Άσχετο αλλά ΔΕΊΤΕ ΒΛΕΜΜΑ. Αχ είναι έρωτας.

23. Λουλούδια στην oh so fucking ηρεμία της.

Jane's POV.

"Δεν είσαι χοντρός Bobby."

"Η γυναίκα μου λέει πως πρέπει να χάσω τα παραπανίσια κιλά."

"Μια χαρά είσαι μεγάλε. Σε βρίσκω γοητευτικό."

"Αλήθεια δεσποινίς Jane;"

"Φυσικά. Η Helen ίσως δεν εκτιμά πολύ τον πραγματικό εαυτό σου."

Ο παχύσαρκος συγκάτοικός μου στο κελί κατσούφιασε. Ο Bobby είναι ο πιο ευγενικός εγκληματίας που έχω γνωρίσει. Μπορεί εξωτερικά να φαίνεται τρομακτικός -ω φίλε, κατουρήθηκα πάνω μου μόλις τον είδα- αλλά εσωτερικά, έχει χρυσή καρδιά.

"Έχετε δίκιο δεσποινίς Jane." είπε και το βλέμμα του αγρίεψε. "Με μειώνει συνεχώς!"

Έβαλα το χέρι μου πάνω στο δικό του. "Εκεί έξω υπάρχει κάποια που θα σε αγαπήσει πραγματικά Bobby. Απλώς η Helen δεν είναι αυτή."

Το τελευταίο μισάωρο που είμαι εδώ, ο Bobby μου εξομολογείται τα προβλήματά του. Η γυναίκα του, Helen, φαίνεται πως είναι μια κακούργα που το μόνο που θέλει είναι χρήματα.

Επίσης είναι στρίπερ.

Τέλος πάντων, ο Bobby είναι εδώ μέσα μαζί μου γιατί έμπλεξε σε έναν καβγά για πάρτη της. Και η άκαρδη γυναίκα του, ούτε που ήρθε να τον δει.

Αν τη γνωρίσω ποτέ μου, θα τη ρίξω σε κανά ποτάμι.

"Εσείς δεσποινίς Jane," με έβγαλε από τις σκέψεις μου ο μεγαλόσωμος άνδρας,"έχετε βρει τον μοναδικό;"

Jack. Αυτό ήταν το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό. Το καθίκι, ήταν και αυτός στο σχέδιο των καταραμένων να περάσω τη βραδιά μου εδώ. Όχι πως μέχρι τώρα είναι άσχημα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να τον δω. Δεν μου μίλησε, μου ευχήθηκε μέσω ενός χαρτιού, αλλά τουλάχιστον ήρθε απόψε. Το μόνο που με φοβίζει είναι το αύριο. Τα ιδιαίτερα μαθήματα δεν πρόκειται να κοπούν, και θα υπάρχει μεγάλη ένταση μεταξύ μας.

Με άλλα λόγια, τον θέλω πίσω.

"Ναι. Αλλά έκανα μια χαζομάρα και τώρα..." είπα τελικά αλλά έκοψα τη πρότασή μου, μη ξέροντας τι να πω. "Τώρα δεν ξέρω πώς να τον ξανακερδίσω."

Ο Bobby με κοίταξε με ένα απολογητικό ύφος. "Μακάρι να μπορούσα να σας βοηθήσω. Αλλά προφανώς, και εγώ τα πάω χάλια με όλα αυτά."

"Δεν πειράζει Bobby, θα βρω την άκρη." του είπα και του χαμογέλασα γλυκά.

Ξαφνικά, βήματα ακούστηκαν έξω από το κελί. Ο Alfredson εμφανίστηκε μπροστά μου με ένα βλέμμα ψυχρό και κάπως απόμακρο. Μου έκανε σήμα να πάω κοντά του και πριν το καταλάβω, ήμουν εκεί.

"Πρέπει να σου πω κάτι." ψιθύρισε στο αυτί μου.

"Πες μου." είπα σιγανά.

"Δεν θέλω να αντιδράσεις ή κάτι τέτοιο." είπε στο αυτί μου και έδειξε διακριτικά τους φρουρούς γύρω μας. "Δεδομένου της κατάστασης, δεν ξέρεις ποιος μας ακούει."

Ξαφνικός φόβος πέρασε στο σώμα μου και ένας κόμπος σχηματίστηκε στο στομάχι μου. "Με ανησυχείς."

Με κοίταξε με ένα βλέμμα, σαν να ήταν έτοιμος να μετανιώσει να πει τα επόμενα και αυτό με φόβιζε περισσότερο.

"Η Katherene είναι νεκρή."

___________________________________________

Μέσα σε λιγότερο από μια ώρα, ήμουν σπίτι. Διάφοροι αστυνομικοί βρίσκονταν απ'έξω. Κάποιοι από τους πράκτορες του μπαμπά κατέφθασαν σύντομα και τους έπεισαν τους αστυνομικούς να φύγουν. Ήμουν σίγουρη πως σε λίγες ώρες, οι μόνοι που θα ήξεραν για την δολοφονία της Katherene, θα ήταν μόνο αυτοί που ασχολούνταν με την υπόθεση του Adrian.

Ο Alfredson με πήγε στο σπίτι σε χρόνο ντε-τε. Μπήκαμε μέσα και μια από τους πράκτορες του μπαμπά ήταν μαζί μας. Πόσο το μισούσα όταν γινόταν αυτό. Όταν πέθανε ο Adrian, ήμουν εγκλωβισμένη με δαύτους. Τον έναν μάλιστα τον χαστούκισα, γιατί πολύ απλά, με ακολουθούσε παντού.

Και στο μπάνιο.

Καλά είπα ψέμματα.

Του έριξα μπουνιά.

Το σπίτι ήταν άδειο, ήσυχο, και έδινε αυτό το σήμα μη υπάρχουσας ζωής. Ήθελα να μείνω μόνη μου. Έκανα αυτό που μου είπε ο Alfredson και δεν αντέδρασα. Θέλω να κλάψω, αλλά δεν μου έρχονται δάκρυα, σαν να κρατιούνται για αργότερα.

Μέχρι να φτάσουμε στο σαλόνι δεν μίλησε κανείς. Αν ήθελα να πω κάτι, το έλεγα από μέσα μου. Δεν είχα κουράγιο να ανοίξω το στόμα μου και να πω την οποιαδήποτε λέξη. Ήθελα να μείνω μόνη, να κλάψω και να κρυφτώ κάτω από το κρεβάτι. Αλλά δεν θα γινόταν σύντομα αυτό.

"Η κηδεία θα γίνει αύριο στις εννιά. Οι γονείς σου ήδη έχουν ξεκινήσει τις ετοιμασίες. Το σώμα της Katherene είναι ήδη στον ιατροδικαστή και θα παραδοθεί στους κηδευτες αργά το βράδυ. Η Emily από εδώ," είπε ο Alfredson δείχνοντας τη καστανή μελαμψή κοπέλα, "θα σου κρατάει παρέα μέχρι να έρθει κάποιος εδώ να σε προσέχει. Θα συναντηθούμε με τους άλλους στο αστυνομικό τμήμα μετά τη κηδεία και εσύ θα επιστρέψεις εδώ. Κάποια ερώτηση;"

Πρέπει να κατάλαβε ότι κανείς δεν άκουγε τον ανούσιο λόγο του, γιατί τον σταμάτησε απότομα. Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά αυτή τη στιγμή, μου σπάει τα νεύρα.

"Μια ερώτηση μόνο." είπα μετά από μερικά δεύτερα. "Ποιος θα έρθει εδώ για να με προσέχει;"

"Ο αδερφός σου. Θα κάνει τα υπόλοιπα μαθήματα του πανεπιστημίου μέσω διαδικτύου." απάντησε χωρίς δισταγμό.

"Πώς καταφέρατε να τα κανονίσετε όλα αυτά τόσο σύντομα;" ρώτησα απότομα. "Είναι βράδυ κιόλας."

Ανασήκωσε τους ώμους του. "Εγώ πήρα τηλέφωνο μόνο τον πατέρα σου. Εκείνος είναι ο ισχυρός εδώ γύρω."

Γέλασα πικρά, μα είχε δίκιο. Η θέση του μπαμπά στον Λευκό Οίκο, του είχε δημιουργήσει πολλές διασυνδέσεις παντού. Θα μπορούσε να καλύψει έναν φόνο. 

Σε λιγότερο από δεκάλεπτο, μετά από μια τελευταία συζήτηση, ο Alfredson με άφησε μόνη με τη πράκτορα Emily. Για κάποιο χρονικό διάστημα απλώς κοιτούσαμε η μία την άλλη. Μέχρι που δεν άντεξα, της είπα να μη με ακολουθήσει και πήγα τρέχοντας στο δωμάτιό μου.

Μόλις έκλεισα τη πόρτα, κατάλαβα το πόσο σκατά είναι τα πράγματα. Μία ώρα πριν μιλούσα μια χαρά με έναν ευγενικότατο εγκληματία και τώρα, όλα έχουν πάει κατά διαόλου. Η Katherene είναι νεκρή γαμώτο! Και εγώ φταίω γι'αυτό. Εγώ φταίω για όλα!

Ήταν από τους λίγους, ίσως ο μόνος άνθρωπος, που πίστεψε πραγματικά σε μένα. Ήταν πάντα εκεί για μένα, όταν έκλαιγα, όταν μεθούσα, όταν δεν ήξερα ποια ήμουν. Και τώρα πέθανε, έφυγε σαν να μην τρέχει τίποτα. 

Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου, να με νοιάζονται και όλα τα συναφή, αλλά όπως και όταν έφυγε ο Adrian από τη ζωή, νιώθω ξανά μόνη.  Κατέστρεψα τη σχέση μου με τον Jack. Τα κατέστρεψα όλα, όπως περίμενα.

Το έζησα ευχάριστα όσο κράτησε.

Ένιωσα τη καρδιά μου να χτυπά δυνατά, έτοιμη να εκραγεί. Πανικός μπήκε μέσα μου και το μυαλό μου άρχισε να λειτουργεί ασταμάτητα. Έπεσα πάνω στην πόρτα, μη ξέροντας τι άλλο να κάνω. Ο ήχος της καρδιάς μου ήταν το μόνο που ακουγόταν και πλέον δεν το άντεχα καθόλου.Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.

Κάποιος, κάντε κάτι να σταματήσει!

Εμφανίστηκαν μπροστά στα μάτια μου, αμυδρές εικόνες από τότε που ακόμα ήμουν στο νοσοκομείο. Τη μια στιγμή ήμουν ήρεμη, την άλλη η γιατρός πήγε να μου ελέγξει τα σωληνάρια, την άλλη αρχίζω να κουνιέμαι σαν μανιακή, χωρίς να μπορώ να μιλήσω, την άλλη περικυκλώνομαι από γιατρούς, και τέλος, νιώθω ηρεμία να με κατασπαράζει. Ήταν η περίοδος που είχαν τραυματιστεί οι φωνητικές μου χορδές. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε έναν ήχο. Δεν μπορούσα να τους πω το πόσο πονάω, το πόσο μισούσα εκείνο το μέρος.

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, και αυτό με τρόμαζε περισσότερο.

Το πρόσωπο του  δρ. Lewis εμφανίστηκε μπροστά μου. "Ηρέμησε αγαπητή μου. Πάρε αργές ανάσες. Όλα θα πάνε καλά."

Δεν το άντεχα άλλο. Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί. Ήθελα να ήμουν εκεί και στη πραγματικότητα. Σε εκείνο το δωμάτιο του νοσοκομείου, παρά στο σκοτεινό δωμάτιό μου. Ηθελα να μου κάνουν ηρεμιστική ένεση, ή κάτι τέτοιο. Ήθελα να φύγει ο πόνος.

Δάκρυα απειλούσαν να βγουν και ένιωσα οι ανάσες μου να είναι κοφτές. Ο λαιμός μου έκλεινε και ένιωθα να χάνομαι. "Όλα είναι στο μυαλό σου Jane. Πάρε ανάσες και όλα θα γίνουν καλά." τα λόγια του δρ. Lewis επέστρεψαν στο μυαλό μου. Μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά για κάποιον λόγο είναι εκεί. Και έτσι ακολούθησα τις συμβουλές του.

Πήρα μια βαθιά ανάσα, μετά άλλη μία, σαν η ζωή μου να εξαρτώταν από αυτές. Σύντομα όλο αυτό είχε σταματήσει. Ένιωθα ήρεμη, δεν ένιωθα σαν η παράνοια να με είχε καταβάλει. Άρχισα να πέφτω προς το πάτωμα αργά, με τη πλάτη ακουμπισμένη στη πόρτα. Έφερα τα γόνατα κοντά μου και τα έκανα ένα με το σώμα μου. Όταν κατάλαβα πως η καρδιά μου είχε επιστρέψει στο κανονικό, τότε και μόνο τότε έκλεισα τα μάτια μου.

Ο ύπνος με πήρε πριν το καταλάβω, και το μόνο που υπήρχε στο μυαλό μου, ήταν πως ήμουν και πάλι μόνη. Χωρίς κανέναν.

.