2. Λουλούδια στον τάφο σου.

Jane's POV

"Adrian;" φώναξα σιγανά. "Πού είσαι; Είναι σκοτεινά μωρό μου."

Το στενό πίσω από το μπαρ που συχνάζουν πλέον όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, είχε ένα μυστήριο στην ατμόσφαιρα, ένα μυστήριο που μου προκαλούσε φόβο. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η δυνατή μουσική του μπαρ και τα ζαλισμένα από το ποτό μου βήματα.

Είχα ένα κακό προαίσθημα αυτή τη στιγμή.

Δηλαδή από το πρωί.

Ζαλισμένη, με όση ενέργεια μου έμεινε από την κατανάλωση της βότκας, ακούμπησα πάνω στον βρώμικο τοίχο. Η μυρωδιά των σκουπιδιών, έκανε την αναγούλα μου ακόμα χειρότερη. Πήρα σιγανά μια βαθιά ανάσα και κάλυψα το στόμα μου με το χέρι, νιώθοντας πως ο εμετός ήταν κοντά. 

Ακούστηκε ένας ήχος λίγο πιο πέρα, από τη σκοτεινή μαύρη καταραμένη γωνιά του στενού. Γύρισα αμέσως αργά το μεθυσμένο κεφάλι μου προς τα εκεί. Τα μάτια μου δυστυχώς έκλειναν, και το λιγοστό φως δεν με βοηθούσε να δω καλά.

"Adrian;" η ερώτηση πήγε προς τη γωνία.

Μορφάζοντας από την απάντηση που δεν ήρθε ποτέ, με ένα σάλτο, άρχισα να περπατάω -ατσούμπαλα- προς εκείνη τη σκοτεινή γωνία. Σύντομα, μετά από τέσσερα βήματα, στραβοπάτησα, όμως κατάφερα να μη πέσω ως δια μαγείας.

Ο Lucas δεν θα είναι και πολύ ευχαριστημένος για το μεθύσι μου. Ούτε η τουαλέτα του μπάνιου μου. Σε κανέναν δεν αρέσει η έφοδος εμετού.

Περπάτησα λίγο ακόμα, καλύπτοντας πάλι το στόμα μου με το χέρι μου. Τα μάτια μου έτσουζαν λίγο, ήμουν έτοιμη για ύπνο. Παρ'όλα αυτά τα μάτια μου άνοιξαν χαρούμενα, όταν είδα το όμορφο πρόσωπο του Adrian. Ήταν ξαπλωμένος με τα μάτια του κλειστά. Έπεσα αμέσως πάνω του χαρούμενη που τον βρήκα επιτέλους.

"Adrian ξύπνα μωρό μου." είπα ταρακουνώντας τον λίγο. "Έλα σήκω θα πάμε σπίτι μου."

Εκείνος όμως δεν αντιδρούσε. Πέρασε από τον δρόμο ένα αυτοκίνητο και αμέσως τα φώτα του με βοήθησαν να δω το χλωμό του πρόσωπο. Άγγιξα αμέσως το μάγουλό του. Ήταν χτυπημένος. Και παγωμένος. Σύντομα το μυαλό μου άρχισε να λειτουργεί ξανά, και ο πανικός μέσα μου δημιουργήθηκε. Κάτι μαύρο λίγο πιο πέρα από το κεφάλι του έπιασε το βλέμμα μου. Όταν το πήρα στα χέρια μου, κατάλαβα πως ήταν όπλο.

"Adrian; Adrian ξύπνα!" φώναξα δυνατά μέσα στον φόβο μου. Το χέρι μου που ακουμπούσε στο στέρνο του, με έκανε να νιώσω κάτι υγρό. Αίμα. 

Όχι. Όχι όχι όχι. Αυτό δεν συμβαίνει.

Σύντομα βρήκα τον εαυτό μου μέσα στα αίματα να τσιρίζει και να οδύρεται.  Κάτι αιχμηρό έσκισε το δέρμα μου στο αριστερό μου μπράτσο.

Και ακόμα πιο σύντομα, δύο αστυνομικοί με τραβούσαν μακριά του.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

Οι περισσότερες μέρες της ζωής μου τα τελευταία χρόνια, ξεκινούσαν με ένα γλυκό ήχο από το τραγούδι For Reasons Unknown από τους The Killers. Η σημερινή μέρα δεν ήταν εξαίρεση. Όπως επίσης, οι περισσότερες μέρες της ζωής μου τα τελευταία χρόνια, βρίσκουν τον εαυτό μου καθισμένο με την πλάτη στη ταφόπλακα του Adrian, ζωγραφίζοντας για χιλιοστή φορά, ένα από τα πορτραίτα του. Πάλι, η σημερινή μέρα δεν είναι εξαίρεση.

Βέβαια, ήταν λίγο εξαίρεση, καθώς σήμερα, παραφέρθηκα λίγο, και έκατσα παραπάνω από το συνηθισμένο. Ήταν η τελευταία μέρα που θα πήγαινα στον τάφο του Adrian. Του άφησα τα αγαπημένα του λουλούδια, έκατσα κάτω, άρχισα να ζωγραφίζω. Ο χρόνος πέρασε πριν το καταλάβω, και σύντομα η αργοπορία μου για το σχολείο, έγινε αισθητή στον εαυτό μου.

Έτσι, όταν μπήκα στο κτήριο του σχολείου σχεδόν τρέχοντας, το μόνο που ερχόταν στη σκέψη μου, ήταν εκείνα τα πράσινα μάτια. Εκείνα τα μάτια που όταν με είδαν, κρύφτηκαν πίσω από το δέντρο και με έκαναν να καταλάβω πως ήταν ώρα να πάω σχολείο. Και όλοι ξέρουμε που ανήκουν εκείνα τα πράσινα μάτια.

Οπότε, όταν είδα τον διάδρομο άδειο, δεν ξαφνιάστηκα ιδιαίτερα που τα μόνα πλάσματα που υπήρχαν ακόμη εκεί πέρα ήταν ο Jason Balard, πλέον κολλητός με τον Alex Blake, που είναι ο πρώην κολλητός μου, και αυτός με τα πράσινα μάτια. Ο Jack Owens.

Ο Jack Owens, σύμφωνα με τις κουτσομπόλες του σχολείου, είναι ένα παιδί φαινόμενο για τον αθλητικό τομέα του σχολείου μας. Μπασκετμπολίστας, με ένα λαμπρό μέλλον, που κάνει τον κάθε αγώνα να μοιάζει παιχνιδάκι, καθώς νικάμε. Οι περισσότερες κοπέλες, δεν τον ξέρουν καλά -εκτός από την Chloe Simons, που σύμφωνα με τα προχθεσινά κουτσομπολιά, είναι η πρώην κοπέλα του- παρ'ολα αυτά τον θέλουν οι περισσότερες. Ίσως φταίει το μυώδες σώμα του. Ίσως φταίνε τα σκουροκάστανα μαλλιά του.

Ίσως φταίνε αυτά τα πράσινα μάτια του.

Ίσως πάλι φταίει αυτή η μεγάλη ομοιότητα στον Adrian.

Προφανώς όμως, όλοι οι άνθρωποι έχουμε και τα κακά μας. Ο Jack Owens είναι δεύτερα πριν από την αποβολή, η οποία σήμερα θα ανακοινωθεί στον ίδιο και στους γονείς του, σύμφωνα με την κολλητή μου Sarah Williams, που το έμαθε από την αρχηγό των μαζορετών Blair McAndy, που το άκουσε από τον παίκτη του μπάσκετ Scott Nelson, που το άκουσε να το λέει ο προπονητής του μπάσκετ, ο κύριος Black την προηγούμενη Πέμπτη στον πρασινοματάκια, Jack Owens.

Ας του ευχηθούμε καλή τύχη.

Μόλις είδα τα αγόρια, κάτι μέσα μου φώναζε να φύγω από εκεί. Μα πριν προλάβω να το κάνω, τα αγόρια είδαν εμένα. Έτσι, φόρεσα για μια ακόμα φορά την Jane Avery, την κοπέλα που είναι σαν χαζοχαρούμενο ζαχαρωτό, και άφησα πίσω την Janie Avery, την κοπέλα που έπινε, μαστουρωνόταν και άκουγε Guns n' Roses σαν να είναι ύμνος. 

Μου λείπει αυτή η κοπέλα. Και θα μου λείψει ακόμη περισσότερο τώρα που άφησα το μοναδικό άτομο που μου θύμιζε ποια πραγματικά ήμουν, τον Adrian.

Πήρα μια βαθιά ανάσα, έβαλα ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό μου και ξεκίνησα να περπατάω προς την τάξη μου, χαιρετώντας σαν να μη συμβαίνει τίποτα -σαν να μην είδα τον Jack πρασινοματάκια Owens να με κρυφοκοιτάζει στο νεκροταφείο- τα αγόρια. 

Κάτι μου λέει πως η σημερινή μέρα θα έχει πολλές εξελίξεις.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

"Πότε θα πας για εξετάσεις;" ρώτησε η Sarah καθώς πηγαίναμε στο συνηθισμένο τραπέζι μας.

Η ώρα του μεσημεριανού είχε φτάσει, και οι προηγούμενες ώρες μαθήματος πέρασαν χωρίς κάποιο πρόβλημα. Όχι ότι θα υπήρχε.

"Θα πάω στον γιατρό αύριο. Είπε ότι έχω κάνει μεγάλη πρόοδο. Το συζήτησε και με τη ψυχολόγο μου και ίσως σταματήσω τα χάπια." απάντησα με κάπως σιγανή φωνή. Δεν μ'αρέσει να ακούν ολοι τα προσωπικά μου.

"Θες να έρθω μαζί σου;" ρώτησε και δάγκωσε το σάντουιτς που είχε για φαγητό.

Έκατσα για λίγο να σκεφτώ την απάντησή μου. Η Sarah τα τελευταία δύο χρόνια, μετά τον θάνατο του Adrian, ερχόταν σε κάθε ραντεβού μου με τον γιατρό. Παρ'όλα αυτά, τώρα που όλοι λένε πως κάνω μεγάλη πρόοδο, πιστεύω πως δεν τη χρειάζομαι.

"Όχι, θα είμαι εντάξει. Ευχαριστώ για την προσφορά." απάντησα τελικά.

Με κοίταξε για λίγο σαν να σκέφτεται τα επόμενα λόγια της. Ξεφύσηξε και μίλησε. "Εντάξει. Αλλά εάν χρειαστείς τίποτα-"

"-θα σε πάρω τηλέφωνο. Ξέρω. Ευχαριστώ πολύ Sarah." συμπλήρωσα γελώντας απαλά, κάνοντας και εκείνη να γελάσει.

Συνεχίσαμε να τρώμε με ηρεμία. Παρ'όλα αυτά, στο μυαλό μου έπαιζε μια και μόνο πρόταση. Πρέπει να πάω στον γιατρό. Μετά τον θάνατο του Adrian, όλος μου ο κόσμος κατέρρευσε, νόμιζα, λάθος ήθελα, να πεθάνω. Για να είμαι μαζί του.

Έτσι έλεγα, και έτσι πίστευαν όλοι.

Όμως η οικογένειά μου με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Εδώ και δύο χρόνια πολεμώ την κατάθλιψη, πολεμώ τις τάσεις αυτοκτονίας, πολεμώ το γεγονός ότι δεν είναι εδώ.

Η ξαφνική απόφασή μου να σταματήσω να πηγαίνω στον τάφο του Adrian, ήταν αποκλειστικά δική μου. Με βάση το γεγονός ότι είμαι στο τελευταίο έτος του λυκείου, και ότι σε λίγες εβδομάδες θα αποφοιτήσω, με έκανε να καταλάβω, πως δεν θα είμαι πάντα εδώ για να τον βλέπω. Οπότε καλό θα ήταν να τον αφήσω τώρα που είναι νωρίς.

Όσο και να πονάει, με άφησε πρώτος.

Σύντομα ένα από τα κορίτσια της τάξης μου πλησίασε το τραπέζι μας. Ήταν άλλη μία από τις κουτσομπόλες, αλλά είχαν καλή καρδιά. 

"Γεια σου Tessa, τι έγινε;" ρώτησε η Sarah την κοπέλα -Tessa- πριν προλάβω να μιλήσω.

Η Tessa μου χαμογέλασε στραβά. "Σε θέλει ο διευθυντής στο γραφείο του."

"Ξέρεις τον λόγο;" ρώτησα με την ανησυχία στο βλέμμα μου.

Κοίταξε δεξιά και αριστερά πριν καθίσει κοντά μας. Σε κλάσματα δευτερολέπτου άρχισε να μας ψιθυρίζει.  "Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά ο προπονητής της ομάδας του μπάσκετ είναι και εκείνος στο γραφείο. Κάτι μου λέει πως αφορά το κουκλί τον Owens, καθώς αναγνώρισα τους γονείς του."

Αμέσως κοίταξα την Sarah να δω την έκφρασή της. Είχε πάρει τη φάτσα ενός ρακούν και πριν προλάβω να κάνω κάτι για να την επαναφέρω, στριφογύρισε τα μάτια της και γέλασε σιγανά.

Γελώντας με την αντίδρασή της μάζεψα τα πράγματά μου και λέγοντας αντίο στα κορίτσια, ξεκίνησα για το γραφείο του  διευθυντή. Μία από τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου, ήταν τι στο διάολο με ήθελαν.