36. Λουλούδια στην αλήθεια της.

Jane's POV

"Πάμε Jack!" φώναξα από τις κερκίδες δυνατά. "Πάμε μωρό μου!"

Ο Jack είχε τη μπάλα για άλλη μια φορά. Είχαν μείνει δέκα λεπτά μέχρι το επίσημο τέλος του παιχνιδιού, και η αντίπαλη ομάδα μας περνάει για τέσσερις πόντους. Έχω υπερένταση. Για κάποιο λόγο, θέλω όσο τίποτε άλλο να νικήσουμε και δεν θα αντέξω την ήττα.

Δίπλα μου καθόταν πιο ήρεμα η Mae με τις φίλες της. Η Mae είναι η αδερφή του Jason και δεν ήρθε στο παιχνίδι για να δει τον αδερφό της, αλλά για να κατασκοπεύσει το πρώην αγόρι της, Max Gonzales. Δεν ξέρω γιατί και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα.

Επικεντρώθηκα πίσω στο παιχνίδι. Ο Jack είχε μπροστά του δύο μεγάλα εμπόδια, ή αλλιώς αγόρια. Ο ένας λίγο πιο ψηλός από τον άλλον. Με επιδέξιες κινήσεις, ο Jack έδειξε πίσω από τα αγόρια. Εκείνη σαν ηλίθιοι γύρισαν να δουν, και μέχρι να καταλάβουν πως τους κορόιδεψε, ο Jack είχε φύγει από τη παγίδα τους.

Με γρήγορες κινήσεις, έκανε πάσα στον Alex, ο οποίος έβαλε στο τέλος καλάθι. Δύο πόντοι για εμάς. Και έτσι πέρασε το επόμενο πεντάλεπτο. Η κάθε ομάδα έβαζε καλάθια, πόντοι έμπαιναν ο ένας μετά τον άλλο. Είχα ζαλιστεί. Η Mae είχε τις ίδιες ανησυχίες με εμένα, φοβόταν μη τελικά χάσουμε. 

Ο προπονητής Black φώναξε για τάιμ άουτ λίγο πριν τελειώσει το τελευταίο δίλεπτο. Η ομάδα μας μαζεύτηκε γύρω από τον προπονητή. Ο Jack από το γήπεδο μου χαμογέλασε σαν μωρό, και ανταπέδωσα κουνώντας το κεφάλι μου. Έκατσα στη θέση μου στη κερκίδα, όπως και οι υπόλοιποι, περιμένοντας να ξεκινήσουμε πάλι.

"Τι ώρα είναι;" ρώτησε η Mae.

Άνοιξα το κινητό μου. "Κοντεύει δέκα. Κράτησε πολύ ο αγώνας."

"Μετά θα πας στο πάρτι;" ρώτησε και οι φίλες της γύρισαν να δουν την απάντησή μου.

Δεν θέλω να πάω.

Μα πρέπει.

Θυμάσαι τι έγινε δύο χρόνια πριν;

Ο Jack δεν είναι Adrian. Δεν θα πεθάνει.

"Ναι. Αλλά λίγο πιο αργά." απάντησα τελικά.

Η σφυρίχτρα του διαιτητή με έσωσε από τις υπόλοιπες ερωτήσεις τους. Οι δύο ομάδες μπήκαν πάλι στο παιχνίδι και το ρολόι άρχισε να μετρά αντίστροφα. Η μπάλα ήταν στους αντιπάλους. Ο ένας από τους ανθρώπους-εμπόδια πάλι μπλεκόταν στα πόδια του Jack, χωρίς να του δίνει πολλές επιλογές κίνησης.

Στιγμιαία κοίταξα τον πίνακα. Μας περνούσαν έναν μόνο πόντο και έμεινε λιγότερο από ένα λεπτό. Το αίσθημα της ήττας άρχισε να με κατακλύζει, καθώς έκανα προσευχή σε όλες τις ανώτερες δυνάμεις να κάνουν το θαύμα τους.

Ο χρόνος κυλούσε αργά. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να απομακρυνθώ από τους πάντες και τα πάντα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να ηρεμήσω τον ρυθμό της καρδιάς μου. Σήμερα είναι η μέρα. Η μέρα που θα τελειώσουν όλα.

Η Chloe.

Αυτή η μικρή σκρόφα φταίει για όλα. Με το δίκιο της από τη μια. Ο Adrian την έσπασε. Αλλά εμένα μου πήρε μέσα από τα χέρια μου κάτι δικό μου, κάτι το οποίο ήθελα να σπάσω εγώ η ίδια.

Ο Jack και η αστυνομία πιστεύουν πως είναι αυτή. Έναν μήνα πριν ίσως εβαλε κάποιον να χτυπήσει τον Jack. Λίγες μέρες πριν αυτή σκότωσε τη γυναίκα που με μεγάλωσε, τη γυναίκα που με αγάπησε. Υπάρχουν πάνω στο όπλο και δικά της αποτυπώματα. Ο Alfredson μου εξήγησε πως ο Jack αποκλείεται να είναι ο δολοφόνος, γιατί ο Lucas (a/n ο αδερφός της) τον παρακολουθούσε, μιας και ήταν "καλό κομμάτι".

Έτσι το σχέδιο ήταν απλό. Να φέρω τη Chloe κοντά μου και να τη κάνω να μιλήσει και να πει όλα τα άσχημα πράγματα που έκανε. Αυτό θα έκανα και στο πάρτι. Απλά...κάτι πάει λάθος.

Δεν λέω, μ'αρέσει που όλα τελειώνουν γρήγορα και απλά, αλλά έχω ένα κακό προαίσθημα πως κάνουμε λάθος. Η Chloe δεν είναι ικανή για φόνο και όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ αρνούμαι να το πιστέψω.

Ένιωσα να με σπρώχνουν. Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν το χάος. Ειχε δημιουργηθεί κάτι σαν τοίχος γύρω μου που δεν μου επέτρεπε να δω το γήπεδο. Κοιτούσα σαν χαμένη ανθρώπους να ζητωκραυγάζουν, να γελάνε, να αγκαλιάζονται. Ένας άγνωστος με φίλησε στο μάγουλο και μετά αγκάλιασε τη Mae.

Μετά ήρθε ο ήχος.

Το τραγούδι του σχολείου μας ακουγόταν παντού. Όλοι οι παράφωνοι το τραγουδούσαν χοροπηδώντας πάνω στη κερκίδα και κατεβαίνοντας στο γήπεδο. Σύντομα βρήκα τον εαυτό μου να σηκώνεται και να τραγουδάει επίσης. Όσο πιο γρήγορα μπορούσα, κατέβηκα τις κερκίδες. Τα αγόρια της ομάδας κρατούσαν ψηλά τον Jack και γελούσαν ευτυχισμένοι.

Τα παιδιά κατέβασαν τον Jack και αμέσως έτρεξα κατά πάνω του. Εκείνος με σήκωσε ψηλά στην αγκαλιά του και τον έσφιξα επάνω μου. Ένιωθα τον ιδρώτα του και ένιωσα σαν να είχα παίξει και εγώ μαζί του στο παιχνίδι. Χαμογέλασα χαρούμενη και άκουσα το γλυκό του γέλιο. Μετά από πολλές σβούρες, με κατέβασε κάτω.

Όταν τα πόδια μου άγγιξαν το ξύλινο δάπεδο του γηπέδου, δεν με άφησε τελείως. Έβαλε τα χέρια του στα μάγουλά μου και μας ένωσε σε ένα βαθύ φιλί. Δεν περίμενε για να ζητήσει άδεια, απλά και μόνος του έμπλεξε τη γλώσσα του με τη δική του. Είχε υπέροχη γεύση και ένιωσα να εθίζομαι στο φιλί του για μία ακόμη φορά. Μετά από λίγο σταμάτησε. Τον κοίταξα χαμογελώντας και με κοίταξε έτοιμος να κλάψει.

"Νικήσαμε μωρό μου." είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. "Νικήσαμε."

Ένιωσα πως δεν εννοούσε το παιχνίδι.

_________________________________________________________

Μέσα στην επόμενη ώρα ήμουν σπίτι. Ο Jack θα ερχόταν σε λίγα λεπτά για να με πάρει και να πάμε μαζί στο σχολείο, οπού θα γινόταν και το νικητήριο πάρτι. Πιστεύω πως θα είναι και αρκετοί καθηγητές, οπότε ελπίζω να μην γίνει κάτι πολύ τρελό από μεθυσμένους μαθητές.

Και επισήμως, η σχολική χρονιά τελείωσε. Αν και είναι ακόμη Απρίλιος, ακολουθούν οι ανοιξιάτικες διακοπές και μετά από αυτό, οι εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια. Με τον Jack δεν έχουμε σκεφτεί πολύ το τι θα γίνει μετά το λύκειο. Πράγμα που με αγχώνει. Έχω κάνει αιτήσεις σε πολλά πανεπιστήμια, όπως και ο Jack, αλλά φοβάμαι για τα αποτελέσματα.

Ξεκίνησα να ντύνομαι. Δεν θα έβαζα κάτι έξαλλο. Τζιν με κάποια μπλουζα. Φυσικά όμως το μυαλό μου ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που θα έπρεπε. Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα και το μέλλον θα είναι ακόμη πιο δύσκολο. Νιώθω περίεργα. Αυτό το άσχημο συναίσθημα της εβδομάδας υπάρχει ακόμη μέσα μου, κάπως πιο έντονο ίσως τώρα.

Υποθέτω είναι σαν το de ja vu. Ή η επανάληψη της στιγμής. Δύο χρόνια πριν, έτσι ετοιμαζόμουν για το πάρτι της νίκης, ίδια μέρα, ίδια ημερομηνία. Όπως και δύο χρόνια πριν, ετοιμάζομαι για κάτι που δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν πάω εκεί. Δεν ξέρω αν θα πιάσουν όντως τη Chloe. Δεν ξέρω αν όντως είναι η Chloe. Δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή της.

Έτσι και δύο χρόνια πριν, δεν ήξερα τι θα συνέβαινε όταν θα πήγαινα στο κλαμπ. Δεν ήξερα αν ο Adrian θα με χώριζε επιτέλους ή όχι. Δεν ήξερα τι θα μου έλεγε ο Nathan. Δεν ήξερα ότι θα πέθαινε ο Adrian. Δεν ήξερα τίποτα, και φοβόμουν.

Σήμερα είναι η επέτειος δύο χρόνων από τότε που έφυγε ο Adrian. Το πρωί στο σχολείο στήθηκε στο παλιό του, και άδειο, ντουλαπάκι κάτι σαν μικρό μνημείο. Περασα από εκεί και άφησα ένα μικρό κεράκι. Δεν είχα κάτι δικό του πλέον. 

Κούνησα αμέσως το κεφάλι μου. Δεν ξέρω γιατί φοβόμουν και αγχωνόμουν τόσο πολύ. Είναι χαρούμενη μέρα σήμερα. Σήμερα δίνεται ένα τέλος στα προβλήματα και μια αρχή στη ζωή. Πήρα το μαύρο δερμάτινό μου και ξεκίνησα να κατεβαίνω τις σκάλες. Λίγο πριν τις κατέβω, χτύπησε το κουδούνι. Ο Jack θα είναι. Μάλλον θα ήρθε νωρίτερα.

Η πράκτορας του μπαμπά είχε βγει έξω. Της έδωσα άδεια, μιας και εγώ η ίδια δεν θα ήμουν ποτέ μόνη. Όσον αφορά τον Lucas και το επίσημο αγόρι του, ο Ryan, βγήκαν τα δυο τους. Ραντεβού, έτσι είπαν. Οπότε το σπίτι θα ήταν άδειο. Μέχρι να γυρίσω με τον Jack (a/n ναι στο πονηρό να πάει το μυαλό σας).

Η πόρτα άνοιξε μα προς μεγάλη μου έκπληξη, στη πόρτα δεν ήταν ο Jack.

"Stephanie, τι κάνεις εδώ; Δεν θα πας με τον Jason στο πάρτι;" ρώτησα χαμογελώντας.

Η ξανθιά κοπέλα με κοίταξε λίγο σοβαρά, μετά χαμογέλασε. "Θέλω να μιλήσουμε λίγο."

"Ναι πέρνα. Θα έρθει σε λίγο ο Jack όμως." της είπα αφήνοντάς τη να μπει μέσα. "Τι θες να πούμε."

Η Stephanie ήταν με τη πλάτη της γυρισμένη και κοιτούσε το σπίτι. Μετά από λίγο γύρισε και στα χέρια της κρατούσε...ένα όπλο.

Ω Θεέ μου...

"Ήρθα να πούμε μερικές αλήθειες."

________________________________________________

A/N Ανέβασα γρήγορα, γιατί έχω υπερένταση. 

Σε δύο-τρία κεφάλαια -μαζί με τον επίλογο- το βιβλίο τελειώνει. Γιοκ. Καπούτ. Πείτε αντίο σε αυτή τη σαχλαμάρα και ετοιμαστείτε για την επόμενη.

Ξέρω, λυπάστε πολύ, αλλά εγώ ανυπομονώ και για το επόμενο. COME ON PEOPLE. CHEER UP!

Τέλος πάντων. Αν αναρωτιέστε, τα τραγούδια των τελευταίων 5-6 κεφαλαίων θα ανεβούν και αυτά κάποτε.

DL