όχι ξανά." είπε προσθέτοντας πως θα επιστρέψει.

Το ένστικτό μου λέει, πως αυτό το ξανά δείχνει πως δεν ήθελα να σκοτώσει τον Adrian, αλλά εμένα. Και αυτό είναι που με φοβίζει περισσότερο. Αυτό όμως που με κάνει να θυμώνω υπερβολικά πολύ, είναι ότι ο Adrian ήταν η παράπλευρη συνέπεια.

Μόνο συνέπεια δεν ήταν.

Σύντομα ένα νέο μήνυμα εμφανίστηκε "Έλα μετά το σχολείο."

Έστειλα ένα απλό οκ και το έκλεισα. Έφερα τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι μου και άρχισα να σκέφτομαι. 

Κάποιος με θέλει νεκρή. Και πιστεύω πως ήρθε ξανά τώρα για να το πραγματοποιήσει. Στα χέρια μου βρέθηκε ένα χαρτί το οποίο έχω στο κομοδίνο κάθε βράδυ.

Είναι από εκείνη τη νύχτα. Οι αστυνομικοί λένε πως είναι αποδεικτικό στοιχείο, όμως κατάφερα να το πάρω. Ήταν στην τσέπη του παντελονιού του Adrian. Μόλις το είδα, αναγνώρισα αμέσως το τραγούδι.

Ήταν εκείνο που έπαιζε στο δωμάτιο του νοσοκομείου μου όπως και στο όνειρο. Κάποιοι λένε πως το χαρτί με τους στίχους, τοποθετήθηκε στην τσέπη του Adrian αφού τον σκότωσαν. Κάτι μου λέει πως όποιος τοποθέτησε το χαρτί εκεί, ήταν και εκείνος που έβαζε το τραγούδι στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

Ο δολοφόνος ήταν τόσο κοντά μου και δεν μπορούσα καν να το πω. Θεέ μου σε τι μπλέκω;

Κοίταξα το χαρτάκι για μία τελευταία φορά. Δεν θα έχει καλό τέλος αυτό.

  You said you reap just what you sow
So tell me, where does your garden grow?
You said in time the pain would pass
Looks like the end is here at last.

___________________________________________________________

Α/Ν Γεια χαρά μπαμ. Επέστρεψα. Και ναι, ανέβασα ξανά σε λιγότερο από εβδομάδα.

Πείτε μου δεν είμαι θεά?

Τέσπα, όπως καταλάβατε το πρώτο μισό του κεφαλαίου ήταν ...όνειρο πείτε το, ανάμνηση πείτε το, δεν ξέρω.

Επίσης η Jane αγαπάει το παγωτό φράουλα. Πόσο τέλειο.

Επίσης θέλω από τώρα να σας ενημερώσω να προσέχετε και στις πιο μικρές λεπτομέρειες.  Γιατί? Ας πάρουμε ως παράδειγμα το τραγούδι. Ο δολοφόνος το χρησιμοποιεί.Το χρησιμοποιούσε.

Ποιος ξέρει τι θα κανει μετά? Ίσως φυτέψει μίνι βομβάκια στο παγωτό της Jane!

Τέλος, η ιστορία βρίσκεται στη πρώτη θέση της κατηγορίας ChickLit από χθες! Νιώθω εκστασιασμένη. Σας ευχαριστώ πολύ παιδάκια μου καλά.

Αυτά είχε να πω. Σας αγαπώ, με αγαπάτε, να περιμένετε νέο κεφάλαιο σύντομα. Έχω επιτέλους ελεύθερο χρόνο.

DL