Jesus Christ.

_________________________

26. Πιστόλια στην αδυναμία του.

Jack's POV.

"Δεν είμαι η μόνη που είδα τον κύριο Reynolds." ανακοίνωσε η Sarah. "Σωστά;"

Ο Alex την κοίταξε παρηγορητικά. "Όλοι τον είδαμε αγάπη μου.Το ερώτημα είναι γιατί ήρθε τώρα."

Η Jane έκατσε σε μια καρέκλα της κουζίνας. "Αυτός και η Katherene ανέκαθεν είχαν κάτι."

"Τι εννοείς;" ρώτησα.

"Να, απλά στο λύκειο ήταν μαζί." ανακοίνωσε η λουλουδένια και τη κοιτούσαμε όλοι με δέος. "Ακόμη και όταν παντρεύτηκε τη Margaret, δεν νομίζω να ξέχασαν τον έρωτά τους."

"Αυτό είναι..." ξεκίνησε η Sarah, "απίστευτο."

"Ποιος να το' λεγε." μουρμούρισε ο Alex. "Η Katherene με τον Chase."

"Φικι-φίκι." είπα εγώ.

"Ντρέπομαι που το σκέφτομαι." είπε η Jane και πριν καν το καταλάβουμε, αρχίσαμε να γελάμε.

Μετά από όλα όσα συνέβησαν, πιστεύω πως είναι η πρώτη φορά που γέλασα. Κάποιος θα θεωρούσε πως κοροϊδεύαμε τη μνήμη της Katherene, αλλά ως παιδιά της ηλικίας μας, θα ηταν άδικο να μη γελάσουμε.

"Μετά από όλα τα αποτυχημένα ραντεβού της Katherene," είπε η Jane μέσα από τα γέλια της, "πιστεύω πως η περίοδος με τον Chase, ήταν η πιο πετυχημένη."

Με αυτό γελάσαμε περισσότερο.

"Ντροπή μας." κατάφερε να ψελλίσει η Sarah.

"Το ξέρω." απάντησα εγώ.

Μόλις σταματήσαμε να γελάμε, έπεσε μια άβολο σιωπή στο δωμάτιο. Από εκείνες τις σιωπές που δεν άρεσαν σε κανέναν. Μέχρι που η Jane, πήρε τον λόγο για μια ακόμη φορά.

"Ξέρετε τι είναι πιο ξεκαρδιστικό;" μας ρώτησε όλους. Όταν δεν της δώσαμε απάντηση, συνέχισε. "Ο Chase μας κάλεσε σε δείπνο."

Οι τρεις τους άρχισαν να γελάνε, αλλά εγώ όχι. Δεν είναι ότι δεν κατάλαβα πού είναι το αστείο -που δεν κατάλαβα- αλλά δεν ήξερα τον τύπο όπως τον ήξεραν εκείνη, και αυτό με έκανε να νιώθω άβολα.

"Πού είναι το αστείο;" ρώτησα μετά από λίγο.

Και οι τρεις τους γύρισαν προς εμένα, και αμέσως πήραν σοβαρά βλέμματα.

"Μας θεωρεί υπαίτιους για όλους τους θανάτους. Και για του Adrian και μάλλον πλέον και για της Katherene." απάντησε ο Alex.

__________________________________________

Προφανώς κανείς μας δεν πήγε σχολείο εκείνη τη μέρα. Ήταν ημέρα θλίψης και πόνου, όσο δραματικό και να ακούγεται. Λίγη ώρα μετά τη συζήτηση με τα παιδιά, όλοι πήγαμε σπίτια μας. Η Jane μας διαβεβαίωσε πως θα ήταν εντάξει και πως θα τα πούμε σύντομα.

Ναι, νομίζω πως όλοι ξέρουμε πως δεν θα είναι καλά.

Κατά το μεσημέρι, μου ήρθε μήνυμα από εκείνη. "Έλα στις εφτά. Φέρε Χημεία."

Ξαφνιάστηκα με το μήνυμα, αλλά να'μαι τώρα, πηγαίνω στο σπίτι της.

Έχει μια ησυχία εκεί πέρα. Δεν είναι αναμμένα ούτε τα φωτάκια στον κήπο. Είναι μέσα στο σκοτάδι. Παρ'όλα αυτά, χτύπησα το κουδούνι. Περίμενα δυο λεπτά, μέχρι που άνοιξε η πόρτα.

Η Jane εμφανίστηκε μπροστά μου, φορώντας μια κοντομάνικη μπλούζα των "Green Day", τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν απλό κότσο, με κάποιες καστανές τούφες να πέφτουν στα μάτια της.

Δεν είπε τίποτα. Μου έκανε νόημα να μπω μέσα. Όπως και τη πρώτη φορά που ήρθα εδώ, έκλεισα τη πόρτα και την ακολούθησα μέσα. Καθώς προχωρούσαμε, μια κοπέλα στεκόταν και μας έβλεπε, ντυμένη με ένα μαύρο κουστούμι. Είναι εκείνη η πράκτορας που έβαλε ο κύριος Avery να προσέχει τη Jane.

Ανεβήκαμε πάνω, και πριν καν μπούμε στο δωμάτιό της, ακουγόταν δυνατή μουσική. Το Into the fire των Thriteen Senses ακουγόταν, και με το που μπήκαμε στο δωμάτιό της, έκλεισα τα αυτιά μου. Δεν είναι ότι δεν μ'αρέσει το τραγούδι, αλλά προτιμώ πιο...μοντέρνα ροκ τραγούδια.

Έκατσα στη καρέκλα του γραφείου της, και εκείνη χαμήλωσε τη μουσική. Ήξερα ότι παλιά ήταν ροκού, αλλά δεν περίμενα τόσο.

"Συγνώμη γι'αυτό." είπε και έφερε μια άλλη καρέκλα απέναντί μου. "Ξεχάστηκα."

"Είσαι καλύτερα;" ρώτησα εντελώς αδιάκριτα.

"Όχι." απάντησε με ειλικρίνεια. "Ξαναρώτα με σε λίγες μέρες."

Έφερα το χέρι της μέσα στα δικά μου. Φορούσα ένα μαντήλι γύρω από τον καρπό της, ένα σκούρο μπλε με πιτσιλιές κίτρινου και πράσινου.

"Όλα θα πάνε καλά λουλουδένια." είπα σιγανά. "Και αν δεν πάνε όλα καλά, θα τα πάμε μακράν καλύτερα. "

Η Jane γέλασε και τράβηξε το χέρι της. "Ας διαβάσουμε λίγη Χημεία. Πολύ στο φλου την έχουμε αφήσει."

"Αυτή τη στιγμή τα ηλεκτρόνια δεν μ'αρέσουν." μουρμούρισα προσπαθώντας να κάνω ένα αστείο.

"Με τη μεγάλη δύναμη που έχουν, θα σε ωθήσουν να πάρεις μπρος και να διαβάσεις." είπε η Jane πειράζοντάς με.

"Ξέρεις αυτό ήταν μεγάλη κακία." της αποκρίθηκα και καλά λυπημένος. "Άρχισα να διαβάζω."

"Είμαστε σε καλό δρόμο τότε." είπε και μου χαμογέλασε. "Ξέρεις η επόμενη Παρασκευή, είναι η τελευταία."

"Τι εννοείς;" ρώτησα αν και ήξερα ακριβώς τι εννοούσε.

Εκείνη σηκώθηκε από τη καρέκλα της, πάτησε μερικά κουμπιά στο λάπτοπ της, και από τα μικρά αλλά πολλά ηχεία που σκορπίζονταν εδώ και εκεί στο δωμάτιό της, ξεκίνησε να παίζει το November Rain των Guns and Roses.

Στην ουσία αυτό είναι το τραγούδι μας. Αν και δεν το είχα προσέξει ποτέ, ισχύει.

Flashback.

19 Σεπτεμβρίου 2014.

"Και αυτός είναι ο τελευταίος διάδρομος. Εδώ βρίσκονται τα δύο εργαστήρια Φυσικο-Χημείας, δύο εργαστήρια Πληροφορικής και τέρμα στο τέλος-" έδειξε μια διπλή πόρτα, "είναι η βιβλιοθήκη του σχολείου."

Ο νέος μου συμμαθητής, Alex ή κάτι τέτοιο, με οδήγησε προς τη βιβλιοθήκη, λέγοντας πως εκεί θα βρούμε τα βιβλία που θα χρειαστώ. Είμαι ήδη εδώ μια ώρα, και το μόνο που με ενθουσίασε, ήταν το γεγονός ότι θα μπορούσα να παίξω μπάσκετ αμέριμνος.

Ο Alex άνοιξε τη διπλή πόρτα, και σε σχέση με τους διαδρόμους, εδώ το μόνο που ακουγόταν ήταν η απαλή μουσική από τα μεγάφωνα. Ναι, άλλη μια διαφορά με το σχολείο μου στην Iowa. Εδώ, υπήρχε κάτι ενδιαφέρον.

Ήταν ώρα μεσημεριανού. Είχε λίγα παιδιά εδώ. Ο Alex πήγε στη γραμματεία όπου καθόταν μια γριούλα κυρία.

"Γεια σου Gina. Ομόρφυνες από την τελευταία φορά που σε είδα." είπε ο Alex και της χαμογέλασε σαγηνευτικά. "Άλλαξες κάτι; Τα μαλλιά σου;"

Η γριούλα -Gina- σήκωσε το βλέμμα της και μέσα από τα μπλε μεγάλα γυαλιά κοίταξε τον Alex καλά. "Τι θες;"

"Μην είσαι τόσο επιθετική Gina. Μια οικογένεια είμαστε. " της είπε ο Alex.

Στα μεγάφωνα μπήκε ένα τραγούδι των Guns and Roses. Το κατάλαβα αμέσως γιατί είμαι σε φάση "ακούω ποιότητα". Η Gina σηκώθηκε από τη θέση της. Αν και ήταν πιο μικροκαμωμένη από τον Alex, αυτή με φόβιζε περισσότερο.

"Πέρσι εσύ και η παρέα σου βάλατε φωτιά στις καρέκλες! Καταστρέψατε τα βιβλία μου! Αν δεν ήταν εκείνο το παιδί, ο Ad-"

"Μη το πεις Gina. " της είπε σοβαρά ο Alex. "Ξέρεις ότι δεν επιτρέπεται."

Αποσυντονίστηκα από τη συζήτησή τους και τους άφησα μόνους. Άρχισα να μπλέκομαι στους διαδρόμους της βιβλιοθήκης. Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τα βιβλία, και ποτέ δεν θα έχω. Αλλιλομισώμαστε ένα πράγμα.

Δεν τα ενοχλώ και δεν με ενοχλούν.

Περπατούσα αμέριμνος ακούγοντας και σιγοτραγουδώντας το τραγούδι, μέχρι που πάγωσα.

Αυτή θα με καταστρέψει.

Ήταν καστανομάλλα, με γλυκιές μπούκλες να κοσμούν το όμορφο πρόσωπό της. Καθόταν σε μια πολυθρόνα, μακριά από τον πολύ κόσμο. Κρατούσε ένα μπλοκάκι στα χέρια της και δύο μολύβια. Στο μπράτσο της φορούσε ένα κόκκινο μαντήλι με άσπρα σχεδιάκια. Στο τραπέζι δίπλα της, υπήρχαν διάφορες μπογιές, κυρίως του χρώματος πράσινο. Κάτι άλλο που έπιασε το μάτι μου ήταν ένα ποτήρι νερό, άθικτο, και ένα μικρό κίτρινο μπουκαλάκι με χάπια.

Όπα, χάπια;

Ξαφνικά, ένα χέρι τα τράβηξε μακριά από το οπτικό μου πεδίο. Με κατάλαβε. Γύρισα το βλέμμα μου και της κοίταξα.

"Χρειάζεσαι κάτι;" ρώτησε χαρίζοντάς μου ένα υπέροχο χαμόγελο.

Είναι πολύ τέλειο για να είναι αληθινό.

"Όχι." απάντησα. "Είμαι καινούριος εδώ πέρα."

"Αλήθεια;" ρώτησε. Προσπαθούσε σκληρά να δείξει πως ενδιαφέρεται, αλλά από τα μάτια της, κατάλαβα πως δεν την ένοιαζε καθόλου.

"Είμαι ο Jack."είπα και έτεινα το χέρι μου προς εκείνη.

"Jane." απάντησε.

End of flashback.

Εκείνη η μέρα ήταν γεμάτη σημάδια που έδειχνε προς μια κατεύθυνση μόνο. Προς εκείνη. Όπως είχα σκεφτεί και τότε, η Jane θα με καταστρέψει. Αν δεν το έχει κάνει ήδη.

Τα λόγια της με επανέφεραν στη πραγματικότητα. Ήταν ακόμη όρθια και με κοίταζε χαμογελώντας. Αυτό ήταν ένα τέλειο και υπέροχο, ένα αληθινό, χαμόγελο.

"Την άλλη Παρασκευή είναι ο τελικός του μπάσκετ και μετά οι ανοιξιάτικες διακοπές. Μόλις μπει το τελευταίο καλάθι, στην ουσία τελείωσε το σχολικό έτος." είπε. "Μετά μένουν οι εξετάσεις."

"Στις οποίες θα πατώσω." συμπλήρωσα απαισιόδοξα.

"Όχι φυσικά! Τα κατάφερες μέχρι εδώ Jack! Και είμαι πολύ περήφανη για εσένα. Έχεις να μπλέξεις σε κάποιον καβγά έναν μήνα περίπου. Ξέρεις τι είναι ένας μήνας; 30 μέρες! Αυτό είναι ένα ρεκόρ αν λάβουμε υπόψη πως αφορά εσένα." είπε.

"Φλυαρείς." της είπα γελώντας.

Παρ'όλα αυτά, συνέχισε. "Τα κατάφερες Jack. Βέβαια, με την αξιόπιστη βοήθειά μου μέσα στις διακοπές, αλλά και στην περίοδο των εξετάσεων, πιστεύω πως θα σκίσεις. Ήδη έχεις κάνει μεγάλη πρόοδο και αυτό είναι αξιοσημείωτο για κάποιον που έχει να ανοίξει βιβλίο από τότε που γεννήθηκε. Χωρίς παρεξήγηση, αλλά ήσουν στόκος. Jack, τι κάνεις;"

Η ερώτησή της με έπιασε απροετοίμαστο. Μέσα σε όλο το μπλα-μπλα της, δεν κατάλαβα ούτε εγώ πότε σηκώθηκα από τη καρέκλα μου και τη πλησίασα σε απόσταση αναπνοής.

"Φλυαρείς Jane." ψιθύρισα και έβαλα τα χέρια μου στα μάγουλά της. "Και τι μου κάνει αυτό;"

"Σε ανάβει." είπε γρήγορα. "Αν και κάτι τέτοιο, κανονικά δεν ισχύει. Δεν ανάβεις, απλά λόγω των ορμονών, παράγεται αίμα στο Jack Jr. και νιώθεις πως ανεβαίνει η θερμοκρασία, αν και-"

"Συνέχισε Jane και θα σε κάνω να μάθεις απ'έξω και ανακατωτά το όνομά μου." ξεστόμισα και το μετάνιωσα.

Καθόλου.

"Καλά, σκάω." είπε και αφοσιώθηκε στην αναπνοή της.

"Είτε φλυαρείς είτε όχι, πάλι θα το κάνω." είπα σιγανά και την έφερα κοντά μου.

Τη φίλησα.

Και τώρα θα κάνω αυτό που ήθελα να κάνω δύο χρόνια πριν.

Δική μου. Θα την αφήσω να με καταστρέψει.