33. Λουλούδια στη κοσμοθεωρία του μέλλοντος. | Part 1

Jane's POV

Η κοσμοθεωρία όλων των εποχών-περιόδων της ιστορίας, βασίζεται σε ένα και μόνο γεγονός. Τη γέννηση του Χριστού. Για τον Χριστιανισμό, ο Χριστός είναι ορόσημο όχι μόνο για τη θρησκεία, αλλά και για την ιστορία. Για τον Ισλαμισμό, ο Χριστός δεν είναι παρά άλλος ένας προφήτης, κάποιος που δεν αποτελεί σημαντικό σημείο της ιστορίας.

Επομένως, θα μπορούσε κανείς να πει πως η κοσμοθεωρία του ανθρώπου βασίζεται στη γέννηση ενός άλλου ανθρώπου. Πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στα θαύματα που έκανε ο Χριστός, απλά και μόνο επειδή δεν εξηγούνται επιστημονικά. Αυτό όμως, δεν τους σταματά από το να πουν, ότι όντως, ο Χριστός, είναι κάποιος -σχετικά- σημαντικός.

Οπότε, ανεξάρτητα από τη σημαντικότητα, ο άνθρωπος βασίζεται σε έναν άλλο. Η κοσμοθεωρία του μέλλοντός του, θα βασίζεται στον ίδιο άνθρωπο, μέχρι, να υπάρξει κάποιος επόμενος.

"Και αν έχει ήδη υπάρξει;" βρήκα τον εαυτό μου να ρωτά.

Η Sarah με κοίταξε περίεργα από τη διπλανή θέση. Υποθέτω πως το θέμα συζήτησης της προηγούμενης ώρας με επηρέασε πάλι.

"Πλέον μιλάς και μόνη σου;" με ρώτησε ειρωνικά. "Ίσως θα έπρεπε να σε δει ο δρ. Lewis. Έχεις καιρό να πας."

Αχ ο δρ. Lewis. Πρέπει να του πω τι συνέβη στο Criminal Minds.

"Βασικά, θα πάω μετά το σχολείο. Ο Jack..." σταμάτησα στα μισά τη πρόταση. Τι θα της έλεγα; Ότι μπορεί όντως να είμαι τρελή;

"Τι έκανε πάλι;" ρώτησε ξεφυσώντας η Sarah.

"Να...τώρα τελευταία κάτι μου συμβαίνει. Βλέπω πάλι εκείνους τους...εφιάλτες. Ο Jack πιστεύει πως οφείλεται στα τελευταία γεγονότα, αλλά δεν νομίζω! Μου είπε να πάω στον γιατρό, μπορεί να είναι κάποια συνέπεια των φαρμάκων." είπα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Η Sarah έβαλε το χέρι της στον ώμο μου. "Για πρώτη και τελευταία φορά, θα συμφωνήσω με τον Jack. Θα σου κάνει καλό."

Με μια γρήγορη κίνηση, έσπρωξα μακριά μου το χέρι της. "Οι εφιάλτες μου δεν θα διορθωθούν με το να πάω στον γιατρό."

"Σκέψου λογικά. Και ο γιατρός σου είχε πει πως θα έχουν περίεργες παρενέργειες τα φάρμακα. Σε αλλάζουν λίγο."  απάντησε με τρόπο σοβαρό.

"Δεν με αλλάζουν καθόλου. Ίσα ίσα, με βοηθούν." σηκώθηκα απότομα από τη θέση μου, κάνοντάς τη Sarah να ξαφνιαστεί. "Εγώ φεύγω."

Πάνω στην ώρα είχε χτυπήσει και το κουδούνι για τη πέμπτη ώρα. Περπάτησα μόνη μου ως το εργαστήριο της χημείας, όπου εκεί με περίμενε και ο Jack. Μόλις με είδε, μου χαμογέλασε γλυκά και ανταπέδωσα αμέσως. Πήγα προς τον πάγκο μας και περίμενα να μπει ο καθηγητής.

Ο Jack όμως, όπως πάντα, κατάλαβε πως πίσω από το χαμόγελο κρυβόταν κάτι άλλο. "Τι έγινε;"

"Τίποτα." απάντησα όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα.

Ένιωθα άσχημα που του έλεγα ψέματα, αλλά δεν ήθελα και να του πω πως με ενοχλούσε κάτι. 

"Τότε γιατί λες ψέμματα;" ρώτησε.

"Δεν λέω ψέμματα!" απάντησα απότομα. "Απλώς δεν λέω την αλήθεια."

"Μη γίνεσαι επιθετική Jane." είπε με έναν σοβαρό τόνο. "Απλά ρώτησα τι έγινε."

"Και εγώ σου απάντησα τίποτα. Μη με ενοχλείς."

______________________________________________

Μετά το σχολείο, έφυγα αμέσως για το γιατρό. Δεν μίλησα σε κανέναν άλλον, δεν ήθελα,. Ένιωθα σαν να με ελέγχουν. Χθες ο Jack με τις πολλές ερωτήσεις του, σήμερα η Sarah. Ο Jack νόμιζε πως μετά από όσα του είπα χθες το βράδυ, ίσως ακόμη νόμιζε πως το είχα κάνε με τον Nathan. Πράγμα που δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ.

Λες και δεν θες.

Δεν θέλω.

Το θέμα είναι πως ο Nathan δεν επέστρεψε "για να πάρει αυτό που θέλει", όπως λέει ο Jack. Αυτό είναι γελοίο. Ο Nathan ήρθε εδώ ξανά για κάποιο λόγο, αλλά αυτός ο λόγος δεν είμαι εγώ.

"Μπορείτε να μπείτε τώρα δεσποινίς." είπε η γραμματέας.

Άνοιξα τη πόρτα, και ο δρ. Lwis καθόταν ως συνήθως στο γραφείο του, διαβάζοντας μια εφημερίδα, πιο παλιά και από τον ίδιο. Μόλις με αντιλήφθηκε, κατέβασε την εφημερίδα, μα δεν έκανε κάποια κίνηση να με καλωσορίσει.

"Ξέρεις," ξεκίνησε, ", ο Morgot δεν έπρεπε να φύγει από την ομάδα."

"Τον λένε Morgan. Και έφυγε για να προστατέψει την οικογένειά του." τον διόρθωσα και έκατσα στο ιατρικό κρεβάτι.

"Η ομάδα είναι η οικογένειά του. Τι θα απογίνει η Garcia χωρίς αυτόν;" απάντησε ελαφρώς νευριασμένος.

"Ίσως πρέπει να σταματήσεις να βλέπεις Criminal Minds. Αλλιώς θα πρέπει να σε πάμε στον γιατρό." αποκρίθηκα σαρκαστικά. 

Άφησε την εφημερίδα του στο γραφείο του και σηκώθηκε. "Γιατί ήρθες σήμερα Jane;"

"Γιατί υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πως μπορείς να βοηθήσεις." απάντησα. "Νομίζουν πως τα φάρμακα έχουν παρενέργειες."

"Κάθε φάρμακο έχει παρενέργειες." είπε σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. 

"Ότι τρελαίνομαι." 

"Αυτό είναι μια θεωρία από τότε που γεννήθηκες."

"Ότι δημιουργούν τους εφιάλτες μου."

Στη τελευταία πρόταση, έκατσε και απλώς με κοίταξε. Τα πράγματα έγιναν τόσο γρήγορα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, είχε σηκώσει το τηλέφωνο και πληκτρολογούσε έναν αριθμό. Εγώ ταραγμένη, πήγα αστραπιαία κατά πάνω του, και άρπαξα το ακουστικό του, κόβοντας τη σύνδεση.

"Σε παρακαλώ, μη τη πάρεις." τον παρακάλεσα.

"Είναι απλώς μια ψυχολόγος Jane. Είναι για να σε βοηθήσει." άρπαξε το τηλέφωνο και άρχισε να πληκτρολογεί πάλι τον αριθμό.

"Σε παρακαλώ, δεν θέλω να ξαναπάω εκεί." τον ικέτευσα. "Όχι τώρα."

"Ένα μόνο ραντεβού. Μόνο ένα."

Όχι. Δεν θέλω ένα. Θέλω κανένα.

Δίχως να ξέρω τι κάνω, με το ένα χέρι, χτύπησα απότομα το κεφάλι του δρ. Lewis στο γραφείο. Έπεσε αναίσθητος. Έκλεισε ερμητικά τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα, ο γιατρός προσπαθούσε να σηκωθεί. Εγώ άρχισα να τρέχω και αυτός να φωνάζει το όνομά του.

Βγήκα από το κτήριο και άρχισα να περπατάω γρήγορα προς το μόνο μέρος που ήξερα ότι θα ήμουν εντάξει. Το σπίτι του Nathan.