5. Λουλούδια στο 404 file not found.

Jane's POV

"Μπορούμε να τελειώσουμε πιο γρήγορα;" ρώτησα ανυπόμονα. "Έχω να πάω κάπου."

Το ρολόι του τοίχου στο ιατρείο του δρ. Lewis έδειχνε 5 και πενήντα τρία. Στις έξι και δέκα το αργότερο έπρεπε να είμαι εκεί.

Στο αστυνομικό τμήμα.

Το βλέμμα μου κινούταν δεξιά και αριστερά. "Γιατί βιάζεσαι; Βρήκες επιτέλους γκόμενο;"

Πιο πολύ, βρήκα τον παλιό.

"Ξέρεις πως δεν μπορώ να το συζητήσω μαζί σου." είπα χαμογελώντας ευγενικά.

Ο ηλικιωμένος άνδρας ξεφύσηξε σαρκαστικά. "Ξέρω ξέρω. Ο σέξι πράκτορας Mergi από το Criminal Minds σου πρόσφερε επιτέλους την καρδιά του, και δεν μπορείς να μου το πεις. Το σέβομαι."

"Morgan τον λένε και το ξέρεις!" άφησε το στηθοσκόπιό του στην άκρη και άρχισε να γράφει στο τετράδιό του. "Αλλά όχι, δεν πρόκειται να μου δώσει ποτέ την καρδιά του. Εξάλλου έχει και παιδί πλέον."

"Μην κάνεις spoilers. Είμαι στον πρώτο κύκλο ακόμα." είπε θυμωμένος.

"Εντάξει σταματάω." είπα γελώντας. "Λοιπόν; Πες μου."

Άφησε κάτω το τετράδιό του και με κοίταξε. "Η καρδιά σου ακούγεται αρκετά καλά, έχει σταθερό ρυθμό."

"Αλλά;" ρώτησα ανήσυχη.

"Ξέρω πως δεν θα σ'αρέσει αυτό που θα πω," είπε πιο ήρεμα, "αλλά ίσως θα πρέπει να συνεχίσεις για λίγο τα αντικαταθλιπτικά. Η ψυχολόγος μου είπε ότι σταμάτησες να πηγαίνεις στον Adrian."

Ήξερα ότι θα το έλεγε. "Δεν θα έχει επιπτώσεις;" 

"Μέχρι να βάλεις βηματοδότη στην καρδιά σου, δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο πρόβλημα. Αλλά πέρα από το κόψιμο του τσιγάρου και αλκοόλ-"

"Έχουν περάσει δύο χρόνια που τα έχω κόψει-"

"-έχεις ακόμα ψυχολογικό τραύμα Jane. Και αν κόψεις και τα αντικαταθλιπτικά, έστω και τώρα, μπορεί να σου προκαλέσει πρόβλημα. Είσαι έτοιμη βόμβα μικρή."

Ξεφύσησα αναστατωμένη. "Πόσο ακόμα δηλαδή;"

"Τα παίρνεις τα τελευταία δύο χρόνια σε καθημερινή βάση. Πέρσι τα αραιώσαμε για να μην εθιστείς." είπε με αρκετά σοβαρό ύφος. "Ξέρω ότι δεν τα θέλεις στη ζωή σου, αλλά αν είναι να είσαι καλά και υγιείς-"

"Πόσο ακόμα;" ρώτησα πιο έντονα αυτή τη φορά. "Συγνώμη, ήμουν αγενής. Το έχω με πολύ κόσμο σήμερα."

"Δύο μήνες. Τρειις φορές την εβδομάδα όπως τώρα. Θέλω να έρθεις και την επόμενη εβδομάδα για εξετάσεις." είπε ήρεμα.

Δύο μήνες; Είναι πολύς καιρός!

Άντεξες δύο χρόνια, αυτό είναι τίποτα.

Σηκώθηκα από το εξεταστικό κρεβάτι και έβαλα το μπουφάν μου. "Υποθέτω θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα τότε."

"Ναι. Και θα μπορείς να μου πεις για τον έρωτά σου με τον Margo." είπε σαρκαστικά.

"Morgan τον λένε." είπα και έβαλα την τσάντα μου στον ώμο μου.

"Και Jane;"

"Ναι;" ρώτησα όπως άνοιξα την πόρτα. 

"Όλα θα πάνε καλά μικρή. Σε λίγο όλα τελειώνουν."

_______________________________________________

Το κινητό μου έδειχνε έξι και τέταρτο όταν έφτασα στο αστυνομικό τμήμα. Δύο αστυφύλακες με χαιρέτησαν, ίσως ως δείγμα σεβασμού προς τον πατέρα μου. Ο Marc Avery, βοηθός του Γενικού Εισαγγελέα, υπάλληλος στον Λευκό Οίκο, με άλλα λόγια ο πατέρας μου, είχε μεγάλη επίδραση σε μια πόλη όπως το Seattle. 

Μόλις μπήκα μέσα κατευθύνθηκα αμέσως στην γραμματεία. "Ο ντετέκτιβ Alfredson ζήτησε να με δει." 

Στο άκουσμα του Βρετανού ντετέκτιβ, η αστυφύλακας σήκωσε το κεφάλι της. "Jane Avery;"

"Μάλιστα." είπα.

"Σε περιμένει στο γραφείο του στον τρίτο όροφο." είπε και γύρισε πίσω στην δουλειά της.

Πήρα το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο. Μέσα μπήκαν άλλοι δύο αστυνομικοί. Με κοίταξαν περίεργα για λίγο, αλλά μετά σταμάτησα να δίνω σημασία και απλώς χαμογέλασα ευγενικά. Φτάσαμε στον τρίτο όροφο και τους προσπέρασα για να βγω από το ασανσέρ. Το γραφείο του ντετέκτιβ Alfredson ήταν ακριβώς μπροστά μου. 

Προχώρησα περισσότερο και μπήκα μέσα χωρίς να χτυπήσω πόρτα. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η Sarah με τον Alex να κάθονται στις καρέκλες μπροστά από το ατσάλινο γραφείο και πουθενά ο Alfredson.

"Τι έγινε;" ρώτησα και κάθισα και εγώ σε μια καρέκλα.

"Δεν ξέρουμε." είπε η Sarah.

"Θα είναι σοβαρό για να μας κάλεσε όλους." είπε ο Alex.

Κοίταξα προς το μέρος του. "Πώς είσαι;"

"Καλά." είπε κάπως διστακτικά. "Απλώς...αυτή είναι η πρώτη φορά που μιλάμε μετά από δύο χρόνια. Πόσο μάλλον να συζητάμε."

Κοίταξα τα χέρια μου. Δεν ήξερα τι να πω. Και αυτό επειδή όσα είπε ήταν αλήθεια. Με τον Alex ξεκόψαμε αμέσως μετά τον θάνατο του Adrian. Ήταν ο κολλητός του και το γεγονός να κάνουμε όλοι παρέα μετά από ότι συνέβη ήταν πολύ βαρύ για όλους μας.

"Δεν είναι ότι θέλαμε έτσι και αλλιώς να κρατήσουμε επαφή." είπε η Sarah απότομα.

"Sarah..." είπα σιγανά, αλλά ο Alex με διέκοψε.

"Δεν ήταν ότι προσπαθήσαμε." είπε εκείνος πιο έντονα. "Εσύ με έδιωξες, θυμάσαι;"

"Πίστεψες ότι η Jane τον σκότωσε! Όπως και όλοι οι άλλοι!" φώναξε η Sarah.

"Σε εκείνη έδειχναν όλα τα στοιχεία Sarah. Τι να έκανα;" φώναξε με την σειρά του ο Alex.

"Για μια φορά ήθελα να πιστέψεις σε μένα και όχι στις φήμες." είπε σιγανά.

"Βλέπω τα βρήκατε." μια ανδρική φωνή τους έκοψε.

Ο ντετέκτιβ Alfredson μπήκε μέσα. Ήταν ένας άνδρας γύρω στα σαράντα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα. Όταν πέθανε ο Adrian, όλοι πίστεψαν πως ήμουν εγώ αυτή που τον σκότωσε. Εξού και όλες οι φήμες στο σχολείο.

Ο Jack ακούει όλες αυτές τι φήμες. Άραγε τι πιστεύει για μένα;

Όχι πως με νοιάζει.

"Σηκωθείτε. Πάμε κάτω στους υπολογιστάκες. Βρήκαν κάτι τα άτιμα." είπε ο ντετέκτιβ,

"Αυτό θα είναι ένα πρόβλημα." είπε ο Alex και κοίταξε εμένα. "Ο μπαμπάς του Jack Owens δουλεύει εκεί. Μπορεί να μας δει."

"Δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα." είπε ο ντετέκτιβ.

Η Sarah ήταν αυτή που μας μίλησε. "Η Jane θα είναι η δασκάλα του Jack. Εάν μαθευτεί πως η Jane είναι εδώ-"

"Θα ξαναρχίσουν οι φήμες." τελείωσα την πρότασή της. "Θα πιστεύουν όλοι πάλι πως είμαι ύποπτη."

"Από τη στιγμή που δεν βρέθηκε ο δολοφόνος, πάντα ήσουν ύποπτη Jane." είπε ο Alex.

Είχε ένα δίκιο. "Έχουν περάσει δύο χρόνια, θα έπρεπε να είχε ξεχαστεί το θέμα." είπα.

"Δεν είχε προχωρήσει όμως η υπόθεση, κανείς δεν βρήκε τίποτα." είπε η Sarah.

"Με ποιανού το μέρος είσαι εσύ;" ρώτησα έντονα.

"Παιδιά-" 

Ο Alex μπήκε στο παιχνίδι. "Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε. Η Jane ήταν πάνω από το πτώμα του Adrian και το μαχαίρι που τον σκότωσε ήταν δίπλα της. Όλοι πίστεψαν πως η Jane το έκανε μέχρι που αθωώθηκε."

"Εγώ δεν το πίστεψα!" σχεδόν φώναξε η Sarah.

"Ψιτ." ακούστηκε πάλι ο ντετέκτιβ.

"Ναι είχαμε αυτή τη συζήτηση πριν λίγο Sarah. Το εμπεδώσαμε! Ήμουν μαλάκας!" φώναζε ο Alex.

"Κανείς δεν σε είπε μαλάκα Alex." είπα πιο ήρεμα εγώ.

"ΣΚΆΣΤΕ!" φώναξε ο ντετέκτιβ.

Αμέσως και οι τρεις μας γυρίσαμε προς εκείνον τρομαγμένοι.

"Πάμε κάτω, με το ασανσέρ. Βρήκαν κάτι οι ειδικοί."

__________________________________________________

"Εδώ είναι όλα τα δεδομένα πάνω στην υπόθεση του Adrian Reynolds τα τελευταία δύο χρόνια." είπε ένας από τους ειδικούς πληκτρολογώντας ακατάπαυστα κάτι αερολογίες στον υπολογιστή.

"Όλα φαίνονται φυσιολογικά." είπα βλέποντας την οθόνη.

"Όλα είναι φυσιολογικά." είπε ο ντετέκτιβ Alfredson.

Ο Alex κουνήθηκε δίπλα μου. "Τότε τι κάνουμε εδώ;"

"Θέλουμε να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις." είπε ο ντετέκτιβ.

"Μα πήρατε ήδη τις καταθέσεις μας." είπε η Sarah.

Το μυαλό μου άρχισε να παίρνει φωτιές. Είχε αρκετή ζέστη εδώ μέσα. "Δεν πήραν την δική μου."

Η Sarah γύρισε προς το μέρος μου. "Ναι την πήραν, ήμουν εκεί."

Έβγαλα την τσάντα από τον ώμο και κάθισα σε μια καρέκλα. "Δεν την πήραν ολοκληρωμένα. Ήμουν σε νάρκωση στο νοσοκομείο. Και από εκεί και μετά ήμουν ανίκανη λόγω των φαρμάκων που έπαιρνα, των εξετάσεων-"

"Των τάσεων αυτοκτονίας." είπε ο Alex.

"Και τις καρδιακής σου κρίσης." συμπλήρωσε η Sarah. "Έχεις δίκιο."

Άνοιξα την τσάντα. "Έχετε κλιματιστικό εδώ μέσα; Ανοίξτε το." είπα.

Ο ντετέκτιβ έκανε νόημα σε ένα από τους υπαλλήλους εκεί μέσα και αμέσως ένα φρέσκο αεράκι με χτύπησε. "Είσαι καλά;"

"Ναι μόνο να βρω τα χάπια μου." το χέρι μου έψαχνε μανιωδώς το κίτρινο μπουκαλάκι.

"Νόμιζα θα στα έκοβαν σήμερα." είπε η Sarah.

Το βρήκα! "Τελικά δεν έγινε ποτέ αυτό."

Άνοιξα το κίτρινο μπουκαλάκι και ένα από τα άσπρα χαπάκια μπήκε στο στόμα μου. Το κατάπια με άνεση. Δύο χρόνια πλέον, δεν νιώθω άβολα να τα παίρνω.

"Λοιπόν Jane;" ρώτησε ο ντετέκτιβ. "Τι θυμάσαι από εκείνη την νύχτα;"

"Δεν έχει αίθουσες ανάκρισης;" ρώτησα.

"Όχι σήμερα." 

Ξεφύσησα ελαφρώς αναστατωμένη. Αυτή η μέρα πάει από το κακό στο χειρότερο. "Δεν θυμάμαι πολλά. Ότι ξέρω, το ξέρω από τους εφιάλτες."

"Πες μας λοιπόν τι ξέρεις. Από τους εφιάλτες." είπε ο ντετέκτιβ.

Για λίγα δεύτερα το δωμάτιο ησύχασε από ομιλίες. Η Sarah και ο Alex κοιτούσαν για λίγο ο ένας τον άλλον με ανήσυχα βλέμματα και μετά εμένα. "Ήμουν μεθυσμένη. Βγήκα από εκείνο το κλαμπ που συχνάζαμε τα Σάββατα. Βρέθηκα σε ένα σκοτεινό στενό, λογικά βγήκα από την πίσω πόρτα. Θυμάμαι που είχα τις ζαλάδες, ίσως επανερχόμουν από το μεθύσι. Έψαχνα στα τυφλά τον Adrian, όπου τον βρήκα ξαπλωμένο..."

"Adrian, ξύπνα!"

Η ξαφνική ανάμνηση με έπιασε απροετοίμαστη. Όμως συνέχισα να μιλάω. "Τότε ήταν που είδα αίμα. Κάποιος με πήρε από πίσω. Ένιωσα το μαχαίρι έτοιμο να σκίσει το λαιμό μου, αλλά με κάποιον τρόπο με μαχαίρωσε στο χέρι. Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι τα φώτα του περιπολικού και οι αστυνομικοί να με παίρνουν."

"Αφήστε με! Adrian!"

Η εικόνα ενός τραυματισμένου Adrian εμφανίστηκε στην όρασή μου. Όχι τώρα, περίμενε μέχρι να πάω σπίτι! "Ξύπνησα στο νοσοκομείο, καλωδιωμένη με χειροπέδες στο χέρι και οξύ πόνο στο στήθος και στο χέρι μου. Τότε είναι που άρχισα να φωνάζω από τον πόνο. Κάποιες νοσοκόμες και γιατροί με άκουσαν και για κάποιο χρονικό διάστημα ένιωσα εκτός τόπου και χρόνου."

"Jane, με ακούς;" ένας γέρος γιατρός με ρώτησε. Μπορούσα να τον ακούσω, αλλά δεν μπορούσα να κινηθώ.

Άλλη μια ανάμνηση. "Τότε έπαθα την κρίση και όταν ξύπνησα οι γιατροί είπαν πως έχω πρόβλημα με την καρδιά, μυοκαρδίτιδα. Αυτά θυμάμαι. Και αυτά ξέρω."

Πρέπει να μιλούσα χωρίς να προσέχω γύρω μου πάλι, γιατί όταν σταμάτησα, όλοι στο δωμάτιο με κοιτούσαν. Δεν υπήρχαν σιγανές ομιλίες μεταξύ υπαλλήλων, ούτε ήχοι από το συνεχόμενο πληκτρολόγισμα. Όλοι με κοιτούσαν με προσήλωση και αυτό με έκανε να νιώθω άβολα.

Ίσως κατάλαβαν πως τελείωσα την αφήγηση της μίζερης και χειρότερης νύχτας της ζωής μου, γιατί άρχισαν να κοιτούν ο ένας τον άλλον δειλά δειλά. Ο ντετέκτιβ Alfredson ήταν αυτός που μίλησε. "Σας φωνάξαμε εδώ σήμερα, γιατί βρήκαμε κάτι. Δεν είναι κάτι καλό όμως. Παρ'όλα αυτά, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι τρέχει."

"Τι βρήκατε;" ρώτησε ο Alex.

Μία από τις οθόνες υπολογιστών -εκείνη που είχε τα αρχεία της υπόθεσης- φωτίστηκε ξανά, και ο άνδρας που χειριζόταν τον υπολογιστή, άνοιξε άλλο ένα παράθυρο. Σηκώθηκα από την καρέκλα που καθόμουν και μαζί με τον Alex και την Sarah πλησιάσαμε όλοι εκεί. 

Το παράθυρο της οθόνης ήταν λευκό, και με μαύρα γράμματα έγραφε "404 file not found". Μου θύμισε εκείνες τις ιστοσελίδες που ανέβαζαν όλοι για κάποια περίοδο στο Facebook. Ο Alex ήταν αυτός που μίλησε. "Τι είναι αυτό;"

"Αυτό," ξεκίνησε ο ντετέκτιβ, "είναι ότι αρχείο είχε η αστυνομία πάνω στον Adrian Reynolds."

"Δεν υπάρχει τίποτα." είπε η Sarah μπερδεμένη.

"Ακριβώς. Κάποιος τα διέγραψε." είπε ένας άλλος υπάλληλος από δίπλα.

"Πώς;" ρώτησα εγώ αυτή τη φορά.

"Χάκαραν το σύστημα. Πλέον, δεν υπάρχει τίποτα πάνω στον Adrian Reynolds σε κανένα σύστημα τις πολιτείας. Ούτε ονόματα, ηλικίες, τηλεφωνικά αρχεία, φωτογραφίες, τίποτα." είπε ο υπολογιστάκιας που ήταν μπροστά μας.

"Δεν καταλαβαίνω." είπε η Sarah χαμηλόφωνα. "Γιατί και ποιος να το κάνει αυτό;"

"Δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι." είπε ο ντετέκτιβ. "Όποιος και να το έκανε πάντως, το είχε προσχεδιάσει καλά."

"Και το έκανε να φαίνεται απίθανο." συμπλήρωσα εγώ. "Είναι σαν να διέγραψαν τον Adrian."

Σαν να μην έζησε ποτέ, είπε μια μικρή φωνούλα στο μυαλό μου.

_________________________________________________

Α/Ν 1867 Λέξεις! Αυτό είναι ένα νέο ρεκόρ!!

Λοιπόν, πώς σας φάνηκε; Αν και δεν είχε καθόλου Jack το κεφάλαιο, μπορώ να πω πως η Jane μας συνάρπασε όλους.

Μπορεί να είναι κάπως νωρίς για να πω το ακόλουθο, αλλά προβλέπεται αυτή η ιστορία να είναι γύρω στα 20-30 κεφάλαια τουλάχιστον. Που σημαίνει πως είτε θα το τελειώσω τσακ μπαμ (γρήγορες ή και καθημερινές ανανεώσεις μέσα στο καλοκαίρι), ή θα ανεβάζω κάπως αργά με σκοπό να τελειώσω το άλλο (ή άλλα, δεν είμαι σίγουρη) βιβλία μου.

Όπως και να'χει ψηφίστε εάν σας άρεσε και κάνετε σχόλιο. Θα ήθελα πολύ να δω την γνώμη σας!

Τέλος, για την  το τραγούδι του κεφαλαίου είναι το Greatful- Rita Ora.

DL