22. Πιστόλια στα γενέθλιά της.

Jack's POV

Ο Alex με τη Sarah μου μιλούσαν για το θαυματουργό σχέδιό τους. Απ'ότι φαίνεται, θα έκαναν μια μικρή φάρσα στη Jane, για τα γενέθλιά της. Αν και δεν ήθελα να συμμετάσχω σε οτιδήποτε έχει σχέση με εκείνη, τα παιδιά δεν μου άφησαν άλλο περιθώριο.

Το σχέδιο θα εκτελεστεί σήμερα το βράδυ. Εγώ, η Sarah και ο Alex θα πάμε στο σπίτι της Jane, για να γιορτάσουμε, όσο πιο διακριτικά γίνεται, τα γενέθλια της λουλουδένιας. Σε κάποια φάση, θα μπουν αστυνομικοί μέσα και θα συλλάβουν την Jane, για μερικές ώρες. Η Katherene το κανόνισε αυτό. Από εκεί και μετά, η Jane θα περάσει τις περισσότερες ώρες από το βράδυ της σε ένα κελί.

Πού είναι η πλάκα σε αυτό;

Πραγματικά δεν έχω ιδέα.

"Θα της έρθει από εκεί που δεν το περιμένει." είπε γελώντας σατανικά η Sarah.

"Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουμε αυτό." μουρμούρισα.

"Γιατί, αυτή θα είναι η πρώτη περιπέτεια της Jane ως ενήλικη." είπε ο Alex. "Θα έχε πλάκα Jack."

"Αφού το λέτε εσείς." ήταν το μόνο που μπορούσα να πω.

Έχουν περάσει δύο μέρες από τότε που «χωρίσαμε» με τη Jane και μπορώ να πω πως μου λείπει. Τα λόγια της με χτύπησαν σκληρά, αλλά το βλέμμα της όταν έφευγε με έκανε να μετανιώνω για όλα.

Η προσωπική μου ζωή είναι σκατά, αλλά και η "εφηβική" μου ζωή δεν πάει καλύτερα. Η υπόθεση ότι μπορεί ο Jason να κρύβεται πίσω από τον φόνο του Adrian και τις "απειλές" προς τη Jane, γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου.

Έτσι, όταν εμφανίστηκε μπροστά μας με την Stephanie, με το ζόρι κρατήθηκα από το να μην του επιτεθώ.

Η Sarah είχε πάρει ένα βλέμμα κορακιού που θα μπορούσε να τον σκοτώσει. Ο Jason φάνηκε να μη το προσέχει, και μας χαιρέτησε με τον συνηθισμένο τρόπο.

"Γεια σας παιδιά." είπε ανασηκώνοντας τα φρύδια του σε έναν χορό. "Τι θα κάνουμε σήμερα για τα γενέθλια της Jane;"

Όταν κανένας δεν μίλησε, ο Alex αποφάσισε να πάρει τον λόγο. "Θα σου πούμε αν μας πεις εσύ κάτι."

"Φυσικά." είπε ο Jason χαμογελώντας.

Η Sarah κοίταξε τη Stephanie. "Ας τους αφήσουμε μόνους."

Η Stephanie χωρίς να πει κουβέντα, άρχισε να περπατάει μακριά μας με τη Sarah. Εγώ με τον Alex κοιτάξαμε τον Jason, τον αρπάξαμε ο καθένας από ένα χέρι και μπήκαμε σε μια άδεια αίθουσα.

Όταν έκλεισα τη πόρτα και βεβαιώθηκα πως δεν ήταν κανείς εδώ πέρα, ο Alex άνοιξε το στόμα του.

"Πήρες το κινητό μου;" ρώτησε τον Jason.

Κατευθείαν στο ψητό.

"Όόόχιιι." είπε ο Jason. "Το κινητό σου είναι μάπα. Ούτε η Vodafone δεν το θέλει."

"Είσαι σίγουρος;" ρώτησα με τη σειρά μου.

"Φυσικά. Καμιά τηλεφωνική εταιρία δεν θέλει τη μπαγκατέλα του Alex." είπε ο Jason. "Χωρίς παρεξήγηση."

Ο Alex ήρθε προς το μέρος μου και ψιθυριστά μου είπε. "Δεν νομίζω να το έκανε."

Τον κοίταξα και κούνησα το κεφάλι μου θετικά. "Ούτε εγώ."

Ο Alex γύρισε προς τον Jason. "Κάποιος μου έκλεψε το κινητό στο πάρτι της Παρασκευής όταν ήμουν στο μπάνιο του δωματίου σου."

"Ποιος ηλίθιος θα έκλεβε ένα μηχάνημα πενήντα ετών;" ο Jason αναρωτήθηκε και ο Alex δυσανασχέτησε για τα λόγια ενάντια του κινητού του. "Αλλά φίλε, στο ορκίζομαι, εγώ δεν στο πήρα."

"Μπήκε κανείς άλλος στο δωμάτιο;" ρώτησα.

"Όχι, μόνο η Stephanie που με έψαχνε. Μετά από λίγο φύγαμε." είπε και αμέσως συμπλήρωσε. "Αν και σε κάποια φάση νομίζω πως είδα κάποιον να μπαίνει στο δωμάτιο."

Τα πρόσωπά μας φωτίστηκαν. "Ποιος;" ρώτησα.

Ο Jason έξυσε τον λαιμό του. "Δεν ξέρω. Ήταν σκοτεινά, αλλά ήταν σίγουρα κοπέλα."

"Κάποιο χαρακτηριστικό;" ρώτησε γεμάτος ελπίδες ο Alex.

"Το μαλλί της ήταν ανοιχτό χρώμα. Λάθος επιλογή κοπελιά." είπε σαν ντίβα ο Jason. "Το χρώμα της θα γίνει πατάτα με τις βροχές εδώ πέρα."

"Το χρώμα Jason." απαίτησε ο Alex.

"Α ναι!" αναφώνησε ο Jason. "Νομίζω ξανθό."

______________________________

Λίγες ώρες μετά και η παρέα όλη είχε μαζευτεί στο σπίτι της Jane. Η λουλουδένια περίμενε να μην είμαστε όλοι εδώ, αλλά της άρεσε. Μέχρι και ο αδερφός της, με αυτόν τον Ryan ήταν εδώ. Η Jane όλη την ώρα χαμογελούσε. Ήταν αληθινά χαμόγελα, όχι από αυτά που πάσαρε σε όλους στο σχολείο. Ήμουν χαρούμενος που την έβλεπα έτσι.

"Πώς τα πάτε οι δυο σας;" ρώτησε μια φωνή κοντά μου.

Γύρισα και είδα τον Ryan. Από τα δέκα λεπτά που τον γνώρισα, φάνηκε πολύ εντάξει τύπος. Ταιριάζουν πολύ με τον Lucas και έκανε χαρούμενη την Jane που ήταν εδώ.

Από την άλλη, ο Alex δεν φαίνεται ιδιαίτερα χαρούμενος που είναι ο Ryan εδώ. Θα τον ρωτήσω μετά τι παίζει.

"Έχουμε...κάπως χωρίσει με την Jane." είπα τελικά στον Ryan.

Εκείνος κατσούφιασε λίγο. "Κρίμα, ο Lucas μου είπε πως ήσασταν καλά. Αρκετά καλά."

Τώρα μας κουτσομπολεύουν κιόλας;

"Ήταν κάπως πρόσφατο." απάντησα.

"Χμμμ..." το βλέμμα του έπεσε στη λουλουδένια. "Την ξέρω χρόνια την Jane, και λίγες ήταν οι φορές που ήταν ευτυχισμένη."

"Είναι κλειστός τύπος." είπα και γελάσαμε. "Θέλω να είναι ευτυχισμένη, αλλά ίσως δεν είμαι εγώ ο άνθρωπος που θα την κάνω ευτυχισμένη."

Ο Ryan γύρισε το βλέμμα του σε μένα και γέλασε ειρωνικά. "Τις λίγες εβδομάδες που ήσασταν μαζί, ήταν ευτυχισμένη. Είμαι πολύ σίγουρος πως την κάνεις ευτυχισμένη μικρέ."

Πριν προλάβω να απαντήσω, η πόρτα χτύπησε. Κοίταξα το ρολόι μου, και κατάλαβα πως είχε πάει εννιά. Αυτό ήταν, το σχέδιο-φάρσα ξεκινάει και επισήμως. Η Katherene πλησιάζει τη πόρτα σαν να μην ξέρει τι γίνεται -τέλεια ηθοποιός- και την ανοίγει. Δύο αστυνομικοί μπαίνουν μέσα και πιάνουν από τους αγκώνες τη Jane.

Η λουλουδένια αρχίζει να παραπονιέται και ένας από τους αστυνομικούς της βάζει χειροπέδες. "Janette Avery συλλαμβάνεσαι."

"Τι; Για ποιον λόγο;" ρώτησε και είχε κοκκινίσει το πρόσωπό της από τον θυμό.

Δεν πρόλαβα να ακούσω την απάντηση που έδωσαν οι αστυνομικοί, καθώς την είχαν σύρει ήδη έξω. Η Katherene έκανε καλή δουλειά. Μαζί με αυτούς, έφυγαν και τα παιδιά. Μέσα σε ένα δεκάλεπτο, είχε αδειάσει το σπίτι, και έμεινα μόνο εγώ με την Katherene. Ήθελα να τη βοηθήσω στο συμμάζεμα μιας και θα έπρεπε να καθαρίσει μόνη της.

Η Katherene βγήκε για να πετάξει τα σκουπίδια, και εγώ άρχισα να μαζεύω τα φαγητά. Όλη την ώρα στο μυαλό μου, σκεφτόμουν πως η Jane θα έχει γίνει έξαλλη. Είναι πολύ πιθανόν να της έχουν βάλει και συγκάτοικο στο κελί.

Αυτό θα φέρει τα πάνω κάτω σίγουρα.

Βέβαια, ανησυχώ και λίγο. Μπορεί όλο αυτό να είναι μια φάρσα, αλλά η Jane έχει ξαναπεράσει μέρες σε κελί, όταν την κατηγορούσαν για τον φόνο του Adrian. Φοβάμαι λοιπόν, μη της ξυπνήσουν αναμνήσεις ή κάτι τέτοιο. Και πάνω που όλα πήγαιναν μια χαρά, δεν θέλω να χαλάσουν πάλι.

Ένας εκκωφαντικός ήχος ακούστηκε και τα πιάτα έπεσαν από τα χέρια μου. Ήταν πυροβολισμός. Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, έτρεξα προς τα έξω. Το σώμα της Katherene ήταν πεσμένο στην άσφαλτο, με μια μικρή λίμνη αίματος να σχηματίζεται γύρω της.

Όχι όχι όχι όχι όχι. Δύο λεπτά έλειψα και ήρθε η καταστροφή. Πήγα αμέσως κοντά της και άρχισα να τη ταρακουνώ, παρακαλώντας τον Θεό να μην μου τη πήρε. Έβαλα δύο δάχτυλα στη βάση του λαιμού της.

Δεν είχε σφυγμό.

Ένα χαρτί βρισκόταν κοντά στο μέτωπό της. Το σήκωσα ταραγμένος και το διάβασα.

"Χρόνια πολλά στη μικρή Jane."

Η Katherene ήταν νεκρή, και ο δολοφόνος είναι ψυχοπαθής.

__________________________________________

Α/Ν Παρακαλώ, μη με σκοτώσετε.

Έκανα κάτι κακό, αλλά ήταν αναγκαίο.

Είχα ξεχάσει να κάνω κάποια πράγματα σε ένα προηγούμενο κεφάλαιο, και κάπως έπρεπε να τα μπαλώσω.

Λοιπόν, πάω να σκάψω τον λάκο μου.

Να ξέρετε πως σας αγαπώ.

DL