17. Λουλούδια στο πάρτι.

Jane's POV

Το Freak της Lana del Rey ακουγόταν δυνατά από τα ηχεία. Ίσως όχι και τόσο κατάλληλο για πάρτι, αλλά τουλάχιστον ήταν αποδεχτό από τα αυτιά μου. Θα έβαζα στοίχημα πως όλο το σχολείο ήταν εδώ. Όπως επίσης θα έβαζα στοίχημα πως οι γονείς του Jason δεν θα είναι και τόσο χαρούμενοι όταν αντικρίσουν όλους τους ορμονικούς εφήβους να έχουν πιάσει όλο το σπίτι.

Προσπάθησα να περάσω μέσα από τον κόσμο. Μετά από τον θάνατο του Adrian, τα πάρτι και το αλκοόλ ήταν κάποια από τα πράγματα που δεν ξανάγγιξα. Παρ'όλα αυτά, σήμερα είπα να κάνω την εξαίρεση και να κρατήσω την υπόσχεση που είχα δώσει στη Sarah τη προηγούμενη εβδομάδα.

Και να'μαι. Να προσπαθώ να φτάσω στη κουζίνα, για να ξεφύγω από όλη αυτή την τρέλα. 

Η ξύλινη πόρτα βρέθηκε μπροστά μου, και ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Πολλοί με κοίταζαν σήμερα εδώ πέρα. Υποθέτω κανείς δεν πίστευε πως θα πήγαινα σε πάρτι. Ναι, ούτε εγώ.

Το τραγούδι άλλαξε και μπήκε το R.I.P 2 My youth των The NBHD. Μπήκα στην κουζίνα και βρήκα τον Alex να φασώνεται με μια κοπέλα και να της ψιθυρίζει γλυκόλογα. Τι σκατά; σκέφτηκα. 

Μάλλον το είπα φωναχτά, γιατί ο Alex σταμάτησε να...κάνει ότι κάνει και γύρισε προς εμένα.

"Ω γλυκέ Θεέ μου." ψιθύρισα όταν κατάλαβα πως η κοπέλα με την οποία φασωνόταν, δεν ήταν καμία άλλη παρά η Sarah.

"Jane... εμείς...." δεν έβγαιναν άλλα λόγια από το στόμα της.

Προσπάθησα να χαλαρώσω. Το να βλέπω τη κολλητή μου να φασώνεται με το πρώην αγόρι της, δεν ήταν και τέλειο θέαμα.

"Ας μη το συζητήσουμε." είπα σιγανά.

Αμέσως κατευθύνθηκα προς το ψυγείο. Μέσα είχε ότι θα ήθελε κάθε έφηβος που είχε σκοπό να μεθύσει. Πήρα μια coca cola. Γύρισα προς το "ζευγαράκι" και έκατσα στον πάγκο της κουζίνας, πίνοντας τη coca cola μου με όση αθωότητα μου απέμεινε.

Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν απομεινάρια από τσιγάρα. Κάποιος τα είχε ανάψει πρόσφατα και δεν ήταν η Sarah ή ο Alex. Δύο χρόνια πριν θα άναβα εγώ η ίδια ένα από αυτά και ο Adrian θα μου το έπαιρνε κατευθείαν από το στόμα μου, για να μου το σβήσει.

"Μη καπνίζεις τόσο Janie."  είπε παίρνοντας το τσιγάρο από το στόμα μου.

Το έριξε στην άσφαλτο και το έσβησε με το πόδι του. "Είναι εθιστικό Adrian. Δεν κόβεται εύκολα."

"Με κάθε τσιγάρο που καπνίζεις, χάνεις εφτά λεπτά της ζωής σου." είπε και πέρασε το χέρι μου μέσα στο δικό του. "Δεν θέλω να συνεχίσεις να χάνεις εφτά λεπτά της ζωής σου Janie."

"Πώς γίνεται να είσαι τόσο έξυπνος και σέξι ταυτόχρονα;" μουρμούρισα κοντά στον λαιμό του.

"Έχω τους τρόπους μου." ψιθύρισε και κατέβασε το κεφάλι του στα χείλη μου.

"Εάν συνεχίσουμε έτσι Adrian, δεν θα είναι και τόσο αθώο το υποκοριστικό με το οποίο με φωνάζεις." είπα ξαφνικά αναμμένη.

"Δεν θέλω να είσαι αθώα, μικρή Janie." 

Ανοιγόκλεισα δυο φορές τα μάτια μου και επέστρεψα στη πραγματικότητα. Η ξαφνική ανάμνηση δεν ήταν και ότι καλύτερο. Μου θύμισε τις στιγμές που ως Janie, το αθώο υποκοριστικό μου δεν ήταν και τόσο αθώο. Ο Alex με τη Sarah με κοιτούσαν περίεργα. Και με το δίκιο τους. Θα ήμουν σαν να μου έκαναν πλύση εγκεφάλου UFO.

"Πότε ξεκίνησε όλο...αυτό μεταξύ σας;" ρώτησα σπάζοντας την αμήχανη στιγμή.

"Μερικές μέρες." "Μια βδομάδα." είπαν ταυτόχρονα.

Τους κοίταξα αυτή τη φορά εγώ περίεργα. Ο Alex ήταν αυτός που με διαφώτισε. "Δεν έχει σημασία."

Γύρισα προς τη Sarah. "Νόμιζα πως τον είχες θάψει στις βρισιές."

"Ναι αλλά αυτό δεν έγινε στη καρδιά μου." ψιθύρισε κοκκινίζοντας.

"Σε έχει καταστρέψει." είπα σιγανά πίνοντας μια γουλιά coca cola.

Η Sarah μου έβγαλε τη γλώσσα και όλοι γελάσαμε. "Μου έλειψε όλο αυτό."

"Ποιο;" ρώτησε ο Alex.

"Να είμαστε μαζί πάλι, σαν μια ομάδα." είπε η Sarah. "Με κάποια νέα μέλη βέβαια. Αλλά και πάλι."

Κοίταξα κάτω στο βραχιόλι μου. Έγραφε "Janie" με καλλιγραφικά γράμματα. Δώρο του Adrian στα δέκατα πέμπτα γενέθλιά μου. "Και μένα μου έλειψε."

Η πόρτα της κουζίνας άνοιξε με δύναμη. Ο Jack μπήκε μέσα. Ω Θεέ μου, από παντού έσταζε αίμα. Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο έτρεξα πάνω του. Άγγιξα απαλά το πρόσωπό του.

"Ποιος στο έκανε αυτό;" ρώτησα τρομαγμένη.

Ο Jack απλά με κοίταξε. Τα πράσινα μάτια του μιλούσαν για εκείνον. Το βλέμμα του έφυγε από πάνω μου και πήγε πίσω στον Alex. Ψιθύρισε "Παλιοκαριόλη" και του επιτέθηκε ρίχνοντάς του μια μπουνιά.

"Jack!" φώναξα αυθόρμητα.

"Μαλάκα τι κάνεις;" ρώτησε νευριασμένος ο Alex.

Ο Jack δεν απάντησε ευθέως. Αντίθετα, τον άρπαξε από τον γιακά της μπλούζας του και τον χτύπησε στο ψυγείο. Η Sarah μαζί με εμένα, άρχισε να φωνάζει τον Jack να σταματήσει. Η όλη κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου. Πριν ένα δεκάλεπτο μου είχε στείλει μήνυμα πως όλα ήταν καλά. Τι συνέβη;

"Πες μου μπάσταρδε, γιατί με έστειλες εκεί ε; Γιατί να τους βάλεις να με δείρουν; Τι σου έκανα;!" οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή από το στόμα του Jack και άρχισε να με φοβίζει όλο αυτό.

"Φέρε βοήθεια." ψιθύρισα στη Sarah. Χωρίς να πει τίποτα, με μάτια γεμάτα φόβο, απλά βγήκε από τη κουζίνα.

Επικεντρώθηκα πάνω τους. Γιατί τους έβαλες να με δείρουν;

Φοβάμαι.

"Jack, στο ορκίζομαι φίλε, δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς." είπε ο Alex καθαρά τρομαγμένος.

"Εσύ με έστειλες εκεί μαλάκα. Μη πας να τη γλιτώσεις!" του φώναξε ο Jack.

"Jack παραφέρεσαι!" φώναξα με τη σειρά μου.

"Μείνε έξω από αυτό Jane." είπε με νεύρο και τα πράσινα μάτια του δεν έχασαν αυτά του Alex. "Τι σου έκανα και το αξίζω αυτό ρε;!"

"Σταμάτα γαμώτο! Δεν έκανα τίποτα!" φώναξε ο Alex.

"Και το μήνυμα που μου έστειλε ε; Ότι το πάρτι θα γινόταν σε ένα «απαγορευμένο» τι σήμαινε;" του φώναξε δυνατά.

Απαγορευμένο; Μόνο τρία υπήρχαν και μας απαγορευόταν η είσοδος. Με το ένα είχα και παρελθόν. Όλοι μας είχαμε.

"Jack που ήταν αυτό το μπαρ;" ρώτησα σιγανά.

"Jane σου είπα να μην εμπλακείς γαμώτο!" μου φώναξε.

Είχα ένα κακό προαίσθημα για αυτή τη νύχτα.

"Jack." ψιθύρισα και πήγα κοντά του. 

"Πες μου πού στο διάολο υποτίθεται πως σε έστειλα ρε! Απάντα!" του φώναξε ο Alex.

Μην τον προκαλείς Alex.

"Λες και δεν ξέρεις παλιομαλάκα. Σε εκείνο στην άλλη άκρη της πόλης." είπε ο Jack. "Σε εκείνο που κανείς από το σχολείο μας δεν πάει."

Άρχισα να ζαλίζομαι. Δεν χρειάστηκε να πει κάτι άλλο. Μόνο το Sex ήταν στην περιοχή που έλεγε. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. 

"Δεν το είπες αυτό Jack." άκουσα τον Alex να λέει. "Αν ήταν να σε στείλω κάπου, δεν θα σε έστελνα ποτέ εκεί."

"Γιατί; Εκεί δεν θα μπορούσαν τα φιλαράκια σου να με σπάσει στο ξύλο;" είπε ειρωνικά.

Λίγο νερό.

Παραπάτησα προς τα πίσω.

"Δεν το έκανα εγώ Jack! Ποτέ δεν θα σου έκανα κάτι τέτοιο!" του φώναξε ο Alex.

"Τώρα απλώς λες μαλακίες." είπε σαρκαστικά ο Jack.

"Λέει την αλήθεια Jack!" κατάφερα να πω.

"Είσαι και εσύ σε αυτό;" με ρώτησε.

"Είσαι τρελός;" ρώτησα σιγανά.

Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που γίνεται. 

Το βλέμμα του Alex έπεσε πάνω μου. "Jane δεν φαίνεσαι καλά."

Γιατί άραγε;

"Δεν θα στο κάναμε ποτέ αυτό Jack." είπα σιγανά.

"Δεν ξέρω τι να πιστέψω πλέον." απάντησε στο ίδιο τόνο. "Ο ίδιος ο κολλητός μου με πρόδωσε."

"Δεν το έκανα Jack." είπε ο Alex. "Δεν θα σ'άφηνα καν να πας εκεί."

"Γιατί;" τον ρώτησε.

Ναι είναι επίσημο. Νιώθω χάλια.

"Δεν θα σ'άφηνα να πας ποτέ εκεί που δολοφονήθηκε ο Adrian." η φωνή του Alex ήταν μακριά πλέον. "Jane πρόσεχε!"

Ένιωθα να πέφτω. 

Και να πέφτω.

Μέχρι που έφτασα στον πάτο με τα βλέφαρά μου να κλείνουν.

_____________________________________________________

Α/Ν Πάλι έπεσε (λίγο) ξύλο. Και ναι, πάλι ανέβασα!

Λοιπόν παιδάκια μου...αν αναρωτιέστε ναι η Jane λιποθύμησε. 

Και ναι, έχω έμπνευση.

Και ναι τώρα θα πάω να φάω γιατί δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. ΚΕΦΤΕΔΑΚΙΑ ΣΑΣ ΕΡΧΟΜΑΙ

(  έμειναν από χθες με τα μακαρόνια.)

Αντίος.

DL

Υ.Γ. 6/7/2020: Δεν έτρωγα πραγματικά τόσο πολύ.