34. Λουλούδια στα δεινά του κόσμου της| Part 2

Jane's POV

"Nathan, νομίζεις πως αρχίζω να τρελαίνομαι;"

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. "Όχι."

"Τότε γιατί είμαι...έτσι;" τον ρώτησα λυπημένα.

"Ο οργανισμός σου αντιδρά έτσι στα δεινά του κόσμου σου." άναψε το τσιγάρο του. "Εσύ το είχες πει."

Έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλό μου και στηρίχτηκα στη πλάτη του καναπέ. "Ίσως έχεις δίκιο."

"Όλα θα πάνε καλά μικρή. Έχεις εμένα." με διαβεβαίωσε.

Τον πίστεψα. Με βοηθούσε πάντα. Θα με βοηθάει για πάντα.

Μου έδωσε το τσιγάρο του. Με διστακτικές κινήσεις, το τοποθέτησα στα χείλη μου και ρούφηξα μια τζούρα. Είχα καιρό να καπνίσω. Μου έλειψε.

Ο Nathan παρακολουθούσε τις κινήσεις μου με προσήλωση. Είχε έρθει αρκετά κοντά μου, μα δεν έκανε κάποια κίνηση. Έβγαλα από τα χείλη μου το τσιγάρο και άφησα τον καπνό να βγει. Ο Nathan πήρε το τσιγάρο μέσα από τα χέρια μου και το άφησε στη σταχτοθήκη. Πλησίασε το πρόσωπό μου, μα πριν κάνει τη κίνηση, τον έσπρωξα μακριά μου.

"Είμαι με τον Jack, Nathan! Πώς τολμάς;" του φώναξα.

Ο Nathan απλώς γέλασε ειρωνικά. "Ναι πες μας πως τον αγαπάς κιόλας."

Σοκαρισμένη, τον χαστούκισα. Μάλλον ήταν πιο δυνατό απ'όσο έπρεπε, γιατί ακούστηκε σε όλο το διαμέρισμα.

"Σε αντίθεση με τον Adrian, ο Jack με αγαπάει. Και τον αγαπώ και εγώ." είπα ψιθυριστά.

Ο Nathan με κοίταξε αγριεμένος. "Δεν σ'αγαπάει Jane. Ο μόνος που σε αγαπάει είμαι εγώ!"

"Δεν ξέρεις τι λες. Δεν σου έδωσα αυτό το δικαίωμα!"

Άρπαξε το χέρι μου και το έβαλε πάνω στη καρδιά του. "Δεν χρειάστηκε."

Αποτραβήχτηκα και σηκώθηκα από τον καναπέ γυρνώντας τη πλάτη μου προς αυτόν. "Γιατί ήρθες πίσω Nathan;"

Για λίγα δεύτερα τίποτα δεν ακούστηκε. Το μυαλό μου πήγε στο χειρότερο. Μπορεί ο Jack να έχει δίκιο, και ο Nathan να επέστρεψε για εμένα. Όμως δεν ήθελα να το πιστέψω. Φαινόταν τόσο παράλογο στο μυαλό μου.

Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου και τινάχτηκα. "Επέστρεψα γιατί μου χρωστά τη καρδιά σου."

Ο Jack είχε δίκιο.

Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου. Ένιωθα να φοβάμαι για το τι θα γίνει μετά, και η αδρεναλίνη τα έκανε όλα χειρότερα.

Με βιαστικές κινήσεις με γύρισε προς αυτόν. Τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά μου με έναν βίαιο τρόπο. Ήταν απαίσιο. Προσπάθησα να φύγω από κοντά του, αλλά τα χέρια του με είχαν φυλακίσει. Την είχα βάψει άσχημα, και μόνο η Janie μπορούσε να με βγάλει από αυτή τη κατάσταση.

Τι θα έκανε η Janie; Σκέψου σκέψου σκέψου Jane!

Με άφησε μετά από λίγο και τον είδα να ανοίγει τα μάτια του με ένα μικρό χαμόγελο. "Σ'άρεσε;"

Τον κοίταξα για λίγο και μετά απροκάλυπτα, σκούπισα το στόμα μου με τη μπλούζα μου. "Ήταν το χειρότερο, το πιο απαίσιο πράγμα που έχω κάνει ποτέ μου. Είσαι χειρότερος και από τον Adrian."

Το τελευταίο ήξερα πως ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Αλλά δεν με ένοιαζε. Έτσι συνέχισα.

"Η καρδιά μου χτυπάει για άλλον, και για εκείνον θα χτυπά για πάντα. Φύγε από εδώ Nathan γιατί δεν αξίζεις ούτε τον αέρα που ξοδεύω για αυτά που σου λέω." είπα σκληρά και χωρίς έλεος.

Ο Nathan με κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα. Σαν να ήταν έτοιμος να γελάσει. Ύστερα, έκανε ένα βήμα για να έρθει κοντά μου, αλλά τα αντανακλαστικά μου αντέδρασαν, και τον χτύπησα στην ευαίσθητη περιοχή του.

"Θα το πληρώσεις αυτό καριόλα." είπε σιγανά μέσα στον πόνο του.

"Θα το δούμε."

_______________________

Αργά το απόγευμα ήμουν σπίτι, μόνη. Είχα απενεργοποιήσει το κινητό μου. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Φοβόμουν λίγο. Ο Nathan θα μπορούσε να έρθει εδώ πέρα ανά πάσα στιγμή και να πάρει αυτό που θέλει. Όσο δραματικό και αν φαίνεται, τελικά η ζωή πάει σκατά.

Μπήκα για μπάνιο αφήνοντας τη τηλεόραση στο δωμάτιο ανοιχτή. Άνοιξα το κασετόφωνο και έβαλα μέσα μια κασέτα με παλιά τραγούδια των Guns and Roses και Pink Floyd. Η κασέτα ξεκίνησε και έβαλα στο τέρμα τη φωνή.

Ξεντύθηκα και χώθηκα αμέσως στη μπανιέρα. Το κρύο νερό χτύπησε αμέσως το σώμα μου, μα δεν με πείραξε. Μετα από λίγο ζεστάθηκε και άρχισα να κάνω σαπουνάδα.

Μετά από ώρα επιτέλους βγήκα. Σκουπίστηκα με μια πετσέτα και φόρεσα το μπουρνούζι μου αφήνοντας τα μαλλιά κάτω. Βγήκα από το μπάνιο, και πήγα γρήγορα στο δωμάτιό μου. Το November rain για άλλη μια φορά ακουγόταν, μα σταμάτησα μόλις είδα τις ειδήσεις στη τηλεόραση.

Με μια κίνηση έκλεισα τη μουσική και δυνάμωσα τη τηλεόραση.

"Σήμερα αργά το απόγευμα συνελήφθη ο νούμερο ένα ύποπτος που κρύβεται πίσω από τη δολοφονία της Katherene Williams. Τα στοιχεία του δεκαοχτάχρονου νεαρού παραμένουν ακόμη ανώνυμα..." η δημοσιογράφος συνέχισε να λέει και να λέει.

Πριν το καταλάβω, άρχισα να ντύνομαι όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Το βρεγμένο μου μαλλί το έπιασα σε έναν απαίσιο κότσο. Τρέχοντας, έκλεισα τα πάντα. Βγήκα από το σπίτι και αφού βρήκα το ποδήλατό μου, ξεκίνησα για το αστυνομικό τμήμα.

Στο δρόμο, με είχαν βρίσει πολλοί οδηγοί. Προφανώς και πήγαν να με πατήσουν. Τους άλλους πήγα να τους πατήσω εγώ. Αλλά δεν με ένοιαζε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να πάω στο αστυνομικό τμήμα.

Υπάρχει ύποπτος.

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά. Δεν ήξερα γιατί. Από το άγχος, τον ενθουσιασμό, τον φόβο μήπως αυτός ο κάποιος είναι κάποιος που ξέρω. Όλα ήταν τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου.

Είχα λαχανιάσει, μα έφτασα στο αστυνομικό τμήμα χωρίς γρατζουνιές. Κάποιοι δημοσιογράφοι ήταν απ'έξω, αλλά τους προσπέρασα τρέχοντας. Μέσα, επικρατούσε πανικός. Δεν ήξερα πού να απευθυνθώ.

Στο τέλος, το βλέμμα μου εντόπισε τη Sarah. Αμέσως έτρεξα εκεί. Το βλέμμα της ήταν φοβισμένο, ενώ δίπλα της, ο Alex κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του.

"Λοιπόν;" ρώτησα ξέπνοη.

Μόλις βγήκε η φωνή μου, η Sarah τινάχτηκε, και ο Alex άρχισε να μου φωνάζει.

"Ξέρεις, το κινητό το χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε! Όχι για να το έχουμε κλειστό!" η φωνή του ακούστηκε σε όλο το διάδρομο και εγώ τον κοιτούσα τρομαγμένη.

"Είχε...κλείσει από μπαταρία. Είχα άλλα πράγματα να κάνω." με υπερασπίστηκα.

"Ίσως πρέπει να το ανοίξεις και να πάρεις τον πατέρα σου!" φώναξε πάλι.

"Γιατί;" ρώτησα φοβισμένη. "Μπορεί να μου πει κάποιος επιτέλους τι συμβαίνει;"

"Έπιασαν τον Jack, Jane! Αυτός είναι ο ύποπτος!" φώναξε κλαίγοντας η Sarah.

___________________________________

A/N Aloha.

Y adios..

Προφανώς, αυτή τη στιγμή προσπαθείτε να καταλάβετε αν είμαι ψυχοπαθής.

Η απάντηση είναι πως είμαι.

Με αγάπατε όμως. Τις λιγότερες φορές.

Λοιπόν....τι κάνετε βρε ατιμούτσικα; Όλα κομπλέ;

Καλά, μην ενθουσιάζεστε τόσο. Τέσσερα-πέντε-έξιτοπολύ κεφάλαια έμειναν οπότε τσιλ.

Το σίκουελ θα βγει σχεδόν αμέσως μετά.

Ζωή σε λόγου μας.

DL