37. Πιστόλια στο τέλος.

Jack's POV

Η αγάπη είναι μια ανίκητη δύναμη. Μια δύναμη, τόσο μεγάλη, που δεν υπάρχει κάποια λέξη να τη περιγράψει. Μπορεί να σώσει, μπορεί να καταστρέψει. Μπορεί να προστατέψει, μπορεί και να αφήσει κάποιον να τον διαλύσουν. Μπορεί να μείνει για πάντα. Μπορεί και όπως όλα, να τελειώσει κάποια στιγμή.

Αυτή τη στιγμή την ένιωσα όταν άκουσα τον πυροβολισμό.

Ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Σαν όλα να τελείωσαν και τίποτα να μην έμεινε. Ήταν σαν να χάθηκαν, όλοι και όλα.

Τότε, σαν στις ταινίες, ο χρόνος ξεκίνησε και πάλι. Αργά και σταδιακά. Με γρήγορα βήματα, που όμως φάνηκαν αργά, έτρεξα προς το σπίτι της Jane. Η πόρτα ήταν λίγο ανοιχτή. Μα πριν προλάβω να την ανοίξω, κάποιος με τράβηξε από τους ώμους δυνατά.

Τότε ήταν που ο χρόνος άρχισε να κιλά κανονικά.

Γύρισα, και μια γροθιά έπεσε αμέσως στο πρόσωπό μου, κάνοντάς με να παραπατήσω. Πριν το καταλάβω, μια κλοτσιά με έσπρωξε προς τα πίσω, όμως δεν έπεσα ακόμη. Σήκωσα το κεφάλι μου. Υπήρχε αίμα στο χέρι μου. Τα μάτια μου έπεσαν αμέσως στα δικά του. Ήταν εκείνα τα μαύρα που με είχαν δείρει λίγες εβδομάδες πριν.

Μόνο που αυτή τη φορά, δεν κρυβόταν κάτω από μια μάσκα. Ήξερα ποιος ήταν.

"Θα σε σκοτώσω μαλάκα." ήταν το πρώτο πράγμα που του είπα.

"Γρυλίζεις κιόλας, σκυλάκι;" ρώτησε με ένα ειρωνικό ύφος.

Αμέσως πήγε να με χτυπήσει πάλι, μα με κάποιο μαγικό τρόπο του ξέφυγα. Έτρεξα κατά πάνω του, και πιάνοντάς τον από τη μέση, πέσαμε και οι δυο κάτω. Παίζει στη πτώση να χτύπησε το κεφάλι του, γιατί τα μάτια του έκλεισαν γρήγορα από τον πόνο.

Χωρίς να χάσω χρόνο, άρχισα να τον χτυπάω στο πρόσωπο. Ο πόνος που δημιούργησε ο ίδιος δεν συγκρίνεται με αυτόν που θα του δημιουργήσω εγώ.

"Είναι η κοπέλα μου γαμώ!" φώναξα. "Η κοπέλα μου!"

"Μου χρωστάει. Μου ανήκει." απάντησε προσπαθώντας να δείξει θάρρος.

"Δεν σου χρωστάει τίποτα Nathan." Απάντησα σκληρά και τον βάρεσα άλλη μία φορά στο πρόσωπο. Ύστερα σηκώθηκα από πάνω του και σκουπίζοντας το αίμα που έτρεχε από το στόμα μου, συνέχισα. "Για να σταματήσει τον πόνο που δημιούργησε ο Adrian σε τόσες κοπέλες, χρησιμοποίησε εσένα. Πόσο χαμηλά έπεσε."

Αυτό μάλλον του πυροδότησε το συναίσθημα του θυμού. Πήγε να κάνει μια προσπάθεια να σηκωθεί, μα τον κράτησα κάτω χτυπώντας τον στη κοιλιά. Πήγα να τον χτυπήσω πάλι αλλά μια φωνή με σταμάτησε.

"Σταμάτα Jack!" η φιγούρα της εμφανίστηκε στο κατώφλι του σπιτιού της. "Κάλεσε την αστυνομία και ένα ασθενοφόρο."

____________________

Σε λιγότερο από μισή ώρα, ήμασταν όλοι στο νοσοκομείο. Κάτι νοσοκόμες φρόντιζαν τις πληγές του Nathan και τις δικές μου, ενώ ένας αστυνομικός έπαιρνε κατάθεση από τη Jane. Σύμφωνα με την ίδια, η Stephanie εμφανίστηκε στο σπίτι της με ένα όπλο, θέλοντας να τα "τελειώσει όλα". Η Jane προσπάθησε να τη σταματήσει, μα άργησε λίγο.

Η Stephanie προσπάθησε να αυτοκτονήσει.

Η ίδια βρίσκεται τώρα στο χειρουργείο, με μια σφαίρα, μακριά ευτυχώς, από τη καρδιά της. Δεν θα πεθάνει, λένε οι γιατροί. Όμως μόλις γίνει καλύτερα, θα μπει πίσω από τα κάγκελα.

Τώρα θα αναρωτιέστε τι έγινε. Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω περισσότερα. Σε λίγο οι αστυνομικοί θα πάρουν κατάθεση και από τον Nathan για τον λόγο που ήταν στο σπίτι της Jane. Ίσως μάθω τότε.

Καθώς η νοσοκόμα κρατούσε ακόμη τοπ βαμβάκι στη μύτη και το κεφάλι μου πάνω για να σταματήσει η αιμορραγία, η πόρτα του ιατρείου χτύπησε. Αμέσως κοίταξα πλάγια τον Nathan ο οποίος κοιτούσε εμένα. Προσπάθησα να του ρίξω ένα άγριο βλέμμα μα μου ήταν αδύνατο. Πήγα να γυρίσω λίγο το κεφάλι μου, μα κάποιος με άρπαξε αμέσως από το πιγούνι και έστρεψα τη προσοχή μου αμέσως εκεί.

"Υποθέτω πως θα ζήσεις." είπε παρατηρώντας τις πληγές μου.

"Μπαμπά, τι κάνεις εδώ;" ρώτησα χαμηλόφωνα.

"Προσπαθώ να μάθω τι συμβαίνει." απάντησε στον ίδιο τόνο. Μετά γύρισε προς τον Nathan. "Eddison, πάνε για κατάθεση. Σε περιμένει ο αστυνομικός έξω."

Ο Nathan με τη συνοδεία των νοσοκόμων, βγήκε έξω, αφού πρώτα μου ρίξει ένα σκληρό βλέμμα του τύπου "πέθανες".  Ο μπαμπάς και πάλι γύρισε τη προσοχή του πάνω μου. Τον παρατήρησα που με παρατηρούσε και ξεφύσησε αναστατωμένος. Του είχαν πέσει πολλά και δεν ήξερε από πού θα τα μαζέψει.

"Δύο φορές μέσα σε μια εβδομάδα εμπλέκεται το όνομά σου με την αστυνομία." είπε σιγανά. "Συνεχόμενα!"

 "Το ξέρω, μα έχω μια καλή δικαιολογία." προσπάθησα να με υπερασπιστώ.

"Αλήθεια για πες την!" σχεδόν φώναξε. 

Οκ, αυτό δεν το περίμενα.

Αμ...

"Βασικά δεν ήξερα ότι θα μου δώσεις την ευκαιρία να δικαιολογηθώ." απάντησα τελικά. "Οπότε μπορείς να με κατσαδιάσεις να τελειώνουμε."

"Όχι δεν τελειώνουμε!" φώναξε δυνατά αυτή τη φορά. "Είσαι δεκαοχτώ χρονών σκατόπαιδο. Μέχρι πότε νομίζεις ότι θα μπορώ να σου σώζω το τομάρι ε; Είσαι ενήλικας πλέον Jack! Μάθε επιτέλους τι πάει να πει ευθύνη."

Το μόνο που έκανα ήταν να τον κοιτάω. Είχε δίκιο και αυτό με πλήγωνε ακόμη περισσότερο. Ύστερα πάλι, δεν ξέρει τα πραγματικά αίτια που με οδήγησαν εδώ. Οπότε, δεν ξέρω κατά πόσο δίκιο είχε.

"Αυτή τη φορά δεν το έκανα για εμένα μπαμπά. Το έκανα για τη κοπέλα που αγαπώ." είπα αυθόρμητα και συνέχισα, χωρίς δισταγμό. "Τα έκανα όλα για εκείνη, και αν χρειαστεί θα συνεχίζεις να με βλέπεις στο τμήμα. Γιατί το αξίζει. Όπως εσύ κάνεις τα πάντα για να με κρατήσεις μακριά από τους μπελάδες με τον νόμο, επειδή με αγαπάς, έτσι και εγώ κάνω τα πάντα για να σώσω αυτή που αγαπώ."

Αυτή τη φορά ήταν η δική του στιγμή να σωπάσει. Με κοιτούσε λες και είπα πως σκότωσα κάποιον. Σκεφτόταν. Και αυτό με φόβιζε ακόμη πιο πολύ. Ύστερα από λίγο, χτύπησε ξανά η πόρτα. Εκείνος την άνοιξε, και το κουρασμένο βλέμμα της Jane ξεπρόβαλε.

"Μήπως..ενοχλώ;" ρώτησε ευγενικά.

Ο μπαμπάς μου κοίταξε μια εμένα και μια τη Jane. Μετά από λίγο της απάντησε. "Μείνε. Έχω να κάνω κάποια πράγματα έτσι και αλλιώς."

Η Jane μπήκε περισσότερο μέσα και ο μπαμπάς έκλεισε βιαστικά τη πόρτα. Η αρνητική ατμόσφαιρα της συζήτησης, επικρατούσε ακόμη στο δωμάτιο. Η Jane το κατάλαβε αυτό και νευρικά ήρθε προς το μέρος μου. Έκατσε δίπλα μου στο ιατρικό κρεβάτι. Δεν μίλησε, απλά κοιτούσε. Ήξερε ότι κάτι είχε συμβεί. Μπορεί και να είχε ακούσει. Έβαλα το χέρι της μέσα στο δικό μου, σαν πράξη ευγνωμοσύνης που είναι ακόμη εδώ.

"Είσαι καλά;" ρώτησε. 

"Ναι." απάντησα. "Εσύ;"

Εκείνη γέλασε ειρωνικά. "Υπήρξα και καλύτερα. Σε λίγο θα έρθει ο δρ. Lewis να με εξετάσει. Κάτι για αδρεναλίνη είπαν. Δεν κατάλαβα και πολλά."

"Θα είμαι εδώ." την επιβεβαίωσα. "Ξέρεις τι τρέχει εδώ πέρα;"

Κατάλαβε πως προσπαθώ να αλλάξω θέμα, γι'αυτό και αναστέναξε. "Όχι. Αλλά το μόνο που ξέρω, είναι πως ο Alfredson μας θέλει μετά από τις καταθέσεις."

"Μάλλον θα έχει βγάλει κάποιο συμπέρασμα." συμπλήρωσα.

"Μακάρι. Γιατί δεν μπορώ άλλο." παραπονέθηκε. "Θέλω απλά να-"

Η συζήτηση κόπηκε όταν το κινητό της Jane χτύπησε με ένα νέο μήνυμα. Το έβγαλε άτσαλα από τη τσέπη της. Ήταν άγνωστος αριθμός. Η Jane απλά με κοίταξε. Αμέσως άρπαξα το κινητό της. Πάτησα το μήνυμα για να το δω. Ήταν μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία που είχα ξαναδεί παλιά. Ήταν η Jane, που χαμογελούσε γλυκά.

Πού την έχω ξαναδεί;

Δεν είναι πρόσφατη. Αυτό είναι σίγουρο.

Μετά από λίγο, στάλθηκε ένα νέο μήνυμα. "Όλα για την αγάπη. Έτσι έλεγες και εσύ. Θα τα πούμε κάποια μέρα μικρή. Συγνώμη."

Αμέσως πήρα τη Jane από το χέρι και βγήκα από το ιατρείο. Με ρώτησε που πάμε, αλλά ούτε εγώ ήξερα. Απλά έψαχνα έναν αστυνομικό. Άνοιξα πόρτες και πέρασα διαδρόμους. Μπήκαμε στο ασανσέρ, μα δεν της έδωσα τον λόγο. Ο χρόνος άρχισε πάλι να κυλάει αργά, σαν να μη καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται. Το μόνο που της είπα ήταν "Ξέρω ποιος φταίει.". Ήξερε για τι πράγμα μιλούσα. Δεν ήξερε για ποιον μιλούσα.

Βγήκαμε στην γραμματεία της μπροστινής εισόδου του νοσοκομείου. Εκεί ήταν μαζεμένοι πολλοί αστυνομικοί. Του είχαν βάλει ήδη χειροπέδες. Μάλλον δεν άντεξε. Και μίλησε επιτέλους. 

Ήξερε πως ήθελε να τελειώσει.

Γιατί ήταν και ένα μαρτύριο για εκείνον.

"Jack, γιατί συλλαμβάνουν τον Nathan;" άκουσα λίγο πιο πίσω τη φωνή της.

"Γιατί αυτός σκότωσε όσα αγαπούσες Jane." απάντησα σιγανά. "Μα δεν ήταν εκείνος που τα δημιούργησε όλα."

_________________________________________

A/N Μπαίνω για μπάνιο.

#spoiler : τελευταίο κεφάλαιο

DL