29. Πιστόλια στα φιλιά της.

Jack's POV

"Νόμιζα πως κοιμόσουν." της ψιθύρισα στο αυτί.

Εκείνη με φίλησε γλυκά στο μάγουλο. "Δεν με έπαιρνε ο ύπνος."

"Γιατί μωρό μου;" τη ρώτησα σιγανά.

Η Jane βολεύτηκε καλύτερα στην αγκαλιά μου. "Δεν ξέρω. Έχω ένα κακό προαίσθημα."

Της χάιδεψα το μάγουλο. "Τίποτα κακό δεν θα συμβεί. Όλα θα πάνε καλά."

Το λεωφορείο σταμάτησε απότομα, και όλα τα άτομα, πεταχτήκαμε προς τα μπροστά. Αύριο είναι ο ημιτελικός του μπάσκετ, ημέρα Πέμπτη, και θα παίζαμε με μια δύσκολη ομάδα, σε γειτονική πόλη. Η Jane κανονικά δεν επιτρέπεται να είναι στο λεωφορείο -είναι μόνο για τους παίκτες και κάποιες μαζορέτες- αλλά η Sarah έπεισε τον προπονητή Black, όπως και εγώ, να έρθει η Jane μαζί μας. 

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πράκτορας που προσέχει τη μικρή, δεν ήρθε μαζί μας.

Βγήκαμε όλοι από τα λεωφορεία. Η ώρα ήταν ήδη εννέα το βράδυ. Ο προπονητής είπε να ανεβούμε όλοι στα δωμάτιά μας και να ξεκουραστούμε. Η αυριανή μέρα είναι μεγάλη, και ο προπονητής δεν μας θέλει κουρασμένους.

Με τη Jane ανταλλάξαμε ένα γλυκό φιλί και μετά απομακρύνθηκε από εμένα με τη Sarah και τη Stephanie να τη τραβάνε μαζί τους. Κάτι μου λέει πως προβλέπεται μεγάλη νύχτα. Σύντομα, ο Alex με τον Jason με πλησίασαν κάπως αμήχανα.

"Μη κοιτάξεις πίσω σου," είπε ο Alex, "αλλά ο αδερφός της Stephanie είναι εδώ."

Γύρισα το κεφάλι μου και κατάλαβα πως είχε δίκιο. Ο Nathan Eddison βρισκόταν καθισμένος σε μια από τις πολυθρόνες του λόμπι του ξενοδοχείου. Δεν μου έκανε εντύπωση που δεν χαιρέτησε την αδερφή του που μόλις πέρασε από μπροστά του, ή το ότι η Stephanie δεν χαιρέτησε τον αδερφό της. Όλοι ξέρουν πως δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά, και με το που έφυγε για σπουδές πέρσι ο Nathan, η όποια σχέση είχαν, διακόπηκε.

Ένα χέρι τράβηξε το κεφάλι μου δυνατά. Ήταν ο Alex. "Νομίζω πως σου είπα να μην κοιτάξεις."

"Αφαιρέθηκα." προσπάθησα να δικαιολογηθώ. "Ξέρετε τι μπορεί να κάνει εδώ;"

Ο Jason ανασήκωσε τους ώμους του. "Για να δει το παιχνίδι; Όπως και να'χει πάντα με τρόμαζε αυτός ο άνθρωπος."

"Δεν υπάρχει λόγος να τρομάζεις. Ο αδερφός της κοπέλας σου είναι. Δεν θα σου κάνει κακό." του είπε ο Alex και τον βάρεσε στο κεφάλι.

"Ο αδερφός της δικιάς μου μου έριξε μπουνιά και με κλείδωσε σε μια ντουλάπα." αποκρίθηκα και γύρισα προς τον Jason. "Να τον φοβάσαι."

"Ο Lucas το έκανε όμως για να τα βρείτε." απάντησε μπερδεμένος ο Jason. 

"Δεν μετράει ο λόγος. Η πράξη μετράει." του απάντησα.

"Όπως και να'χει," μας διέκοψε ο Alex, "έρχεται προς τα εδώ."

"Θα αυτοκτονήσω." μουρμούρισε ο Jason.

"Γεια σας αγόρια." άκουσα μια φωνή πίσω μου.

Flashback

15 Οκτωβρίου 2014

Γύρισα το κεφάλι μου, και τα μάτια του έπιασαν τα μαύρα δικά του. "Γεια Nathan."

"Jack," γύρισε προς τους φίλους μου, "Jason...Alex. Χαίρομαι που σας βλέπω."

"Τι θες;" τον ρώτησε απότομα ο Alex.

"Από 'σένα τίποτα." του είπε στον ίδιο τόνο ο Nathan. "Απλά ήρθα να καλωσορίσω το νέο μέλος της ομάδας μας."

"Χαίρομαι που με δεχτήκατε." απάντησα κρύα. Τον τύπο δεν τον πάω, και απ'ότι φαίνεται, δεν είμαι ο μόνος.

"Τώρα-"

"Πείτε μου γι'αυτή." διέκοψα τον Alex.

Με το βλέμμα μου, έδειξα τη καστανομάλλα κοπέλα. Τη Jane, όπως η ίδια μου συστήθηκε. Χαμογελούσε γλυκά, και περπατούσε μαζί με μια ξανθιά φίλη της. Μόλις έπιασε το βλέμμα μου, γύρισα αμέσως αλλού.

Μόνο εγώ δεν τη κοιτούσα.

Τότε κατάλαβα το πόσο ήσυχος ήταν ο διάδρομος. Πολλά παιδιά ήταν προσηλωμένα στις δύο κοπέλες. Σιγανοί, σχεδόν αθόρυβοι ψίθυροι έκαναν την εμφάνισή τους. Η Jane και η φίλη της πλέον κοιτούσαν μόνο μπροστά. Το βλέμμα της δεν ξαναέπεσε πάνω μου.

Κρίμα και έχει υπέροχα μάτια.

Η φωνή του Nathan όμως με ξύπνησε από τον λήθαργό μου. Τα κορίτσια μας είχαν προσπεράσει.

"Μείνε μακριά της Owens."

Η φωνή του Nathan βγήκε απότομη και απειλητική. Χωρίς να πω τίποτα, έφυγε μακριά μας. Το βλέμμα μου τον έβλεπε να πηγαίνει προς εκείνη. Ούτε που τον κοίταξε. Αντάλλαξαν μερικές κουβέντες και η ξανθιά κοπέλα έφυγε μακριά τους. Ο Nathan πέρασε το χέρι του πάνω από τους ώμους της και εκείνη τον έσπρωξε μακριά της.

"Βγάλ'τη από το μυαλό σου Jack." είπε ο Alex. "Ανήκει σε άλλον."

Και το έκανα.

End of Flashback

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησα αμέσως τον Nathan με απορία.

Εκείνος με κοίταξε με ένα πονηρό ύφος που έκρυβε πολλά. "Έχω να κάνω μια δουλειά."

"Τι είδους δουλειά έχεις....εσύ;" τον ρώτησε υποτιμητικά ο Alex.

"Από αυτές που άργησα να τελειώσω." είπε αινιγματικά. "Και αυτές που δεν θα έπρεπε να σε νοιάζουν."

___________________________________________________________

Μετά από το λιγότερο μισή ώρα, βρισκόμουν μέσα στη πισίνα του ξενοδοχείου. Δεν υπήρχε κανείς εδώ, και τα περισσότερα φώτα, ήταν κλειστά. Στο μυαλό μου, υπήρχαν τα λόγια του Nathan. Αναρωτιέμαι τι δουλειές είχε εδώ πέρα. Δεν είναι σύμπτωση που είναι εδώ τώρα. Ξέρει για το αυριανό παιχνίδι, είμαι σίγουρος. 

Φοβόμουν κάπως. Μέχρι πέρσι, που ήταν ακόμη στο σχολείο, ήταν κάπως μυστικοπαθής με τη προσωπική του ζωή. Ένα πράγμα μόνο ήξερα : με κάποιον τρόπο συνδέεται με τη Jane. Στα διαλείμματα, πολλές φορές τον έβλεπα να της μιλάει και εκείνη να είναι κάπως απόμακρη μαζί του. Σαν να μην το ήθελε. Σαν εκείνος να τη πίεζε για κάτι. Επομένως, δεν φοβάμαι για μένα.

Φοβάμαι για τη μικρή μου.

Δεν θέλω να τη κοιτάει, να της μιλάει, να την αγγίζει, να αναπνέει κοντά της. Γίνομαι αυταρχικός, αλλά, έτσι πρέπει.

Είμαι ηλίθιος για πάρτη της.

Είχα το κεφάλι μου κάτω από το σκοτεινό (α/ν δεν νομίζω να υπάρχει και φωτεινο) νερό. Μια σκιά πρόβαλε από πάνω μου και αμέσως κολύμπησα προς εκεί. Έβγαλα το κεφάλι μου από το νερό, και ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό μου.

"Υποτίθεται πως κοιμάσαι." η σιγανή φωνή της ήταν το πρώτο πράγμα που άκουγα εδώ και μισή ώρα.

"Και εσύ το ίδιο." της απάντησα και κολύμπησα κοντά της.

Η Jane κάθισε στην άκρη της πισίνας, βάζοντας μόνο τα πόδια της μέσα. "Δεν είμαι εγώ αυτή που θα παίξει μπάσκετ με ένα μάτσο ψηλά και δυνατά αγόρια."

"Ούτε εγώ." της είπα και γέλασε. Μετά παρατήρησα πως φοράει μαγιό. "Ήξερες πως ήμουν εδώ;"

"Ήξερα πως θα ήσουν κάπου εδώ." με διόρθωσε.

Φίλησα απαλά τα πόδια της. "Ξέρεις, αυτό το μαγιό δεν θα έπρεπε να το φοράς."

"Γιατί;" ρώτησε και κοίταξε κάτω στο μαγιό της. "Μια χαρά μου φαίνεται."

"Απλώς θα προτιμούσα να φοράς κάτι άλλο. Ας πούμε..." έπιασα τη μια τιράντα από το πάνω μέρος του μαγιό, "ας πούμε να μην φοράς τίποτα."

Εκείνη άρχισε να με βαράει προσβεβλημένη και εγώ, σαν καλός άνθρωπος μου είμαι, τη τράβηξα από τα πόδια ρίχνοντάς τη στο νερό. Μόλις βγήκε από το νερό, ήταν σε κατάσταση σοκ που νόμιζα ότι θα λιποθυμούσε. 

"Θα σε σκοτώσω. Κάθαρμα!" άρχισε να φωνάζει.

Της έκανα σήμα για να κάνει ησυχία, αλλά αφού έκανε το δικό της, της άρπαξα και τη φίλησα βίαια. Εκείνη άρχισε να χτυπιέται περισσότερο πάνω μου, μέχρι που έβαλα το χέρι μου μέσα από το σορτσάκι-μαγιό και άρχισα να τη χαϊδεύω εκεί κάτω. Τότε ήταν που σώπασε και ηρέμησε επιτέλους και να απολαύσει τη νύχτα.

Πριν προλάβω όμως να κάνω το οτιδήποτε, μια φωνή μας σταμάτησε.

"Jack Owens! Αποβάλλεσαι!"